Οι ευρωζωνικοί κατακτητές της χώρας μας, επεβαλλαν στη χώρα μας ένα τεράστιο πλασματικό χρέος τα τελευταία οκτώ χρόνια το οποίο ανακυκλώνεται και μεγαλώνει συνεχώς.
Απο την τρομερή αυτή “παγίδα χρέους”, η Ελλάδα δε θα μπορέσει ποτέ να βγει αν δεν γίνει μεγάλο κούρεμα της τάξης του 70% και ριζική αναδιαάρθρωση του υπόλοιπου, όπως έχει γίνει στην περίπτωση της Γερμανίας και πολλών άλλων χωρών. Οι κανονιστικές διατάξεις της ευρωζώνης και η πολιτική βούληση του Βερολίνου, δεν επιτρέπουν να γίνει κάτι τέτοιο, με συνέπεια να λαμβάνονται ολοένα και ποιο βάναυσα μέτρα που εξοντώνουν την ελληνική οικονομία,υφαρπάζουν το δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο της χώρας και επιβάλλουν απόλυτη φτώχεια στον ελληνικό λαό.
Η διαγραφή χρεών πολιτών, επιχειρήσεων αλλά και κρατών αποτελεί μια κοινότατη διεθνή πρακτική.Από το 1956 και μετά,δηλ. τα τελεταία 61 χρόνια, έχουν υπογραφεί περισσότερες από 400 διεθνείς συμφωνίες αναδιάρθρωσης χρεών για 85 ή και περισσότερες χώρες.
Μόνο στην περίπτωση της εκτρωματικής ευρωζώνης, αυτό είναι απαγορευμένο. Εδώ, το κούρεμα αποκλείεται εντελώς και το μόνο που επιτρέπεται είναι η αναδιάρθρωση του χρέους με διάφορες αναποτελεσματικές πρακτικές όπως το PSI, η επαναγορά ομολόγων και η επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής.
Αλλά μέχρι τώρα, ούτε και αυτά έχουν γίνει πράξη, (εκτός από το σε βάρος μας PSIτου 2012), παρ’ όλο που η κυβέρνηση της ΠΦΑ έχει δεχτεί όλες τις εξοντωτικές αξιώσεις των “δανειστών.
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
30 δισ. μάρκα, 1953
Η Συμφωνία Χρέους του Λονδίνου (LDA) του 1953 σηματοδότησε το τέλος μιας μακράς περιόδου γερμανικής αθέτησης πληρωμών στο εξωτερικό της χρέος που οφειλόταν τόσο στις κυβερνήσεις όσο και σε ιδιωτικούς φορείς. Η LDA μείωσε το χρέος σχεδόν στο μισό, αναδόμησε ό,τι απέμεινε, και συνέδεσε τις αποπληρωμές με τα έσοδα από τις εξαγωγές.
Η Ελλάδα, σε μία από τις μεγαλύτερες ειρωνείες της ιστορίας, υπέγραψε την LDA ως πιστώτρια χώρα. Το διεκδικούμενο χρέος της Γερμανίας πριν από τον πόλεμο ανερχόταν σε 22,6 δισεκατομμύρια μάρκα με εκτοκισμό. Το χρέος μετά τον πόλεμο εκτιμήθηκε σε 16,2 δισ. μάρκα. Στη διάρκεια της συμφωνίας του Λονδίνου στις 27 Φεβρουαρίου 1953 (3) τα ποσά μειώθηκαν σε 7,500 δισ. μάρκα για την πρώτη περίοδο και σε 7 δισ. μάρκα για τη δεύτερη (4). Σε ποσοστό, αυτό αντιπροσωπεύει μείωση κατά 62,6%.
ΤΖΑΜΑΙΚΑ
7,9 δισ. δολάρια, Φεβρουάριος 2010
Οι υπερβολικές δαπάνες του κράτους και η γρήγορη άνοδος του πληθωρισμού οδήγησαν την Τζαμάικα σε πολύ δύσκολη θέση πριν επτά χρόνια. Πάνω από 40% του κρατικού προϋπολογισμού πήγαινε για αποπληρωμή χρεών.
AΡΓΕΝΤΙΝΗ
95 δισ. δολάρια, Νοέμβριο 2001
Το 2001, η χώρα είχε κηρύξει στάση πληρωμών για χρέος ύψους 95 δισ δολαρίων, ενώ ακολούθησαν δύο αναδιαρθρώσεις το 2005 και το 2010 όπου πάνω από 9 στους 10 πιστωτές συμφώνησαν σε κούρεμα ύψους περίπου 70%. Ωστόσο, ένα ποσοστό αρνήθηκε και απευθύνθηκε στα δικαστήρια απαιτώντας να πληρωθεί η οφειλή στο σύνολό της.
ΙΡΑΚ
95 – 100 δισ. δολάρια, 2010
Μια ακόμη τεράστια διαγραφή κρατικού χρέους που έλαβε χώρα στον 21 πρώτο αιώνα. Έπειτα από την αμερικανική επέμβαση του 2003 και την πτώση του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, οι ΗΠΑ κατέστρωσαν ένα σχέδιο μαζικής διαγραφής χρέους με σκοπό να επανεκκινήσουν την ιρακινή οικονομία, χωρίς τα βάρη του παρελθόντος.
Τα αποτελέσματα –όσον αφορά τους αριθμούς- ήταν εντυπωσιακά. Το εξωτερικό χρέος του Ιράκ το 2003 υπολογιζόταν στα 130-140 δισ. δολάρια. Σύμφωνα με τις διαπραγματεύσεις που ξεκίνησαν το 2004, στόχος ήταν μια εξαιρετικά γενναία απομείωσή του.
Ως αποτέλεσμα των ενεργειών αυτών, και σύμφωνα με τα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας του Ιράκ, το κρατικό χρέος της χώρας μειώθηκε στα 45 δισ. δολάρια το 2010