ΑΥΤΙΑ Ν’ ΑΚΟΥΝΕ…

Οι ηγέτες μας να μη λένε ότι ο χριστιανισμός είναι «ξένο σώμα στην πολιτική»

Από τον Δημήτρη Κ. Σέργιο*

Φυσικές καταστροφές οδηγούν τον άνθρωπο στην επανεύρεση ενός «βασικού ενστίκτου» του, το οποίο επεχείρησαν τους δυόμισι τελευταίους αιώνες να εξαφανίσουν καταπιεστικώς οι φραγκογερμανοί μαρξιστές. (Επαναλαμβάνω κάτι που έχω πάλι γράψει: Καμία σχέση με τη… Ρωσία, στην οποία ο μαρξισμός μεταφυτεύτηκε διά βίαιας «μεταγγίσεως» ώστε να σχηματιστεί εκεί ένας απόλυτος τεχνητός εχθρός).

Μιλώ για το «ένστικτο εξάρτησης» από τη Θεία Προστασία. Ο όρος αποτελεί κεντρική διδασκαλία του μεγάλου θεολόγου και απολογητού των προτεσταντών, του Γερμανού Φρήντριχ Σλαϊερμάχερ (1768-1834), που τον συστηματοποίησε αντιπαλεύοντας με συνέπεια την ουτιδανή «αντι-θεολογία» του μαρξισμού. Ηταν φυσικό να εξελιχθεί τις τελευταίες ημέρες και στη χώρα μας ένας σχετικός διάλογος. «Τι είναι τούτο; Τέλος Ιουλίου και να παλατζάρουμε από τη φωτιά στις πλημμύρες, και από εκεί στους γκρεμούς, απ’ όπου πέφτουμε στη θάλασσα μπας και μας γλιτώσουν οι λιμενικοί; Γιατί, Θεέ μου;» φώναζαν κάποιοι, επανευρίσκοντας, στην ουσία, το «αίσθημα της Εξάρτησης» του Σλαϊερμάχερ…. Ουσιαστικά, δηλαδή, ακόμη κι αν πεις «Θεέ μου, γιατί», ακόμα και τότε συζητάς με τον Θεό, δηλαδή Τον έχεις ξαναβρεί και έχεις αρχίσει πάλι να προσεύχεσαι, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι. Αλλωστε, η Ορθόθοξη (δική μας) Θεολογία αυτό λέει: Η προσευχή είναι διάλογος με τον ουρανό, ακόμη και παράπονο, κάποτε και κλάμα, μέχρι και μια ευγενέστατη πάλη αισθημάτων και ερωτημάτων: «Πες μας, Κύριε, γιατί». Εκείνο, όμως, που αξίζει να ερευνηθεί είναι αν έχουμε αυτιά ν’ ακούμε τις απαντήσεις… Ο Χριστός έλεγε: «Οποιος έχει αυτιά ν’ ακούει, ας ακούσει»! (βλ. Ματθ. 11, στ. 15).

Υπάρχει και δεύτερο θέμα: Δεν θα βρείτε επί Γης λαό, πλην των «διαπεφωτισμένων» βορειοδυτικών, που να μην κάνει «θυσίες» στον Θεό, για τον «ιλασμό» Του (δηλαδή για τον «εξευμενισμό» Του), εάν σε κάτι ο Θεός, ως Ζώσα και Προσωπική Υπαρξη έχουσα αισθήματα και, κάποτε, και παράπονα από μας, είναι «κατσουφιασμένος» έναντί μας. Η μόνη θρησκεία που αντιτάχθηκε (σε συνεργασία και με πολιτικούς άρχοντες στη Μεσόγειο – και καλώς εποίησε!) στις εξιλαστήριες θυσίες… αίματος (!) ζώων, παιδιών, εφήβων, κάποτε δε και μαζικών δολοφονιών αθώων που στις μέρες μας… επανέκαμψαν!) είναι η θρησκεία του Χριστού.

Οι μόνες θυσίες που αναγνωρίζει ο χριστιανισμός είναι οι προσφορές Αρτου, Ελαίου και Οίνου, το άναμμα του καντηλιού και του κεριού, και η θυσία του ανθρώπινου εγωισμού. Μόνο και μόνο γι’ αυτά θα όφειλαν οι ηγέτες μας να μη λένε ότι ο χριστιανισμός είναι, τάχα, «ξένο σώμα στην πολιτική» (!), «να μην… παρεμβαίνει» (!) Αν είχαν αυτιά ν’ ακούνε τι συμβαίνει γύρω τους και μάτια να βλέπουν, θα όφειλαν να εναγκαλισθούν τη θρησκεία του Χριστού. Να τη διατηρήσουν ως κατευθυντήριο μοχλό θρησκευτικής σκέψης σε όλα τα εκπαιδευτήρια (ακόμη και για μουσουλμανόπαιδες, Ινδούς, Κινέζους ή… Μογγόλους αδιάφορο!) και να αφήσουνε τ’ αστεία περί τάχα… «ανθρώπινων δικαιωμάτων» (!) να εξανδραποδίζονται αθώοι…

*Δικηγόρος Α.Π. – Συγγραφέας