Αλλη μια ζοφερή «παράπλευρη απώλεια» της ολοένα πιο σκληρής ευρωπαϊκής πολιτικής για ολοκληρωτική, ει δυνατόν, ανακοπή των προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων προς την Ε.Ε. ανέδειξε στις αρχές της εβδομάδας το πρακτορείο Associated Press.
Καθώς οι Ευρωπαίοι εξακολουθούν να «σφάζονται» για το άσυλο και να πιέζουν με καρότα και μαστίγια τις χώρες της Βόρειας Αφρικής -με πρώτη βέβαια τη Λιβύη- να σταματούν τον απόπλου προσφύγων και μεταναστών στη Μεσόγειο και να δεχτούν κλειστά κέντρα ταυτοποίησης στα εδάφη τους, η Αλγερία -παρότι δεν αποτελεί σημαντικό κόμβο διακίνησης ανθρώπων προς την Ευρώπη συγκριτικά με την Αίγυπτο, την Τυνησία και το Μαρόκο- έχει εντατικοποιήσει ραγδαία, ειδικά από τον περασμένο Οκτώβριο, τις μαζικές απελάσεις προς τα όμορα νότια κράτη, κυρίως τον Νίγηρα αλλά και το Μάλι, εγκαταλείποντας αβοήθητους στα βάθη της Σαχάρας περισσότερους από 13.000 ανθρώπους -ανάμεσά τους παιδιά και εγκύους- μόνο τους τελευταίους 14 μήνες…
Σύμφωνα με δεκάδες μαρτυρίες επιζώντων στο A.P., που επαληθεύονται από ερασιτεχνικά βίντεο, οι αλγερινές αρχές μαζεύουν ανά εκατοντάδες τα άτομα προς απέλαση, Αφρικανούς μετανάστες στην πλειονότητά τους, τους τσουβαλιάζουν σε φορτηγά και τους μεταφέρουν στο επονομαζόμενο «Σημείο Μηδέν», μια νεκρή ζώνη κοντά στη μεθόριο.
Τους δείχνουν κατά πού πέφτει η Ασαμάκα, το μοναδικό συνοριακό πέρασμα με την Αλγερία στο έδαφος του Νίγηρα, και -συχνά υπό την απειλή όπλων- τους διατάζουν να διασχίσουν πεζή μια απόσταση τουλάχιστον 15 χιλιομέτρων, παρατώντας τους σύξυλους στην έρημο χωρίς τρόφιμα και νερό, σε θερμοκρασίες που αγγίζουν τους 48 βαθμούς Κελσίου. Κι όποιος ζήσει, έζησε…
Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης εκτιμά κατά προσέγγιση -αφού είναι αδύνατο να υπάρξουν επίσημα στοιχεία- πως οι θάνατοι προσφύγων και μεταναστών στη Σαχάρα είναι σχεδόν διπλάσιοι συγκριτικά με τους πνιγμούς στη Μεσόγειο. Ενδέχεται δηλαδή να ξεπερνούν τους 30.000 από το 2014…
«Μέσα σε δευτερόλεπτα αφότου πατήσεις στην άμμο, η κάψα τρυπάει και τα πιο χοντρά παπούτσια. Ο ιδρώτας εξατμίζεται με το πρώτο άγγιγμα του ανέμου, παρέχοντας μικρή ανακούφιση από τον αδυσώπητο ήλιο. Κάθε εισπνοή είναι σαν να ανασαίνεις μέσα σε φούρνο», περιγράφουν γλαφυρά οι δημοσιογράφοι του A.P.
«Η Σαχάρα είναι ένας γρήγορος φονιάς που αφήνει πίσω του απειροελάχιστα ίχνη»…
«Ανθρωποι κείτονταν νεκροί»
«Υπήρχαν άνθρωποι που δεν άντεξαν. Κάθισαν κάτω και τους αφήσαμε πίσω. Υπέφεραν πολύ», διηγείται ο 18χρονος Σενεγαλέζος Αλίου Κάντε. Ολοι μαζί ήταν περίπου χίλια άτομα, λέει, αλλά αποπροσανατολίστηκαν στην πορεία. Δεν γνωρίζει πόσους κατάπιε τελικά η Σαχάρα.
«Γυναίκες κείτονταν νεκρές, το ίδιο και άντρες. Αλλοι χάθηκαν στην έρημο γιατί δεν ήξεραν τον δρόμο», καταμαρτυρεί η Λιβεριανή Τζάνετ Καμάρα.
Το κορμί της πονάει ακόμα από το άψυχο αγόρι που γέννησε καθ’ οδόν και έθαψε στην άμμο, πριν διασωθεί ύστερα από δύο απερίγραπτα 24ωρα.
Ωστόσο, ο φαύλος κύκλος και το αλισβερίσι με τους διακινητές δεν τελειώνουν στην Ασαμάκα.
