Η λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δεν σήμανε ποτέ την έναρξη της παγκόσμιας επιθυμητής ειρήνης, όσο και να μας διαβεβαιώνουν για το αντίθετο οι ισχυροί της γης. Όσο υπερβολική και αν ακούγεται αυτή η διαπίστωση, η πραγματικότητα είναι ακόμα πιο σκληρή και ακόμα πιο τραγική.
Ο τερματισμός του ολέθριου πολέμου, που κόστισε την ζωή περισσότερων από 22 εκατομμυρίων στρατιωτών και 40 εκατομμυρίων πολιτών, οδήγησε την ανθρωπότητα σε μία μακρά περίοδο ενός περίεργου διχασμού, από το 1947 μέχρι το 1991.
Αυτό το διάστημα επικράτησε να ονομάζεται ως «Ψυχρός πόλεμος», έκφραση που χρησιμοποίησε πρώτος ο Eric Arthur Blair –ή George Orwell όπως είναι γνωστός στους περισσότερους ο σπουδαίος Βρετανός συγγραφέας– περιγράφοντας με απόλυτο ρεαλισμό την τεταμένη σχέση που υπήρχε ανάμεσα σε δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις, που απέφευγαν την μεταξύ τους σύρραξη επειδή αμφότερες διέθεταν όπλα ίσης καταστροφικής αξίας. Συνεπώς, ένας πόλεμος μεταξύ τους, θα οδηγούσε στην απόλυτη καταστροφή και των δύο.
Ως επίσημη έναρξη του «Ψυχρού πολέμου» μπορούμε να θεωρήσουμε την προβοκατόρικη ομιλία του 33ου προέδρου των ΗΠΑ, Harry S. Truman, όταν στις 12 Μαρτίου του 1947 απευθυνόμενος προς το Congress διατύπωσε το διαβόητο “Δόγμα του Truman” λέγοντας πως «οι ΗΠΑ θα υποστηρίξουν ελεύθερους λαούς, που αντιστέκονται στην επιχειρούμενη υποδούλωση από οπλισμένες μειοψηφίες και εξωτερικές πιέσεις. Πιστεύω ότι πρέπει να βοηθήσουμε τους ελεύθερους λαούς να εργαστούν για το μέλλον τους με τον δικό τους τρόπο. Πιστεύω ότι η βοήθειά μας πρέπει να είναι πρωτίστως μέσω οικονομικής και χρηματικής βοήθειας, που είναι ουσιώδους σημασίας για την οικονομική σταθερότητα και τις ομαλές πολιτικές διαδικασίες».
Λίγο πριν, είχε δηλώσει πως οι Ηνωμένες Πολιτείες θα υποστήριζαν οικονομικά και στρατιωτικά την Ελλάδα και την Τουρκία προκειμένου να αποτρέψει την Σοβιετική επιρροή στην Πατρίδα μας και την γείτονα. Βέβαια, δεν τόλμησε ποτέ να διευκρινίσει πως, για την Ελλάδα μας, μπορεί να ήταν σημαντική η οικονομική ενίσχυση, ωστόσο δεν ήταν βοήθεια αφού είχε την μορφή του δανεισμού και όχι της χορηγίας! Επιπλέον, η Αμερικανική στήριξη σήμαινε την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας και την επιβολή μιας απόλυτης αντικομμουνιστικής πολιτικής, σε μία περίοδο όπου ήδη ο συμμοριτοπόλεμος ισοπέδωνε ό,τι είχε απομείνει όρθιο στην Χώρα μας μετά την Οθωμανική κατοχή, τους Βαλκανικούς αλλά και τους δύο παγκοσμίους πολέμους.
Τα ευχολόγια, τα “ωραία λόγια” και το “φιλελεύθερο” παραλήρημα του Truman ήταν δύσκολο να ερμηνευτούν την περίοδο, που διατυπωνόταν. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως επρόκειτο να μεταφραστεί στην πράξη η ομολογία του, πως «ένας από τους πρωταρχικούς στόχους της εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών είναι η δημιουργία συνθηκών στις οποίες εμείς και άλλα έθνη θα μπορέσουμε να επεξεργαστούμε έναν τρόπο ζωής χωρίς εχθρό. Αυτό ήταν ένα θεμελιώδες ζήτημα στον πόλεμο με τη Γερμανία και την Ιαπωνία. Κερδίσαμε την νίκη μας σε χώρες που επιδίωξαν να επιβάλλουν τη θέλησή τους και τον τρόπο ζωής τους σε άλλα έθνη.
