Ο Παναθηναϊκός εμφάνισε το καλό πρόσωπό του στο δεύτερο ημίχρονο του 5ου τελικού, έμοιαζε σαν να κατάλαβε τη σημασία του αγώνα και κατάφερε να αλλάξει εντελώς την εικόνα του παιχνιδιού και στο τέλος νίκησε εύκολα. Αν κοιτάξεις την στατιστική, δεν θα διαβάσεις όλη την αλήθεια.
Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ
Σίγουρα γίνεται αντιληπτό πως το “τριφύλλι” βρήκε πολλούς πρωταγωνιστές. Πήρε το πρώτο μεγάλο παιχνίδι στους τελικούς από τον Παππά, που έβαλε 13 πόντους σε 10 λεπτά, είχε πολύ αποτελεσματικό στο “ένας εναντίον ενός” τον πρώτο του σκόρερ Τζέιμς, 17 ριμπάουντ από τον Σίνγκλετον, 12 πόντους 4 ασίστ από τον Λοτζέσκι, 11 και καλές άμυνες από τον Γκιστ.
Ωστόσο η προσφορά του Αντεντοκούμπο δεν αποτυπώνεται σε αριθμούς. Ο Θανάσης στο λίγο διάστημα που αγωνίστηκε λόγω των φάουλ, έκρινε το ρυθμό του αγώνα χάρη στην τρομερή ενέργεια που έβγαζε. Ήταν κομβική η συμμετοχή στο διάστημα που ο Παναθηναϊκός έγινε το απόλυτο αφεντικό του παιχνιδιού.
ΑΠΟ 0/8 ΣΤΑ 6/10
Από τον πρώτο τελικό φάνηκε πως παίζει κομβικό ρόλο σε κάθε παιχνίδι το ποσοστό που θα έχει ο Παναθηναϊκός στο τρίποντο. Ο Ολυμπιακός, ιδίως στο ΟΑΚΑ, για να μπορεί να πάει παιχνίδι μέχρι τέλους, θα έπρεπε να το οδηγήσει σε χαμηλό σκορ. Κάτι που συνέβη στο πρώτο ημίχρονο, όταν οι παίκτες του Πασκουάλ είχαν 0/8 τρίποντα. Έγινε από το πρώτο τελικό γνωστό πως όταν ο Παναθηναϊκός δεν βρίσκει τρίποντο, ο Ολυμπιακός μπορεί να παίζει κλειστή άμυνα και να τον δυσκολεύει να βλέπει καλάθι. Στην επανάληψη το σκηνικό άλλαξε, ο Παναθηναϊκός σούταρε με 6/10 τρίποντα και από τη στιγμή που τα σουτ έμπαιναν ήταν πιο εύκολο για τον Τζέιμς, αλλά και για τον “ζεστό” αυτήν την φορά Παππά, να παίξουν το αγαπημένο τους “ένας μ’ ένα”.
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΟΣ
Είναι κοινά αποδεκτό πως ο Παναθηναϊκός είχε πιο γεμάτο ρόστερ και σε μία σειρά πέντε παιχνιδιών θα είχε πλεονέκτημα. Επίσης όμως έμοιαζε με ταβάνι του Ολυμπιακού η σειρά να φτάσει στα πέντε ματς. Αν ψάξουμε, θα συμφωνήσουμε ότι ο πραγματικός τελικός ήταν το δεύτερο παιχνίδι. Από τη στιγμή που αντέδρασε ο Παναθηναϊκός κι έκανε το μπρέικ φάνταζε πολύ δύσκολο για τους “ερυθρόλευκους” ν’ αντέξουν σε μια μεγάλη σειρά.
Ο Ολυμπιακός πήγε στο ΟΑΚΑ με τον Βασίλη Σπανούλη να δίνει το σύνθημα από τη μπλούζα που φορούσε. Πήρε περισσότερα σουτ από αυτά που του έδινε το παιχνίδι, συνολικά 13, έβαλε τα 4 και ήταν δεδομένο πως με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούσε να νικήσει ο Ολυμπιακός. Συνολικά στη σειρά τα διαστήματα που ήταν καλύτερη η ομάδα του Σφαιρόπουλου, είχε ενεργούς τους Ρόμπερτς – Στέρλινκς. Φυσικά και στους δύο γκαρντ παρατηρείται θέμα σταθερότητας – δεν ξέρω αν αυτό το πρόβλημα έχει να κάνει με το ρόλο τους ή αποτελεί χαρακτηριστικό τους. Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός είχε το ρυθμό του αγώνα και έπαιρνε καλές επιλογές με τον Ρόμπερτς στο γήπεδο, ενώ λειτούργησε αποτελεσματικά το σχήμα με τους Μάντζαρη – Σπανούλη – Ρόμπερτς στη δεύτερη περίοδο.
