Ἡ μετανάστευσις εἶναι ἔνα γεγονὸς ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 18ου αἱῶνος, τοὐλάχιστον διηπειρωτικῶν.
Στείλαμε κι ἐμεὶς πολλοὺς μετανάστες παντοῦ σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος.
Μεγάλες οἱ παροικίες τῶν Ἑλλαδιτῶν καὶ Κυπρίων σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Μεγάλες οἱ ὀργανώσεις Μακεδόνων, Κρητῶν, Κυπρίων, Πελοπονησίων σὲ χῶρες ὅπως οἱ ΗΠΑ, ἡ Γερμανία, ἡ Αὐστραλία, ἡ Σουηδία, ἡ Ὀλλανδία, τὸ Βέλγιο, ὁ Καναδᾶς, ἡ Ἀγγλία…
Ὅπου καὶ νὰ πᾷς θὰ εὕρης Ἕλληνες. Ὅπως λέγεται στὰ ἁπλᾶ ἑλληνικά: «ὅποια πέτρα κι ἐὰν σηκώσῃς, θὰ εὕρης ἕναν Ἕλληνα τὸ γένος».
Καὶ σήμερα ἔχουμε παιδιὰ Ἑλλήνων μεταναστῶν 3ης, 4ης ἀλλὰ καὶ 5ης γενεᾶς παντοῦ… Κυριολεκτικὰ παντοῦ…
Ἀπὸ τὴν Ἰαπωνία καὶ τὴν Νέα Ζηλανδία ἕως τὴν Βενεζουέλα, τὴν Ἀργεντινὴ καὶ τὸ Βανκοῦβερ τοῦ Καναδᾶ…
Ὁπότε οἱ Ἕλληνες δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε ἐναντίον τῆς μεταναστεύσεως. Εἴμαστε ἀπὸ τοὺς πρώτους διδάξαντες.
Ὅμως τότε ὅλα γίνονταν συντεταγμένα, ὄχι «μπᾶτε σκύλοι ἁλέστε…»
Ἐτοίμαζαν τότε οἱ Ἕλληνες ἐν δυνάμει μετανάστες τὰ χαρτιά τους γιὰ τὴν Ἀμερική, βόρειο καὶ νότιο, γιὰ τὴν Αὐστραλία, γιὰ τὴν Γερμανία, τὸ Βέλγιο κ.ἅ., περνοῦσαν ἀπὸ ἰατρούς (ἐὰν εἶχαν ἰατρικὸ πρόβλημα, δὲν τοὺς ἐδίδετο Ἄδεια Μεταναστεύσεως), κανόνιζαν μέσῳ Πρεσβείας μέχρι καὶ τὴν δουλειὰ ποὺ θὰ ἔκαναν καὶ τότε μόνον ἔβγαζαν ἕνα εἰσιτήριο καὶ ἔφευγαν…
Αὐτὰ κατὰ πλειοψηφία. Ὑπήρχαν καὶ τότε λαθραῖοι, ἀλλὰ ἦταν μικρὴ μειοψηφία καὶ οἱ περισσότεροι συνελαμβάνοντο καὶ ἀποστέλλοντο πίσω στὴν Ἑλλάδα, μὲ χαμένο τὸ ὄνειρο γιὰ μελλοντικὴ μετανάστευση μὲ νόμιμο τρόπο. Αὐτὴ ἦταν ἡ τιμωρία τους ἀπὸ τὸ Κράτος Ὑποδοχῆς, νὰ μὴν μποροῦν νὰ ξαναπᾷν στὸ μέλλον σὰν μετανάστες σὲ αὐτὸν τὸν τόπο, ἔστω καὶ νόμιμα.
Τέλος στὸν τόπο ποὺ μετενάστευαν, οἱ Ἀρχὲς ἤξεραν τὸν τόπο διαμονῆς τους, τὴν ἕδρα τῆς ἐργασίας τους, γιὰ νὰ μήν πῶ μέχρι καὶ τὸ τὶ χρῶμα σώβρακο φοροῦσαν.
Σήμερα οἱ μετανάστες ποὺ μᾶς ἔρχονται ὄχι μόνον δὲν ἔχουν χαρτιά, ὄχι μόνο δὲν ἔχουν περάση ἀπὸ ἰατρούς, ὄχι μόνον δὲν ἔχουν δουλειά, ἀλλὰ μπαίνουν στὴν χώρα λαθραῖα – γιὰ αὐτὸ καὶ ὀνομάζονται λαθρομετανάστες (κι ἂς νευριάζουν κάποιοι μὲ «νεοφιλελέφτ-ἀριστερόστροφες» ἰδέες, μὲ τὴν φράση «λαθρο-» διότι ἔχουν ἄδικο, εἶναι λαθρο-μετανάστες, κατὰ τὸ λαθρ-ἐπιβάτης).
Κι αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ ἡ Ἑλλὰς ἔχει γίνη ξέφραγο ἀμπέλι, πάντα καὶ διαχρονικὰ τὰ τελευταῖα 25-27 χρόνια, μὲ εὐθύνη τῶν ἑκάστοτε κυβερνώντων.
Δηλαδή τί διαφορά εἶχε ὁ Προκόπης Παυλόπουλος ὅταν ὄντας μέλος τῆς Κυβερνήσεως Καραμανλῆ «εὐχαριστοῦσε τούς Πακιστανούς λαθρομετανάστες πού ἐπέλεξαν τήν Ἑλλάδα γιά προορισμό τους», σὲ σχέση μὲ τὴν κυρία Τασία, ἡ ὁποία τοὺς ἐνεθάῤῥυνε νά ἔλθουν ἔστω καὶ ἀπρόσκλητοι στήν χώρα μας;;;
Σήμερα ζοῦμε μίαν διαφορετικοῦ σεναρίου πραγματικότητα μὲ ἴδιο, ἐὰν ὄχι χειρότερο ἀποτέλεσμα.
