Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος
Δεν ξέρω και δεν θυμάμαι να εφευρέθηκε από την Αριστερά κάτι σημαντικό για την ανθρωπότητα.
Δεν ξέρω και δεν θυμάμαι να ρισκάρισε κάτι η Αριστερά σε όλη τη διαδρομή της.
Ούτε χρήματα επένδυσε, ούτε κατασκεύασε προϊόντα, ούτε έφτιαξε κάτι εκ του μηδενός.
Δεν ξέρω και δεν θυμάμαι κάποια καινοτομία της.
Ακόμη κι αυτή η περίφημη ισότητα που διακήρυξε, είδαμε
πως εφαρμόστηκε στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Η Αριστερά ήταν πάντα σφόδρα φιλολογούσα, αεροβατούσα, οκνηρή, τεμπέλα κι ελαφρώς πουτανίζουσα. «Έτρωγε» τα χρήματα που παρήγαγε ο φιλελευθερισμός.
Στη χώρα μας η Αριστερά, αφαίρεσε από τη χώρα τη δυνατότητα ανασυγκρότησης από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, όπως έκαναν όλα τα κράτη της Δύσης, προκαλώντας τον θλιβερό εμφύλιο που μας ταλανίζει μέχρι και σήμερα.
Ηττήθηκε, μα κυριάρχησε ιδεολογικά κι επέβαλλε τον ευδιάκριτο σταλινισμό της, αξιοποιώντας στο έπακρο την αδυναμία των νικητών να περιχαρακώσουν τη χώρα με δημοκρατία ή την ανοχή τους μη τυχόν και χαρακτηριστούν …φασίστες.
Χωρίς να έχει απέναντί της ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες να δίνουν τις μάχες των ιδεών (ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το έπραξε), κατάφερε να καταστήσει πολιτικές και πνευματικές προσωπικότητες τα λεφούσια ημιμαθών λαϊκιστών για να ολοκληρώσουν την καταστροφή.
Όλη της η διαδρομή, αν και αυτοπροσδιορίστηκε ως προοδευτική, ήταν βαθύτατα συντηρητική κι αντιδραστική, με τις συνεχείς αρνήσεις της σε κάθε εκσυγχρονισμό του τόπου.
Βρέθηκε επανειλημμένως πέριξ της εξουσίας, ωφελήθηκε τα μέγιστα από όλες τις κυβερνήσεις με διορισμούς, νομοθετικές διατάξεις, άρνηση ελέγχου της περιουσίας της και πολλά άλλα. Μα κυρίως ευνοήθηκε -το είπαμε και προηγουμένως- από την ανοχή των κυβερνήσεων και της κοινωνίας.
Η Αριστερά ήταν κι είναι υπεύθυνη για την κάκιστη κατάσταση του σχολείου, του πανεπιστημίου, των επιμέρους γνωστικών κλάδων, είτε με τον ενεργό της ρόλο στη διαμόρφωση των συσχετισμών στην Παιδεία (συνδικαλιστές, πανεπιστημιακοί, βία κλπ) είτε με την σπουδή της να εκλαμβάνει την Παιδεία ως χώρο εύρεσης μελλοντικών ψηφοφόρων και στελεχών.
Η δε Αριστεροσύνη στην Ελλάδα, είναι τιμητικός τίτλος και διαβατήριο κοινωνικής και επαγγελματικής ανέλκυσης, διακρίσεων κι αναγνώρισης. Τις περισσότερες φορές χωρίς να υπάρχει κάποιο επιστημονικό υπόβαθρο ή κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα…
Η Αριστερά μισούσε και μισεί την Μεσαία – αστική τάξη.
Κι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και του εθνολαϊκίστικου μορφώματος που την στηρίζει, έκαναν και κάνουν συνειδητά τα πάντα προκειμένου να τη διαλύσουν.
Τόσο καιρό «φωνάζαμε» ότι η υπερφορολόγηση πλήττει κι εξοντώνει την αστική τάξη και τον επιχειρηματικό κόσμο. Τους αναγκάζει να δουλεύουν για να συντηρούν το κράτος. Τους αποτρέπει από οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας και προκοπής.
Τώρα, τώρα που τα αποτελέσματα είναι ολοφάνερα, αυτή την άποψη τη διατυπώνουν όλο και περισσότεροι. Την ασπάζονται σχεδόν οι πάντες πλην των κυβερνητικών φερέφωνων.
