Της Katy Faust
Ακολουθεί περίληψη σχετικά με τα αποτελέσματα μελετών γονικής μέριμνας ιδίου φύλου:
«Από τις αρκετές δωδεκάδες υπάρχουσες μελέτες σχετικά με την γονική μέριμνα ιδίου φύλου τις τελευταίες δύο δεκαετίες, μόνον οκτώ έχουν χρησιμοποιήσει αρκετά μεγάλο τυχαίο δείγμα, για να βρουν στοιχεία για παιδιά με γονείς ιδίου φύλου χαμηλότερου βιοτικού επιπέδου.
Από αυτές τις οκτώ, οι τέσσερις πιο πρόσφατες, από τον Dr. Mark Regnerus, τον Dr. Douglas Allen και δύο από τον Dr. Paul Sullins, αναφέρουν σημαντικά και σχετικά αρνητικά αποτελέσματα για τα παιδιά με γονείς του ιδίου φύλου. Τέσσερις παλαιότερες μελέτες, από τον Dr. Michael Rosenfeld και τρεις από τον Dr. Jennifer Wainright και τους συνεργάτες του, δεν βρίσκουν διαφορές για τα παιδιά με γονείς του ιδίου φύλου, λόγω σφαλμάτων στην κωδικοποίηση και ανάλυση, επειδή μεγάλο μέρος των δειγμάτων ουσιαστικά περιλαμβάνει παιδιά με ετεροφυλόφιλους γονείς.
Όταν το δείγμα που χρησιμοποιείται από τις τρεις μελέτες του Wainright διορθώνεται και αναλύεται εκ νέου, τα δεδομένα αυτά δείχνουν επίσης αρνητικά αποτελέσματα για τα παιδιά με ομόφυλους γονείς, παρόμοια με αυτά που αναφέρθηκαν από τους Regnerus και Sullins. Το πιο σημαντικό είναι ότι παρουσιάζουν πολύ χειρότερα αποτελέσματα για τα παιδιά που έχουν ζήσει (κατά μέσο όρο) δέκα χρόνια με γονείς του ίδιου φύλου, που είναι παντρεμένοι παρά με εκείνους που έζησαν μόνο τέσσερα χρόνια (κατά μέσο όρο) με άγαμους ομόφυλους γονείς.
Αυτή τη στιγμή [σύμφωνα με τα τρία μεγαλύτερα αντιπροσωπευτικά στατιστικά σύνολα δεδομένων που χρησιμοποιήθηκαν για την διερεύνηση της ερώτησης, δηλαδή η έρευνα της «νέας οικογενειακής δομής του Regnerus», με 3.000 περιπτώσεις, η έρευνα της «Εθνικής Συνέντευξης για έρευνα στην Υγεία», με 1,6 εκατομμύρια περιπτώσεις και η «Εθνική διαχρονική έρευνα για την εφηβική υγεία», με 20.000 περιπτώσεις] έχουν διαπιστώσει όλα ότι τα παιδιά με ομοφυλόφιλους γονείς διάγουν ουσιαστικά χειρότερα -τα περισσότερα μετρούν τουλάχιστον το διπλάσιο επίπεδο δυσφορίας- από τα παιδιά με γονείς αντίθετου φύλου, σε ένα εύρος ψυχολογικών, αναπτυξιακών και συναισθηματικών αποτελεσμάτων».
Υπεβλήθη στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ από το American College of Pediatricians και το Family Watch International.
Παραθέτω μερικές μελέτες σχετικά με το μοντέλο της οικογένειας παντρεμένου πατέρα/μητέρας που περισσότερο αρμόζει στα παιδιά. Και πάλι, επειδή υπάρχει τόσο μεγάλο υλικό σχετικά με αυτό, ο κατάλογος αυτός θα είναι ελλιπής. Αλλά υπάρχει και ένα άρθρο που δίνει μία περίληψη ακολουθούμενη από αρκετές παραπομές σε άλλα άρθρα και έρευνες.
