Οι δυνάμεις του υπερσυντηρητισμού, που ετοιμάζονται να δείξουν πάλι τα δόντια τους, και το δίλημμα της Ν.Δ.
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Η Ευρώπη επιβίωσε από το δεύτερο κύμα της ακροδεξιάς επέλασης στις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις του 2017 στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στη Γαλλία και τη Γερμανία. Οι ηγέτες των ριζοσπαστικών αυτών κινημάτων, που διεύρυναν την απήχησή τους λόγω της έξαρσης του προσφυγικού προβλήματος και της απειλής των τζιχαντιστών, επέτυχαν αξιοσημείωτα ποσοστά, αλλά δεν κατάφεραν να κερδίσουν τους θώκους. Ωστόσο, όπως είχαμε επισημάνει και τότε, η επίδοσή τους ήταν αξιοσημείωτη: «Εβγαλαν ρίζες» στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Σε εκείνες τις αναμετρήσεις η Ευρώπη άντεξε και δεν υπέκυψε σε αυτό που ονομάστηκε από την αμήχανη Κεντροαριστερά «εθνολαϊκιστικό ρεύμα».
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι ξεμπέρδεψε μαζί του – το αντίθετο. Το βρίσκει και πάλι μπροστά της, στις προσεχείς ευρωεκλογές. Εκεί, με αρχηγό τις χώρες του Βίσεγκραντ, οι οποίες μεταμορφώνονται στο νέο ευρωπαϊκό κόμμα της Δεξιάς, τη Μαρίν Λεπέν, που δείχνει να συνέρχεται από το μετεκλογικό σοκ, και με νέα ηγεσία το δίδυμο Σαλβίνι – Ορμπάν, οι δυνάμεις του υπερσυντηρητισμού ετοιμάζονται να δείξουν και πάλι τα δόντια τους. Ηδη, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και ο υποψήφιος πρόεδρος της Κομισιόν Μάνφρεντ Βέρνερ θα βρεθούν προ επώδυνων διλημμάτων: Ή θα υπερψηφίσουν στο Ευρωκοινοβούλιο την πρόταση για κυρώσεις κατά της Ουγγαρίας και θα διαχωρίσουν πλήρως τη θέση τους από το ρεύμα Ορμπάν ή θα καταψηφίσουν, παραδιδόμενοι στην Ακροδεξιά – απόφαση που θα αλλοίωνε δραματικά τη φυσιογνωμία της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς. Δεν πρόκειται για εύκολες αποφάσεις.
Στην πραγματικότητα, οι ευρωπαϊκές και οι εθνικές διαφορές ενδύονται μανδύα ιδεολογικό, μετακομίζουν μέσα στα κόμματα, τα ενώνουν, τα διασπούν, τα διχάζουν, τα θέτουν στη δοκιμασία να αποφασίσουν αυτά για το μέλλον της Ευρώπης. Θα μείνει ενωμένη; Θα μετεξελιχθεί; Θα διασπαστεί; Η τριπλέτα Σαλβίνι – Ορμπαν – Λεπέν αλλάζει τα δεδομένα. Υπό αυτές τις περιστάσεις, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, σε πρώτη φάση, η στάση που θα κρατήσουν οι Ελληνες ευρωβουλευτές. Ειδικά της Ν.Δ., η ηγεσία της οποίας έχει άριστη σχέση με τον Γερμανό Βέμπερ. Τον Βέμπερ, ο οποίος μέχρι προχθές δεν έδειχνε να επιδιώκει τη σύγκρουση με τον Ορμπαν. Οι ψήφοι των χωρών του Βίσεγκραντ επηρεάζουν την εκλογή του, είναι κρίσιμες και λογικά τις μετρά. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να διαφεύγει της ανάλυσής μας το εξής:
Τι θα συμβεί, αν ο ΣΥΡΙΖΑ μεταφέρει στην Ελλάδα την ιδεολογική διαμάχη Αριστεράς – Δεξιάς για τον Ορμπαν; Ο Γερμανός πολιτικός, του οποίου το όνομα θα αναγράφεται στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. αν επιλεγεί, ήδη δεν είναι δημοφιλής στην πατρίδα μας εξαιτίας όσων έχει πει για το χρέος μας.
Αν ταυτιστεί και με τον Ούγγρο πρωθυπουργό, θα δημιουργήσει τεράστια διλήμματα στη Ν.Δ.: Ή αυτή θα «αδειάζει» τον υποψήφιο του ΕΛΚ για την Κομισιόν, για να αποκρούσει τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, ή θα ταυτίζεται μαζί του, ενισχύοντας τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ. Το στρατηγικό πρόβλημα της Κεντροδεξιάς θα μεγαλώσει, αν ο Τσίπρας καταφέρει να συνεργαστεί με τους Ευρωσοσιαλιστές και επικεφαλής του ψηφοδελτίου τους είναι ο συμπαθής στους Ελληνες Πιερ Μοσκοβισί. Στην ουσία, έτσι θα ενοποιηθούν οι ατζέντες του -ευρωπαϊκή και εθνική- σε μία. Από τη μια πλευρά, η δήθεν ξενόφοβη ακροδεξιά, αντιλαϊκή Ν.Δ. και, από την άλλη, ο δήθεν φιλολαϊκός, προοδευτικός κοσμοπολίτης ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για ανέκδοτο, φυσικά! Μόνο που οι Ελληνες αγαπούν τα ανέκδοτα. Υπό αυτές τις συνθήκες, η κεντροδεξιά παράταξη οφείλει να χαράξει εγκαίρως γραμμή για να μην εγκλωβιστεί σε ψευδεπίγραφα σχήματα, που πιθανόν να διευκολύνουν την ενίσχυση της επιρροής της διασπασμένης ελληνικής Ακροδεξιάς και σε εθνικό επίπεδο. Μια ιδέα είναι ότι απορρίπτει τις θέσεις Ορμπαν από εθνική σκοπιά, όχι ιδεολογική. Αρνούμενος να δεχθεί πρόσφυγες, ο Ούγγρος πρωθυπουργός στρέφεται κατά της πατρίδας μας, που καλείται να σηκώσει περαιτέρω βάρη.
Η μέθοδος με την οποία προστατεύει τους πολίτες του δεν μπορεί να είναι υπόδειγμα για εμάς. Ακόμα μία ιδέα είναι να θυμηθεί η Ν.Δ. τη σύνοδο του Σουνίου και τις επιλεκτικές συμμαχίες του υπουργείου Εξωτερικών με τις ακροδεξιές συμμαχίες των χωρών του Βίσεγκραντ… Υπάρχουν κι άλλες, βεβαίως. Εδώ είμαστε! Η πορεία θα είναι μακρά και συναρπαστική.
Πηγή: https://www.dimokratianews.gr
