Κείμενο του ιερέα Δανιήλ Συσόεφ, που έδωσε τη ζωή του το Νοέμβρη του 2009 μεταδίδοντας το μήνυμα του Ευαγγελίου της Αγάπης στους ισλαμικούς πληθυσμούς της Ρωσίας, όπως και σε ομάδες ειδωλολατρών & προτεσταντών (λεπτομέρειες & βίντεο εδώ).
Το πήραμε από εδώ & αυτοί από εδώ.
Το τι διδάσκει κάποιος για τις άλλες θρησκείες θεωρείται εν πολλοίς σαν ένα ηθικό δίλημμα, από το οποίο θα φανεί εάν ο Χριστιανισμός κηρύττει την αγάπη ή διακρίνεται από μισαλλοδοξία.
“ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”: Γι’ αυτούς που δε θ’ αντέξουν τα παρακάτω, προσκαλώ σ’ αυτά τα παρήγορα posts:
Θα σωθούν οι “εκτός”;
Will the Heterodox Be Saved? (αγ. Φιλάρετου της Ν. Υόρκης).
Επισημαίνω ότι ο π. Δανιήλ μιλάει από αγάπη και τα λόγια του εξηγούν την αγωνία του για ιεραποστολή: επιθυμούσε να σωθούν όλοι!
Αυτό επιθυμεί και ο ταπεινός διαχειριστής αυτού του blog. Φοβάμαι όμως ότι αυτό προϋποθέτει ιεραποστολή… Και φυσικά, προσευχή.
Iεραποστολή δεν κάνουμε για να αυξήσουμε τους “δικούς μας”, ούτε για να επεκτείνουμε την “κυριαρχία μας” (πολιτισμική, οικονομική κ.λ.π.) σε άλλους!! Κάνουμε ΜΟΝΟ για ένα λόγο: για να προσκαλέσουμε τους αδελφούς μας στη σωτηρία, την οποία κι εμείς δεν έχουμε “στο τσεπάκι μας”, αλλά αγωνιζόμαστε όλη μας τη ζωή γι’ αυτήν, μαθαίνοντας ν’αγαπάμε και μόνο ν’ αγαπάμε.
Κάτι τελευταίο: ο π. Δανιήλ παρακάτω κάνει λόγο για την ευθύνη μας, των Ορθόδοξων, για τη σωτηρία των αδελφών μας. ΔΕΝ ξέρουμε ποιον θα σώσει ο Θεός και ποιον όχι, ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Αυτό είναι άλλο θέμα. Εμείς όμως έχουμε καθήκον αγάπης να προσκαλούμε όλους τους αδελφούς μας στην Ορθοδοξία. Αν έχεις αμφιβολίες ότι η Ορθοδοξία είναι η αληθινή πίστη, αδελφέ αναγνώστη, ψάξ’ το [κλικ εδώ & εδώ για ένα μικρό “ερέθισμα”].
Δε μπορώ να το κάνω πιο λιανά. Η κατανόηση εξαρτάται από την αγάπη σας. Επισκεφτείτε και τα links που δίνουμε πιο πάνω. Καλή ανάγνωση, και καλό κουράγιο.
«Μα γιατί είστε τόσο στενόμυαλοι φανατικοί; Γιατί πιστεύετε ότι δεν υπάρχει σωτηρία μακριά από την Ορθόδοξη Εκκλησία; Αφού όλοι πιστεύουν στον ίδιο Θεό – μουσουλμάνοι, χριστιανοί, ιουδαίοι και βουδιστές. Η διαφορά έγκειται μόνο στα διαφορετικά τελετουργικά. Γιατί θα πρέπει κανείς να επιμένει στην δική του μοναδικότητα; Πιστεύετε πραγματικά ότι ο δημιουργός δεν δέχεται κοντά του τους αλλόθρησκους; Κι όμως, δεν τον νοιάζει ποιός πιστεύει πού. Το βασικό είναι να είναι καλός άνθρωπος!»
