Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Δεν λέω… Πέρασαν 44 χρόνια από την τουρκική εισβολή του τουρκικού Αττίλα εναντίον της Κύπρου. Οι άνθρωποι ξεχνούν. Πολλοί συμπολίτες μας, που γεννήθηκαν εκείνες τις μαύρες μέρες και μετά, δεν έζησαν καν τα αιματηρά γεγονότα. Δεν τους στιγμάτισαν όπως τους μεγαλύτερους τους.
Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε την εισβολή και την συνεχιζόμενη κατοχή του νησιού μας. Ούτε να «ωραιοποιήσουμε» τα γεγονότα επειδή ενοχλούνται κυβερνήσεις ξένων χωρών και οι δικοί μας οσφυοκάμπτες, οι οποίοι επιπλέουν όλων των κυβερνήσεων και δρουν πάντα εναντίον της Κύπρου και υπέρ των ξένων συμφερόντων.
Η εισβολή, λοιπόν, είναι εισβολή.
Η κατοχή είναι κατοχή.
Και το πραξικόπημα είναι πραξικόπημα.
Αυτές οι τρεις λέξεις, αυτά τα τρία γεγονότα πάνε μαζί. Είναι «προϊόντα» του ίδιου αρρωστημένου εγκεφάλου, είτε έχουν αγγλικά ή αμερικανικά η ελληνικά ονόματα αυτοί που διέπραξαν τα εθνικά εγκλήματα.
Το 1974 έγινε μία συνωμοσία εναντίον της Κύπρου και του λαού της. Ξεκίνησε με το πραξικόπημα εναντίον του ξεροκέφαλου Μακάριου, που νόμιζε πως η Κύπρος ήταν ο ομφαλός της γης και ο ίδιος παγκόσμιος ηγέτης, ακολούθησε η τουρκική εισβολή και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με την κατοχή.
Χωρίς αμφιβολία, από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Όπως έγραψα στην αρχή ο μισός και πλέον πληθυσμός της Κύπρου δεν έζησε τα γεγονότα, αλλά τα γνωρίζουν καλά από τα βιβλία ιστορίας. Την αλήθεια την γνωρίζουμε όλοι. Και η αλήθεια δεν παραποιείται, ότι και να σκαρφιστεί ο ΟΑΣE (Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη) ή οποιοσδήποτε άλλος οργανισμός. Συμφωνώ, ότι αν υπάρχουν λάθη, πρέπει να διορθώνονται. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να γίνεται η παραμικρή παρέμβαση απλά για να ικανοποιηθούν όσοι έχουν σκοπό να κατανείμουν ίσες ευθύνες στο θύμα, την Κύπρο, και στο θύτη, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι μόνο η Τουρκία.
Αναγκαστικά ήταν μακρύς ο πρόλογος για να εισαγάγω το σημερινό μου θέμα, που είναι βεβαίως η απόπειρα να περιοριστεί η ελευθερία έκφρασης των δημοσιογράφων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα της έκφρασης γνώμης και πρέπει να το ασκούμε χωρίς φόβο και πάθος. Και εκφράζοντας τη γνώμη μου, νοιώθω την ανάγκη να υπογραμμίσω ότι η στάση της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας (ΕΔΔ) και της Ένωσης Συντακτών είναι το λιγότερο περίεργη διότι δεν θα ήθελα να χρησιμοποιήσω άλλη λέξη. Είναι πάρα πολύ περίεργη και επειδή έχω και προσωπική πείρα από τη συμπεριφορά τους (της ΕΔΔ εννοώ), δεν πιστεύω τίποτα απ’ όσα λένε και δηλώνω πως και να με καλέσουν σε …«ακρόαση» δεν θα παραστώ.
Δεν έχει κανείς το δικαίωμα, ειδικά όσοι δεν είναι γνήσιοι και καθαροί ιστορικοί, να ασχολούνται με θέματα ιστορίας. Όταν εκ των υστέρων επιχειρείται αλλαγή, αυτή είναι διατεταγμένη και ύποπτη.
Δέχονται οι Αμερικανοί να αλλάξουν μία γραμμή από την ιστορία τους;
Δέχονται οι Βρετανοί;
Δέχονται οι Τούρκοι;
Όχι. Ουδείς δέχεται κάτι τέτοιο. Τότε γιατί επιχειρούν να μας επιβάλουν αλλαγές πολύ σημαντικών λέξεων, που είναι η ίδια η ιστορία μας.
Και επειδή υπάρχουν και οι ανόητοι που θα μας πουν εθνικιστές, η απάντηση είναι ότι εθνικιστές είναι οι ίδιοι. Ο εθνικισμός είναι η εικόνα και η ομοίωσή τους. Και μάλιστα αυτός ο αρρωστημένος εθνικισμός, που προκαλεί το μίσος στο συνάνθρωπο μας.
Διότι η επιχείρηση που ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας όσοι ασχολήθηκαν με το θέμα, πηγάζει από ένα φανατισμό εναντίον της Ιστορίας και του Πολιτισμού της Κύπρου. Επειδή αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να βρίσκεται τρόπος να αθωώνεται η κατοχική δύναμη Τουρκία. Και γι’ αυτό συνηγορούν άνθρωποι με ελληνικά ονόματα.
