Θέλουμε λοιπὸν νὰ κινούμεθα στὰ (φερόμενα ὡς) κοινωνικὰ δίκτυα, νὰ συνδιαλεγόμεθα μὲ τοὺς γνωστοὺς καὶ τοὺς φίλους μας, νὰ παραμένουμε σιδηροδέσμιοι τῶν νέων, εὐφυϊῶν συσκευῶν τηλεφώνου μας… Νὰ ἐξελισσόμεθα (ποιός ἦλθε;) τέλος πάντων…
Μᾶς ἀρέσει ὅλο αὐτὸ καὶ πρὸς τοῦτον σπεύδουμε νὰ υἱοθετήσουμε κάθε νέα δυνατότητα προσβάσεώς μας σὲ αὐτά. Βλέπετε, πέραν τῆς …κοινωνικοποιήσεώς μας, ἐπὶ πλέον διασφαλίζεται (γιὰ κάποιους ἀπὸ ἐμᾶς) καὶ ἡ ἐπαγγελματική τους ὕπαρξις.
Συνεπῶς ὅλα αὐτὰ τὰ τουΐτια καὶ τὰ φατσοβιβλία χαρακτηρίζονται πλέον ὡς …«ἀναγκαία κακά», ποὺ ναὶ μὲν ἔχουν τὰ στραβά τους, ἀλλὰ εἶναι πάντα χρήσιμα καὶ ἀπαραίτητα, πρὸ κειμένου νὰ μὴν ὑπολοιπόμεθα σὲ τεχνολογικὲς εὐκολίες καὶ δυνατότητες.
Τὰ ἀναγκαία κακά, πάντα, ἐπιφυλάσσουν, οὔτως ἢ ἄλλως, ὑποχωρήσεις, ἐκπτώσεις καὶ συμβιβασμούς. Ψιλὰ γράμματα, ἀλλὰ οὐσιώδη, ὅσο ἡ «πολιτικὴ ὀρθότης» ἀποκτᾶ μεγαλύτερο βῆμα στὶς ζωές μας.
Φυσικά, σιγὰ σιγά, διαπιστώνουμε πὼς …«ἐξαφανίζονται» ἄνθρωποι, δημοσιεύσεις, ἀπόψεις… Ἔτσι, μὲ ἕνα ΚΛΙΚ, κάποιοι διαγράφονται μὴ ἔχοντας μέλλον καί, φυσικά, παρελθόν, θυμίζοντάς μας μεθόδους Χίτλερ, Στάλιν, Λένιν καὶ λοιπῶν …διαφωτιζτῶν τῆς ἀνθρωπότητος!!!
(Πολὺ ἐνδιαφέρουσα ἡ ἀνάπτυξις τοῦ παρακάτω θέματος).
Γιὰ νὰ μὴν …συμβῇς αὔριο, δὲν συνέβης κι ἐχθές…
Τὸ ζητούμενον ὅμως δὲν εἶναι τὸ τὶ παρασυρόμεθα καὶ κάνουμε ἀλλὰ τὸ τὶ χρειαζόμεθα πραγματικὰ καί, κυρίως, τὶ τελικῶς κάνουμε. Διότι εἶναι θαυμάσια ὅλα αὐτὰ (ἀνεξαρτήτως τῆς χρησιμότητός τους), ἀλλά, καταληκτικῶς, καθίστανται, ἐκτὸς ἀπὸ μέσα ἐλέγχου μας, μέσα καταπιέσεώς μας, ἐκβιασμῶν μας καὶ καταληκτικῶς ἀλλαγῆς στάσεως ζωῆς μας.
Ἀφῆστε πού, ὅσο κι ἐὰν τὸ λησμονοῦμε, ἡ πραγματική μας ζωὴ εἶναι ἔξω, στὸ φῶς καὶ στὴν καθημερινότητα. Ὅλα τὰ ἡμίμετρα καὶ τὰ ὑποκατάστατα παραμένουν ἁπλῶς μέσα ἀπασχολήσεώς μας κι ὄχι ἐπιλύσεως τῶν προβλημάτων μας.