Ένα ακόμα άρθρο είναι από το Child Trends:
«Δεν είναι απλώς η παρουσία δύο γονέων, όπως υποθέτουν ορισμένοι, αλλά η παρουσία δύο βιολογικών γονέων που υποστηρίζουν την ανάπτυξη των παιδιών [έχει έμφαση στο πρωτότυπο κείμενο]. Η έρευνα δείχνει σαφώς ότι η οικογενειακή δομή έχει σημασία για τα παιδιά. Η οικογενειακή δομή που βοηθά τα παιδιά περισσότερο είναι μία οικογένεια με επικεφαλής δύο βιολογικούς γονείς σε ένα γάμο χαμηλών συγκρούσεων. Τα παιδιά μονογονεϊκών οικογενειών, τα παιδιά που γεννιούνται από ανύπαντρες μητέρες και τα παιδιά σε θετές οικογένειες η σχέσεις συμβίωσης, αντιμετωπίζουν υψηλότερους κινδύνους κακών επιπτώσεων από ότι τα παιδιά σε αρραγείς οικογένειες με επικεφαλής δύο βιολογικούς γονείς. Είναι λοιπόν ωφέλιμο για τα παιδιά η προώθηση ισχυρών και σταθερών γάμων μεταξύ βιολογικών γονέων». (Βλ. Ο γάμος από την οπτική του παιδιού: Πως επηρεάζει η οικογενειακή δομή τα παιδιά και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;)
Επιπλέον, επιτρέψτε μου να σας προσφέρω κάποια αποσπάσματα από ένα κεφάλαιο ενός βιβλίου από τον Bill Muehlenberg, Strained Relations:
- 1. Μία μελέτη (Βλ. Σωτήριος Σαραντάκος, «Τα παιδιά σε τρία πλαίσια,» Τα παιδιά της Αυστραλίας, τ. 21, αρ. 3, 1996, σελ. 23-31.) διαπίστωσε ότι παιδιά δημοτικού σχολείου της Αυστραλίας, από τρεις τύπους οικογένειας (παντρεμένα ετερόφυλα ζευγάρια, ετερόφυλα ζευγάρια που συζούν και ομοφυλόφιλα ζευγάρια) σε κάθε τομέα της εκπαιδευτικής προσπάθειας (γλώσσα, μαθηματικά, κοινωνικές μελέτες, άθληση, εργασία στην τάξη, κοινωνικότητα και δημοφιλία, και συμπεριφορά στη μάθηση), τα παιδιά από τα παντρεμένα ετερόφυλα ζευγάρια είχαν την καλύτερη επίδοση, ενώ τα παιδιά από ομοφυλόφιλα ζευγάρια την χειρότερη. Η μελέτη καταλήγει με αυτά τα λόγια: «Τα παντρεμένα ζευγάρια φαίνεται να προσφέρουν το καλύτερο περιβάλλον για την κοινωνική και εκπαιδευτική ανάπτυξη ενός παιδιού».
- Μία σημαντική αμερικανική μελέτη (Βλ. Paul Cameron, «Οι ομοφυλόφιλοι γονείς που δοκιμάζουν την «κοινή λογική»- Μία βιβλιογραφική ανασκόπηση που δίνει έμφαση στη μελέτη Golovok και Tasker για τα παιδιά των λεσβιών», Psychological Reports, 85, 1999, σελ. 282) κατέληξε σε αυτά τα συμπεράσματα: «Τα παιδιά των ομοφυλοφίλων 1) υποβάλλονται συχνότερα σε γονική αστάθεια (διαμονής και σεξουαλικών συντρόφων) και 2) έχουν φτωχότερες σχέσεις με συνομήλικους η ενήλικους. Επίσης, όπως ισχύει και για τους γονείς τους, τα παιδιά των ομοφυλόφιλων 3) θα είναι πιο επιρρεπή για να γίνουν ομοφυλόφιλοι, 4) να είναι ασταθή (έχουν συναισθηματικά προβλήματα και δυσκολία στη διαμόρφωση μόνιμων δεσμών) με μειωμένο ενδιαφέρον για γεννητικότητα και 5) να εμφανίσουν πρόωρη και αδιάκριτη σεξουαλικότητα».
