Το “Brawl in Cell Block 99” (2017), που στα ελληνικά μεταφράστηκε «Καυγάς στο μπλοκ 99», είναι η τελευταία ταινία του συγγραφέα / σκηνοθέτη και μουσικού (και κριτικού) heavymetal (!) S. Craig Zahler, (γνωστού από το αρκετά βίαιο western“Bone Tomahawk”) με πρωταγωνιστή τον Vince Vaughn. Η ταινία χαρακτηρίζεται ως “βίαιο δράμα φυλακών” και όπως καταλάβατε, έχει αρκετή βία.
Ο Vaughn που ήταν γνωστός πιο πολύ από κωμωδιούλες του στυλ «Γαμομπελάδες», εδώ κυριολεκτικά σπάει κόκαλα, ως Bradley Thomas, ένας αντιήρωας που έχει ηθικές αρχές, θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα στην ζωή του, αλλά ξέπεσε και τώρα η ανάγκη τον κάνει να διακινεί μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών, και τελικά να βρεθεί σε μια υψίστης ασφαλείας φυλακή (με δεσμοφύλακα τον τρομερό Ντον Τζόνσον!), όπου θα πρέπει να εντοπίσει και να σκοτώσει έναν κρατούμενο με το όνομα “Christopher Bridge”, προκειμένου να γλυτώσει από σφαγή η έγκυος γυναίκα του και το παιδί που κουβαλάει στην κοιλιά της, από τους απαγωγείς που την κρατάνε όμηρο.
Δες το trailer:
Το να είναι ένας Λευκός “straight” και “macho” χριστιανός και πατριώτης Αμερικάνος (με καταγωγή και προφορά από το Νότο!), όχι ο “κακός” της ταινίας, αλλά ο “ήρωας” της ταινίας, στην σημερινή ((κατά Hollywood)) έντονα αντι-λευκή και χειραγωγούμενη από την Αριστερά Αμερική, είναι σαφώς κάτι προχωρημένο. Αυτό ήταν που τράβηξε την προσοχή μου (εκτός του τεράστιου σταυρού).
Σχετικά με τις πολιτικές απόψεις, ο 45χρονος γεννημένος στο Miami, Zahler (γνωστός και ως “τσάρος”), είναι λίγο προσεκτικός, αλλά σίγουρα εμφανίζεται σε κάποιο βαθμό συντηρητικός. Ένα άρθρο του Daily Beast σχετικά με τη ταινία λέει:
Έχοντας ήδη συνεργαστεί με τους γνωστούς libertarians του Χόλιγουντ, Vaughn και Kurt Russell, καθώς και έχοντας ολοκληρώσει την παραγωγής μιας ταινίας (“Dragged AcrossConcrete”) με πρωταγωνιστή τον Vaughn και τον Mel Gibson, οι συντηρητικές απόψεις του Zahler έχουν γίνει ένα φυσικό επίκεντρο προσοχής. Ο σκηνοθέτης, ωστόσο, λέει ότι οι πολιτικές του απόψεις σπανίως παίζουν ρόλο στην παραγωγή μίας ταινίας. “Αν προσδιοριζόμουν στο φάσμα δεξιά – αριστερά, θα ήμουν πιο δεξιά από το κέντρο. Σίγουρα, οι ελευθεριακές (libertarian) απόψεις έχουν κάποια σημασία για μένα. Αλλά εγώ δεν κάθομαι να γράψω εξαιτίας των απόψεών μου”, ισχυρίζεται. “Ενδιαφέρομαι περισσότερο να παρουσιάσω πολλές απόψεις παρά ένα συγκεκριμένο πολιτικό δόγμα. Έτσι ενώ για παράδειγμα, είμαι άθεος, έγραψα τους στίχους και την σύνθεση για χριστιανικά τραγούδια που βρίσκονται στην ταινία. Με ενδιαφέρει να μπω στη νοοτροπία των χαρακτήρων που δεν έχουν το δικό μου σύστημα πεποιθήσεων ή έχουν κάποια στοιχεία από το δικό μου σύστημα πεποιθήσεων, παρά να παρουσιάσω χαρακτήρες που θα κάθονται και θα λένε αυτά που σκέφτομαι».