Για να εξασφαλιστεί η ειρηνική ανάπτυξη των εθνών, χωρίς εξαναγκασμό, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αναλάβει ηγετικό ρόλο στην ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών. Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν σχεδιαστεί για να επιτρέπουν τη διαρκή ελευθερία και ανεξαρτησία όλων των μελών τους. Δεν θα επιτύχουμε όμως τους στόχους μας, αν δεν είμαστε πρόθυμοι να βοηθήσουμε τους ελεύθερους λαούς να διατηρήσουν τους ελεύθερους θεσμούς τους και την εθνική ακεραιότητά τους ενάντια σε επιθετικά κινήματα, που επιδιώκουν να επιβάλουν σε αυτούς ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αυτό δεν είναι παρά μια ειλικρινής αναγνώριση ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που επιβάλλονται στους ελεύθερους λαούς, με άμεση ή έμμεση επιθετικότητα, υπονομεύουν τα θεμέλια της διεθνούς ειρήνης και επομένως την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών».
Μήπως αυτές οι δηλώσεις σας θυμίζουν κάτι; Μήπως οι διατυπώσεις αυτές μοιάζουν –αν όχι ταυτίζονται– με την ιδρυτική διακήρυξη, αρχικά των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και αργότερα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως; Μήπως, επίσης, μοιάζουν με τις δηλώσεις όλων των “ηγετών” της Δύσης, που με πρόσχημα τον “πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία” παρεμβαίνουν στρατιωτικά και διπλωματικά σε όλα τα μέρη της γης;
Ο Truman δεν ήταν ούτε ηγέτης, ούτε χαρισματικός. Φτωχός και αμόρφωτος, απόγονος Άγγλων μεταναστών ξεκίνησε ως φύλακας σιδηροδρομικών διαβάσεων και τραπεζικός υπάλληλος στη πόλη που διέμενε, ενώ κάποιες επιχειρηματικές προσπάθειες, που έκανε ως συνέταιρος σε ορυχείο μολύβδου το 1915 και σε πετρελαϊκές έρευνες τον επόμενο χρόνο, απέτυχαν και οι δύο. Ομοίως, μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο εργάστηκε ως συνέταιρος σε εμπορικό κατάστημα ανδρικών ενδυμάτων, που σύντομα έκλεισε λόγω χρεών.
Τότε ακριβώς ανέλαβε δράση ο Thomas Joseph Pendergast, πολιτικός μαφιόζος και κομματάρχης των Δημοκρατικών στην κομητεία του Jackson, που τον μύησε στην πολιτική. Το πρώτο βήμα έγινε το 1922, όταν ο Truman κέρδισε την έδρα του δικαστή της εν λόγω κομητείας χωρίς ωστόσο να έχει τα απαιτούμενα εφόδια και τις κατάλληλες σπουδές. Μία διετία αργότερα επεχείρησε να παρακολουθήσει νυχτερινά μαθήματα στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Kansas, αλλά και πάλι εγκατέλειψε τις σπουδές του. Η πορεία του απέδειξε πως δεν του ήσαν απαραίτητες. Ο Truman είχε αυτό που ήθελαν οι «άρχοντες του κόσμου τούτου», δηλαδή τυφλή υπακοή στις προσταγές τους και πλήρη υποταγή στο θέλημά τους.
Γι’ αυτό αναρριχήθηκε μέχρι τον αξίωμα του προέδρου των ΗΠΑ, συνδέοντας το όνομά του με την απάνθρωπη ρίψη ατομικής βόμβας στην Hiroshima στις 6 Αυγούστου του 1941 και στο Nagasaki τρεις μέρες αργότερα, με τις φανερές και τις “σκοτεινές” διαπραγματεύσεις για την μεταπολεμική Ευρώπη –που όπως μαρτυρούν αποχαρακτηρισθέντα απόρρητα έγγραφα της CIA και του FBI οδήγησαν στην δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως–, με την εμπλοκή των ΗΠΑ στην σύρραξη της Κορέας, με την ίδρυση του ΝΑΤΟ και την στήριξη που παρείχε στην δημιουργία του Ισραηλινού κράτους.