-Τέτοια λόγια έχουν ακούσει όλοι οι Χριστιανοί περισσότερες από εκατό φορές. Και συχνά προέρχονται από εκείνους, που απρόσεκτοι ιερείς για άγνωστους λόγους, τους επέτρεψαν να μετέχουν στη Θεία Κοινωνία. Και βέβαια, πώς μπορεί κανείς να το αρνηθεί ότι υπάρχει μόνο ένας Θεός; Αφού ακόμα και ο απόστολος Παύλος έλεγε: «…οὐδεὶς Θεὸς ἕτερος εἰ μὴ εἷς» (1) (Προς Κορiνθίους Α’ 8,4 [για τις παραπομπές στην Καινή Διαθήκη μπες εδώ]) Ο Θεός είναι ο μόνος Κύριος των πάντων, Αυτός και μόνο είναι ο Θεός τόσο των ιουδαίων όσο και των εθνικών [ή Ιουδαίων ο Θεός μόνον; ουχί δε και εθνών; ναι, και εθνών] (Προς Ρωμαίους, 3,29). Η κοινή λογική λέει, ότι δεν γίνεται να υπάρχουν συγχρόνως δύο Θεοί πανταχού παρόντες – δεν θα υπήρχε χώρος και για τους δύο και ο ένας θα περιόριζε τον άλλο.
Το ακόλουθο παράδειγμα βοηθάει να το αντιληφθούμε αυτό: πολλοί γνωρίζουν τον πρόεδρο της Ρωσίας, αλλά συνεπάγεται αυτόματα ότι όλοι εκείνοι που τον ξέρουν, του είναι πιστοί και καταλαβαίνουν τις πράξεις του; Έτσι ακριβώς γνωρίζουν πολλά δισεκατομμύρια ανθρώπων για την ύπαρξη του Θεού. Αλλά μία μεγάλη πλειοψηφία τον αντιλαμβάνεται σαν μια πολύ μακρινή και ακατανόητη δύναμη. Για παράδειγμα στο Ισλάμ απαγορεύεται να πεις ότι ο Θεός είναι άνθρωπος (ή να ζωγραφίσεις τον Αλλάχ σαν πρόσωπο). Είναι περισσότερο κάτι που παρέχει το Νόμο, τιμωρεί και επιβραβεύει κατά τη θέλησή του. Το ίδιο και το Άϊν Σοφ της ιουδαϊκής Καμπάλα: δεν αναγνωρίζεται και δεν αναγνωρίζει τίποτα (2). Είναι κάπως σαν την Θέμιδα (3) των Ελλήνων, ή σαν έναν Θεό που φανερώθηκε από μόνος του στη Βίβλο. Είναι σαν το φως της πολύ απομακρυσμένης φωτιάς, που δεν μπορεί να ζεστάνει καμιά ψυχή.
Και αυτή η έννοια είναι στην πραγματικότητα πανανθρώπινη. Δεν είναι τυχαίο που η “ομολογία πίστεως” ενός μικροαστού είναι: «Λοιπόν, υπάρχει κάτι. Αλλά τι, αυτό δεν το ξέρω». Με αυτό το “κάτι” συνήθως συνδέεται η έννοια της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό σε κάθε αδικία λέμε: «Αν υπήρχε Θεός, θα το επέτρεπε κάτι τέτοιο;». Μπορεί όμως να χαρακτηρίσει κανείς μια τέτοια ομολογία λογική; Φανταστείτε ότι σας προτείνει κάποιος να παντρευτείτε μια γυναίκα για την οποία δεν ξέρετε τίποτα. Και όταν ρωτήσετε «Ποια είναι;», να σας απαντήσουν: «Είναι δίκαιη και δεν την γνωρίζει κανείς». Μπορεί να θεωρηθεί αρκετή μια τέτοια απάντηση;
Κι όμως η πλειοψηφία των ανθρώπων ξέρει για τον Θεό πολύ λιγότερα απ’ ότι ένας εργοδότης για τον καινούριο εργαζόμενο που προσλαμβάνει. Και τότε σκέφτεται κανείς– για τους δικούς του λόγους ο καθένας– ότι αυτή η εμφανής άγνοια αρκεί για να σωθεί; Επιπλέον αυτή η άγνοια δεν έχει να κάνει καθόλου με το ότι οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να μάθουν για το Θεό, αλλά αντίθετα με το ότι δεν το επιθυμούν.