Ο ηθοποιός Kurt Russell, πρωταγωνιστής του “Bone Tomahawk”, περιγράφει τον εαυτό του ως “hardcore libertarian” και ο Vince Vaughn είναι επίσης γνωστός ως συντηρητικός που ακουμπά και libertarian απόψεις (είναι υποστηρικτής του Ron Paul). Ο Vaughn, είχε μια cameo εμφάνιση στο “Hacksaw Ridge” (“Αντιρρησίας Συνείδησης”) του Mel Gibson (2016), με τον οποίον έχει μια αξιοσημείωτη φιλία και σύνδεση, η οποία μπορεί να ρίξει φως στις απόψεις του Zahler. (Ποιος μπορεί να ξεχάσει το παγωμένο βλέμμα του Vaughn και την γεμάτη αγριωπή έκπληξη έκφραση του Gibsonόταν, κάθονταν μαζί, ακούγοντας το αντι-Trump παραλήρημα της Meryl Streep στην τελετή των Χρυσών Σφαιρών του 2017 – φώτο κάτω).
Ο Γκίμπσον είναι ένας συντηρητικός, παραδοσιακός Καθολικός, του οποίου οι απόψεις για τους Εβραίους, έστω και υπό την επήρεια αλκοόλ, σε συνδυασμό με την θεωρούμενη «αντισημιτική» ταινία «Τα Πάθη του Χριστού» του κόστισαν πολύ και τον έβαλαν στο περιθώριο για τουλάχιστον 10 χρόνια. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο Vaughn και ο Gibson (και ο Don Johnson) θα είναι όλοι στην επόμενη δουλειά του Zahler, “Dragged AcrossConcrete”, που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2018. Η σύνοψη της ταινίας υποδηλώνει ότι ασχολείται με ένα θεσμό που δέχτηκε λυσσαλέα επίθεση τα τελευταία χρόνια από την Αριστερά και τους μαύρους στην Αμερική, την αστυνομία.
Αυτό το οποίο είναι αρκετά ενδιαφέρον είναι ο Zahler είναι εβραϊκής καταγωγής! Σε συνέντευξή του στο περιοδικό για την heavy metal μουσική “Metal Maniacs”, ανέφερε ότι αν και μεγάλωσε σε οικογένεια που ακολουθούσε τον Ιουδαϊσμό, (αυτός είναι άθεος), δεν είχε πρόβλημα να κάνει στο περιοδικό reviews για συγκροτήματα white power μουσικής ή συγκροτήματα που έχουν κάποιο φασιστικό πολιτικό υπόβαθρο, πιστεύοντας ότι θα πρέπει να διαχωρίζεται η τέχνη από την πολιτική, έχοντας ως αρχή το “artover politics”. Επίσης, αρκετά τολμηρά για την εποχή μας, δηλώνει ότι ο άνθρωπος έχει κάθε δικαίωμα να μισεί όποιον θέλει και να εκφράζει αυτό το αίσθημα.
Οι “σφαλιάρες”
Για όσους έχουν καταλάβει τα μηνύματα που περνάει τοHollywood τα τελευταία χρόνια, είναι άξιο θαυμασμού που ένας λευκός Αμερικάνος που έχει μία σημαία έξω από το φτωχικό του σπίτι και έναν τεράστιο σταυρό για τατουάζ στο ξυρισμένο κεφάλι του, (κάποια reviews τον περιέγραψαν ως “skinhead”!) είναι ο ήρωας ή μάλλον αντιήρωας. Αυτό είναι η πρώτη σφαλιάρα στην πολιτική ορθότητα. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Το δεύτερο είναι η κόντρα του ήρωα με τους Μεξικάνους (η μαζική μετανάστευση των οποίων σε συνδυασμό με την ροπή τους στην βαριά εγκληματικότητα έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στο αμερικάνικο κράτος – θυμηθείτε την υπόσχεση Τραμπ για το τείχος που θα έκτιζε – όσο και στην αμερικάνικη κοινωνία, η φυλετική σύνθεση της οποίας έχει αλλοιωθεί ραγδαία) με “φονικές ατάκες” και διαλόγους που η πολιτική ορθότητα δεν θα επέτρεπε, ή θα τους έλεγε «ρατσιστικούς». Σε ένα διάλογό του με Μεξικάνο κρατούμενο – εγκληματία ο Bradley “τα παίρνει στο (ξυρισμένο του) κρανίο”, όταν ο Μεξικάνος τον αποκαλεί “gringo”, δηλαδή λευκό ξένο, (όχι “Αμερικάνο” που αναφέρεται στην μετάφραση), και του απαντάει ότι βρίσκεται στην πατρίδα του και δεν ανέχεται να τον λένε “ξένο”. Αλλά ο τρόπος που το λέει είναι απίστευτος. Η φράση “τελευταία φορά που είδα την (αμερικάνικη) σημαία, τα χρώματά της δεν ήταν μπλε, κόκκινο και μπουρίτο!”, είναι απολαυστική ατάκα που πρέπει να μπει στην “βίβλο” με τις ιστορικές ατάκες του κινηματογράφου!