Τί κάνουμε λοιπόν; Πῶς διαχειριζόμεθα ἀπό τήν μία τήν τόση προσφορά «κοινωνικῶν δικτυώσεων» (ὑπὸ πολλούς, πάρα πάρα πολλούς, ὅρους) καί ἀπό τήν ἄλλην τήν ἀξιοπρέπειά μας καί τούς στοχειώδεις βαθμούς ἐλευθερίας μας; Πῶς ἐπιτυγχάνουμε νά διατηρήσουμε τήν ἐπαφή μας μέ τήν τεχνολογία ἀλλά νά μήν παγιδευθοῦμε στά «πολιτικῶς ὀρθά» δεσμά της; Πῶς μποροῦμε καί νά διατηροῦμε στοιχειώδεις σχέσεις μέ τίς ἐξελίξεις ἀλλά καί τίς ἐπιλογές μας στό ἀκέραιον;
Τὰ δύο πόδια σὲ ἕνα παποῦτσι οὐδέποτε χώρεσαν. Καὶ τὰ δύο λοιπὸν εἶναι ἀδύνατον νὰ συμβοῦν. Ἢ θὰ ἐπιλέξουμε νὰ παραμένουμε αὐτοὶ ποὺ εἴμαστε, δίχως ἐκπτώσεις, ἢ ὄχι. Ἡμίμετρα δὲν ὑπάρχουν καὶ δὲν θὰ ὑπάρξουν, ἰδίως ὅσο ὁ χρόνος κυλᾶ καί, ἐπισήμως, διαφαίνεται πὼς ἐπικρατεῖ ἡ «πολιτικὴ ὀρθότης». Ἢ λοιπὸν θὰ εἴμαστε ὑπάκουοι καὶ συνεργάσιμοι ἢ δὲν θὰ ἔχουμε πόδι σὲ αὐτὰ τὰ μέσα. Τόσο ἁπλᾶ…
Τὰ δεδομένα αὐτῆς τῆς συμμετοχῆς εἶναι πολὺ συγκεκριμένα κι ἐμεῖς ὄχι ἀπαραιτήτως πάντα ἀπολύτως δεσμευμένοι στὶς ἐπιλογές μας.
Τὴν μία φορὰ θὰ μᾶς ἀφαιρέσουν μίαν δημοσίευσιν ποὺ ἐνοχλεῖ τὰ μπουτάρια καθάρματα, ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ συμβιβασθοῦμε μὲ αὐτὴν τὴν διαγραφή, ἐφ΄ ὅσον δὲν θέλουμε νὰ …ἐξαφανισθοῦμε…!!!
(Δὲν γνωρίζω τὸ ἐὰν ἠνόχλησε ἡ λέξις π@ύστης ἢ γενικῶς ἡ ἀποκάλυψις τοῦ στημένου σκηνικοῦ στὴν Θεσσαλονίκη…!!!)
Ὡραῖο λοιπὸν τὸ στήσιμο μὲ τὸν Μπουτάρη…
Τὴν ἄλλην φορὰ θὰ …ἐξαφανισθῆ, ὁριστικῶς καὶ ἀπὸ παντοῦ, ἕνας φίλος ἢ «φίλος»…
Τὴν παρ΄ ἄλλην φορὰ θὰ «κλειδώσουν» λογαριασμοὶ χρηστῶν, γιὰ μεγάλα χρονικὰ διαστήματα, διότι «τσούζουν» οἱ ἀποκαλύψεις καὶ οἱ θέσεις τους.
Γενικῶς ἕνας πανικὸς* (τῶν κρατούντων) ἐπικρατεῖ στὰ «κοινωνικὰ δίκτυα», ἐφ΄ ὅσον εἶναι ἀπὸ τὴν μία πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ συμμορφώνονται καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλην, λιγώτεροι, αὐτοὶ ποὺ φιμώνονται ὁριστικῶς κι ἀμετακλήτως.