- Οι μελέτες που δείχνουν ότι «δεν υπάρχει διαφορά» μεταξύ των νοικοκυριών με το ίδιο φύλο και των οικογενειών παντρεμένων / μητέρων / πατέρων, (οι περισσότερες από αυτές δείχνουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε νοικοκυριά ομοφυλοφίλων ζουν το ίδιο καλά όπως τα υπόλοιπα παιδιά), έχουν επικριθεί κατηγορηματικά για μεθοδολογικές ελλείψεις. Μία μετά-ανάλυση 49 τέτοιων μελετών διαπίστωσε μία σειρά μεθοδολογικών ελαττωμάτων. Αυτά περιλαμβάνουν την έλλειψη οιασδήποτε ορθής υπόθεσης εργασίας, το πρόβλημα επιβεβαίωσης της μηδενικής υπόθεσης, την έλλειψη κατάλληλων ομάδων σύγκρισης, το πρόβλημα της μέτρησης σφάλματος και πιθανότητας, την παραμέληση των εξωγενών μεταβλητών κ.α. (Βλ. Robert Lerner και Althea Nagai, Από το τίποτα εξάγεται το τίποτα: Ομοφυλοφιλικός και Ετεροφυλικός γάμος, δεν αποδείχθηκε ότι είναι ισότιμοι για την ανατροφή των παιδιών. Ουάσιγκτον: Ethics and Public Policy Center, 2000.) Δύο ερευνητές των ΗΠΑ (Βλ. David Demo και Martha Cox, «Οικογένειες με μικρά παιδιά: Μία ανασκόπηση της έρευνας κατά τη δεκαετία του 1990», Journal of Marriage and the Family, 62, Nov. 2000, pp. 876-895, at p. 889.), μετά την εξέταση των διαθέσιμων στοιχείων, ανέφεραν ότι «οι μελέτες για την ομοφυλοφιλική γονεϊκότητα διέπονται από επίμονους περιορισμούς». Κατακλείουν τη μελέτη τους με αυτά τα λόγια: «δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τη γενίκευση πολλών από τα ευρήματα».
- Ένας άλλος ειδικός, ο κοινωνιολόγος Steven Nock του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι αγνωστικιστής στο ζήτημα του γάμου ομοφυλοφίλων και των συναφών, έχει επίσης αναλύσει τη βιβλιογραφία για την ομοφυλοφιλική γονική μέριμνα. Κατέληξε στα εξής συμπεράσματα: «1) όλες οι μελέτες που εξέτασα περιείχαν τουλάχιστον ένα ελάττωμα σχεδιασμού η εκτέλεσης και 2) καμία από τις μελέτες αυτές δεν διεξήχθη σύμφωνα με τα γενικά αποδεκτά πρότυπα επιστημονικής έρευνας». (Βλ. Steven Nock, Affidavit to the Ontario Supreme Court of Justice regarding Hedy Halpren et al.,, 2001)
- Η απλή αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένα βουνό έρευνας της κοινωνιολογικής επιστήμης που δείχνει ότι το καλύτερο για τα παιδιά είναι να μεγαλώνουν στο νοικοκυριό των δύο βιολογικών γονέων, τσιμεντοποιημένο από το γάμο. Τα στοιχεία είναι τόσο συντριπτικά που ο αναγνώστης προτρέπεται να εξετάσει τις πρόσφατες περιλήψεις των δεδομένων. (Βλέπε, για παράδειγμα, τις δύο ερευνητικές μου δημοσιεύσεις, Muehlenberg, Bill, «Τα οφέλη του γάμου» (Μελβούρνη, 2004), και «Η υπόθεση για την οικογένεια των δύο γονέων» (Μελβούρνη 2004).
