Σε μια ύστατη προσπάθεια να φρενάρει την κατάρρευση του πέσο και της αργεντίνικης οικονομίας εν γένει, ο δεξιός πρόεδρος της χώρας, Μαουρίτσιο Μάκρι, ανακοίνωσε χτες με τηλεοπτικό διάγγελμά του ένα νέο πρόγραμμα σκληρής λιτότητας, που περιλαμβάνει αφενός την κατάργηση δέκα υπουργείων, σε σύνολο 22 (και φυσικά το αντίστοιχο άγριο «ψαλίδισμα» δημοσίων υπαλλήλων και κοινωνικών δαπανών, αφού θα ξηλωθούν ολόκληρα κεφάλαια του προϋπολογισμού), και αφετέρου τη μεγαλύτερη φορολόγηση των εξαγωγών, με στόχο τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος.
Ολα αυτά, λίγες ώρες πριν από το κρίσιμο ραντεβού του υπουργού Οικονομικών Νικολάς Ντουχόβνε στην Ουάσινγκτον με την επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, όπου η αργεντίνικη κυβέρνηση θα προσέλθει ικέτιδα, για να ζητήσει την επιτάχυνση του προγράμματος «διάσωσης» της οικονομίας της, συνολικού ύψους 50 δισ. δολαρίων.
Και τι ζητάει πάντα το ΔΝΤ, για να σώσει κάποιον; Η συνταγή είναι πασίγνωστη – μεταξύ άλλων και από την πονεμένη οικονομική ιστορία της ίδιας της Αργεντινής: άγρια λιτότητα, κλάδεμα των δημόσιων δαπανών και ιδιωτικοποίηση των πάντων.
Η διαφορά βέβαια, αλλά και η τραγική ειρωνεία στην περίπτωση των Αργεντίνων, είναι πως μετά την κατάρρευση του 2001 είχαν καταφέρει να ξεφορτωθούν τους «σωτήρες τους», κηρύσσοντας στάση πληρωμών, και να επιστρέψουν στην ανάπτυξη με ίδια μέσα.
Ομως η Δεξιά επέστρεψε στην εξουσία το 2015 με τη νίκη του βαθύπλουτου, φιλοαμερικανού και «pro-business» Μάκρι, που εκμεταλλεύτηκε την κόπωση (αλλά και τη διαφθορά) του νεο-περονικού κόμματος της Κριστίνα Κίρσνερ, υποσχόμενος να «τα βρει» με τους ξένους πιστωτές, να προσελκύσει επενδύσεις και να καταπολεμήσει τη χρόνια φτώχεια και τον καλπάζοντα πληθωρισμό.
Σήμερα, τρία χρόνια αργότερα, το «όνειρο» του Μάκρι έχει γίνει εφιάλτης, με το πέσο να έχει υποχωρήσει κατά 50% φέτος, την ανάπτυξη να έχει «γυρίσει» σε ύφεση 1% (από άνοδο 3% πέρσι) και τον πληθωρισμό να «τρέχει» με 30%. Ετσι, η εκ νέου προσφυγή στο ΔΝΤ παρουσιάστηκε ως μονόδρομος.
«Πρέπει να αντιμετωπίσουμε ένα βασικό πρόβλημα: να μην ξοδεύουμε περισσότερα από αυτά που έχουμε, να κάνουμε προσπάθειες για την εξισορρόπηση των δημόσιων οικονομικών» δήλωσε ο Μάκρι σε τηλεοπτικό του διάγγελμα.
Ο Μάκρι υπογράμμισε το «επείγον» της κατάστασης, θέλοντας παράλληλα να φανεί καθησυχαστικός:
«Αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με τον καλύτερο τρόπο. Θα ξεπεράσουμε την κρίση μεριμνώντας γι’ αυτούς που χρήζουν μεγαλύτερης ανάγκης». Δεσμεύτηκε, μάλιστα, για την «ενίσχυση των επιδομάτων, των επισιτιστικών προγραμμάτων και τον καθορισμό ανώτατου πλαφόν στις τιμές ορισμένων βασικών προϊόντων», καθώς το πέσο σημειώνει συνεχή αρνητικά ρεκόρ και οι ανατιμήσεις σε βασικά αγαθά έχουν οδηγήσει ξανά εκατομμύρια Αργεντίνους στα πρόθυρα της πείνας…
Εχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, από ιδεολογική σκοπιά, ότι ο Μάκρι και ο σκληρός υπουργός Οικονομικών του, Ντουχόβνε, ανακοίνωσαν πως θα επιβληθεί μεγάλη αύξηση στη φορολογία των πιο πετυχημένων εξαγωγικών προϊόντων της χώρας, και ιδιαίτερα των εξαγόμενων βιομηχανικών μετάλλων και της σόγιας – γεγονός που παραβιάζει τους… ιερούς κανόνες της «Σχολής του Σικάγου».
Ετσι, ο Μάκρι «απολογήθηκε» για τις αυξήσεις, λέγοντας ότι αν και ο φόρος στις εξαγωγές είναι «ένας κακός φόρος», την τρέχουσα περίοδο είναι «επιτακτική ανάγκη» και οι μεγάλες εξαγωγικές επιχειρήσεις είναι οι μόνες που έχουν περιθώριο να συμβάλουν περισσότερο στην οικονομία, καθώς έχουν ωφεληθεί από τη ραγδαία πτώση του νομίσματος.
Το κακό για την Αργεντινή είναι πως, παρά το νέο «προσκύνημα» στους «οικονομικούς δολοφόνους» του Ταμείου, που με την ανελαστική πρόσδεση του πέσο στο δολάριο και τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις κατέστρεψαν τη χώρα τη δεκαετία του 1990, τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο: το ΔΝΤ, με τη σύμφωνη γνώμη της Ουάσινγκτον, ενέκρινε σε χρόνο-ρεκόρ το νέο δάνειο, και εκταμίευσε αμέσως και χωρίς εμφανή δημοσιονομικά ανταλλάγματα τα πρώτα 15 δισ., που εν μέρει ξοδεύτηκαν ήδη, αλλά η φωτιά δεν σβήνει με τίποτε.
Αλλη μια απόδειξη πως η νεοφιλελεύθερη εμμονή με τη μείωση των ελλειμμάτων ως πανάκεια για τις εθνικές οικονομίες δεν λειτουργεί: ο Μάκρι «κατάφερε» μεν να μειώσει το έλλειμμα από το 6% του ΑΕΠ το 2015 στο 3,9% το 2017, με σκοπό μάλιστα να το ισοσκελίσει πλήρως ώς το 2020, αλλά το οικονομικό και κοινωνικό τίμημα είναι βαρύτατο.
Πηγή: https://www.efsyn.gr
