Σε προηγούμενο άρθρο μας πληροφορηθήκατε για τα πρωτοφανή καλέσματα «συλλογικοτήτων» όπως ο Ρουβίκωνας στους ελληνικούς δρόμους
Του Άρη Δημόπουλου
Εκτός λοιπόν από τις αυτόκλητες οργανώσεις ή…»ακτιβιστικές συλλογικότητες», που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προξενούν βία, οι αστυνομικές δυνάμεις βγαίνουν και ζητάνε βοήθεια από το κράτος που τους έχει εγκαταλείψει!
Μιλάμε βεβαίως για τους αστυνομικούς στις μεγάλες ελληνικές πόλεις, όπου και αλωνίζουν με χαρακτηριστική ευκολία οι λεγόμενες «συλλογικότητες», απειλώντας τόσο τη δημόσια και ιδιωτική περιουσία όσο φυσικά και τις ζωές των απλών πολιτών.
Μπροστά λοιπόν στην πρωτοφανή έξαρση βίας από τις συγκεκριμένα ομάδες που πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα, η κραυγή αγωνίας από την πλειοψηφία των αστυνομικών υπαλλήλων είναι ενδεικτική της κατάστασης χάους στους ελληνικούς δρόμους:
«Είμαστε αβοήθητοι! Η αδιαφορία της οργανωμένης Πολιτείας στα φαινόμενα αυτά είναι τουλάχιστον ενοχλητική!»
Τα παραπάνω διαμηνύουν οι αστυνομικοί υπάλληλοι Αθηνών μέσω από την ομώνυμη ένωσή τους, κάνοντας λόγο για πολεμικές καταστάσεις ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ στο κέντρο της Αθήνας:
«Δεν είμαστε αναλώσιμοι! Αφού μας στέλνουν σε πόλεμο ας φροντίσουν τουλάχιστον να μας δώσουν προϋποθέσεις σοβαρού κράτους. Είναι πλέον γνωστό σε όλους τους Έλληνες τι συμβαίνει καθημερινά στα Εξάρχεια. Οι επιθέσεις εναντίον των διμοιριών της Υ.Α.Τ. στη Χαριλάου Τρικούπη και έξω από το Πολυτεχνείο έχουν πάψει δυστυχώς να αποτελεί είδηση, οι επιθέσεις αυτές όμως έχουν ως αποτέλεσμα, πέραν της κατάργησης κάθε έννοιας του κράτους δικαίου, τους τραυματισμούς των συναδέλφων μας.
Έχουμε περιπτώσεις όπου συνάδελφοι υπέστησαν σοβαρά εγκαύματα και κατάγματα εξαιτίας των οποίων κωλύθηκαν αρκετούς μήνες των καθηκόντων τους, τραυματισμοί οι οποίοι κατά τη γνώμη μας δεν μπορούν να συμπεριληφθούν στα πλαίσια του καλώς εννοούμενου υπηρεσιακού καθήκοντος. Αν αρχίσουμε να απαριθμούμε τα περιστατικά σίγουρα θα γεμίσουμε πολλές σελίδες».
Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα την ώρα που στην κυβέρνηση επιμένουν πως τα φαινόμενα βίας από τους λεγόμενους «ακτιβιστές» ή τους…»γνωστούς-άγνωστους» είναι…μεμονωμένα και μειώνονται συνεχώς.
Αυτό που τρομάζει περισσότερο δεν είναι τόσο η οργάνωση των αριστερών «συλλογικοτήτων» ,που πλέον δεν διστάζουν να απειλούν ευθέως και πολιτικά πρόσωπα (βλ. Κυριάκο Μητσοτάκη), αλλά η ταυτόχρονη προκλητική αναλγησία από το κράτος προς τους πολίτες αλλά ακόμη και προς τα ίδια τα όργανά του (αστυνομικούς υπαλλήλους).
Που θα οδηγηθεί όμως αυτή η άνομη κατάσταση;
Η συνέχεια, δυστυχώς θα εκτυλιχθεί πολύ σύντομα στους ελληνικούς δρόμους, όταν πλέον θα είναι πολύ αργά για «αντίμετρα σωτηρίας».
