Του Σπύρου Στάλια
Όταν λέμε παγκοσμιοποίηση -που δεν είναι οικονομικός όρος αλλά όρος πολιτικός- επί της ουσίας εννοούμε την ελεύθερη διακίνηση της παραγωγής (προϊόντων), την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και την ελεύθερη διακίνηση εργατών.
Με άλλα λόγια με τον τρόπο αυτό καταργείται κάθε πρόνοια παρέμβασης από την κρατική οντότητα σε σχέση με αυτά. Οίκοθεν νοείται ένα τέτοιο παγκόσμιο καθεστώς απαιτεί σταθερές ισοτιμίες νομισμάτων, και κατά συνέπεια, εφ’ όσον απαιτεί ταυτόχρονα την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, τα κράτη θα πρέπει να απολέσουν την νομισματική τους και δημοσιονομική πολιτική και να είναι έρμαια των τραπεζικών κεφαλαίων.
Τα κράτη διεθνώς όμως, μπορούν να αμυνθούν σε μια τέτοια κατάσταση, αν το νόμισμα τους το αφήνουν να διακυμαίνεται ελευθέρα στις αγορές ή ελέγχουν την διακίνηση των διεθνών κεφαλαίων, ασχέτως αν αυτό αντίκειται στις γενικές αρχές της παγκοσμιοποίησης. Υπ’ αυτή την έννοια η παγκοσμιοποίηση δεν είναι παγκόσμιο κατεστημένο ασχέτως το πώς παρουσιάζεται.
Το ευρώ υποτίθεται ότι κατασκευάστηκε με πρωταρχικό στόχο την σύγκληση των οικονομιών της ευρωζώνης και συνεπώς την οικονομική ενοποίηση της Ευρώπης, όπως αυτή περιγράφεται στην Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), που συμπληρώθηκε και αναθεωρήθηκε με την Συμφωνία του Δουβλίνου (1997) και την Συμφωνία του Άμστερνταμ (1997) άλλα και άλλες μεταγενέστερες Συμφωνίες μέχρι σήμερα.
Όλες όμως οι Συμφωνίες είχαν το εξής χαρακτηριστικό ευθύς εξ αρχής. Με κάθε τρόπο οι Συμφωνίες αποσκοπούν να θεμελιωθεί και να διατηρηθεί το Ιδεατό Υπόδειγμα της Παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη.
Το Ευρωπαϊκό Υπόδειγμα Παγκοσμιοποίησης είναι μοναδικό, πλατωνικό θα λέγαμε, με την έννοια ότι με το ευρώ ως κοινό νόμισμα, αφαιρεί από κάθε κράτος μέλος της ευρωζώνης την δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής, και εντεύθεν ανεξάρτητης δημοσιονομικής πολιτικής, που κάθε άλλο κράτος στη γη έχει.
Μόνο με αυτό τον τρόπο το ευρώ θα μπορούσε να καταστεί ισχυρό νόμισμα και να είναι πάντα ουδέτερο ως προς την παραγωγή.
Συνεπώς το ευρώ θα ζητείται ως νόμισμα αποθεματικό με διαρκή αξία.
Το ευρωπαϊκό κράτος συνεπώς με την έλευση του ευρώ, μετετράπη σε κράτος της αγοράς, με στόχο να ενσωματώσει τους ευρωπαϊκούς λαούς στην ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή αγορά προς όφελος υποτίθεται της ειρήνης, της ευημερίας και της δημοκρατίας.
Είναι ένα πείραμα πρωτοφανές στην παγκόσμια ιστορία, άγριο και εγκληματικό στο οποίο σώζονται οι τραπεζίτες, οι γραφειοκράτες πολιτικοί τους και προσωρινά η οικονομία με την μεγαλύτερη παραγωγικότητα.
Οίκοθεν νοείται ότι το ευρώ διχάζει τους Ευρωπαϊκούς Λαούς και θα θέσει την ειρήνη στην Ευρώπη σε θανάσιμο κίνδυνο.
Συνεπώς όταν μιλάμε για παγκοσμιοποίηση ας έχουμε ως υπόδειγμα στην σκέψη μας την ευρωζώνη και θα πρέπει να οργανώσουμε μια σκληρή επίθεση για την καταστροφή αυτού του ζόμπι κατασκευάσματος που έρχεται από τα υπόγεια της Ιστορίας!
Ο Σπύρος Στάλιας είναι Οικονομολόγος PhD.
Πηγή: Η προσωπική σελίδα του αρθρογράφου στο facebook