Η δημοσιογραφία πρέπει να είναι καθαρή. Αναγνωρίζω ότι οι παραδοσιακοί εκδότες σε όλο τον κόσμο δυσκολεύονται να αντέξουν τον ανταγωνισμό των μεγάλων εταιρειών, που δεν έχουν σχέση με τα ΜΜΕ, αλλά θέλουν να τα ελέγξουν. Στην «μητέρα» Ελλάδα τα συμφέροντα των μεγάλων και τρανών εξυπηρετούνται μέσα από τα μέσα ενημέρωσης. Τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, εφημερίδες και γενικά σχεδόν όλο το φάσμα των ΜΜΕ επιζεί επειδή κάνει εξυπηρετήσεις σε όσους έχουν χρήματα να «κάψουν», σύμφωνα με την πολύ διαδεδομένη έκφραση. Αλλά και σημαντικά ΜΜΕ πέσαν στα χέρια εκατομμυριούχων.
Στην προκειμένη περίπτωση, της αλλαγής της κυπριακής Ιστορίας, είναι άλλα τα μέσα και οι τρόποι. Αυτό υποθέτω. Επειδή πρόκειται ακριβώς για την Ιστορία μας, πρέπει όλα να γίνουν στο φως της μέρας. Ο καθένας καταλαβαίνει τους λόγους.
Μελέτησα την ανακοίνωση της ΕΔΔ, η οποία όλα αυτά τα χρόνια δρα αυταρχικά και αποφασίζει και διατάζει χωρίς να κρίνει δίκαια. Θεωρώ ότι δεν λέει όλη την αλήθεια και δεν πιστεύω ότι το μέλος της, το οποίο συμμετείχε σε τούτην την προσπάθεια παραποίησης της Ιστορίας, έδρασε μόνο του. Είμαι βέβαιος ότι ενημέρωνε, αν όχι όλα τα μέλη της Επιτροπής, τον πρόεδρο της Επιτροπής. Και δεν έχω αμφιβολία ότι είχε ενημερωθεί και η Ένωση Συντακτών. Και στις δύο αυτές ομάδες, υπάρχουν μέλη που υποστήριξαν το ρατσιστικό σχέδιο Ανάν και που σήμερα υποστηρίζουν παρόμοιες λύσεις. Άρα ο ΟΑΣΕ βρίσκει πρόσφορο έδαφος και στην ΔΔΕ και στην Ένωση Συντακτών.
Λένε πως η Ιστορία γράφεται από τους καθαρούς. Και έτσι πρέπει να είναι. Και όχι μόνο πρέπει να είναι καθαροί, αλλά και να μην μεταφέρουν στις πλάτες τους κομματικά μίση και πάθη.
Οι δύο οργανώσεις που ασχολούνται με το επάγγελμά μας, η μία που υποτίθεται ότι ελέγχει αν σεβόμαστε τη δεοντολογία και η άλλη που αντιπροσωπεύει τους δημοσιογράφους, δεν έπρεπε να αναμειχθούν σε καμία προσπάθεια φίμωσης των εκπροσώπων των ΜΜΕ. Αυτά δεν γίνονται στις Δημοκρατίες. Οι απαγορεύσεις είναι πρακτικές που συναντούμε στη Βόρεια Κορέα, στο Ιράν, στην Τουρκία και σε άλλες παρόμοια αυταρχικές χώρες. Σε ένα βαθμό συμβαίνει και στη Ρωσία. Στην Κύπρο, και γενικά στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχουν θέση οι απαγορεύσεις και η φίμωση των δημοσιογράφων. Και πολύ περισσότερο όταν το θέμα αφορά την εθνική υπόθεση της Κύπρου.
Η ΕΔΔ και η Ένωση Συντακτών, ας αφήσουν τις ανακοινώσεις και ας αποδείξουν ότι δεν έχουν την παραμικρή σχέση και με την παραποίηση της αλήθειας και με τις καθοδηγημένες αλλαγές της Ιστορίας μας.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Ι: Όσο και να προκαλεί εντύπωση έχω φίλους και στο χώρο των οπαδών της «όποιας λύσης». Βεβαίως διαμαρτύρονται για τον χαρακτηρισμό, όπως κάνουν και αναγνώστες των κειμένων μου. Με ένα εξ αυτών έχω εισέλθει σε μία εποικοδομητική συζήτηση, αν και τις απόψεις μας τις χωρίζει ένα ρήγμα. Είναι δικαίωμα τους και είναι ή σεβαστή η διαμαρτυρία τους και πρέπει να τους ακούμε αν πραγματικά πιστεύουμε στη Δημοκρατία. Όμως, δεν τίθεται θέμα απόσυρσης του χαρακτηρισμού, όσο και να ενοχλεί. Οι λίγοι που ενοχλούνται από τον χαρακτηρισμό απαιτούν μία λύση, η οποία εξυπηρετεί τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας. Και λόγω αυτής της επιλογής, δεν πρέπει να περιμένουν και το χειροκρότημά μας. Αντίθετα, θα είναι πάντα απέναντί μας.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΙΙ: Προσοχή στους εθνικιστές του ΕΛΑΜ. Βρήκαν τον τρόπο να διεισδύουν στην κοινωνία, διότι είναι πιο έξυπνοι από τους ηγέτες των παραδοσιακών κομμάτων. Και ειλικρινά λυπάμαι πάρα πολύ αν αληθεύει ότι τους ενισχύει η εκκλησία. Είναι λάθος…
Πηγή: Η εισβολή είναι εισβολή, και η κατοχή είναι κατοχή: Προσπαθούν να αλλάξουν την Ιστορία… https://hellasjournal.com/2018/06/i-eisvoli-einai-eisvoli-kai-i-katochi-einai-katochi-prospathoyn-na-allaxoyn-tin-istoria/