Η τελευταία του ενέργεια “εξαργυρώθηκε” με την απροσδόκητη επανεκλογή του το 1948, που διέψευσε τις δημοσκοπήσεις και τις εκτιμήσεις του Τύπου που θεωρούσε σίγουρη την εκλογή του αντιπάλου του, Thomas Edmund Dewey, και μάλιστα με άνετη πλειοψηφία, που θα κυμαινόταν από 5% έως 15%. Τελικά η διαφορά ήταν 4,5% (49,6% έναντι 45,1%) αλλά αντίστροφα, υπέρ του Truman, που επανεξελέγη χάρη στις ψήφους των Εβραίων που κατοικούσαν στις ΗΠΑ.
Το παράξενο είναι πως ο Truman κατηγορήθηκε στο εσωτερικό της χώρας ως “αριστερός” και πως διατηρούσε στην κυβέρνησή του φιλορωσικά στοιχεία. Οι κατηγορίες αυτές διατυπώθηκαν κυρίως από τον Γερμανο-Ιρλανδικής καταγωγής παπικό Ιησουΐτη Αμερικανό γερουσιαστή, Joseph Raymond “Joe” McCarthy και είχαν ως συνέπεια την έξαρση του “ερυθρού τρόμου” (red scare) στις ΗΠΑ, δηλαδή την μαζική υστερία και τον έντονο φόβο για πιθανή κομμουνιστική διείσδυση σοβιετικών πρακτόρων σε Αμερικανικά ιδρύματα και οργανισμούς.
Σας θύμισε κάτι από το παρόν αυτή η μακρυνή ιστορία; Μήπως μοιάζουν με τις κατηγορίες, που εξαπολύονται εναντίον του σημερινού Αμερικανού προέδρου Donald John Trump; Τόσο ο Truman –που προερχόταν από τους δημοκρατικούς– όσο και ο Trump –που εξελέγη με τους Republicans– “κατηγορούνται” για το ίδιο, παρότι η πολιτική τους είναι η ευθεία σύγκρουση με τους Ρώσους. Τόσο ο Truman, όσο και ο Trump διέθεταν την απαιτούμενη δόση παράνοιας που θα οδηγούσε τον κόσμο στον πυρηνικό όλεθρο, αν αυτό έκριναν απαραίτητο τα “αφεντικά” τους.
Πριν από τρία χρόνια, τον Μάιο του 2015, η Charlotte Thomson Iserbyt, πρώην συνεργάτις του Ronald Wilson Reagan σε θέματα Παιδείας, έγραφε χαρακτηριστικά πως «όλοι οι τομείς της έρευνας είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους, καθώς σχετίζονται με την επιβολή της παγκόσμιας κυβέρνησης».
Συνεχίζοντας το σκεπτικό της η Iserbyt αναφέρει: «Ο επικεφαλής του ιδρύματος Ford, πρώην αξιωματούχος του OSS(*), Paul Hoffman, ανέλαβε ακόμα μία υπευθυνότητα ως επικεφαλής της ACUE(**) στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Το Υπουργείο των Εξωτερικών διαδραμάτισε επίσης ρόλο. Ένα σημείωμα από το Ευρωπαϊκό τμήμα, με ημερομηνία 11 Ιουνίου του 1965, συμβουλεύει τον αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, Robert Marjolin, να επιδιώξει την νομισματική ένωση με μυστικότητα.
Συνιστά να σταματήσει η συζήτηση για το θέμα μέχρι να έρθει η ώρα όπου “η υιοθέτηση τέτοιων προτάσεων θα καταστεί σχεδόν αναπόφευκτη”.
Τα αποχαρακτηρισμένα κυβερνητικά απόρρητα έγγραφα αποκάλυψαν ότι οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών συνέχισαν μια εκστρατεία στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 προκειμένου να δημιουργήσουν την απαραίτητη δυναμική για μια ενωμένη Ευρώπη. Χρηματοδότησε και κατεύθυνε το Ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό κίνημα».
Ο Ambrose Evans-Pritchard, πολιτικός και οικονομικός αναλυτής της Τelegraph, έγραφε από τον Σεπτέμβριο του 2000 για τα συγκεκριμένα έγγραφα και τον ρόλο που διαδραμάτισαν οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ στην δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, χωρίς ωστόσο την απαραίτητη προβολή από τα Δυτικά έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα Ενημερώσεως.