Αυτό συμβαίνει ακριβώς όπως και στο Ευαγγέλιο προηγουμένως. Οι άνθρωποι προτιμούν, αντί να πάνε στο δείπνο του Θεού, να χασομερούν στους κήπους τους και να ασχολούνται με τα οικογενειακά ή τα κοινωνικά ζητήματα. Είναι πραγματικά τόσο αφελείς στην πίστη τους ώστε να πιστεύουν ότι ο Θεός παίρνει μαζί Του αυτούς που δεν Τον αγάπησαν και Τον σεβόντουσαν ελάχιστα; «Σίγουρα δεν είναι μικρότερη ιεροσυλία το να μη γνωρίζεις τον Πατέρα και Κύριο των πάντων, απ’ ότι να τον προσβάλλεις», έλεγε ο Μ. Μινούκιος Φήλιξ.
Μόνο στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό ο άνθρωπος πλησιάζει τόσο πολύ τη Θεϊκή ζωή, που βλέπει τη μυστηριώδη φλόγα της τριαδικής αγάπης.
Πορεία χωρίς χάρτη ή με λάθος χάρτη;
Αναρωτιέται όμως συχνά κανείς: «Μα δεν υπάρχουν τίμιοι άνθρωποι σε άλλες θρησκείες; Είναι αλήθεια ότι και αυτοί θα πεθάνουν;» [=ενν. “δεν θα σωθούν”].
Σ’ αυτή την περίπτωση μας αρέσει να ξεχνάμε ότι η λανθασμένη γνώση για τον Θεό είναι χειρότερη από την άγνοια. Διότι αυτός που αγνοεί μπορεί να συνειδητοποιήσει την δυσμένειά του και να βαπτισθεί στο μυστήριο του Θεού. Αυτός όμως που πιστεύει στο ψέμα του δεν θέλει να ψάξει, πιστεύει ότι τα έχει ήδη όλα.
Το ίδιο συμβαίνει και στη καθημερινή ζωή. Εκείνος ο άνθρωπος, που δεν έχει χάρτη, έχει περισσότερες πιθανότητες να φτάσει στον προορισμό του, από εκείνον που έχει έναν λανθασμένο χάρτη. Ένας αμελής γιατρός, που απλά δεν κάνει καλά τη δουλειά του, είναι προτιμότερος από έναν πραγματικό τσαρλατάνο. Στη δεύτερη περίπτωση ο άρρωστος δεν έχει καμιά ελπίδα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την πίστη στο Θεό. Ο πεπεισμένος αλλόθρησκος δεν είναι σε θέση να δει το φως, χωρίς την άμεση επέμβαση του Θεού.
Ακριβώς αυτό συμβαίνει και με τις λανθασμένες θρησκείες. Όσο πιο πολύ είναι βουτηγμένος ο άνθρωπος σε μια λάθος παράδοση τόσο πιο δύσκολο είναι να ξεφύγει από αυτή. Η πράξη της ιεραποστολής αποδεικνύει ότι εκείνοι που στρέφονται πιο συχνά στο Θεό είναι όσοι, από τη μια μεριά, δεν έχουν χάσει ακόμα το αίσθημα της αλήθειας και, από την άλλη, έχουν απομακρυνθεί από τη λανθασμένη πίστη τους. Μάλιστα το Ευαγγέλιο δεν το δέχθηκαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, αλλά οι απλοί ψαράδες. Γι’ αυτό δεν συστήνεται να επιδοκιμάζουμε τον θρησκευτικό ζήλο των ιουδαίων ή των μουσουλμάνων, αλλά να προβάλλουμε όλη την ανοησία της πλάνης τους, όπως το έκαναν οι άγιοι. Είναι λάθος πράξη να τους ευχόμαστε στις γιορτές τους και με αυτό τον τρόπο να υποστηρίζουμε περισσότερο την αμαρτωλή τους επιμονή [“Νεκρός”: ο π. Δανιήλ δε μιλάει έτσι από μισαλλοδοξία, αλλά από αγάπη & έγνοια για τη σωτηρία όλων – γι’ αυτή την αγάπη και την έγνοια κουράστηκε τόσο πολύ και τελικά έδωσε και τη ζωή του].