Οσοι επιζήσουν κι έχουν την οικονομική δυνατότητα, οδεύουν προς τον «Αμμόλοφο» – μια υπαίθρια αγορά έξω από την πόλη όπου πληρώνουν επιτόπου για να γυρίσουν στην Αλγερία, όπως κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός του A.P.
Η Καμίλ λε Κοζ, αναλύτρια στο Migration Policy Institute των Βρυξελλών, αποδίδει εν μέρει τον αυξανόμενο αριθμό μεταναστών, που επιστρέφουν στην αλγερινή επικράτεια, σε ακούσια παρενέργεια του ευρωπαϊκού αντιμεταναστευτικού μπλόκου στη Λιβύη, το οποίο έχει μειώσει δραστικά τις αφίξεις στην Ιταλία μέσω της κεντρικής Μεσογείου -με όσα φρικαλέα συνεπάγεται ο εγκλωβισμός δεκάδων χιλιάδων ψυχών στα κολασμένα λιβυκά εδάφη- κι έχει αυξήσει κατακόρυφα τις διελεύσεις στη δυτική Μεσόγειο, από το Μαρόκο προς την Ισπανία.
Επάγγελμα: διακινητής
Σε κλασικό ρόλο Πόντιου Πιλάτου, εκπρόσωπος της Ε.Ε. ανέφερε πως οι ενέργειες της Αλγερίας είναι σε γνώση των Βρυξελλών, πλην όμως οι «κυρίαρχες χώρες» μπορούν να απελαύνουν μετανάστες αρκεί να συμμορφώνονται με το διεθνές δίκαιο!
Σε αντίθεση με τον Νίγηρα, που λαμβάνει (αντιμεταναστευτική) χρηματοδότηση από την Ε.Ε. ως κομβική χώρα-τράνζιτ για Αφρικανούς με προορισμό την Ευρώπη, η αλγερινή κυβέρνηση δεν παίρνει αντίστοιχα ευρωπαϊκά κονδύλια, παρότι έχει λάβει 111,3 εκατομμύρια δολάρια σε βοήθεια μεταξύ 2014-2017, σύμφωνα με το ρεπορτάζ.
Αποδίδει μάλιστα τις καταγγελίες για την αθέατη εν πολλοίς τραγωδία των μαζικών απελάσεων και των συνακόλουθων θανάτων στη Σαχάρα σε «κακόβουλη εκστρατεία» προκειμένου να πυροδοτηθούν αντιδράσεις στα γειτονικά της κράτη.
Στον ίδιο τον Νίγηρα τώρα, με επίκεντρο την Αγκαντέζ στην καρδιά της χώρας και της ερήμου, η παράνομη διακίνηση ανθρώπων προς τον αφρικανικό Βορρά και δη τη Λιβύη συνιστά συνήθη πρακτική βιοπορισμού από γενιά σε γενιά για τους ντόπιους, η οποία πολύ δύσκολα θα περιοριστεί, πόσο μάλλον θα εξαλειφθεί.
Η ποινικοποίηση της διακίνησης ανθρώπων το 2015 κάτω από την πίεση της Ε.Ε. δεν άλλαξε πολλά.
Το εξαιρετικά φτωχό κράτος έχει ήδη υποδεχτεί τουλάχιστον 300.000 πρόσφυγες και μετανάστες από άλλες αφρικανικές χώρες, οπότε οι «δουλειές» για τους διακινητές συνεχίζουν να πηγαίνουν πρίμα.
Γυρεύοντας ανταλλάγματα
Τα αμφίβολης νομιμότητας (περί ηθικής δεν συζητάμε) ευρωπαϊκά σχέδια για… εξαγωγή των διαδικασιών ασύλου εκτός Ε.Ε. μέσω ανέγερσης κλειστών κέντρων ταυτοποίησης στη Μαύρη Ηπειρο, όχι μόνο στον παράκτιο Βορρά αλλά και νότια της Λιβύης, στον Νίγηρα, το Τσαντ, το Μάλι και το Σουδάν, σκοντάφτουν προσώρας στην κάθετη άρνηση των τοπικών κυβερνήσεων.
Αν όμως υπάρξουν τα κατάλληλα «τυράκια» και ανταλλάγματα, όλα είναι πιθανά. Ενδεικτική του παζαριού η δήλωση του προέδρου του Νίγηρα, Μαχαμαντού Ισούφου: «Τα σύνορα με την Ευρώπη στην πραγματικότητα βρίσκονται στον Νίγηρα και στο Τσαντ, λαμβάνοντας υπόψη το κενό εξουσίας, το χάος που επικρατεί στη Λιβύη. Οποιος κρατάει την Αφρική, κρατάει την Ευρώπη»…
Πηγή: https://www.efsyn.gr