Δυστυχῶς οἱ συμβιβασμένοι γίνονται βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως…
Τελικῶς κινδυνεύουμε, ὁσονούπω, νὰ πνιγοῦμε ἀπὸ τὴν ὁμοιομορφία τῶν «πολιτικὰ ὀρθῶν» μά, κυρίως, ἀπὸ τὴν ἰσοπεδωτικότητα τῶν «τρεῖς λαλοῦν καὶ δυὸ χορεύουν».
Δὲν θέλω νὰ σᾶς ζαλίζω περισσότερο. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς μὲ κουράζουν ὅλα αὐτά. Τὰ βαριέμαι. Ἐὰν κρίνεται νὰ ἀπαραίτητον νὰ ἐπικοινωνῶ διαδικτυακῶς μὲ κάποιους, τότε προτιμῶ, γιὰ παράδειγμα, ἕναν χῶρο ἐπικοινωνίας, δίχως πολιτικὰ ὀρθοὺς ὅρους, ὅπου θὰ μποροῦν κάποιοι ἄνθρωποι νὰ ἐπικοινωνοῦν ἐλεύθερα, νὰ ἀνταλλάσουν σκέψεις, ἀπόψεις καὶ ἰδέες, παρὰ αὐτὰ τὰ τυποποιημένα μαγαζάκια, ὅπου θὰ ὑπάρχουμε ἢ δὲν θὰ ὑπάρχουμε μόνον ἐφ΄ ὅσον θὰ μᾶς περνοῦν ἀπὸ ἀμέτρητα κόσκινα.
Καὶ ὑπάρχουν τέτοιοι χῶροι… Ἤ, τέλος πάντων, ἐὰν δὲν ὑπάρχουν, μποροῦμε νὰ δημιουργήσουμε. (Ἕνα forum, γιὰ παράδειγμα…). Ὅμως τὸ νὰ ἐξαρτᾶται ἡ ὕπαρξίς μου (ὄχι ἀκόμη, τοὐλάχιστον, ἡ φυσική) ἀπὸ τὸ ἐὰν ἀποκαλῶ τὸ κάθε μπουτάριον π@ύστη, νομίζω πὼς εἶναι, τοὐλάχιστον προσβλητικὸ γιὰ τὶς ἀνοχές μου, τὶς ἀρχές μου καὶ τὴν ἀξιοπρέπειά μου.
Προτείνω, λοιπόν, γιὰ ἀρχή, πέραν τῆς ἀνάγκης ἀπεξαρτήσεως κάποιων ἐξ ἡμῶν, ἀπὸ τὰ κάθε τύπου κοινωνικὰ δίκτυα, τὴν συνειδητὴ ἀποχή μας ἀπὸ αὐτὰ καὶ τὴν μετακίνησίν μας, σὲ κάτι πιὸ ἀνθρώπινο καὶ ἐπικοινωνιακό. Βαρέθηκα νὰ μοῦ ὁρίζουν ἄλλοι τὸ πῶς θὰ κινηθῶ, πῶς θὰ ἐκφρασθῶ καί, κυρίως, τὸ πῶς θὰ σκέπτομαι.
Σημειώσεις
Ἔως καὶ ἀπὸ τὴν σελίδα τοῦ «ἀρχίσαμε» μᾶς ἀφήρεσαν δημοσίευμα… Ἀπὸ τὸ «ἀρχίσαμε» ῥέ…
Θοῦ….
Εἶναι πολὺ ἐνδιαφέρον νὰ παρατηρήσουμε πὼς κάποιοι λογαριασμοί, ἀνεξαρτήτως τῶν δημοσίων τοποθετήσεών τους, οὔτε ἐνοχλοῦνται, οὔτε πειράζονται. Μά γιατί;
Ἐὰν διαγραφοῦν λογαριασμοί μας δὲν πρόκειται νὰ τοὺς ἐπανενεργοποιήσουμε. Ἀρκεῖ.
* Ἰσχυρίζομαι πὼς πρόκειται γιὰ πανικὸ τῶν κρατούντων, διότι μόνον ὁ φόβος τους εἶναι αὐτὸς ποὺ ὁδηγεῖ καὶ τὶς μηχανὲς καὶ τὰ ἀνθρωποειδῆ στὸ νὰ φιμώνουν. Ὅσο λοιπὸν θὰ