- Μία αμερικανική μελέτη 19.000 νέων που διεξήχθη από το Bowling Green State University (Ohio) διαπίστωσε ότι οι έφηβοι διάγουν καλύτερα, όταν ζουν με δύο παντρεμένους βιολογικούς γονείς: «Οι έφηβοι σε παντρεμένες οικογένειες δύο βιολογικών γονέων γενικά διάγουν καλύτερα από τα παιδιά σε οποιαδήποτε από τους τύπους οικογένειας, που εξετάστηκαν εδώ, συμπεριλαμβανομένης της άγαμης μητέρας, συμβίου πατριού και των παντρεμένων θετών οικογενειών. Το πλεονέκτημα του γάμου φαίνεται να υπάρχει κυρίως, όταν το παιδί είναι ο βιολογικός απόγονος και των δύο γονέων. Τα ευρήματά μας συμφωνούν με προηγούμενες εργασίες, γεγονός που καταδεικνύει ότι τα παιδιά που ζουν σε θετές οικογένειες διάγουν χειρότερα από ο,τι τα παιδιά που ζουν με τους δύο παντρεμένους, βιολογικούς τους γονείς». (Βλ. Wendy Manning και Kathleen Lamb, «Adolescent well-being in cohabiting, married, and single-parent families», Journal of Marriage and Family, τόμος 65, αρ. 4, Νοέμβριος 2003, σελ. 876-893, σελ. 890.)
- Μία άλλη μεγάλης κλίμακας αμερικανική μελέτη (Βλ. Yongmin Sun, «Η ευημερία εφήβων σε νοικοκυριά χωρίς βιολογικούς γονείς», Journal of Marriage and Family, τόμος 65, αρ. 4, Νοέμβριος 2003, σελ. 894-909, σελ. 894.) διαπίστωσε ότι υπάρχουν «γενικά μειονεκτήματα» στη μη διαβίωση με τους δύο βιολογικούς γονείς. Ο συντάκτης συμπεραίνει: «Οι αναλύσεις μου κατέδειξαν σαφώς ορισμένα γενικά μειονεκτήματα της διαβίωσης χωρίς κανένα γονέα. Μεταξύ των εφήβων και από τους έξι οικογενειακούς τύπους, οι οικογένειες μη βιολογικής προέλευσης φαίνεται να κατέχουν τη χαμηλότερη θέση στην ακαδημαϊκή απόδοση, την εκπαιδευτική φιλοδοξία και τον έλεγχο. Επιπλέον, φαίνονται λιγότερο ικανοποιημένοι στους υπόλοιπους τομείς (αυτοεκτίμηση, προβλήματα συμπεριφοράς και κάπνισμα)».
Συμπερασματικά, όπως το θέτουν δύο ειδικοί της οικογένειας και παιδοψυχολόγοι:
«Ενώ μία συμπονετική κοινωνία που μεριμνά προστρέχει πάντα για βοήθεια των ορφανών (από μητέρα η πατέρα οικογενειών), δεν δημιουργεί ποτέ σκόπιμα ορφανές οικογένειες. Αλλά αυτό ακριβώς κάνει κάθε οικογένεια ομοφυλοφίλων και για κανέναν άλλο λόγο παρά μόνο, επειδή κάποιοι ενήλικες επιθυμούν τέτοιες οικογένειες. Καμία θεωρία για την ανάπτυξη παιδιών δεν λέει ότι τα παιδιά χρειάζονται γονείς του ίδιου φύλου -όσο αγαπητοί κι αν αυτοί πιθανόν να είναι- αλλά μάλλον ότι τα παιδιά χρειάζονται τη μητέρα και τον πατέρα τους. (Βλ. Stanton and Maier, Ibid., Σελ. 70-71)».
Πηγή: Ιστοσελίς theconversation.com, 20.08.2015 – Ορθόδοξος Τύπος