Επίσης, υπάρχουν στην ταινία μια – δυο σκηνές που η πολιτική ορθότητα δεν θα ενέκρινε ποτέ (π.χ. ο λευκός κρατούμενος – πρωταγωνιστής να σπάει στο ξύλο τον μαύρο αντιπαθητικό δεσμοφύλακα). Επίσης μαύρος είναι ο δικαστής που τον καταδίκασε και μιγάς ο ντέντεκτιβ που προσπαθεί να τον πείσει να “καρφώσει” κάποιους για να πέσει “πιο μαλακά”. Όταν κατά κύριο λόγο στις ταινίες όλοι οι αρνητικοί ή αντιπαθητικοί χαρακτήρες είναι λευκοί, εδώ έχουμε κι άλλη σφαλιάρα. Επίσης ο σκληρός διοικητής των φυλακών Don Johnson, περιβάλλεται μόνο από λευκούς φρουρούς για τους οποίους καυχιέται ότι δεν μοιάζουν με τις “αδελφές” άλλων φυλακών (παρουσία του μαύρου φύλακα που έφερε από την πρώτη φυλακή τον Bradley, επειδή έσπασε το χέρι του άλλου μαύρου φύλακα), χρησιμοποιώντας την απαγορευμένη πλέον λέξη “faggot”. Προσθέστε το γεγονός ότι, όπως είπαμε, ο Bradley είναι από το Νότο (το απόλυτο κακό κατά hollywood) και χαίρεται για αυτό (και χαιρετάει τους πάντες με ένα νότιο“howdy!”) και οι σφαλιάρες αυξάνουν.
Χριστιανός και πατριώτης, αλλά όχι ακριβώς το… αντιπροσωπευτικό δείγμα που έχει στο μυαλό του ο περισσότερος κόσμος, (καλός, γλυκός, ειρηνικός, που τα δέχεται όλα μοιρολατρικά), αλλά ούτε και η «κλασσική» κατά χόλυγουντ «κακή» μορφή, (υποκριτής, μισαλλόδοξος, καταπιεσμένος που τον αντιπαθείς από τα πρώτα λεπτά), ο Μπράντλεϊ, θηριώδης, θλιμμένος, εσωστρεφής, σιωπηλός, ανέκφραστος με φονικά χέρια (πρώην μποξέρ) και με φονικές ατάκες («όταν με βλέπεις να υποκρίνεσαι ότι βλέπεις τον Θεό», του λέει ο μαύρος δεσμοφύλακας για να τον… ψαρώσει. «Ναι, αλλά ο θεός δεν μυρίζει νάτσος!», του απαντάει ο Μπράντλεϊ…), έχει επίγνωση της πτώσης του (και αυτό τον κάνει τραγικό πρόσωπο) και είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να σώσει αυτούς που αγαπά. Την γυναίκα του (που τον απάτησε, αλλά την αγαπά και την συγχώρεσε) και το παιδί του που μέλει να γεννηθεί.
Η πρώτη εικόνα του Bradley, είναι αυτή του πίσω μέρος του κεφαλιού του, με το μεγάλο σταυρό (με συρματόπλεγμα) – τατουάζ. Προφανώς για να έχει ένα τόσο μεγάλο σταυρό σε τόσο εμφανές σημείο, σημαίνει ότι ο Μπράντλεϊ, θεωρεί σημαντικό για την ζωή του το σύμβολο αυτό του χριστιανισμού. Ο τεράστιος σταυρός έχει σημασία, διότι ας μην ξεχνάμε ότι πλέον, στον κατά hollywood κόσμο, οι σταυροί ή έχουν εξαφανιστεί ή έχουν σχεδόν πάντα “αρνητικό πρόσημο”.