Σε ένα βιβλιαράκι έδωσε κάποιος ένα παράδειγμα κατά το οποίο ένας Τάταρος απηύθυνε σε έναν ιερέα την ερώτηση: «Τι πρέπει να κάνω όταν οι αδερφοί μου με πιέζουν να πάω στο τζαμί;». Τι θα έπρεπε να απαντήσει ένας σωστός ιερέας σε μια τέτοια περίπτωση; Φυσικά, «Εγκατάλειψε το Ισλάμ, βαπτίσου και πήγαινε στο μοναστήρι, εάν θέλεις πιο γρήγορα να ευχαριστήσεις τον Κύριο». Αλλά αυτός ο ιερέας απάντησε: «Πήγαινε στο τζαμί δύο φορές την εβδομάδα και υπάκουσε στον ιμάμη».
“Καλοί και κακοί”
Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να ασχοληθούμε με το ερώτημα, αν μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι μπορεί ο άνθρωπος να είναι καλός, ανεξαρτήτως πίστεως. Και τι σημαίνει τελικά «να είναι καλός»;
Ποια είναι τα κριτήρια της συνείδησης; Ένας αλκοολικός θεωρεί έναν όμοιό του καλό άνθρωπο, ενώ η γυναίκα του έχει αντίθετη άποψη. Λένε οι άνθρωποι ότι «είναι καλός εκείνος, ο οποίος δεν κάνει τίποτα κακό στον διπλανό του», αλλά αυτό δεν είναι ορισμός. Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν διαπιστώνουμε τι είναι “καλό” και τι “κακό”. Σύμφωνα με τον μέθυσο είναι κακός εκείνος ο οποίος δεν του δίνει να πιει, αλλά οι διπλανοί του σκέφτονται διαφορετικά. Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια; Από την άλλη πλευρά ένας συνηθισμένος κορμός δέντρου δεν κάνει σε κανέναν κακό, είναι όμως γι’ αυτόν τον λόγο ένα παράδειγμα αρετής;
Επίσης η συνείδηση συχνά λέει ψέματα, και πάρα πολύ την “βοηθάει” σ’ αυτό μια λάθος θρησκεία. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός προφήτεψε: «Έρχεται μάλιστα ώρα που όποιος σας σκοτώσει, θα νομίσει πως προσφέρει υπηρεσία στο Θεό. Και θα τα κάνουν αυτά, γιατί δε γνώρισαν τον Πατέρα ούτε εμένα» [αλλ΄ έρχεται ώρα ίνα πας ο αποκτείνας υμάς δόξη λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ. Και ταύτα ποιήσουσιν, ότι ουκ έγνωσαν τον πατέρα ουδέ εμέ.] ( Ιωαν. 16, 2-3). Και οι Χριστιανοί είδαν πολλά ανάλογα παραδείγματα από τις απαρχές του Χριστιανισμού.