Πλέον μὲ τὴν δικαιολογία τῆς ἀνάγκης ἐγκαταστάσεως «προσφύγων» ἀπὸ τὸν πόλεμο στὴν Συρία, ἔχουμε ἤδη γεμίση ἀπὸ ἀλλοφύλους ἀλλοθρήσκους ἀλλοεθνεῖς ποὺ ἔχουν κατακλείση τὴν χώρα.
Κατ’ ἐμὲ αὐτοὶ οἱ «πρόσφυγες» δὲν εἶναι πρόσφυγες, διότι ὡς πρόσφυγας καθορίζεται κάποιος στὸν πρῶτο σταθμό ποὺ φτάνει ἀπὸ τὸν τόπο του, ποὺ φλέγεται ἀπὸ ἔνα πόλεμο.
Στὴν περίπτωση τῶν προσφύγων τῆς Συρίας αὐτὸς ὁ τόπος εἶναι ἡ Τουρκία καὶ ὄχι ἡ Ἑλλάς. Στὴν Τουρκία ὁ Σύριος πρόσφυγας εἶναι «πρόσφυγας» μὲ τὴν νομικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου.
Ἐρχόμενος στὴν Ἑλλάδα εἶναι μετανάστης καὶ ὄχι πλέον πρόσφυγας. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι κάτι που ἐσκεμμένα οἱ κρατοῦντες σὲ Ἑλλάδα καὶ Εὐρώπη κάνουν πὼς δὲν τὸ ἀντιλαμβάνονται…
Καὶ παρὰ ταῦτα, ἂς ποῦμε ὅτι κάποιοι ἀπὸ τὸ Πακιστάν, τὸ Ἀφγανιστάν, τὸ Μπαγκλαντές, ἄκομα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλην πλευρά, δηλαδὴ τὴν Σομαλία, τὸ Μαρόκο κ.ἅ. χῶρες, ὅπου δεν ὑπάρχει πόλεμος, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται ἐπίσης μέσῳ Τουρκίας (οἱ Turkish Airways ἔχουν ἐξαιρετικὰ χαμηλὲς τιμὲς στὶς πτήσεις πχ ἀπὸ Μαρόκο πρὸς Κωνσταντινούπολη, ἀκριβῶς – καὶ εἶμαι σίγουρος γιὰ αὐτὸ – γιὰ αὐτὸν τὸν σκοπό) στὴν Ἑλλάδα κυρίως διασχίζοντας τὸν Ἔβρο, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι πηγαίνουν σὲ μίαν χώρα συντεταγμένη, σὲ μίαν Πολιτεία μέλος τῆς Ε.Ε. καὶ θεωροῦν, μὲ τὴν ἀρωγὴ τῶν ἐντοπίων ΜΚΟ, ποὺ ἐδημιουργήθησαν σὲ ἀνύποπτο χρόνο καὶ μὲ ὕποπτα κεφάλαια (τὸ «ὕποπτα» διότι δὲν καθορίζεται ὁ χρηματοδότης) γιὰ ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν σκοπό, τῆς ὑποδοχῆς τους δηλαδή, ὅτι μπαίνουν σὲ μίαν «χώρα μπάχαλο».
Τὸ «χώρα μπάχαλο» φαίνεται σὲ ἀντιδιαστολή, ἀπὸ τὴν πινακίδα που βλέπετε ἀπὸ τὴν Αὐστραλία ποὺ ἀνεκάλυψα στὴν σελίδα τῆς φίλης μου τῆς Μπέττυς.
Λέει λοιπὸν ἡ Πινακίς: «Εἰσέρχεστε στὴν Αὐστραλία. Τρῶμε χοιρινό, ἔχουμε Θρησκεία, ἔχουμε Νόμους, οἱ Πολίτες μας ὀπλοφορούν. Δέν σᾶς ἀρέσει; Γυρίστε πίσω αὐτὴν τὴν στιγμή, ἀλλιῶς …Καλή σας ἡμέρα!».
Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ δική μου ἄποψις. Δὲν θά μου ἐπιβάλη κάποιος μετανάστης «λαθραῖος ἢ νόμιμος» τὸν τρόπο ζωῆς του στὴν Πατρίδα μου. Αὐτὸς ἦλθε στὸν τόπο μου, δὲν πῆγα ἐγὼ στὸν δικό του…
Καὶ στὸν τόπο μου κουμάντο κανῶ ἐγὼ μὲ βάση τὸ δικαίωμα ποὺ μοῦ ἔδωσαν οἱ ἑκατοντάδες χιλιάδες νεκροί μας, ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ νὰ ἔχουμε αὐτὴν τὴν χώρα!
Δὲν ἔδωσαν τὴν ζωή τους οἱ Ἥρωες τῆς Φυλῆς μας γιὰ νὰ μᾶς δοῦν, μίαν ἡμερα, ὡς «Recycle Bin» τῆς Εὐρώπης, τῆς Ἀσίας καὶ τῆς Ἀφρικῆς.
Εἶμαι σαφής;
Ἐδημοσιεύθη στὴν ἐφημερίδα ΜΑΧΗ-FRΜΑΧΗ-FREE PRESS τῆς 19-20/5/2018, στὴν στήλη «Ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος».
