Επίσκοπος ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ (Και αναστήσω αυτοίς ποιμένας – Ιερ. 23,4)

Ο Ιερός Αυγουστίνος, του οποίου η μνήμη εορτάζεται στις 15 Ιουνίου, λέγει: «Ο Θεάνθρωπος έκλινε την κεφαλή (στο Σταυρό), για να δώση στον άνθρωπο το τελευταίο φίλημα. Σκεφθήτε τις πληγές του Εσταυρωμένου, το αίμα του αποθνήσκοντος, την τιμή του εξαγοράζοντος.
Έχει γείρει την κεφαλή για να ασπασθή, έχει ανοικτή την καρδιά για να αγαπήση, απλωμένα τα χέρια για να υποδεχθή και έκθετο όλο το σώμα για να εξαγοράση».
Ιδιαίτερα βιώνουν τη θεολογία του Σταυρού οι πραγματικοί Ποιμένες και κυρίως οι όντως επίσκοποι της Εκκλησίας, οι οποίοι αποκαλούσαν τον αρχιερατικό θρόνο «ακανθώδη βάτο» (Γρηγ. Διάλογος). Να υπογραμμίσουμε, ότι υπήρξαν συνειδητοί επίσκοποι που εγκατέλειψαν τον αρχιερατικό θρόνο με μεγαλύτερη χαρά από αυτήν με την οποία άλλοι τον κατέλαβαν.

Στο εδάφιο (23, 4) του Προφήτου Ιερεμία, ο Κύριος εννοιολογεί τους αληθινούς Ποιμένες, και καθορίζει την ποιότητά τους: «και αναστήσω αυτοίς ποιμένας, οι ποιμανούσιν αυτούς και ου φοβηθήσονταιετι ουδέ πτοηθήσονται, λέγει Κύριος», δηλ. «και θα φέρω εις αυτούς τοιούτους ποιμένας, οι οποίοι θα ποιμαίνουν αυτούς, ώστε οι ποιμαινόμενοι δεν θα φοβούνται πλέον ούτε καν θα πτοούνται, λέγει ο Κύριος».

Στην ερμηνεία του ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος σχολιάζει: «τούτο δύναται να αποδοθή κατά λέξιν εις τους αρχηγούς των Ιουδαίων, οι οποίοι ωδήγησαν τους Ιουδαίους εκ της Βαβυλώνος εις την Παλαιστίνην. Τοιούτοι ήσαν ο Έσδρας, ο Νεεμίας, Ιησούς, Ζοροβάβελκ.λ.π. Ούτοι δύναται να θεωρηθούν ως τύποι ποιμένων της Μεσσιακής εποχής, οι οποίοι άνευ φόβου εκ των εχθρών των θα ποιμαίνουν τα λογικά των ποίμνια».

Στο βιβλίο του Νεεμία για παράδειγμα, βλέπουμε ότι αν ο ποιμένας – αρχηγός έχει μία συνεχή πνευματική διαδραστική σχέση με τον Κύριο, τότε το βίωμά του, τόλμη και αφοβία, απαθώς νοούμενα, ως χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, μεταδίδεται και στο ποίμνιο.

Οι δύο πνευματικοί άξονες «ου φοβηθήσονται» και «ουδέ πτοηθήσονται», είναι Χριστοκεντρικοί, Αγιοπνευματικοί. Να υπενθυμίσουμε ακόμη, ότι πολλές οι αναλογίες των βίων του Κυρίου και Ιερεμία αντίστοιχα (ως τύπος του Χριστού).
Παράδειγμα, η παρομοίωση του Ναού προς «σπήλαιον ληστών» (Ιερ. ζ΄, 11 και Ματθ. 21, 13). Επίσης ο όρος «Καινή Διαθήκη» (Ιερ. λη΄, 31 και Λουκ 22, 20).

Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης ανήκει στους λίγους ποιμένες, που έχουν λειτουργήσει σ’ όλο το εύρος του Εκκλησιαστικού φάσματος, που καθορίζουν οι δύο άξονες «ου φοβηθήσονται» και «ουδέ πτοηθήσονται».

«Πανταχού ορώμεν αυτόν θερμότερον όντα, έχοντα καρδίαν ζεούσης αγάπης, και προαλλόμενον εν τοις κινδύνοις», παρατηρεί ο Ι. Χρυσόστομος για τον Απ. Πέτρο. Έτσι επιδοκιμάζει και η Εκκλησιαστική συνείδηση του Ορθοδόξου πληρώματος τον π. Αυγουστίνο.

