Δεν αμφιβάλλει κανείς ,ότι οι κεραυνοί των Μνημονίων πυρπόλησαν τα εισοδήματα των πιο αδύναμων τάξεων και των μικρομεσαίων και μεσαίων αστών. Καί σήμερα, όγδοη μνημονιακή και υφεσιακή χρονιά, σίγουρα δεν έχουν άδικο τα αστικά πολιτικά κόμματα, που προβληματίζονται για τη στάση που μπορεί να τηρήσουν σε επόμενες εκλογές οι περίφημοι «μεσαίοι»,οι οποίοι σήμερα αγωνίζονται σκληρά για να μπορούν να υποστηρίζουν πως ανήκουν ακόμα στη μεσαία αστική τάξη. Το ενδιαφέρον είναι απολύτως δικαιολογημένο, δεδομένου, ότι οι «μεσαίοι» ήταν για δεκαετίες, έως και το 2009, οι πολυαγαπημένοι ψηφοφόροι των κομμάτων εξουσίας. Αυτοί κυρίως, με την εκάστοτε εκλογική συμπεριφορά τους παρήγαγαν πλούσιες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και «σταθερές» κυβερνήσεις στη χώρα μας.
Τα κομματικά επιτελεία εκτιμούν σήμερα την κατάσταση των «μεσαίων» με γνώμονα την πτώση των εισοδημάτων τους, την υπερ-φορολόγηση τους, την απώλεια καταναλωτικής δύναμης τους. Στη βάση αυτής της εκτίμησης, η «πτώση των μεσαίων» είναι μια υπόθεση που ξεκινά την άνοιξη του 2010,με το πρώτο Μνημόνιο του κ.Γ.Α.Παπανδρέου, και συνεχίζεται σήμερα. Είναι όμως, το οικονομικό στοιχείο αυτό που αποκλειστικά καθόρισε τη σημερινή πολύ άσχημη κατάσταση της μεσαίας αστικής τάξης ; Η μήπως αυτή η ιστορία ξεκίνησε πολύ πριν απ το πρώτο μνημονιακό έτος, 2010;
Το ερώτημα τίθεται δεδομένου, ότι η περίφημη μεσαία αστική τάξη ήταν ήδη εξαιρετικά ευάλωτη πριν κεραυνοβοληθεί απ’ το Μνημόνιο. Από τη δεκαετία ’80 η τάξη αυτή είχε ανοίξει τη μεγάλη πύλη που θα οδηγούσε σταδιακά στην αποδυνάμωση της, που δεν θα ήταν μόνον εισοδηματική. Βυθισμένοι στον καταναλωτισμό, παραδομένοι στη μεγάλη πλειοψηφία του σε σαθρές θεωρίες κομμάτων ,που ήθελαν την «πρόοδο» και τη «δημοκρατία» να απορρίπτουν τον αστικό πολιτικό πολιτισμό ,να υποβαθμίζουν την πνευματική και ηθική αξία της δημόσιας εκπαίδευσης, της μόρφωσης, και να περιφρονούν το εργασιακό ήθος, οι μεσαίοι αστοί βρέθηκαν άοπλοι όταν ξέσπασε η μνημονιακή θύελλα .Και έτσι άοπλοι και τρομαγμένοι παραμένουν έως σήμερα. Λείπουν οι πνευματικές και ηθικές δυνάμεις που θα κρατούσαν όρθια την αστική κοινωνία, λείπει η κοινή πίστη σε συλλογικές αξίες και δημόσια αγαθά, λείπουν οι εθνικοί στόχοι.
Θα έλεγε κανείς, ότι η αστική τάξη της Μεταπολίτευσης έκανε ό,τι το δυνατόν προκειμένου να εξασφαλίσει όλες τις προϋποθέσεις μία επερχόμενης παρακμής της. Τώρα οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, η κεντροαριστερά, αξιοποιώντας τις διαχειριστικές ήττες του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ, απευθύνονται με άτακτες ρητορείες σε «παραπλανημένους» το 2015 μεσαίους αστούς, που μπορεί να τους χαρίσουν αύριο ψήφους σ ένα πολωτικό και «εκβιαστικό» σκηνικό. Αλλά, αυτοί οι εκλογικά πολύτιμοι «μεσαίοι» δεν θα είναι σε θέση να εργασθούν για να στηρίξουν μία οικοδομή παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας. Είχαν προ πολλού εγκαταλείψει την ιδέα μίας κοινωνίας με μορφωμένους ,επιστημονικά και τεχνικά καλά καταρτισμένους πολίτες, την ιδέα μίας παραγωγικής Ελλάδας με φιλοδοξίες για μια καλή θέση στο σύγχρονο κόσμο των νέων κατανομών .Με ποιο οπλισμό σήμερα θα προσφέρουν δουλειά για «ανάπτυξη» οι τσακισμένοι ΚΑΙ εισοδηματικά πλέον «μεσαίοι» ;
Η ανταπόκριση των ελληνικών κυβερνήσεων στα συμφωνηθέντα με τους ξένους δανειστές ήταν εξ’ αρχής και παραμένει και σήμερα μια εξαιρετικά οδυνηρή, όσο και ταπεινωτική εθνική εμπειρία, με τεράστιο κοινωνικό κόστος. Αλλά δεν πρέπει να απωθείται η μεγάλη αλήθεια : το οικονομικό δράμα βρήκε μία Ελλάδα υπερ-χρεωμένη, με ισχνή παραγωγική βάση, με χαμηλής ποιότητας δημόσια διοίκηση, με εκτεταμένη «μαύρη» οικονομία, με εξόχως προβληματική δημόσια εκπαίδευση, με πολύ φτωχό τεχνικό πολιτισμό.
Σ’ αυτό το θλιβερό σκηνικό που κατασκευάστηκε από τα αστικά πολιτικά κόμματα σε συνεργασία και σε σχέσεις συνενοχής με τμήματα των ελίτ της μεσαίας αστικής τάξης, η «πτώση των μεσαίων» είναι μια υπόθεση μεγάλων διαστάσεων με βάθος τεσσάρων δεκαετιών, που κατά πολύ ξεπερνά τα εισοδηματικά και τα φορολογικά βάσανα τους. Και το ερώτημα σήμερα είναι αν, πότε και πώς μπορεί να συγκροτηθεί πάλι στην υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο Ελλάδα μια μεσαία αστική τάξη.