Το θέμα είναι πολύ μεγάλο και μέχρι σήμερα δεν έχει αναλυθεί με την επιμέλεια και την προσοχή που του αρμόζει. Ο φασιστικός τρόπος με τον οποίο έχει επιβληθεί η ανάγνωση και η διδαχή της Ιστορίας έχει διαμορφώσει στον περισσότερο κόσμο πεποιθήσεις και αντιλήψεις, που απέχουν πόρρω από την πραγματικότητα.
Το ζήτημα δεν μπορεί να αναπτυχθεί, και πολύ περισσότερο να εξαντληθεί, στον περιορισμένο χώρο του έγκυρου και πάντοτε φιλόξενου περιοδικού «Ενοριακή Ευλογία». Ωστόσο, προσπαθήσαμε να παρουσιάσουμε την κεντρική ιδέα από την μελέτη μας πάνω στο θέμα, που –συν Θεώ– σκοπεύουμε να συνεχίσουμε. Πρόθεσή μας είναι να ολοκληρώσουμε αυτή την μελέτη και να την παρουσιάσουμε, δημοσιοποιώντας ταυτόχρονα πολλά από τα αποχαρακτηρισμένα απόρρητα έγγραφα, που βρίσκονται ήδη στην κατοχή μας.
Ο λόγος, που αναπτύσσουμε το συγκεκριμένο θέμα δεν είναι μια αόριστη πολιτική τοποθέτηση, αλλά –όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει και στο παρελθόν– μια προσπάθεια προκειμένου να διαμορφωθεί στο αναγνωστικό κοινό μία διαφορετική προοπτική και μια άλλη νοοτροπία σε ό,τι αφορά στην ανάγνωση της Ιστορίας και των πολιτικών γεγονότων, να ξεφύγουμε, δηλαδή, από την στρατευμένη θέα των πραγμάτων, και να δούμε το παρελθόν και το παρόν σύμφωνα με το πνεύμα των Πατέρων μας.
Κάποτε είχαμε εμείς τον ρόλο, που διαδραματίζουν στην νεότερη Ιστορία οι Δυτικοί, γιατί τότε δεν ντρεπόμασταν ούτε για την Πίστη μας, ούτε για τον πολιτισμό μας! Όμως, η διάλυση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που δημιούργησε ο Άγιος και Μέγας Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος σήμανε ταυτόχρονα και του πρωταγωνιστικού ρόλου μας. Η μόνη παρένθεση από τότε, ήταν η τριετής προσπάθεια του Ιωάννη Α. Καποδίστρια, που ήταν ο μόνος από τους πολιτικούς όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως, που επιχείρησε να αναβιώσει το πνεύμα της Αυτοκρατορίας και αυτό το πλήρωσε με την ζωή του.
Ακούμε συχνά την δικαιολογία πως οι άνθρωποι δεν ασχολούνται με την πολιτική και κοιτούν μόνο πως θα αντιμετωπίσουν την καθημερινότητά τους. Η πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διαχείριση αυτής της καθημερινότητος!
Συνεπώς θεωρείται αδιανόητο να είναι αποκομμένη από την υπόλοιπη ζωή των ανθρώπων, ιδιαίτερα αυτών που θέλουν να θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς. Ο χριστιανός οφείλει, περισσότερο από τον οιονδήποτε άλλον, να είναι ο πρώτος που ασχολείται με τα κοινά και μάλιστα όχι «εική και ως έτυχε», αλλά σύμφωνα με το πνεύμα της Ορθοδόξου Πίστεώς μας.
___________________
(*) Office of Strategic Services, της Central Intelligence Agency (CIA).
(**) American Committee on United Europe, δηλαδή Αμερικανική Επιτροπή για την Ενιαία Ευρώπη. Ιδρύθηκε το 1948 στα πλαίσια του “Ερυθρού τρόμου”. Πρώτος πρόεδρός της ήταν ο πρώην επικεφαλής του OSS, William Joseph Donovan, ενώ η χρηματοδότησή της γινόταν από τα ιδρύματα Rockefeller και Ford.
Το παρόν άρθρο γράφτηκε για το περιοδικό «Ενοριακή Ευλογία» του Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Πευκακίων Αθηνών, Ιούνιος-Ιούλιος 2018, Τεύχος 190-191.
ΠΗΓΗ
