Μιλώντας πρόσφατα στην Πάτρα, σε μια μεγάλη (για τα σημερινά δεδομένα) ανοικτή συγκέντρωση, ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας επέμεινε ότι η κυβέρνηση προετοιμάζει την αεροπορική βάση του Αράξου, από κοινού με το ΝΑΤΟ, ώστε να φιλοξενήσει πυρηνικά όπλα, εξαπολύοντας παράλληλα τους συνήθεις αντιιμπεριαλιστικούς μύδρους.
Ασφαλώς οι θέσεις αυτές δεν προκαλούν πλέον αίσθηση σε καμία και σε κανέναν, εφόσον εντάσσονται στην πάγια ρητορική του Περισσού.
Ομως, εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει ένα κόμμα που υποστηρίζει μετ’ επιτάσεως ένα ξεπερασμένο οικονομικό μοντέλο και ταυτόχρονα ένα ολοκληρωτικό πολιτικό σύστημα, που έχουν καταδικαστεί από την ίδια την Ιστορία και την εξέλιξή της.
Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ (που έχει καταρρεύσει εδώ και τρεις δεκαετίες) αποτελούν σήμερα μέλη των δυτικών Οργανισμών, όταν δεν πασχίζουν απεγνωσμένα να ενταχθούν σ’ αυτούς. Η περίπτωση των Σκοπίων αποτελεί το πιο κοντινό μας παράδειγμα.
Ετσι, λοιπόν, ενώ πρώην ανατολικά κράτη έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ και όποια δεν τα έχουν καταφέρει ακόμη το παλεύουν, το ΚΚΕ είναι κάθετα αντίθετο με τη συμμετοχή μας στους εν λόγω Οργανισμούς.
Τώρα, ως προς το γιατί η Ελλάδα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία δεν έχει υποσταλλεί το σφυροδρέπανο, όταν αντίστοιχα κραταιά κόμματα στη γηραιά ήπειρο έχουν αποτελέσει προ πολλού παρελθόν (όπως το γαλλικό ή το ιταλικό), μια πειστική εξήγηση έχει ως σημείο αναφοράς της τον εμφύλιο πόλεμο. Το ΚΚΕ είναι, απλώς, ένα υπόλειμμά του, ένα υστερόγραφο μιας εποχής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Από τον γενικό γραμματέα του, μέχρι χιλιάδες στελέχη και μέλη του, η ένταξη τους στο ΚΚΕ συνδέεται με τις βιωματικές εμπειρίες μελών των οικογενειών τους, που πολέμησαν στον εμφύλιο με τον Δημοκρατικό Στρατό και στη συνέχεια φυλακίσθηκαν και εξορίστηκαν για τις ιδέες τους, στο γνωστό μεταπολεμικό πογκρόμ διώξεων που εξαπέλυσαν οι νικητές εναντίον των ηττημένων.
Τα τραυματικά βιώματα των παλαιότερων έγιναν αφήγηση και η αφήγηση μετατράπηκε σε συναίσθημα και κυρίως ηθική υποχρέωση για τους νεώτερους απόγονους τους, να ενταχθούν στο κόμμα των παππούδων και των πατεράδων τους, τιμώντας και υπερασπίζοντας, ως μια συνέχεια, τους αγώνες τους.
Εννοείται ότι ουδείς τους έχει ζήσει σε κομμουνιστικό καθεστώς και δεν θα επιθυμούσε πιθανότατα να ζήσει, έχοντας γνωρίσει τα αγαθά και τις ελευθερίες του «τρισκατάρατου» καπιταλισμού.
Ωστόσο, για έναν πολιτικό φορέα που κατά τα λοιπά διακρίνεται για την αξιοσημείωτη ιδεολογική συνέπεια του, η προάσπιση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας φαίνεται ότι αποτελεί μείζονα προτεραιότητα, όσο κι αν αυτό ακούγεται ειρωνικό ή παράδοξο.
Αρκεί να σκεφτούμε ποιοι και πώς όρθωσαν τείχος για να προστατέψουν τη Βουλή από τους «Αγανακτισμένους».
Πηγή: http://www.pelop.gr
