Χρέος και των πολιτών η δημιουργία μουσείων και εκθέσεων αφιερωμένων στη Γενοκτονία των Ποντίων
Από τον Γιώργο Κ. Στράτο
Σήμερα είναι μία από τις πιο θλιβερές μέρες στην ιστορία της πατρίδας μας: 19η Μαΐου 1919, ημέρα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Οι στήλες αυτές δεν θα μπορούσαν να παρακάμψουν, ανήμερα κιόλας, τη μαύρη επέτειο, πολλώ μάλλον όταν ο γράφων αναφερόταν από το μακρινό 1991 στο γεγονός με το «Δικαίωμα στη μνήμη» (άρθρο μου στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 19-5-1991). Τρία χρόνια πριν από την 24η Φεβρουαρίου 1994, όταν επιτέλους και ομοφώνως η Βουλή αναγνώρισε τη Γενοκτονία.
Το αιματηρό σχέδιο για την ολοκληρωτική εξαφάνισή μας από τη γη στην οποία βρισκόμασταν για 3.000 χρόνια είχε αποκαλύψει από τον Ιούλιο του 1909 ο Tούρκος πρωθυπουργός Σεφκέτ πασάς στον αείμνηστο Πατριάρχη του Γένους, Ιωακείμ Γ’: «Θα σας κόψουμε τα κεφάλια, θα σας εξαφανίσουμε. Ή εμείς θα επιζήσουμε ή εσείς». Ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβαζόμενος στη Σαμψούντα, υποτίθεται, για να «επαναφέρει στην τάξη» τους μουσουλμάνους Τσέτες που έσφαζαν και έκαιγαν τα ελληνικά χωριά, απλώς τους… οργάνωσε με σύνθημα «η Τουρκία στους Τούρκους» για να θέσει σε εφαρμογή την τελειωτική εξόντωσή μας.
Τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες νεκροί, επίσημα καταγεγραμμένοι, περισσότεροι από το ήμισυ του ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή. Τα ιστορικά στοιχεία είμαι βέβαιος ότι θα απασχολήσουν και άλλους έγκριτους και πιο ειδικούς αρθρογράφους της εφημερίδας μας, αλλά και τις ειδικές εκδόσεις που η ίδια επιμελείται με ιδιαίτερη ευαισθησία στο παρελθόν και τη διαδρομή του Εθνους μας.
Επιλέγω να σταθώ στην ευθύνη μας για τη συντήρηση της ιστορικής μνήμης. Αφορμή, κάτι τούρκικα τσαλίμια. Η 19η Μαΐου γιορτάζεται στην Τουρκία ως ημέρα νεολαίας! Μη σας ξενίζει, στις 24 Απριλίου, ημέρα της Γενοκτονίας των Αρμενίων, έχουν καθιερώσει συνάντηση των νεολαιών όλου του κόσμου!
Δεν περιμένω τίποτα από το κράτος μας. Χαμένο και αδύναμο να ιεραρχήσει προτεραιότητες. Ατολμο και φοβικό απέναντι στην υπηρέτηση των ιερών και των οσίων. Από τα σχολικά βιβλία ως τον κοινοβουλευτικό διάλογο, ανιστόρητες ανακρίβειες και αθλιότητες στα όρια της προσβολής της μνήμης νεκρών.
Περιμένω όμως πολλά από τους πολίτες και ειδικότερα από όσους έχουν τον τρόπο τους. Αυτό που στις μέρες μας ονομάζεται «Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη» δεν μπορεί παρά να έχει κι ένα αδελφάκι που να το λένε «Εταιρική Ευθύνη απέναντι στην Ιστορία».
Μικρά θεματικά ψηφιακά μουσεία θα μπορούσαν να ιδρυθούν σε επίκαιρα σημεία. Τοιχογραφίες με φωτογραφίες και συνοπτική αναφορά στα γεγονότα, κατανοητή από όλους, θα μπορούσαν να καλύψουν τις επιφάνειες σε σταθμούς, αεροδρόμια, καταστήματα, κεντρικά σημεία πόλεων. Διαρκείς εκθέσεις ή έστω απλές προθήκες αφιερωμένες στο θέμα, στα πολυάριθμα ποντιακά σωματεία, θα βοηθούσαν επίσης. Και -γιατί όχι;- κάποια τηλεοπτικά σποτ, έστω ως «διαφημίσεις ιστορικής μνήμης» μέχρις ότου κριθεί απαραίτητο να αξιοποιηθεί το σχετικό υλικό άξιων δημιουργών από το πρόγραμμα των σταθμών μας.
Ελάχιστος φόρος τιμής στα θύματα της Γενοκτονίας. Οπως γλαφυρά στη μεγάλη του πίκρα το έθεσε ο αείμνηστος Λεωνίδας Ιασωνίδης, μια κορυφαία μορφή του Ποντιακού Ελληνισμού, «Ξηρανθήτω ημίν ο λάρυγξ εάν επιλαθώμεθά σου, ω Πάτριος Ποντία γη». Ανεξαρτήτως ιδιαίτερης πατρίδας του καθενός μας, τ’ εμέτερον γαίμαν είναι το δικό μας αίμα. Αιωνία τους η μνήμη.
*Δικηγόρος – δημοσιογράφος
Πηγή: http://www.dimokratianews.gr