Ο Bradley, σύμφωνα με τον ίδιο τον Vaughn, είναι ένας τύπος που “είχε πραγματικά πρόβλημα με το αλκοόλ και υιοθετεί τον Χριστιανισμό ως προσωπικό του σύστημα πεποιθήσεων. Είναι ένας προβληματικός, περίπλοκος τύπος και θέλει να συνδεθεί με κάτι”. Ο ίδιος ο Vaughn αποκαλεί το Brawl “ένα παραμύθι ηθικής”. Ο Bradley κάνει μια επιλογή για να δημιουργήσει τη ζωή που θέλει “αλλά δεν έχει απαραιτήτως τα μέσα στα χέρια του”, λέει. Ο Μπράντλεϊ προσπαθεί να ζήσει μια καλή ζωή, μετά από ένα αμφισβητήσιμο παρελθόν. Υπονοείται ότι διακινούσε ναρκωτικά, υπήρξε αλκοολικός, αλλά τώρα είναι «καθαρός», (λόγω πίστης στον Χριστό;) και είναι πρώην ερασιτέχνης μπόξερ, και έτσι εξηγείται η ικανότητά του στο ξύλο, αργότερα στην ταινία. Έχει νότια προφορά, που πειστικά μεταφέρεται από τον Vaughn, ο οποίος πέρασε χρόνο μαθαίνοντας τη “νότια γοητεία” και τη νότια μαγεία.
Λίγο από την ΥΠΟΘΕΣΗ:
Από την αρχή της ταινίας τον βλέπουμε να χάνει τη δουλειά του ως οδηγός φορτηγού οχήματος σε αυτόματο γκαράζ, και μόλις επιστρέφει λυπημένος στο σπίτι του αντιλαμβάνεται ότι η γυναίκα του Lauren (Jennifer Carpenter) τον απατά. Αυτό που παρατηρούμε είναι μια αμερικανική σημαία να βρίσκεται εμφανώς στο μπροστινό μέρος του σπιτιού του. Αυτό σε πολλές ταινίες είναι “απόδειξη” ότι ο ιδιοκτήτης ή ο ένοικος είναι από «πατριώτης» (Clint Eastwood / “Gran Torino”) έως και «ρατσιστής» (Edward Norton / “American History X”).
Ο Μπράντλεϊ την «εξετάζει» και εκείνη αναγκάζεται να ομολογήσει ότι βλέπει έναν άλλο άντρα για 3 μήνες. Η δικαιολογία που θα του πει αργότερα είναι ότι ένιωθε «λυπημένη» και αυτό επειδή ο Μπράντλεϊ “λείπει” και έχουν απομακρυνθεί ο ένας από τον άλλον.
Πριν την συζήτηση ο Μπράντλεϊ, της παραγγέλλει να πάει στο σπίτι, κι αμέσως αρχίζει να καταστρέφει το αυτοκίνητό της: σπάει τους καθρέφτες και σκίζει την κουκούλα, ρίχνοντας την στο δρόμο. Η σκηνή έχει ήδη προστεθεί στις ιστορικές classic σκηνές του κινηματογράφου! Γίνεται κατανοητό ότι ξέσπασε στο αυτοκίνητο της γυναίκας του για να μην ξεσπάσει σε αυτήν. Ένας τέτοιος τύπος με αυτό το παρελθόν θα έπρεπε την γυναίκα που τον απάτησε να την κάνει αγνώριστη (εάν έβγαινε ζωντανή). Αλλά καταλαβαίνουμε ότι πέρα από το φαινόμενο ο Μπράντλεϊ έχει καλή καρδιά. Στη συνέχεια μπαίνει ήρεμα στο σπίτι, χωρίς ενδείξεις οργής, και έχει μια πολιτισμένη συζήτηση μαζί της, σχετικά με την κατάσταση της σχέσης τους, και τελικά την πείθει ότι πρέπει να προσπαθήσουν ξανά. Ο Bradley λέει πώς θέλει ένα καλύτερο σπίτι για αυτούς και πώς θα πάει στον Gil (Marc Blucas) να δουλέψει ως «βαποράκι».
Η Lauren μένει και μεταφερόμαστε λίγο πιο μπροστά χρονικά, όπου τώρα η Lauren είναι έγκυος και ζουν σε ένα πολύ ωραιότερο σπίτι. Ο Bradley βγάζει λεφτά με το να μεταφέρει ναρκωτικά για τον Gil, τον πλούσιο έμπορο ναρκωτικών. Οι συμφωνίες εξελίσσονται ομαλά, μέχρις έως ότου ο Gil πάρει μια μοιραία απόφαση και μπλέκει με Μεξικάνους.