Κατά ρητορική θεώρηση, αν μου ζητούσαν να εκφέρω γνώμη για τον σύγχρονο άγιο π. Αυγουστίνο, θα ανέφερα ένα τμήμα υμνολογίας του όρθρου: «Σαγηνεύσαντες τα έθνη οι αλιείς, και διδάξαντες τα πέρατα σε προσκυνείν, συν Πατρί και πνεύματι, Χριστέ ο Θεός, δι’ αυτών στερέωσον πίστιν την ένθεον, και τοις λαοίς κατάπεμψον νυν τα ελέη σου, ο μόνος εν αγίοις αναπαυόμενος».

Για την αλήθεια, θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο π. Αυγουστίνος αποτελεί μια σύγχρονη, άγια έκφραση της Ορθόδοξης συνείδησης. Ο π. Αυγουστίνος ενεργούσε ως επίσκοπος στο όνομα της Εκκλησίας και σύμφωνα με την Εκκλησία. Πρώτα η Εκκλησία και μετά το «Εγώ».

Ουδείς (πιστεύω) στην νεώτερη Εκκλησιαστική ιστορία σφυροκοπήθηκε τόσο πολύ για την ΠΙΣΤΗ, κάθε μέρα και τόσο έντονα από τις σατανικές – κοσμικές δυνάμεις, όσο ο επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος. Και αυτό διότι, η αναζήτηση του Θεού και η επιδίωξη της προσωπικής εμπειρίας μαζί Του, συγκλόνιζε τον επίσκοπο Καντιώτη σε επίπεδο (επισκοπικής) αγιότητας και αφοβίας.

Ο άρχων του κόσμου (διάβολος), που εξουσιάζει τις «βασιλείες του κόσμου» (Ματθ. 4, 8), ως εισβολή, σήμερα, της «παγκόσμιας συνείδησης», δεν μπόρεσε να παραβιάσει – μεταβάλλει τα ορθόδοξα Ασκητικά και επισκοπικά σύνορα του Αυγουστίνου. Ποτέ δεν εγκατέλειψε την Εκκλησιολογική βάση της Εκκλησίας έναντι του Οικουμενισμού, έναντι της Αθεΐας, έναντι του κόσμου, αψηφώντας τους «μετασχηματισμούς» του διαβόλου, ο οποίος εκτός των άλλων:

· Προσπάθησε να τον παρουσιάσει «ασυγχρόνιστο», «εκτός εποχής».
· Δημιούργησε συνθήκες εξόντωσης του Επισκόπου.
· Δημιούργησε «απόψεις» ότι είναι άγιος, αλλά «τρελός».
· Ώθησε αγιορείτες να τον θεωρήσουν – χαρακτηρίσουν «εχθρό» του μοναχισμού.
· Στις συνόδους της Ιεραρχίας είχε συνεχείς απαξιώσεις από συνεπισκόπους, από θεολογικούς κύκλους, από εφημερίδες και από αρμόδιους υπουργούς της δικτατορίας.
· Κατηγορήθηκε για σχίσμα, επειδή διέκοψε (με σύμφωνη γνώμη δύο άλλων επισκόπων και του Αγίου Όρους) το μνημόσυνο του αιρετικού πατριάρχη Αθηναγόρα.
· Κατηγορήθηκε για τις χειροτονίες ολιγογραμμάτων αλλά ευσεβών κληρικών, ότι υποβιβάζει το επίπεδο της Εκκλησίας.
· Κατηγορήθηκε ως «εχθρός» των παραδόσεων του λαού, επειδή αντιτάχθηκε στις καρναβαλικές εκδηλώσεις.

Ο Χριστός όμως τον ανέδειξε σταθερό νικητή και ο ευσεβής λαός ποτέ δεν ήταν απορριπτικός για τον επίσκοπο. Σε όλα τα επίπεδα (πνευματικά) του Ορθοδόξου λαού η κρίση – χαρακτηρισμός για τον π. Αυγουστίνο ήταν μία:

Η Εκκλησία μας αγωνίζεται!

Τον ερμήνευαν δηλ. σε επίπεδο αυθεντικής Ορθόδοξης επισκοπικής διακονίας, σε Πανορθόδοξη διάσταση, που δημιουργούσε κλίμα μετανοίας, ελπίδας και σωτηρίας στις καρδιές των πιστών (Ιερ. 23, 4). Αναμφίβολα, ήταν στόμα του Κυρίου.

Αντίθετα, σήμερα, ο λόγος του προφήτου Ιερεμία για πολλούς ποιμένες, ειδοποιεί:

«Ούτως λέγει Κύριος παντοκράτωρ· μη ακούετε τους λόγους των προφητών, ότι ματαιούσιν εαυτοίς όρασιν, από καρδίας αυτών λαλούσι και ουκ από στόματος Κυρίου» (Ιερ. 23, 16).