Ο ηγεμονισμός εντός του εκκλησιαστικού περιβόλου αποδοκιμάσθηκε και καταδικάστηκε από τον Κύριό μας στις παραμονές του σεπτού του πάθους.
Είναι γνωστή η απάντηση που έδωσε στη μητέρα των υιών του Ζεβεδαίου όταν εκείνη, πρόσγεια φρονούσα και ταις φρεσί νηπιάζουσα, επιζητούσε πρωτοκαθεδρίες για τα παιδιά της.
Δυστυχώς η παπική, μονοκρατορική νοοτροπία διαμορφώνει την εκκλησιαστική πολιτική του εσβεσμένου Φαναρίου εδώ και δεκαετίες. Δεν δίστασαν μάλιστα οι μητροπολίτες άνευ ποιμνίου Περγμάμου Ιωάννης και Προύσης Ελπιδοφόρος να επιχειρήσουν τη θεμελίωση παπικού τύπου πρωτείου στο Βόσπορο καταφεύγοντας και σε αυτό το Τριαδικό Δόγμα!
Αν είναι δυνατόν! Μόνο και μόνο για αυτό θα έπρεπε από καιρού να έχουν καταστεί πανορθοδόξως υπόδικοι! Αλλά πού!
Και έτσι εξ αιτίας της ακρίτου επιμονής του Φαναρίου, του ΔΗΘΕΝ εγγυητού της πανορθοδόξου ενότητος, οδηγούμαστε ολοταχώς προς ενδοορθόδοξο σχίσμα.
Ουδείς δύναται, βεβαίως, να παραθεωρήση άνευ συνεπειών τη γεωπολιτική και γεωστρατηγική διάσταση του όλου ζητήματος καθώς και τον υποκάρδιο πόθο του Πατριαρχείου της Μόσχας να καταστεί “Τρίτη Ρώμη”.
Και οπωσδήποτε αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους να αντιδρούν κατ΄ αυτόν τον τρόπο οι Ρώσσοι για ζητήματα εκκλησιαστικής διοικήσεως και κανονικών δικαιοδοσιών και να έχουν από καιρό καταλείψει ασύδοτους τους αιρεσιολογούντες Φαναριώτες αντί να τους έχουν εγκαλέσει πανορθοδόξως επί θεμάτων Ορθοδόξου Δόγματος και Ήθους! (Αν και αυτοί με επικεφαλής το μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα πλειοδοτούν εδώ και κάποια χρόνια σε “ερωτοτροπίες” με τους παπικούς.
Κάτι τέτοιο, όμως, επ ουδενί παρέχει την εξουσία στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο όλως καταχρηστικώς και εις βάρος της Ορθοδόξου εκκλησιολογίας ονομάζεται “οικουμενικό”, να διασπά την πανορθόδοξη ενότητα “νομιμοποιώντας” ιεροκανονικώς στην Ουκρανία τους σχισματικούς και μη αναγνωριζομένους από τις άλλες τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, ΙΣΟΤΙΜΕΣ εκκλησιολογικώς προς το Φανάρι,λειτουργώντας ως imperator και παγκόσμιος χωροφύλακας της οικουμενικής Ορθοδοξίας!
Έννοιες κανονικές διατάξεις που παρέχουν κάποια σχετικά προνόμια στο πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως έχουν καθαρά καιρικό, περιπτωτικό και ιστορικό χαρακτήρα και κάθε άλλο παρά θα πρέπει να “κραδαίνονται” από τους ηγεμόνες του Βοσπόρου κάθε φορά προκειμένου να υλοποιούνται οι μονοκρατορικές πολιτικές τους. Πάει πολύ να επικαλούνται τους κανόνες οι άνθρωποι που τους έχουν τσαλαπατήσει και κατακουρελιάσει με τις συμπροσευχές τους και τις ποικίλες προδοτικές του Ορθοδόξου Δόγματος και Ήθους, δηλώσεις και εκδηλώσεις τους.
Εάν εφαρμοζόντουσαν οι ιεροί κανόνες τυγχάνει γνωστό ποιοι θα έπρεπε πρώτοι να καταστούν υπόδικοι. Να μην επικαλούνται λοιπόν όπως , όποτε και όταν τους συμφέρει τους ιερούς κανόνες γιατί προκαλούν γενική θυμηδία…
Υ.Σ.
Χαρακτηριστικό δείγμα της βλασφήμου, αντι-ευαγγελικής, αντι-κανονικής και ανατρεπούσης ΑΡΔΗΝ την Ορθόδοξη εκκλησιολογία φαναριωτικής νοοτροπίας αποτελεί και η επιεικώς θλιβερή τοποθέτηση του μητροπολίτη Αδριανουπόλεως Αμφιλοχίου στην οποία ισχυρίζεται, μεταξύ άλλων, ότι ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είναι και λέγεται “ο ακρογωνιαίος λίθος τoυ Ορθοδόξου Οικοδομήματος sic”!
Στην προς Εφεσίους όμως επιστολή το Πνεύμα το Άγιον διά του θείου Παύλου τι μας λέγει σχετικώς; “Άρα ούν ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επι τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού, εν ώ πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αύξει εις ναόν άγιον εν Κυρίω”.(Προς Εφεσίους, κεφ.Β, στ.19 και 20).
Ακρογωνιαίος λίθος του Ορθοδόξου Οικοδομήματος, τουτέστιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι και λέγεται μονάχα ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός και ουδείς μα ουδείς εκκλησιαστικός ηγέτης.
Είχαν προηγηθεί σκανδαλωδέστατες δηλώσεις του Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου επί τη βάσει των οποίων “«ἡ Ὀρθοδοξία ἀδυνατεῖ ἵνα ὑπάρχῃ ἄνευ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου», «διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἀποτελεῖ ζύμην, ἥτις ‘ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ’ (Γαλ. 5.9) τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἱστορίας»(sic).
Νομιζω ότι ο μόνος λόγος που “αξίζει” να διαβασθεί το προβληματικό αυτό επισκοπικό κείμενο είναι προκειμένου να καταδειχθή για μία ακόμη φορά η ηγεμονική και εξουσιαστική νοοτροπία και πρακτική των εν Φαναρίω οικούντων που μονάχα δεινά προοιωνίζεται για την οικουμενική Ορθοδοξία.
ΠΗΓΗ