Γνωρίζουμε ότι ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν πιστεύουν στον Πατέρα και στον Υιό -όπως οι Ιουδαίοι και οι Μουσουλμάνοι- υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι σκοτώνουν τους Χριστιανούς έχοντας την εντύπωση πως έτσι εκπληρώνουν το θρησκευτικό τους καθήκον. Αυτό ξεκίνησε την εποχή του αγίου Στεφάνου (4) και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Το παράδειγμα του αρχιερέα Ανατόλιου και του στρατιώτη Ευγενίου Ροντιόνωφ οι οποίοι δολοφονήθηκαν πριν λίγο καιρό στην Τσετσενία, δείχνει ότι ο ίδιος λόγος (άρνηση της Αγίας Τριάδας) οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα. Γι’ αυτό το λόγο μόνο η συνείδηση και η θρησκεία δεν είναι κριτήρια του καλού και του κακού.
Ποιο είναι όμως το σωστό κριτήριο για το καλό και το κακό; Η απάντηση είναι προφανής: Καλό είναι αυτό, το οποίο ο Δημιουργός θεωρεί καλό. Έτσι, όπως οι οδηγίες χρήσεως για μια συσκευή είναι οι πιο αξιόπιστες, αφού γράφτηκαν από τον κατασκευαστή της. Για τους Χριστιανούς είναι ακόμα πιο προφανές, διότι γνωρίζουμε ότι οι αρετές είναι άπειρα χαρακτηριστικά του Θεού. Έτσι οτιδήποτε δεν εναντιώνεται στη θέληση του Θεού είναι καλό, και οτιδήποτε εναντιώνεται σ’ αυτήν είναι κακό. Αλλά τώρα επιστρέφουμε στην ερώτηση, «οι τίμιοι άνθρωποι άλλων θρησκειών μπορούν να σωθούν;». Πώς μπορεί κανείς να ορίσει, εάν μια τίμια συμπεριφορά είναι καλή και μια άλλη όχι; Ερχόμαστε πάλι πίσω στην ερώτηση, εάν υπάρχουν πραγματικά κριτήρια του καλού και του κακού, διότι η τιμιότητα και η ατιμία είναι εντελώς υποκειμενικά πράγματα.
Εάν συμφωνούμε, ότι το καλό είναι η εκπλήρωση του θελήματος του Θεού και το κακό η μη εκπλήρωσή του, τότε έχουμε την απάντηση στο χέρι μας. Η παραμονή του ανθρώπου στη θρησκευτική παράδοση, η οποία δεν δημιουργήθηκε από το Θεό τον ίδιο, είναι αμαρτία. Από την πρώτη εκ των δέκα εντολών, που δόθηκαν στον Μωυσή, συμπεραίνουμε ότι ο Κύριος αποκηρύσσει τις άλλες θρησκευτικές διδασκαλίες: «Εγώ είμαι ο Κύριος, ο Θεός σου, αυτός που σε ελευθέρωσε από τη γη της Αιγύπτου, από τη γη της δουλείας. Δεν θα πρέπει να έχεις άλλους Θεούς εκτός από Εμένα» [ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, ὅστις ἐξήγαγόν σε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ἐξ οἴκου δουλείας. οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ.] (Έξοδος 20, 2-3)
Γι’ αυτό θα πρέπει όλοι οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι το κριτήριο για το καλό και το κακό είναι ο δεκάλογος, να αναλογιστούν, ότι κανένας αθεϊστής ή αλλόθρησκος δεν θα ξεφύγει από την “οργή του Θεού”. Και ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός απάντησε στην ερώτηση: «Τι πρέπει να κάνουμε, για να κάνουμε τα έργα του Θεού;», ότι «αυτό είναι το έργο του Θεού, να πιστεύετε σ’ εκείνον που έστειλε Αυτός» [τι ποιώμεν ίνα εργαζώμεθα τα έργα του Θεού; Απεκρίθη Ιησούς και είπεν αυτοίς· τούτο εστί το έργον του Θεού, ίνα πιστεύσητε εις ον απέστειλεν εκείνος.] (κατά Ιωάννην 6, 28-29).
