Μεταφέρω από το βιβλίο: Σημειώσει Φυλακής (του CorneliuCodreanu) και Κείμενα για τον Κοντρεάνου και την Σιδηρά Φρουρά (του Julius Evola), εκδόσεις Νέα Γενεά (2018):
Παρακάτω άλλο ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του Κοντρεάνου:
Αν ο χριστιανικός μυστικισμός που στοχεύει στην έκσταση είναι η επαφή του ανθρώπου με τον Θεό, μέσω ενός «άλματος από την ανθρώπινη φύση προς τη θεϊκή» (Κράινικ), ο εθνικός μυστικισμός δεν είναι τίποτα άλλο από την επαφή του ανθρώπου, ή αυτή του πλήθους, με την ψυχή του λαού του, μέσω ενός άλματος έξω από τις προσωπικές ασχολίες προς την αιώνια ζωή του λαού. Όχι διανοητικά, διότι αυτό θα μπορούσε να γίνει από οποιονδήποτε ιστορικό, αλλά ζωτικά, με την ψυχή τους.
Ένα άλλο τυπικό χαρακτηριστικό του Λεγεωναρισμού της «Σιδηράς Φρουράς» είναι ένα είδος ασκητικής αφοσίωσης από την πλευρά των αρχηγών της: πρέπει να αποφεύγουν να πηγαίνουν σε αίθουσες χορού, σε κινηματογράφους ή θέατρα και θα πρέπει να απέχουν από κάθε επίδειξη πλούτου ή ακόμα και ευμάρειας. Ένα επίλεκτο τάγμα εφόδου 10.000 ανδρών, που έχει πάρει το όνομά του από τον Μότα και τον Μαρίν (τους δύο αρχηγούς της «Σιδηράς Φρουράς» που έπεσαν στην Ισπανία), όπως εκείνα τα παλιά ιπποτικά τάγματα, επέβαλλε τον κανόνα της αγαμίας στα μέλη του για όσο καιρό παρέμεναν στο σώμα, διότι καμία εγκόσμια ή οικογενειακή απασχόληση δεν έπρεπε να μειώνει την ετοιμότητά τους να αγκαλιάσουν τον θάνατο οποιαδήποτε στιγμή.
Ενώ ο Κοντρεάνου υπηρέτησε δυο φορές ως μέλος της Βουλής, από την αρχή κιόλας έλαβε μια σταθερή στάση εναντίον της δημοκρατίας. Για να τον παραθέσουμε κατά λέξη, η δημοκρατία σπάει την ενότητα της φυλής μέσω του κομματικού φραξιονισμού• είναι ανίκανη να εξελιχθεί υπό όρους επιτευγμάτων και ευθυνών• είναι ανίκανη να επιδείξει εξουσία, αφού δεν έχει τη δύναμη να επιβάλλει κυρώσεις και μετατρέπει τον πολιτικό σε σκλάβο των υποστηρικτών του• εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων χρηματοδοτών, και τέλος, κάνει εκατομμύρια Εβραίους Ρουμάνους πολίτες. Εν αντιθέσει, ο Κοντρεάνου αξίωσε την αρχή της κοινωνικής επιλογής και της ελίτ. Προέβλεψε ξεκάθαρα τη νέα πολιτική των εθνών που αγωνίζονται να αναδομηθούν, που η υποκείμενη αρχή τους δεν είναι ούτε η δημοκρατία ούτε η δικτατορία, αλλά η σχέση ανάμεσα το έθνος και τον ηγέτη – ισχύς και δράση, σκοτεινά ένστικτα και έκφραση. Ο ηγέτης αυτών των νέων μορφών διακυβέρνησης δεν εκλέγεται από το πλήθος• αντιθέτως, το πλήθος, ή το έθνος, του δανείζει τη συναίνεσή του και αναγνωρίζει τις ίδιες τις ιδέες του μέσα σε αυτόν.
Η προϋπόθεση εδώ είναι ένα είδος εσωτερικής αφύπνισης, που ξεκινάει από τον ηγέτη και την ελίτ. Αξίζει να παραθέσουμε τα λόγια του Κοντρεάνου:
Χωρίς να ορίζονται, θα πρέπει, να παραδεχτεί κανείς ότι αντιπροσωπεύουν μια νέα μορφή διακυβέρνησης, ιδιόρρυθμη, μέσα στα σύγχρονα κράτη. Δεν έχει ξανασυναντηθεί κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα και δεν ξέρω πως θα το ονομάσουν.
