Μια δημοσία εξομολόγηση όπως γινόταν στην πρωτοχριστιανική εποχή

Μεγάλη Τρίτη βράδυ και λίγο πριν την έναρξη της ακολουθίας, είχε έρθει ένας χριστιανός να καταγγείλει για μια πολύ άσχημη πράξη, εργαζόμενο στον Ιερό Ναό μας, που δυστυχώς ήταν αλήθεια. Με είχε προειδοποιήσει για το τι ακριβώς συνέβη, ο εν λόγω, περίμενα στην πόρτα του Ναού και συναντήθηκα με τον καταγγέλλοντα, υποσχόμενος πως θα τιμωρηθεί ο εργαζόμενος σε εμάς, καθησυχάζοντάς τον, αφού είχα υποδυθεί τον Ιερατικώς Προϊστάμενο του Ναού.

Ο Ιερατικώς Προϊστάμενος του Ναού, μέχρι σήμερα, ο εκλεκτός και ευεργέτης μου π. Σεραφείμ Ρίβιος, γνωρίζοντας την αγάπη μου για το κουκούλι, καθώς θύμιαζα, με άφηνε την Μεγάλη Εβδομάδα να το φορώ, αν και μόλις διάκονος… έφτασα στην βόρεια πόρτα του Ι. Ναού και αντίκρυσα μια κοπέλα, η οποία από την εξωτερική της εμφάνιση, αντιλαμβανόταν κανείς πως εργαζόταν στα παρακείμενα του Ναού μας «σπίτια».

Ω της υποκρισίας μου, ούτε γνωρίζω πόσο επιτιμητικά και περιφρονητικά την κοίταξα, αγέροχος μέσα στα ιερά μου άμφια και στο πατριαρχικό κουκούλι, αυτάρεσκκος και δικαιωμένος από όσα η Εκκλησία, σύμβολα, μου είχε παραχωρήσει μέσα στην ανοχή και αγάπη της!

Ω, της υποκρισίας μου, ενώ πριν λίγο καλοδέχτηκα και κάλυψα την αμαρτία, τώρα, έδιωξα από την εκκλησιά μας, έναν άνθρωπο που ελέχθηκε από την ματιά του συνανθρώπου της, όταν εγώ απορροφημένος από την έπαρση της προσωπικής μου εκκλησιαστικής παρουσίας, κατάφερα την ασθενούσα να την εκβάλλω του νοσοκομείου.