Ο Mario Brega (25 Μαρτίου 1923 – 23 Ιουλίου 1994) ήταν Ιταλός ηθοποιός. Λόγω του αγριωπού προσώπου του και της ογκώδους σωματοδομής του (ύψος 1,93 και 110 κιλά) έπαιζε συνήθως ρόλους «κακού». Οι περισσότεροι θα τον θυμηθούν από το κλασσικό spaghetti western του Sergio Leone «Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος», όπου έκανε ένα Βόρειο στρατιώτη που σάπισε στο ξύλο τον «άσχημο» (Εli Wallach). Έπαιξε και στο “Για μια Χούφτα Δολάρια”.
Έπαιξε εκείνα τα χρόνια σε αρκετές ανάλογες ταινίες και αν και ποτέ δεν έγινε κάποιο μεγάλο όνομα, αργότερα στην καριέρα του εμφανίστηκε σε πολλές ιταλικές κωμωδίες. Συμμετείχε και στην ελληνική ταινία «Αγώνας Χωρίς Τέλος» το 1978, με τον Θόδωρο Κατσαδράμη και την Καίτη Παπανίκα, μια ταινία του Τζαίημς Παρις με θέμα την κατεχόμενη από τους Τούρκους Κύπρο, τους αγνοούμενους και τις φρικαλεότητες των εισβολέων (Την είδατε ποτέ;).
Το 1980 ο Brega έπαιξε στην ιταλική κωμωδία “Sacco Bello”, (στα αγγλικά κυκλοφόρησε με τον τίτλο “Fun Is Beautiful”). Την παραγωγή της ταινίας έκανε ο Sergio Leone και σε αυτήν την ταινία έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο Carlo Verdone(στην οποία συμμετείχε και ως ηθοποιός). Για αυτή την ταινία ο Verdone κέρδισε τα ειδικά βραβεία David di Donatello και Nastro d’Argento για τον καλύτερο νέο ηθοποιό.
Στην ταινία ο Brega υποδύεται τον πατέρα του πρωταγωνιστή ο οποίος σε κάποια σκηνή εξοργίζεται όταν ο φίλος του γιου του (ενός αποτυχημένου hippie) τον λέει «φασίστα». Εγώ φασίστας; Εγώ είμαι τόσο κομμουνιστής, φωνάζει και υψώνει την γροθιά του. “A me fascio? Io fascio? A zoccolè, io mica so’ comunista così, sa! So’ comunista così!!”. Αυτό το “Communista così!” τον έκανε διάσημο και η φράση έμεινε στην ιστορία και έγινε μέχρι και μπλούζα!
Πριν δυο μέρες όμως ο Carlo Verdone αποκάλυψε ότι οι πολιτικές συμπάθειες του Brega ήταν ακριβώς το αντίθετο από εκείνες για τις οποίες έγινε διάσημος. Ο Verdone αποκάλυψε ότι ο Μάριο ήταν φασίστας. «Οι πολιτικές ιδέες του εκεί κοντά περιστρέφονταν – επιβεβαιώνει ο Verdone – και υπήρχε και οικογενειακή παράδοση: ο πατέρας του, που ήταν αθλητής, για ένα μετάλλιο που κέρδισε έλαβε έπαινο από τον Μουσολίνι» .
Και όταν ήταν να γυριστεί η σκηνή του “so’ comunista così!”, που έπρεπε να σφίξει και την γροθιά του ο Verdone θυμάται: “Δεν ήταν εύκολο να τον πείσω. Θα προτιμούσε να έχει τεντωμένο το χέρι. Στο τέλος μετά από πολύ αγώνα πείστηκε, με τη φράση: “Εντάξει, δέχομαι, αλλά θα το κάνω με τον δικό μου τρόπο”.
Πλήρης ανατροπή για μια σκηνή που μέχρι σήμερα για τους Ιταλούς, έχει αναμφισβήτητη κωμική επίδραση και δεν ξέρει κανείς πόσοι παλιοί κομμουνιστές έχουν νιώσει “υπερηφάνεια” για αυτή την φράση εδώ και χρόνια και έχουν αναγνωρίσει τον «σύντροφο» Μάριο Μπρέγκα.
https://youtu.be/c0I4lCxdClY
ΚΟ / πηγή
