Ο νεοφιλελευθερισμός θα καταρρεύσει αφενός μεν από τις τεράστιες εισοδηματικές διαφορές που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ του ανώτατου 10% και του υπόλοιπου πληθυσμού, αφετέρου από τα βουνά των δημοσίων και ιδιωτικών χρεών – ραδιοφωνική συνέντευξη.
Τα περισσότερα προβλήματα είναι απλά μεν όσον αφορά την ερμηνεία τους, αλλά πολύ δύσκολα ως προς την επίλυση τους. Για παράδειγμα η σημερινή κρίση που απειλεί να καταστρέψει τη Ευρώπη και ολόκληρη τη Δύση – η οποία έχει δύο κεντρικές αιτίες:
(α) Τις τεράστιες εισοδηματικές διαφορές που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ του ανώτατου 10% και του υπολοίπου πληθυσμού – οι οποίες οδηγούν σταδιακά στην εξαΰλωση της μεσαίας τάξης που απομυζείται τόσο από την ανώτατη (αθέμιτη υφαρπαγή του πλούτου της, τελευταία μέσω των κεντρικών τραπεζών), όσο από την κατώτατη (κρατικά επιδόματα που χρηματοδοτούνται από τους φόρους που όμως αποφεύγει η ανώτατη), ενώ αποτελεί το θεμέλιο της Δημοκρατίας.
Έτσι μειώνεται η ζήτηση, αφού ο πλούτος που συγκεντρώνει η ανώτατη δεν είναι δυνατόν να καταναλωθεί, οπότε η ανάπτυξη – ενώ για να επιβιώσει το 90% χρεώνεται, σε μία εποχή που τα χρέη είναι ήδη εκτός ελέγχου. Παράλληλα προωθείται η μετανάστευση αφενός μεν για να σταματήσει η μείωση του πληθυσμού, αφετέρου για να διατηρηθούν χαμηλά τα εισοδήματα των εργαζομένων προς όφελος των μεγάλων κυρίως επιχειρήσεων – εις βάρος φυσικά της πλειοψηφίας των Πολιτών.
Λογικά λοιπόν θα σημειωθούν μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις, όπου τα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία είναι μόνο η αρχή – ενώ πιθανότατα θα έχουμε σύντομα ευημερία για ακόμη πιο λίγους, Δημοκρατία για κανέναν και εθνικισμό για τους πολλούς.
(β) Τα δημόσια και ιδιωτικά χρέη που συνεχίζουν την ξέφρενη ανοδική τους πορεία (ανάλυση) – ξανά εις βάρος της ανάπτυξης, η οποία είναι αδύνατη όταν τα χρέη υπερβούν ένα ανώτατο όριο, ενώ προκαλούνται ταυτόχρονα τραπεζικές και νομισματικές κρίσεις. Όσοι πάντως ισχυρίζονται πως στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να έχουμε ανάπτυξη υπό το καθεστώς των μνημονίων, με δημόσιο χρέος στη στρατόσφαιρα και με ιδιωτικό εκτός ελέγχου, όταν το 2010 είχαμε μόνο ένα υπερχρεωμένο δημόσιο, απλά κοροϊδεύουν – ασφαλώς όχι από άγνοια.
Συνεχίζοντας, λόγω των παραπάνω δύο βασικών προβλημάτων δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη – ενώ χωρίς ανάπτυξη δεν λειτουργεί το καπιταλιστικό σύστημα. Εκτός αυτού, χωρίς ανάπτυξη είναι αδύνατη η μείωση των χρεών ως προς το ΑΕΠ όσον αφορά τα κράτη, ως προς τα έσοδα όσον αφορά τις επιχειρήσεις ή ως προς τα εισοδήματα, όσον αφορά τα νοικοκυριά – οπότε η μοναδική λύση που απομένει είναι οι διαγραφές χρεών, με τις οποίες φυσικά δεν συμφωνούν οι εκάστοτε δανειστές.
Επομένως, κάποια στιγμή δεν θα αποφευχθούν οι κοινωνικές συγκρούσεις εντός των κρατών ή οι πόλεμοι μεταξύ τους – όπου τα αντίπαλα στρατόπεδα θα είναι γενικότερα οι δανειστές και οι οφειλέτες. Θα είναι δε ασφαλώς αιματηροί, αφού επαναστάσεις χωρίς υλικά και ανθρώπινα θύματα δεν γίνονται – ούτε φυσικά πόλεμοι.
Ειδικά όσον αφορά τις εισοδηματικές ανισότητες, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης ή/και της ενωμένης Ευρώπης εθνικές λύσεις δεν υπάρχουν – αφού, για παράδειγμα, εάν αυξήσει η Γαλλία τους φόρους των ελίτ (η μεσαία τάξη της είναι η πιο βαριά φορολογημένη παγκοσμίως, μαζί με την Ελλάδα και τις σκανδιναβικές χώρες), απλά θα μετακομίσουν φορολογικά σε πιο φθηνές χώρες – με ακόμη χειρότερα αποτελέσματα για τη γαλλική οικονομία.
Εκτός αυτού οι ελίτ ελέγχουν απόλυτα τους πολιτικούς, είτε (α) χρηματοδοτώντας τις προεκλογικές τους εκστρατείες, είτε (β) ανατρέποντας τους με τη βοήθεια των ΜΜΕ, των δημοσκοπήσεων κοκ. Έτσι έχουν δημιουργήσει μεταξύ άλλων ανά τον πλανήτη φορολογικούς παραδείσους, στους οποίους απολαμβάνουν απόλυτη ασυλία – οπότε είναι ουσιαστικά άτρωτοι. Ως εκ τούτου το πρόβλημα δεν επιλύεται με ειρηνικό τρόπο από τους λαούς, όσο και αν είναι κανείς εναντίον της βίας – ενώ το μέγεθος του είναι τέτοιο που δεν θα χρειαστεί πολύς χρόνος ακόμη για να δημιουργηθούν εκρηκτικές καταστάσεις.
Ως μέσον τώρα επίτευξης των στόχων τους οι ελίτ χρησιμοποιούν πλέον τα «αριστερά» κόμματα (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ), τα κεντροαριστερά (όπως ισχυρίζεται πως είναι το κόμμα του ο Macron στη Γαλλία), τα δεξιά (όπως της κυρίας Merkel) ή τα κεντροδεξιά (όπως η ΝΔ στην Ελλάδα) – επειδή αφενός μεν ταιριάζουν στην παγκοσμιοποίηση με τις διεθνιστικές τους κυρίως αντιλήψεις, αφετέρου πείθουν και ελέγχουν ευκολότερα τους λαούς, έτσι ώστε να μην εξεγείρονται.
Αντίθετα, θεωρούν εχθρικά κόμματα τα πατριωτικά φιλελεύθερα ή εθνοφιλελεύθερα και εθνοκεντρικά, τα οποία προσπαθούν να εμποδίσουν χαρακτηρίζοντας τα ως ακροδεξιά ή/και φασιστικά – γνωρίζοντας πως τα ακροδεξιά, ναζιστικά και φασιστικά κόμματα είναι εύλογα αντιπαθή στους λαούς, λόγω της ιστορίας τους που πράγματι μοιάζει με ποινικό μητρώο. Όπου όμως υπάρχουν πραγματικά ακροδεξιά κόμματα, όπως στην Αυστρία, δεν εμποδίζονται από τις ελίτ – αφού είναι υπέρ των συμφερόντων τους. Ακολουθεί η σημερινή συνομιλία του κ. Σαχίνη με τον κ. Βιλιάρδο για θέματα της επικαιρότητας:
