Η «πολιτική διευκόλυνση» που έγινε στη χώρα μας με τις πλάτες πολιτικών και οικονομικών κύκλων δεν έχει ιστορικό προηγούμενο και φυσικά δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά στην Ε.Ε.!
Η χώρα μας δεν προέρχεται από εκείνη την ομάδα κρατών της ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων τα οποία απέκτησαν όρους κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και προϋποθέσεις ελεύθερης αγοράς από το 1989 και έπειτα.
Δεν είμαστε όπως εκείνα τα κράτη τα οποία αμέσως μετά τον πόλεμο εγκαθίδρυσαν ή υποχρεώθηκαν να εγκαθιδρύσουν ένα οικονομικό μοντέλο που βαφτίστηκε «υπαρκτός σοσιαλισμός», ο οποίος κατά τη διαδικασία αυτοκατάργησής του (1989-1990) οδήγησε τους μισθούς αρχικά στο εξευτελιστικό ποσό των 50 ευρώ, αλλά και ιστορικούς ευρωπαϊκούς λαούς και έθνη από τη φτώχεια στην εξαθλίωση!
Σήμερα, 30 χρόνια από την πτώση των καθεστώτων, οι κατώτατοι μισθοί στις γειτονικές μας χώρες έφτασαν στη Βουλγαρία τα 235 ευρώ και στη Ρουμανία, με χαμηλότερο κόστος ζωής, τα 275. Η βασικότερη αιτία της οικονομικής και της πολιτικής κατάρρευσης, αλλά και της αυτοκατάργησης των καθεστώτων του «σοσιαλισμού», ήταν ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας τους.
Η «επί χάρτου» οικονομία, όπου με το δικό σου χαρτί και μολύβι μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι ένα και ένα κάνουν τρία, ερήμην της πραγματικότητας και των ανθρώπων.
Η χώρα μας όμως έχει εντελώς διαφορετικές μεταπολεμικές πολιτικές και οικονομικές αφετηρίες. Η Ελλάδα είναι ιδρυτικό μέλος της Ε.Ε., ενώ συμμετείχε και συμμετέχει ενεργά στη διατήρηση του ευρωπαϊκού οικονομικού και πολιτικού κεκτημένου.
Οι πολίτες μας, πέρα από τις κομματικές επιλογές τους, είναι σαφώς προσανατολισμένοι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, στις αρχές της ελεύθερης οικονομίας, των ατομικών δικαιωμάτων και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Είναι εύλογο να αναρωτιόμαστε λοιπόν:
• Πώς έφτασε η χώρα μας σε αυτό το σημείο; Γιατί κλείνουν οι επιχειρήσεις μας; Γιατί μειώνονται και εξισώνονται μισθοί και συντάξεις σε επίπεδο χωρών που ούτε μακρά κοινοβουλευτική κουλτούρα έχουν ούτε κουλτούρα αγοράς;
• Γιατί μόνο σε εμάς στερήθηκε το δικαίωμα της κατανάλωσης, ακρογωνιαίος λίθος των δυτικών κοινωνιών και μηχανισμός παραγωγής πλούτου, υπό την οπτική ότι οι επιχειρήσεις υπάρχουν και λειτουργούν, οι θέσεις εργασίας αυξάνονται και ο πληθυσμός καταναλώνει;
Ο Κ. Σημίτης, προφανώς υπό την ιδιότητά τους ως ακαδημαϊκός, σε πρόσφατο κείμενό του διαπιστώνει: «Η κατάσταση της χώρας είναι προβληματική. Το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα έφθανε το 86% του μέσου εισοδήματος της Ε.Ε. στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μειώθηκε το 2016 στο 68%.
Η χώρα μας συμπεριλαμβάνεται γι’ αυτό στις επτά χώρες-μέλη με κατά κεφαλήν εισόδημα 30% χαμηλότερο του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο Δείκτης Παγκόσμιας Ανταγωνιστικότητας κατατάσσει την Ελλάδα στην 87η θέση μεταξύ των 137 χωρών που αξιολογούνται και στην τελευταία θέση μεταξύ των 28 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στον Δείκτη Κοινωνικής Δικαιοσύνης καταλαμβάνει επίσης την τελευταία θέση μεταξύ των 28 κρατών-μελών, με το 35% του πληθυσμού να απειλείται με φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό».
Και ακριβώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Τι να πούμε τώρα; Οτι ευχαριστούμε τους Ευρωπαίους εταίρους μας και ειδικότερα τις γερμανικές τράπεζες για το χάλι μας;
Ερχεται, όμως και ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Βίτορ Κονστάντσιο σε συνέντευξή του στους «Financial Times» και δηλώνει: «H λιτότητα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα με τα Μνημόνια ήταν υπερβολική και τα δύο πρώτα προγράμματα υποεκτίμησαν το κόστος της προσαρμογής».
Υπάρχουν, όμως, ανοιχτά κάποια σοβαρότατα θέματα που δεν έχουν ξεκαθαριστεί ακόμη. Η χώρα μας θεωρήθηκε χρεοκοπημένη διότι το χρέος υπερέβη το 115% του ΑΕΠ και κατά συνέπεια οι γερμανικές τράπεζες απέσυραν τις εγγυήσεις στα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου και κατρακυλήσαμε στο χάος.
Ενας από τους λόγους της λογιστικής μας χρεοκοπίας ήταν η πρόσθεση στο δημόσιο χρέος των 21 δισ. από τη στιγμιαία «αποτίμηση» του τριακονταετούς διαρκείας swap του 2001 ενός παράγωγου χρηματοοικονομικού προϊόντος, που συνήφθη από την κυβέρνηση Σημίτη για να μας δεχθούν στην ΟΝΕ.
Προκύπτει όμως ένα θέμα: Στο άρθρο 2 του σχετικού νόμου με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία (Επίσημη Εφημερίδα αριθ. L 058 της 03/03/2000 σ. 0001-0002) αναφέρεται:
«Ο ορισμός του “δημόσιου χρέους” που περιλαμβάνεται στο πρωτόκολλο σχετικά με τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος και στον κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 3605/93 χρειάζεται να συμπληρωθεί εκ νέου με παραπομπή στους κωδικούς ονοματολογίας του ΕΣΛ 95. Στην περίπτωση των παραγώγων χρηματοοικονομικών προϊόντων, όπως ορίζονται στο ΕΣΛ 95, δεν υπάρχει ονομαστική αξία όμοια με εκείνη των υπόλοιπων χρεωστικών μέσων. Εξαιτίας του γεγονότος αυτού, τα παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα δεν πρέπει να συμπεριληφθούν στις αναλήψεις υποχρεώσεων που αποτελούν το δημόσιο χρέος για τους σκοπούς του πρωτοκόλλου σχετικά με τη διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος».
Ο συγκεκριμένος νόμος, που ισχύει σε όλη την Ε.Ε. και δεσμεύει τα κράτη-μέλη, δεν επιτρέπει την πρόσθεση των ενδεχόμενων ζημιών από τα swaps (ανταλλαγές) στο δημόσιο χρέος.
Για πρώτη φορά πρόσθεσε το επί κυβέρνησης Σημίτη συναφθέν swap στο δημόσιο χρέος η ΕΛ.ΣΤΑΤ. επί προεδρίας του κ. Γεωργίου!
Η ΕΛ.ΣΤΑΤ. η οποία, για να εξηγούμεθα, δεν είναι παρά άλλη μία ανεξάρτητη Αρχή από τις μη συνταγματικώς κατοχυρωμένες. Δεν είναι το κράτος ούτε η κυβέρνηση!
Η τότε κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, λοιπόν, πώς αποδέχτηκε και γιατί αυτό το ποσόν, το οποίο κατεβλήθη ολοσχερώς από τα πρώτα χρόνια των Μνημονίων ως μέρος του χρέους;
Η αποδοχή αυτού του ποσού ως χρέους ήταν το πρόσχημα ώστε η χώρα μας να χρεοκοπήσει λογιστικά! Υποθέτουμε ότι έχουμε αρμοδίους για να τα διερευνήσουν αυτά με θάρρος κοινωνικό και πολιτικό.
Η αποδοχή του συνυπολογισμού των χρηματοοικονομικών παραγώγων ως «αναπόσπαστο» κομμάτι του δημόσιου χρέους και η εγγραφή στιγμιαίων ζημιών σε αυτό και όχι στις αποσβέσεις, όπως προβλέπει ο νόμος, πρακτικά μετέφερε στο ΑΕΠ τις ζημιές από την έκθεση σε αυτά των ευρωπαϊκών τραπεζών και της ΕΚΤ, δηλαδή στην πραγματική οικονομία.
Η «πολιτική διευκόλυνση» που έγινε στην Ελλάδα με τις πλάτες πολιτικών και οικονομικών κύκλων δεν έχει ιστορικό προηγούμενο και φυσικά δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά στην Ε.Ε.!
Κι έτσι έφτασε η χώρα στην κατάσταση να οφείλει (;) αστρονομικά ποσά, όπως και η κάθε επιχείρηση και ο κάθε πολίτης, ακόμα και εκείνοι που δεν έχουν γεννηθεί! Κι έτσι φτάσαμε στο να απειλούνται με μαζικές ψηφιακές κατασχέσεις νοικοκυριά και επιχειρήσεις.
Απέτυχαν παταγωδώς οι τεχνοκράτες της ΕΚΤ και δεν διασώζονται οι ευρωπαϊκές τράπεζες από τη χρεοκοπία, ισοσκελίζοντας εικονικά ισολογισμούς από εικονικές οφειλές που είναι αδύνατον να καταβάλουν οι χώρες του Νότου και κυρίως η δική μας.
Ο ευρωπαϊκός κεντρικός οικονομικός σχεδιασμός απέτυχε στην πράξη. Οι τραπεζικοί αλγόριθμοι και οι προσθέσεις τους σε χαρτοπετσέτες μάς οδήγησαν σε οικονομικά αποτελέσματα παρόμοια του νεκρού «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Τα έθνη δεν είναι οι κάμποι και τα βουνά ούτε τα νησιά και τα ακρογιάλια. Είναι ο λαός, οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτά. Οποιος χλευάζει τον λαό, όποιος τον φτωχοποιεί, όποιος τον εξαπατά κάνει τα ίδια ακριβώς στο έθνος μας.
