Κήρυγμα στους πεπεισμένους

Του Α.Δ. Παπαγιαννίδη

Από την μια μεριά, ζαλιστικό ενδιαφέρον είχε και το εύρος της θεματολογίας αλλά και η αιχμηρότητα των τοποθετήσεων που ακούστηκαν – πάντα σ’ ένα κλίμα ήρεμης, νταβοσιανής θάλεγε κανείς, συζήτησης και στο φετεινό Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών. Σοβαρά: από όσα άφησε να φανούν η συζήτηση Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Niall Ferguson ως κλίμα και προθέσεις για ένα αύριο που θέλουμε/δεν θέλουμε θάρθει, μέχρι την συγκρατημένη τοποθέτηση του Γιάννη Δραγασάκη ότι κάποτε θάπρεπε να ειπωθεί όλη η αλήθεια για την “διαπραγμάτευση” του 2015, από την με συγκρατημένο τρόπο πρόβλεψη Κώστα Σημίτη ότι το Grexit δεν έχει ακόμη φύγει οριστικά/απόλυτα από το τραπέζι ή πάλι την προσεκτική διπλωματική τοποθέτηση του Αμερικανού πρέσβυ Geoffrey Pyatt ότι εκείνο που θα τον φόβιζε περισσότερο είναι “ένα ατύχημα”.

Από την άλλη, μια ανείπωτη αίσθηση déjà vu – και δεν αναφερόμαστε στην περσινή εκδοχή του Οικονομικού Φόρουμ. Αλλά στην διαδοχή των τοποθετήσεων που δείχνουν ότι, όλο και περισσότερο, όλοι μιλούμε στα προβλήματα, τους κάνουμε κήρυγμα ή υποδείξεις ή εκκλήσεις, αλλά “δεν” ακούμε τι είναι εκείνο που επιχειρούν να μας πουν. Γιατί τα προβλήματα μιλάνε…

Λουκάς Παπαδήμος και Tomas Wieser βλέπουν σαν πρόβλημα αν μη καταστροφή το να μην κλείσει η τωρινή αξιολόγηση, θεωρούν όμως παράλληλα ότι ζήτημα πολιτικής/τεχνικής βούλησης είναι το να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις μέσα σε λίγες μόνον ημέρες. Βαγγέλης Βενιζέλος και – υπό διαφορετική γωνία – Κώστας Σημίτης ουσιαστικά βλέπουν να κινούμεθα σε τροχιά 4ου Μνημονίου. Ο ίδιος Παπαδήμος και ο Λουκάς Τσούκαλης π.χ. θεωρούν, την ίδια στιγμή, ότι άμα ο πυρήνας της Ευρώπης/Ευρωζώνης δεν προχωρήσει την ολοκλήρωση, τότε το συνολικό ευρωπαϊκό εγχείρημα θα περιέλθει σταδιακά σε αποικοδόμηση. Προσθέστε τώρα την “επίσημη” ανάλυση της Λευκής Βίβλου Γιουνκέρ απο τον εκπρόσωπο Τύπου της Επιτροπής Μαργαρίτη Σχοινά, με την πρόδηλη αμηχανία να δείξει προς τα πού θα κινηθεί η “Ευρώπη” μετά τον εορτασμό των 60χρονών της στις 25 Μαρτίου, στην Ρώμη και θα δείτε… τι;

Μιαν εικόνα κηρύγματος που γίνεται προς τους πεπεισμένους. Μιαν εικόνα συζήτησης που σκοπό έχει να επιβεβαιώσει ότι όλοι οι συμμετέχοντες – και όλο τους το ακροατήριο – κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος, αλληλοσυμπληρώνονται, αλληλοεπιβεβαιώνονται. Το πράγμα μάλιστα καθίσταται ακόμη περισσότερο πρόδηλο άμα κανείς συγκρίνει με άλλα, τεχνικά θέματα απ’ εκείνα που συζητήθηκαν στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών – και φέτος, άλλωστε αλλά και πέρσι ήδη. Εκεί, όταν δηλαδή προσεγγίζεται το ενεργειακό, ή η λογική των επενδύσεων, ή η υπόθεση της αστάθειας, γεωπολιτικής και συνολικής στην ευρύτερη περιοχή μας, ή ακόμη-ακόμη τα ζητήματα του τομέα της υγείας ή πάλι οι “άκριες” της τρομοκρατίας, εκεί οι διαφορές ανεβαίνουν στην επιφάνεια και το πράγμα αποκτά λειτουργικό περιεχόμενο. Όπως άλλωστε συμβαίνει και όταν το θέμα είναι η τοποθέτηση του Αδώνιδος Γεωργιάδη, που και πέρσι είχε βάλει φωτιά στα τόπια στους Δελφούς, με τον γνώριμο τρόπο του.

Αυτό το “κήρυγμα στους πεπεισμένους” έχει βέβαια τις δυσλειτουργίες του. Όμως περισσότερη διαφωνία, ακόμη-ακόμη και μια δόση αντιδικίας μόνο καλό θα έκαναν. Η εμπειρία άλλωστε του Νταβός το αποδεικνύει.