Ο νέος Ασφαλιστικός Νόμος έφερε πολλά θέματα στην επιφάνεια. Ένα από αυτά ήταν και η επικρατούσα θεωρία σε πολλούς πώς όποιος ελεύθερος επαγγελματίας δηλώνει εισόδημα κάτω από 10.000€ είναι αυτομάτως φοροφυγάς. Δηλαδή, με απλά λόγια, για μια μερίδα του Ελληνικού πληθυσμού είναι αδιανόητο να υπάρχει μικρομεσαίος έμπορος, βιοτέχνης, ασφαλιστής, καθηγητής, φροντιστηριούχος, περιπτεράς κλπ που να κερδίζει τον μήνα λιγότερα από 800 ευρώ.
Γράφει ο Γιώργος Φλωράς
Θα το πω απλά για να γίνει κατανοητό. Όσοι το πιστεύουν ζούνε εκτός πραγματικότητας και καλό θα είναι να το κοιτάξουν το ζήτημα.
Σήμερα στην πατρίδα μας τεράστιος αριθμός μικρομεσαίων επιχειρηματιών και ελεύθερων επαγγελματιών εργάζεται για να πάει σπίτι του 400€-500€-800€ τον μήνα και είναι ευτυχισμένος που τα καταφέρνει. Είναι ευτυχισμένος, μέσα στην δυστυχία του, για πολλούς λόγους.
Ένας λόγος είναι ότι καταφέρνει να εισφέρει τα λίγα αυτά χρήματα στο σπιτικό του και να μην ζει σε απόλυτη φτώχια.
Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι παραμένει ζωντανός μέσα στην θύελλα και διατηρεί ζωντανή την ελπίδα του για ένα καλύτερο αύριο. Ελπίζει ότι αύριο θα κερδίσει περισσότερα, θα αλλάξει η αγορά, θα είναι μέσα για να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και θα κερδίσει.
Ένας τρίτος λόγος είναι η ψυχολογία του ανθρώπου αυτού. Αρνείται να τα παρατήσει, αγωνίζεται. Βγάζει λίγα, μπορεί και κάποιον μήνα να μην βγάλει τίποτα, όμως διατηρεί την αξιοπρέπεια του λέγοντας «έχω δουλειά». Γιατί δεν είναι για όλους τους ανθρώπους το θέμα δουλειάς αποκλειστικά συνδεδεμένο με το οικονομικό αποτέλεσμα. Φυσικά και όλοι δουλεύουμε (ή θα θέλαμε να έχουμε δουλειά) κυρίως για να κερδίζουμε χρήματα. Όμως όταν αυτό δεν το καταφέρνουμε ή αποκομίζουμε πολύ μικρά κέρδη, υπάρχει και η αξιοπρέπεια της εργασίας την οποία την έχουμε εξαιρετικά μεγάλη ανάγκη. Γιατί βλέπουμε τον φίλο μας, τον αδελφό, τον γείτονα που είναι όλη μέρα σπίτι, άνεργος, απογοητευμένος, χωρίς ελπίδα για το αύριο και τρομάζουμε. Γιατί δεν αντέχουμε στην ιδέα να μας πει ο δικός μας άνθρωπος ότι «κάθεσαι σπίτι και ξύνεσαι». Γίνονται πολλοί σκληροί στα δύσκολα οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά σου και αυτό όλοι το γνωρίζουμε, ουδείς ευχαριστιέται στην σκέψη και μόνο ότι θα το αντιμετωπίσει.
Επειδή θα σπεύσουν κάποιοι να πούνε «ρε Φλωρά μας δουλεύεις, ο τάδε που γνωρίζω δηλώνει 400 και κρύβει τα διπλάσια», προλαμβάνω να πω ότι δεν ζω σε άλλο κόσμο. Φυσικά υπάρχει εκτεταμένη φοροδιαφυγή (ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ) αλλά η γενίκευση του «δηλώνεις λίγα, είσαι κλέφτης» είναι απαράδεκτη. Ο καθένας μας εχει σειρά παραδειγμάτων και ο καθένας μας πιστεύει ότι αφού αυτός ξέρει 3-4 παραδείγματα, όλοι έτσι είναι. Δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα την μικρότητα του δείγματός μας. Γνωρίζοντας 3-4-10 περιπτώσεις, σε σύνολο μερικών εκατομμυρίων (εργαζομένων με κάθε μορφή, υπάλληλοι ή ελεύθεροι επαγγελματίες) δεν σημαίνει ότι αυτός είναι ο κανόνας παντού.
Σε κάθε περίπτωση αναφέρομαι σε αυτόν τον συγκεκριμένο ελεύθερο επαγγελματία, στον μικρομεσαίο επιχειρηματία που δηλώνει λίγα γιατί βγάζει λίγα. Ακόμα και αν κρύβει κάποια εισοδήματα, και πάλι αυτά είναι λίγα. Αυτός αγωνίζεται να επιβιώσει, ενδεχομένως να έχει 2ο μισθό στο σπίτι από τον/την σύζυγο, ενδεχομένως να ζει σε ιδιόκτητο σπίτι, δεν ανάβει ζέστη τον χειμώνα, τον στηρίζει η υπόλοιπη οικογένεια με μια σύνταξη, ζει στερημένα σε κάθε επίπεδο. Και ζει με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Προφανώς και δεν θα μπορέσει να πληρώσει τους φόρους που το Κράτος του επιβάλει. Όχι επειδή συνειδητά το πράττει. Επαναλαμβάνω, δεν το γενικεύω, δεν αθωώνω αυτόν που μπορεί και δεν πληρώνει. Μιλάω για τους πολλούς που αδυνατούν. Προτιμούν να ταΐσουν την οικογένειά τους, να πληρώσουν το ενοίκιο και το ρεύμα από το να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ. Θα γκρινιάζει αυτός που πληρώνει τον ΕΝΦΙΑ και με την σειρά του θα πει «μα και εγώ στερούμαι πράγματα για να πληρώσω, είναι άδικο». Η γιαγιά μου έλεγε «όλοι οι άνθρωποι έχουν δίκιο παιδί μου». Την θυμάμαι τακτικά σε τέτοια ζητήματα. Το δίκιο του ενός δεν αναιρεί το δίκιο του άλλου.
Είναι εξαιρετικά άδικη η αντιμετώπιση μιας μεγάλης ομάδας αγωνιστών της ζωής με τον χαρακτηρισμό, συλλήβδην, ως φοροφυγάδες, επειδή δηλώνουν ελεύθεροι επαγγελματίες ή μικρομεσαίοι εμπόριο και βιοτέχνες. Μόνη ελπίδα άμβλυνσης αυτής της εσωτερικής φαγωμάρας η έξοδος από την Κρίση το ταχύτερο δυνατόν. Και αυτό είναι ευθύνη όλων μας