Ο Μπράντλεϊ φτάνει στο μέγαρο του Γκιλ, όπου συναντιέται με τονEleazar, έναν πλούσιο Μεξικάνο που ζει στην Αμερική και φαίνεται να είναι ο νέος συνεργάτης του Gil. Ο Eleazar εισέρχεται στο δωμάτιο, με δύο συνεργάτες του Μεξικάνους, τον Pedro και τον Roman. Ο Μπράντλεϊ, παρότι δεν τους εμπιστεύεται, πείθεται από τον Gil να πάει μαζί τους για την “δουλειά”. Πηγαίνουν στην μαρίνα και με ένα σκάφος πάνε να «ψαρέψουν» τα ναρκωτικά από την θάλασσα. Στην διαδρομή οι Μεξικάνοι ειρωνεύονται την Αμερική και τον λένε “ασπρουλιάρη”. Τελικά, το προαίσθημα του Μπράντλεϊ ήταν σωστό, καθώς, αφού τελειώνουν την «δουλειά», οι Μεξικάνοι παρακούν τον Μπράντλεϊ που τους λέει να ρίξουν τα ναρκωτικά στην θάλασσα, τον χτυπάνε, αλλά δεν προλαβαίνουν να πάνε μακριά, καθώς καταφθάνει η αστυνομία και αρχίζει ανταλλαγή πυροβολισμών.
Ο Μπράντλεϊ ενώ είναι αρκετά μακριά από το σημείο της σύγκρουσης και θα μπορούσε να ξεφύγει, αποφασίζει να εμπλακεί θέλοντας να αποτρέψει την δολοφονία των αστυνομικών από τους Μεξικάνους! Ο δικός του κώδικας ηθικής δεν τον αφήνει να κοιτάξει τον εαυτό του και να αφήσει δύο εγκληματίες Μεξικάνους να σκοτώσουν Αμερικάνους αστυνομικούς! Σκοτώνει τον έναν, πριν τελικά η αστυνομία αποκτήσει τον έλεγχο της κατάστασης, συλλαμβάνοντας τόσο τον άλλον Μεξικάνο όσο και τον Μπράντλεϊ.
Στη συνέχεια βρίσκουμε τον Μπράντλεϊ να κάθεται μόνος του σε μια αίθουσα ανακρίσεων της αστυνομίας, όταν εισέρχεται ένας ντετέκτιβ. Στο δωμάτιο υπάρχει μια μεγάλη σημαία των ΗΠΑ. Ο ντετέκτιβ υποθέτει ότι ο Μπράντλεϊ μισεί την αμερικανική σημαία. Τον ρωτάει: Θέλεις να την κάψεις; Θέλεις να σκουπίσεις τον κ*** σου με αυτή; Θέλεις να την κάνεις κομματάκια και να τα στείλεις στον Πούτιν; Και ο Μπράντλεϊ απαντάει: Έχω μια (σημαία) πάνω από την πόρτα μου. Ντετέκτιβ: Ώστε, είσαι πατριώτης; Ο Μπράντλεϊ δεν απαντάει γνωρίζοντας ότι το να είσαι πατριώτης και να μεταφέρεις ναρκωτικά μαζί με Μεξικάνους κακοποιούς είναι δύο πράγματα που προφανώς δεν συνδυάζονται. Στην συνέχεια αρνείται να συνεργαστεί με τον ντετέκτιβ και να δώσει κάποια ονόματα. Ο ντέντεκτιβ προσπαθεί να τον χτυπήσει στο «ευαίσθητο σημείο». Του λέει: Είδα το βίντεο. Είδα πώς έριξες αυτούς τους αχρείους όταν επιτέθηκαν κατά της αστυνομίας, παρόλο που θα μπορούσες να απομακρυνθείς. Ήξερα πριν μου το πεις ότι έχεις μια αμερικανική σημαία στο σπίτι σου. Πιθανώς έχεις περισσότερες από μία. Καταλαβαίνω ότι γνωρίζεις τη διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους και ότι έχεις κάποια ηθική πυξίδα.
Παρόλα αυτά ο Μπράντλεϊ δεν υποκύπτει και επιλέγει να πάει στην φυλακή παρά να γλυτώσει καρφώνοντας κάποιους. Για αυτόν είναι θέμα ηθικής.. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης…. (Προσοχή! υπάρχει αρκετή βία).
