Εχει ενδιαφέρον ο δημόσιος διάλογος που άνοιξε σχετικά με τη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην ψηφοφορία που θα διεξαχθεί στο Κοινοβούλιο, όταν έρθει η ώρα να κλείσει η συμφωνία και να τεθεί υπό την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπίας.
Ο καβγάς που ξέσπασε στο εσωτερικό της αντιπολίτευσης, δημόσιος και παρασκηνιακός, έχει επικεντρωθεί -κακώς, κατά τη γνώμη μου- στο ζήτημα αν η Ν.Δ. πρέπει να ψηφίσει το δημοσιονομικό πακέτο. Καλώς απορρίπτει τις εισηγήσεις ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν είναι η κεντροδεξιά παράταξη ο καλός Σαμαρείτης του πολιτικού συστήματος για να σώζει την κυβέρνηση από τα εκάστοτε αδιέξοδά της, ας το καταλάβουν ΣΥΡΙΖΑ και δανειστές.
Αλλού είναι το θέμα, κατά την άποψή μου: στις φιλελεύθερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Μη θεωρηθεί ότι τυχόν συναίνεση της αντιπολίτευσης υπό μορφήν υπερψήφισης σχετικών άρθρων είναι ελάσσονος σημασίας και πρέπει ως εκ τούτου να υποβαθμιστεί· το αντίθετο. Η δυσκολία που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν την αξιολόγηση αλλά και σε κάθε επόμενη δεν είναι η επιβολή οριζόντιων μέτρων αλλά η επέμβαση στον σκληρό πυρήνα του κράτους, στον οποίο είναι εγκατεστημένος ο κύριος πυρήνας των ψηφοφόρων του.
Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ είναι πιο δύσκολο θέμα για τον Τσίπρα από την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις – πιστέψτε με. Η κατάργηση του βέτο του Δημοσίου σε υποθέσεις εργατικών διαφορών είναι απείρως δυσκολότερη υπόθεση από τη μείωση του αφορολογήτου. Η καθιέρωση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου στις αστικές συγκοινωνίες και η αναδιάταξη των οικονομικών των ΔΕΚΟ που θα περιληφθούν στο Υπερταμείο Αποκρατικοποιήσεων είναι εξόχως πιο προβληματικό θέμα από τον ΕΦΚΑ.
Το σπάσιμο των καρτέλ που ενοικιάζουν αντί ευτελέστατου τιμήματος τις υποδομές των περιφερειακών αεροδρομίων (1-4 ευρώ το τετραγωνικό!) είναι πιο σημαντικός πονοκέφαλος ακόμη και από τον ΕΝΦΙΑ. Οπου ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να ψηφίσει κανονιστικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις που αφορούν αόριστο αριθμό προσώπων, κανένα πρόβλημα. Το πλήθος δεν του προκαλεί άγχος. Του δίνει χρόνο για να εκτονωθεί, θυμηθείτε πώς άφησε να ξεφουσκώσουν πέρυσι οι διαδηλώσεις των αγροτών και των νέων επιστημόνων, με την παθητική στάση του. Ούτε ΜΑΤ ούτε καταγγελίες ούτε κοινωνικός αυτοματισμός, τίποτε, απλώς γαϊδουρινή υπομονή, ώσπου να βαρεθούν να διαδηλώνουν, ήταν η τακτική τους. Οπου όμως ο αντίπαλος δεν είναι το πλήθος αλλά τα συγκεκριμένα πρόσωπα των συνδικαλιστών και των κομματικών στελεχών του στο Δημόσιο, τα οποία δραστηριοποιούνται στο κόμμα από τα πέτρινα χρόνια ακόμη, ο χώρος της Αριστεράς έχει μέγα πρόβλημα.
Πώς τους λες ότι θα καταργήσεις τον συνδικαλιστικό νόμο ως μνημονιακή υποχρέωση, όταν ξέρεις ότι χωρίς αυτόν οι εργατοπατέρες είναι ανίσχυροι; Μήπως έχουν ισχύ και επιρροή στην κοινωνία σήμερα; Ο νόμος τούς επιτρέπει ακόμη να βρίσκονται στο παιχνίδι. Με την κατάργησή του τελειώνουν οριστικά. Πώς λες στους ψηφοφόρους σου στο μετρό ότι με την ένταξη της επιχείρησης στο Υπερταμείο κινδυνεύουν να αλλάξουν εργοδότη, όπως άλλαξαν και οι εργαζόμενοι στα περιφερειακά αεροδρόμια; Το λες; Δεν το λες! Ψηφίζουν. Χρέος της Ν.Δ. είναι λοιπόν να σπάσει το κέλυφος του κρατισμού και να δείξει στη σχετική ψηφοφορία ότι αυτή είναι ο εγγυητής των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στην πατρίδα μας. Θα είναι τέτοια η μορφή της ψηφοφορίας, που θα διευκολυνθεί να το κάνει, ώστε να δείξει μέσα κι έξω ότι αυτή είναι η δύναμη που μάχεται τα κατεστημένα συμφέροντα μέσα στον δημόσιο τομέα. Και για να μην έχετε αμφιβολία, σας κάνω πρόβλεψη από τώρα:
Χωρίς τις ψήφους της κεντροδεξιάς παράταξης δεν πρόκειται να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις. Αρκετοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν να ψηφίσουν και, αν ξέρουν ότι τις ψηφίζει η Ν.Δ., δεν θα τις ψηφίσουν κιόλας. Οπότε πεδίον δόξης λαμπρόν για την αξιωματική αντιπολίτευση. Αρκεί να ξέρει να τη χειριστεί επικοινωνιακά κιόλας: τη δόξα.
ΠΗΓΗ: δημακρατία