Πιστεύω ότι στη βάση του έχει αυτό το ίδιο πνεύμα, αυτή την κατάσταση υψηλής εθνικής συνείδησης που, αργά ή γρήγορα, εξαπλώνεται στις παρυφές του εθνικού οργανισμού.
Είναι μια κατάσταση εσωτερικής αποκάλυψης. Αυτό που παλιά ήταν το ενστικτώδες καταφύγιο του λαού αντικατοπτρίζεται αυτή τη στιγμή στη συνείδηση του λαού, δημιουργώντας μια κατάσταση ομόψυχου διαφωτισμού ο οποίος συναντάται μόνο στις σπουδαίες θρησκευτικές αναγεννήσεις. Αυτό το φαινόμενο μπορούμε δικαίως να το αποκαλέσουμε μια κατάσταση εθνικής οικουμενικότητας. Ένας λαός ως προς το σύνολό του φτάνει σε μια επίγνωση του εαυτού του, του σκοπού του και του πεπρωμένου του στον κόσμο. Μέσα στην ιστορία παρατηρήσαμε μόνο μερικές αναλαμπές αυτής της επίγνωσης, σήμερα όμως έχουμε να κάνουμε με μια μονιμότητα αυτών των φαινομένων.
Σε αυτή την περίπτωση ο ηγέτης δεν είναι πια ο «αφέντης», ο «δικτάτορας», που κάνει «ό,τι του αρέσει», που ηγείται «σύμφωνα με τα καπρίτσια του». Είναι η ενσάρκωση της αόρατης πνευματικής κατάστασης, το σύμβολο αυτής της κατάστασης της συνειδήσεως. Δεν κάνει πια «ό,τι του αρέσει», κάνει αυτό που «πρέπει» να κάνει. Και δεν καθοδηγείται από ατομικά ή συλλογικά συμφέροντα, αλλά από τα συμφέροντα του αθάνατου έθνους που έχουν διαποτίσει τη συνείδηση του λαού. Μέσα στο πλαίσιο αυτών των συμφερόντων και μόνο σε αυτό μπορούν τα προσωπικά και συλλογικά συμφέροντα να βρουν το μέγιστο της φυσιολογικής ικανοποίησης.
ΚΟ: Είναι ξεκάθαρη νομίζω η επιρροή που άσκησε η Ορθοδοξία στις απόψεις αυτού του χαρισματικού εθνικιστή ηγέτη και στον σχηματισμό της Σιδηράς Φρουράς. Τόσο ο ασκητικός χαρακτήρας των Λεγεωνάριων, (με υποχρεωτικές τακτικές νηστείες – αποχή φαγητού!), με γνώμονα την υποταγή της σάρκας (ύλης) στο πνεύμα, και η πρακτική της αγαμίας σε κάποιους “επίλεκτους” για λόγους αφιέρωσης, όσο και γενικότερα η αποφυγή των κοσμικών θεαμάτων, του πλουτισμού, των υλικών απολαύσεων και η αυστηρότητα σε θέματα ήθους, είναι έννοιες και πρακτικές βαθιά ριζωμένες στην ορθόδοξη παράδοση.
Ένα άλλο στοιχείο της ορθόδοξης παράδοσης φαίνεται και στις (ασυνήθιστες για πολλούς) απόψεις του «καπιτάν», περί του ηγέτη, ως φυσικού εκφραστή της συνείδησης του έθνους και της φυλής και όχι ως ενός «αφέντη». Σύμφωνα με την Ορθοδοξία, η Εκκλησία δεν διοικείται και οδηγείται από κάποιον «αλάθητο» πάπα (ρωμαιοκαθολικισμός), ούτε από το χάος των ατομικών πεποιθήσεων και ερμηνειών της Αγίας Γραφής (προτεσταντισμός), αλλά από τον θεσμό της Συνόδου. Η Σύνοδος δεν είναι ένα συμβούλιο επισκόπων που κλείνονται σε έναν χώρο και αποφασίζουν σύμφωνα με το ποια άποψη είναι η καλύτερη, αλλά αποτελεί την έκφραση της διαχρονικής εμπειρίας και παράδοσης της Εκκλησία. Η συνοδικότητα συνοψίζει την εκκλησιαστική εμπειρία του συνόλου (του καθόλου σώματος) των επιμέρους εκκλησιαστικών κοινοτήτων. Κάθε επίσκοπος δεν επιχειρεί να επιβληθεί ως «αυθεντία», ούτε κομίζει στην Σύνοδο την ατομική του γνώμη ή άποψη, αλλά την εμπειρία της τοπικής εκκλησίας, της οποίας περισσότερο είναι ο «πατέρας» παρά ο «ηγέτης».
ΚΟ