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΚΟΥΠΑ
Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά αποτελούν παρελθόν. Ο Ολυμπιακός έχασε, δεν κατάφερε να είναι ανταγωνιστικός στο δεύτερο ημίχρονο και πλέον έχει πολλές αποφάσεις να πάρει. Υπάρχει συζήτηση ακόμη και για το διοικητικό, αλλά αυτά είναι πράγματα που θα τα δείξει ο κόσμος. Στο αγωνιστικό ο Ολυμπιακός πρέπει να αποφασίσει ποια φιλοσοφία θ’ ακολουθήσει. Πριν από δύο χρόνια οι “ερυθρόλευκοι” είχαν να πάρουν μία σημαντική απόφαση, καθώς έληγε το συμβόλαιο του Σπανούλη και τότε η παραμονή του ήταν ένα σίριαλ που είχε ανοίξει πολύ πριν ολοκληρωθεί η σεζόν. Τελικά οι συζητήσεις έγιναν μέσα στο μεθύσι από τα δύο τρίποντα στο ΟΑΚΑ που είχαν φέρει τον τίτλο στον Πειραιά. Οι Αγγελόπουλοι αποφάσισαν να του δώσουν ένα μεγάλο συμβόλαιο και να του χαρίσουν τον ίδιο κυριαρχικό ρόλο εντός της ομάδας. Επιλογή απόλυτα δικαιολογημένη αφενός λόγω αξίας αφετέρου λόγω προσφοράς. Στην πράξη όμως αυτά τα δύο χρόνια με αυτήν την προσέγγιση δεν ήρθε ούτε ένας τίτλος.
ΟΠΩΣ ΣΑΡΑΣ ΚΑΙ ΝΑΒΑΡΟ
Ο Σπανούλης είναι γεννηθείς το ’82 και παραμένει ένα τεράστιος αθλητής. Είναι σε θέση να κάνει τις σημαντικές στιγμές τη διαφορά στο πιο υψηλό ευρωπαϊκό επίπεδο, όμως θα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως με το χρόνο ουδείς τα βάζει. Ο Ολυμπιακός πρέπει να βρει έναν καλό Αμερικάνο γκαρντ, να δώσει σε αυτόν το μεγάλο συμβόλαιο και ο Σπανούλης να συνεχίζει παίρνοντας το ρόλο που εδώ και πολλά χρόνια έχει ο Ναβάρο στην Μπαρτσελόνα και αυτόν που ο νεαρότερος Γιασικεβίτσιους είχε στον Παναθηναϊκό.
Όπως είναι σήμερα το μπάσκετ το να είσαι ένα επιθετικό όπλο 10 με 15 λεπτών σού δίνει τη δυνατότητα να κρίνεις μεγάλα παιχνίδια και να κάνεις τη διαφορά. Και μόνο μέσα απ’ αυτόν το δρόμο ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι ανταγωνιστικός σε υψηλό επίπεδο και να παίρνει πραγματική θετική επιρροή από τον Σπανούλη.
Ο Ολυμπιακός προέρχεται από δύο σεζόν χωρίς τίτλο, τα οποία ήρθαν μέσα από μία συγκεκριμένη φιλοσοφία που πρέπει ν’ αναθεωρηθεί. Αυτή η φιλοσοφία, που έφτασε τον Ολυμπιακό σε τεράστιες επιτυχίες, οι Αγγελόπουλοι το 2016 αποφάσισαν να την επεκτείνουν. Ήρθε παρόλα αυτά η ώρα να φθάσει στο τέλος της και να ακολουθηθεί ένα διαφορετικό πλάνο, που όμως δεν θα κόψει τους συνδετικούς κρίκους με το πρόσφατο παρελθόν. Θα πρέπει να αποτελεί μία σύγχρονη συνέχεια, αλλά με μία διαφορετική ιεραρχία, η οποία θα σέβεται το χρόνο και την αλλαγή του μπάσκετ.
Ο Σφαιρόπουλος ακολούθησε πιστά ένα συγκεκριμένο πλάνο, κατάφερε να πάρει με τον Ολυμπιακό δύο πρωταθλήματα, να τον πάει σε δύο ευρω-τελικούς και βλέποντας την μεγάλη εικόνα είναι πετυχημένος. Ο Ολυμπιακός όμως φωνάζει πως χρειάζεται αλλαγή κατεύθυνσης.
ΠΡΩΤΑ Ο ΚΑΛΑΘΗΣ, ΜΕΤΑ ΟΙ ΑΛΛΟΙ
Για τον Παναθηναϊκό ήταν πολύ σημαντικό αυτός ο τίτλος. Έμοιαζε ιστορική απαίτηση να κατακτηθεί αυτό το πρωτάθλημα στην μνήμη του Παύλου Γιανακόπουλου.
Ο Παναθηναϊκός με τον Τσάβι Πασκουάλ μετρά δύο διαδοχικά πρωταθλήματα, δεν νομίζω όμως πως ούτε ο Δημήτρης Γιανακόπουλος ούτε ο Καταλανός τεχνικός θα είναι απόλυτα ευχαριστημένοι από το μπάσκετ που έπαιξε στο σύνολο της χρονιά η ομάδα τους. Για την επόμενη σεζόν πρέπει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ώστε ο Παναθηναϊκός να επιστρέψει στο Final-4, είναι μεγάλη η απουσία του. Το πρώτο “καυτό” ζήτημα είναι η ανανέωση του Νικ Καλάθη, τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν.
