Κείμενο-φωτογραφίες του Γιώργου Λεκάκη
Στην φιλτάτη Λήμνο, τον σιτοβολώνα του Αιγαίου, εκεί όπου ο Ήφαιστοςέμελλε να μεγαλουργήσει, υπάρχουν πολλά μυστήρια, που ακόμη δεν έχουν ξεδιαλυθεί. Και σχεδόν όλα έχουν να κάνουν με το ιδιαίτερο χώμα της, την γη της. Ξεκινώντας από την Λημνία Γη, και καταλήγοντας σε εξαιρετικά ηφαιστειοδημιουργήματα…
Ένα τέτοιο είναι και το πέτρινο μανιτάρι της…
Βρίσκεται στην εξαιρετική παραλία του Αγίου Ιωάννη…
Από την Μύρινα, δημιούργημα των Αμαζόνων, φεύγουμε παραλιακώς για τον Κάσπακα… Περί το 1 χλμ. πριν φθάσουμε σε αυτόν, αριστερά μας υπάρχει έξοδος για τον Άγιο Ιωάννη… Κατεβαίνουμε και όταν συναντήσουμε την αγέραστη θάλασσα του Αιγαίου, πάμε δεξιά…
 |
| Στον προαύλιο χώρο του ξωκκλησιού, σε έναν υπέροχο εξώστη, δεσπόζει η γαλανόλευκη… Συναγωνίζεται τα γύρωθέν της γαλάζια… |
Σε λίγο εμπρός μας, επί βράχου, πάνω στην θάλασσα, το λευκό ξωκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη (του Βαπτιστή – το σημαντικότερο πρόσωπο στον χριστιανισμό!), που ονόμασε και την περιοχή… Είναι παλαιό, αν και δεν του φαίνεται…
Κτίσμα του 1891… από τις μαύρες εποχές, πριν η Λήμνος ενσωματωθεί και πάλι στην φυσική της μητέρα…
Κάτω και γύρω από την καμπάνα του ξωκκλησιού, ο τόπος είναι γεμάτοςκαμπανούλες… Συμβολικά… Έτσι, που αν κάποτε χαθεί η καμπάνα, να την σημαίνουν οι φυτοφιλενάδες της…
 |
| Το μικρό σπήλαιο βγάζει στην παραλία… |
Κάτω ακριβώς, υπάρχει ένα σπήλαιο… Διαμπερές… Εισερχόμαστε και βγαίνουμε σε ένα υπέροχο κομμάτι παραλίας…
 |
Τα νερά θες να τα πιεις στο ποτήρι…
Ακριβώς δεξιά μας, το… πέτρινο μανιτάρι της Λήμνου!!! Και γύρω διάσπαρτα παρόμοια ηφαιστειοβράχια… Σμιλεύματα του αέρα, των θαλασσοκυμάτων και της βροχής… και φυσικά του Ηφαίστου, αφού πρόκειται για πετρωμένη πια τούφα… Κοιτώντας το μέσα από την θάλασσα, μάλιστα, παίρνει και μορφή ανθρώπου! Είναι ο φύλακας της παραλίας, του οικισμού, της Λήμνου… Ξάγρυπνος και αγέρωχος…
Υπάρχουν πολλά τέτοιου είδους πετρομανιτάρια στην Ελλάδα. Στην Κίμωλο, λ.χ. τα λένε «σκιάδια», γιατί προσφέρουν σκιά-όαση, καταμεσός των πετροτοπίων… Και στον νομό Έβρου, στην Θράκη μας… Μόνο που αυτά είναι συνδημιουργήματα δυο στοιχειών: Του ανέμου και της βροχής… Της Λήμνου είναι συνδημιουργία τριών, όπως είπα: Και της θαλάσσης! Και αυτό καθιστά αυτό το γεωφυσικό σημείο μοναδικό!
Παλαιότερα υπήρχε και ένα ωραιότατο καφέ εδώ, και μια ταβέρνα… Σήμερα δεν υπάρχουν πια… Δυστυχώς… Και το πετρομανιτάρι έχει όλο και λιγότερη παρέα, στην μοναξιά του… Άμποτες να αναδειχθεί, και να έρχονται να το δουν από τα πέρατα του κόσμου, διότι όταν σμιλεύει η φύσις, ο άνθρωπος απλώς σιωπά και θαυμάζει…
Τι με έπιασε τώρα και γράφω γι΄ αυτήν την… πέτρα;
Τώρα που την ξαναείδα, μου φάνηκε θλιμμένη και αποστεωμένη… Κάθε χρόνος που περνά, η θάλασσα, τα κύματα, ο αγέρας, της αφαιρούν κομμάτια… Έτσι είναι η φύση! Δημιουργεί, χαλάει, ξαναδημιουργεί… ό,τι θέλει κάνει… Κανέναν δεν ρωτά… Και τα γλυπτά της δεν τα φυλακίζει σε μουσεία, αλλά τα αφήνει ελεύθερα, γιατί ελεύθερη είναι η τέχνη! Δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν μετριέται, δεν αποτιμάται… Μόνο εκτιμάται!
 |
| Η ιστορία του τόπου, όπως αναφέρεται σε σχετική πινακίδα στην περιοχή… |
Οι εντόπιοι λένε πως κάποτε εδώ αντιστάθηκαν οι πρόγονοί τους σε μια από τις πολλές εισβολές πειρατών που δέχονταν (και … εξακολουθούν να δέχονται με άλλη μορφή πια…) τα νησιά μας, και εν προκειμένω η Λήμνος, των Θρακικών Σποράδων. Στην άνιση μάχη, χάθηκαν πολλοί εντόπιοι. Οι πειρατές συνέλαβαν πολλούς αιχμαλώτους και τον παπά. Αλλά ο τελευταίος τους καταράστηκε. Έπεσε τότε διχόνοια μεταξύ των πειρατών, ώσπου αλληλοσκοτώθηκαν! Το καράβι τους πέτρωσε… Το λένε Καραβόπετρα! (Ο θρύλος των πετροκάραβων είναι ισχυρότατος σε πολλά νησιά μας). Αλλά και του παπά το κεφάλι. Και φαίνονται όλα αυτά σαν βράχια πεταμένα γύρω-γύρω… Βράχια που μιλάνε και διηγούνται την ιστορία τους… Όσοι ξέρουν να διαβάζουν πέτρες το βλέπουν, το νιώθουν… Έπειτα οι εντόπιοι ανέβηκαν υψηλότερα (για ασφάλεια) και έκτισαν το χωριό Κάσπακας (από το όνομα του ιδρυτού του, Βυζαντινού αξιωματούχου της περιοχής).
Ας ελπίσουμε αυτό το μοναδικό πετρογλυπτό να αντέξει το σφυροκόπημα των στοιχειών, και να ζήσει όσο το δυνατόν περισσότερο… αυτός είναι και ο λόγος και η προσευχή αυτού του μικρού σημειώματος, προς την Μεγάλη Μητέρα Θεά Φύση…
Εκτός όμως από τις ευχές και τις προσευχές, χρειάζεται και προστασία…
(*) Το κείμενο είναι περίληψη από το έργο του Γ. Λεκάκη ¨Σύγχρονης Ελλάδος περιήγισις”.