Επαναλαμβάνω: Ήταν επιλογή αυτό.
Το επιβεβαίωσε με ρητό και κατηγορηματικό τρόπο ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής Βάλτις Νρομπρόφσκις, ο οποίος μόλις προχθές ανέφερε ότι ήταν απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης ν’ αυξήσει τους φόρους αντί να μειώσει τις δαπάνες!
Τι δεν καταλαβαίνετε;
Η Αριστερά επί χρόνια εξέφραζε έντονο καταγγελτικό λόγο εναντίον του παλιού.
Μα η ίδια έχει αγκαλιάσει όλο αυτό το παλιό, όλο τον κρατικό παρασιτισμό, όλους εκείνους που ζούσαν, δρούσαν στο παλιό και πολιτεύονταν σ’ αυτό. Μια ματιά στη σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου πείθει και τους πλέον δύσπιστους.
Ναι, η χώρα δεν μπήκε στην παρακμή επί ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε έγινε μη κανονική χώρα επί ΣΥΡΙΖΑ.
Στην παρακμή εισήλθε από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης που αγκάλιασε τον κρατισμό. Χώθηκε βαθιά σ’ αυτή μόλις ανέλαβε την εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου με τα συνθήματα της Αριστεράς.
Ακόμη και τότε, όμως, η Αριστερά συνετέλεσε τα μέγιστα με τις τρελές πολιτικές της, που συμπορευόταν με κάθε παλαβή απαίτηση. Συνετέλεσε τα μέγιστα για να γαλουχηθεί μια ολόκληρη κοινωνία με τον κρατισμό και τον κομμουνισμό. Ακόμη κι όταν ο κομμουνισμός κι η Αριστερά κατέρρεαν παντού και κυρίως εκεί που υποτίθεται «βασίλευαν», στη χώρα μας αναπτύσσονταν! Ο σημερινός πρωθυπουργός πήγε και γράφηκε στην ΚΝΕ την περίοδο της πτώσης του κομμουνισμού!
Αυτό, λοιπόν, το απίστευτο τερατούργημα που δημιουργήθηκε με την μεταπολίτευση, υπηρετεί ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό το τερατούργημα που κατήγγειλε συνεχώς.
Αλήθεια; Σε ποια κανονική χώρα θα έστελναν έναν τυφλό υπουργό να κάνει αυτοψία μιας καταστροφής; Θα μου πείτε, αν είμαστε κανονική και μη παρακμιακή χώρα δεν θα ήταν υπουργός ο Κουρουμπλής…
Αλήθεια: Σε ποια κανονική κι όχι παρακμιακή χώρα, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα κατέβαιναν σε απεργίες και διαδηλώσεις για να μη αξιολογηθούν;
Αλήθεια: Σε ποια κανονική κι όχι παρακμιακή χώρα τα μεγαλύτερα συνδικάτα θα ήταν αυτά του προνομιακού δημοσίου;
Αλήθεια: Σε ποια κανονική κι όχι παρακμιακή χώρα, η αριστεία θα αντιμετωπίζονταν ως ρετσινιά;
Αλήθεια: Σε ποια κανονική κι όχι παρακμιακή χώρα, η τρομοκρατία (κατά κύριο λόγο Ακροαριστερής καταγωγής) συνεχώς αναγεννιέται;
Αλήθεια: Σε ποια κανονική κι όχι παρακμιακή χώρα θα υπήρχαν ολόκληρες περιοχές που θα αποτελούσαν άβατο για την δυνάμεις της τάξης, όπως γίνεται στα Εξάρχεια;
Αλήθεια: Σε ποια κανονική κι όχι παρακμιακή χώρα, το κέρδος θα αποτελούσε –περίπου- ποινικό αδίκημα;
Αλήθεια: Σε ποια κανονική κι όχι παρακμιακή χώρα, ο πρωθυπουργός που είπε τόσα ψέματα με τόσο ξεδιάντροπο τρόπο, θα ήταν ακόμη πρωθυπουργός;
Κι εμείς, ή πολλοί από εμάς, δεν λέμε να βάλουμε μυαλό.
Τα παθήματα δεν μας γίνονται μαθήματα.
Οι Αριστερές ιδεοληψίες υπαγορεύουν τη στασιμότητα, την παρακμή κι απαγορεύουν την κανονικότητα.
Ελπίζουμε όχι για πολύ ακόμη…