Ο ίδιος ο Χριστός μας κάλεσε να μετανοήσουμε και να πιστέψουμε στο Ευαγγέλιο (δες κατά Μαρκον 1, 15) [και λέγων ότι πεπλήρωται ο καιρός και ήγγικεν η βασιλεία του Θεού· μετανοείτε και πιστεύετε εν τω ευαγγελίω], και όποιος παραμένει αμετανόητος (παρ’ όλο που του έχει αποκαλυφθεί η αλήθεια), είναι δική του επιλογή, που θα αποκοπεί ως άκαρπο δένδρο (δες κατά Λουκ 3, 9)[ ήδη δε και η αξίνη προς την ρίζαν των δένδρων κείται· παν ουν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται].
Ο Κύριος κάλεσε όλα τα έθνη να βαπτιστούν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος [πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος,] (κατά Ματθ. 28, 19) και «αν δε γεννηθεί κανείς από το νερό και από το Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει στη βασιλεία του Θεού» [εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού.] (κατά Ιωαν. 3, 5). Ο Λυτρωτής ο ίδιος, και όχι οι “φανατικοί” Ορθόδοξοι, βεβαίωσε: «Όποιος πιστέψει και βαφτιστεί θα σωθεί, όποιος απιστήσει θα καταδικαστεί» [ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται.] (κατά Μαρκ. 16, 16)
Ο Κύριος των πάντων είπε: «Σας βεβαιώνω, πως αν δε φάτε τη σάρκα του υιου του Aνθρώπου και δεν πιείτε το αίμα Του, δεν έχετε ζωή μέσα σας» [εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς.] (κατά Ιωαν. 6, 53). Σ’ εμάς υπάρχει η εντύπωση ότι σώζεται κανείς μόνο μέσα από μια αβέβαιη καλή κατάσταση χωρίς την Θεία Κοινωνία.
Θέλουν να μας απαντήσουν οι αντιφρονούντες, ποιον πρέπει να πιστέψουμε – τους ανθρώπους ή το Θεό; Ο Χριστός λέει το ένα και οι ανθρωπιστές το άλλο. Ο Υιός του Θεού λέει, ότι οι Ιουδαίοι και οι Μουσουλμάνοι, οι Βουδιστές και αυτοί που πιστεύουν στη Θεωρία τηςΕξέλιξης, οι οποίοι απαρνήθηκαν τον Υιό του Θεού, θα υποστούν την οργή Του και οι φιλελεύθεροί μας πιστεύουν ότι όλοι θα σωθούν. Γιατί πρέπει να τους πιστέψουμε; Μήπως ήταν σύμβουλοι του Θεού και μπορούν να διορθώνουν τον Δημιουργό; Αυτή είναι η πιο ξεδιάντροπη επανάσταση των θνητών ηλιθίων εναντίον της Αθάνατης Σοφίας του Θεού! Αυτοί είναι οι μοντέρνοι ψευδοπροφήτες, για τους οποίους ετοιμάζεται η τιμωρία του Θεού.
Υποσημειώσεις
1. Ολόκληρη η φράση: «Σχετικά, λοιπόν, με το κρέας των ζώων που θυσιάζονται στα είδωλα, εμείς το ξέρουμε πως για μας δεν υπάρχει κανένα είδωλο στον κόσμο και ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος θεός παρά μόνο ένας.» (Σημ. του μτφρ.)
2. Το Ain Soph (εβρ. אין סוף) είναι μια έννοια του καβαλιστικού μυστικισμού, που δηλώνει το άπειρο. (Σημ. του μτφρ.)
3. Η Θέμις είναι η ελληνική θεότητα της δικαιοσύνης και της τάξης. (Σημ. του μτφρ.)
4. Δες: http://www.unifr.ch/bkv/kapitel393-34.htm (Σημ. του μτφρ.)
5. Ο Άγιος Στέφανος ήταν ο πρώτος χριστιανός μάρτυρας, περισσότερα:http://de.wikipedia.org/wiki/Stephanus (Σημ. του μτφρ.)
Επιμέλεια – Μετάφραση από τα γερμανικά για την Ιερά Μονή Παντοκράτορος: Δήμητρα Ντάσιου, Καθηγήτρια Γερμανικών
