Εννέα χρόνια μετά τον άγριο βασανισμό μέσα σε αστυνομικό τμήμα ενός πολίτη που υπέστη ανεπανόρθωτη βλάβη στην υγεία του και είναι πλέον ανίκανος ακόμη και να αυτοεξυπηρετηθεί, το Διοικητικό Πρωτοδικείο Πειραιά με ένα σκεπτικό-κόλαφο για τις ευθύνες των αστυνομικών-δραστών, που υπερέβησαν, όπως τονίζεται, ακόμη και «τα ακραία όρια» παρέμβασης, επιδίκασε σε βάρος του ελληνικού δημοσίου χρηματική αποζημίωση για το σωματικό μαρτύριο και την ψυχική δοκιμασία που υπέστη το θύμα.
Πρόκειται για τη δραματική ιστορία ενός νέου ανθρώπου, του Χρήστου Χρονόπουλου, με διαγνωσμένη ψυχική νόσο, που σε κακή συγκυρία έμελλε να πέσει στα χέρια τραμπούκων με αμφίεση οργάνων της τάξης, οι οποίοι στην κυριολεξία τον σακάτεψαν στο ξύλο έπειτα από προσαγωγή του στο τμήμα για ένα σύνηθες περιστατικό φασαρίας σε καφετέρια. Οπου, μάλιστα, τους είχε επισημανθεί από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος ότι επρόκειτο για άτομο με ψυχολογικά προβλήματα.
Το συμβάν σημειώθηκε το 2007, αλλά οι δράστες αστυνομικοί τύχαιναν για πολλά χρόνια «ποινικής ασυλίας» μέχρι να οδηγηθούν τελικά στη Δικαιοσύνη και να λογοδοτήσουν, σε πρώτο μόλις βαθμό, οκτώ χρόνια μετά την αποτρόπαια πράξη τους.
Κι ενώ η ποινική καταδίκη τους σε κάθειρξη οκτώ ετών με την ειδική διάταξη περί βασανισμού (κακούργημα) εκκρεμεί για εκδίκαση στο Εφετείο, το πρωτόδικο κιόλας αρμόδιο διοικητικό δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα πραγματικά περιστατικά, με απόφασή του υποχρεώνει το ελληνικό δημόσιο να καταβάλει αποζημίωση ύψους 200.000 ευρώ καθώς και μηνιαίο ποσόν 600 ευρώ, εν είδει επιδόματος, για πέντε χρόνια.
Στη σχετική αγωγή το θύμα εκπροσωπήθηκε νομίμως από δικαστικό συμπαραστάτη ο οποίος έχει οριστεί για να εξυπηρετεί μόνιμα τα συμφέροντά του, μια και ο άνθρωπος είναι ανίκανος να φροντίσει τον εαυτό του καθώς είναι πλέον διανοητικά καθυστερημένος και δεν θα έχει ποτέ στο μέλλον τη δυνατότητα να ζήσει φυσιολογική ζωή.
Η υπόθεση, που έχει και νομικό ενδιαφέρον, καθώς για πρώτη φορά έγινε εφαρμογή της διάταξης του άρθρου 137Α του ποινικού κώδικα που κάνει λόγο για βασανιστήριο κρατουμένου, δεν θα είχε καν φτάσει στη Δικαιοσύνη εάν η οικογένεια του θύματος δεν είχε απευθυνθεί στον δικηγόρο Θεόδωρο Μαντά, ο οποίος υπέβαλε μήνυση σε βάρος των αστυνομικών, τους οποίους η υπηρεσία ύστερα από μια τυπική ΕΔΕ είχε σπεύσει να απαλλάξει πανηγυρικά από κάθε πειθαρχική ευθύνη.
Μάλιστα, το ελληνικό δημόσιο, κάνοντας χρήση νομίμου δικαιώματος, όπως άλλωστε συνηθίζει ακόμη και για κραυγαλέες περιπτώσεις λαθών και παραλείψεων των οργάνων του, εκπροσωπήθηκε στο αστικό δικαστήριο, όπου ισχυρίστηκε ότι το θύμα ήταν… συνυπεύθυνο κατά 95% γι’ αυτό που του συνέβη, καθώς έκανε το ίδιο επικίνδυνες κινήσεις, οι οποίες προκάλεσαν τον τραυματισμό του… Ισχυρισμός που βεβαίως απορρίφτηκε ως αβάσιμος από τους δικαστές. Οι ιατροδικαστικές εκθέσεις άλλωστε δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολιών για τα βασανιστήρια που υπέστη ο Χρήστος Χρονόπουλος.
Το σκεπτικό της απόφασης
Αναφέρεται επί λέξη στο σκεπτικό της απόφασης για την καταβολή αποζημίωσης:
«…προκύπτει ότι ο Δημήτρης Χρονόπουλος υπέστη σοβαρή βλάβη της υγείας του από πράξεις των οργάνων του Δημοσίου στα πλαίσια της άσκησης των καθηκόντων τους. Οι σωματικές βλάβες που υπέστη προήλθαν συνεπεία βίαιης συμπεριφοράς που επέδειξαν οι αστυνομικοί κατά τη διάρκεια της σύλληψης και κράτησής του στο ΑΤ Καλλιθέας, όπου ως αστυνομικοί στα καθήκοντα των οποίων αναγόταν η φύλαξη και επιμέλεια του κρατουμένου, ενεργώντας από κοινού κατάφεραν με πρόθεση και επανειλημμένα χτυπήματα στο κεφάλι του, αλλά και σε πολλά σημεία του σώματος του, με θλώντα αμβλέα όργανα, προκαλώντας του πολλαπλές σωματικές κακώσεις και βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση, εξαιτίας της οποίας υπέστη μεγάλη έκπτωση νοητικών λειτουργιών, βραδυψυχισμό, μετατραυματική αμνησία, επιληπτικές κρίσεις, και πλήρη αδυναμία να επιμεληθεί των υποθέσεών του… τον αντιμετώπισαν με σκληρότητα δυσανάλογη προς τον σκοπό που επιδίωκαν, δεδομένου ότι ήταν άτομο που χρειαζόταν λόγω της ψυχικής του πάθησης, η οποία έγινε αμέσως αντιληπτή, ιδιαίτερη ψυχιατρική αντιμετώπιση με τη συνδρομή κατάλληλων νοσηλευτών…».
Κι ακόμη: «…η επιλογή της προσφυγής στη βία υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες από τα αστυνομικά όργανα, δεν τελεί σε εύλογη σχέση με το συνταγματικό δικαίωμα της σωματικής ακεραιότητας του Χρήστου Χρονόπουλου που επλήγη, αλλά υπερβαίνει τα ακραία όρια της διακριτικής ευχέρειας που παρέχεται στα αστυνομικά όργανα να επιλέγουν τον τρόπο παρέμβασής τους και συνιστά παράνομη συμπεριφορά…». Το δικαστήριο αναφερόμενο στην πραγματική αποστολή των αστυνομικών τονίζει ότι «ως εγγυητές του εννόμου αγαθού της προσωπικής ασφάλειας θα έπρεπε να διαφυλάττουν τα υπέρτερης αξίας συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της σωματικής ακεραιότητας των πολιτών και να παρεμποδίσουν –εν προκειμένω– την επέλευση του βλαπτικού αποτελέσματος».
