Λόγω της ημέρας ρατσισμού προχθές, μια πολύ νόστιμη είδηση: σύμφωνα με το συμπέρασμα της έρευνας του καθηγητή του Γαλλικού πανεπιστημίου της Νοτρ Νταμ, Περάν Γκιρέλ, το ελληνικό γιαούρτι αρέσει πολύ επειδή είναι «λευκό» και επομένως «καλλιεργεί υποσυνείδητα την αίσθηση της φυλετικής υπεροχής» (πως εξηγείται άραγε; Ελληνοφοβία; Ή μήπως υπάρχουν ρατσιστικά γιαούρτια;). Μια άλλη είδηση, πάλι από την Γαλλία, είναι ότι η γαλλική Βουλή ψήφισε νόμο με τον οποίο η έκφραση αντίθετης γνώμης (βάφτισέ το hate speech) στην έκτρωση μετατρέπεται σε ποινικό αδίκημα. Είμαι ο τελευταίος που θα πουλήσω ηθικολογία για την έκτρωση, γιατί έχω λερωμένη την φωλιά μου· το αναφέρω καθαρά για την κατάφωρη παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης.
Στην Αμερική πρόσφατα μια δήμαρχος και μια δημόσιος υπάλληλος του Δήμου εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση επειδή χαρακτήρισαν σε μια ανάρτηση στο fb ως «πίθηκο με τακούνια» την Μισέλ Ομπάμα. Σε όλο πλέον τον δυτικό κόσμο οποιοδήποτε δημόσιο πρόσωπο τολμήσει να πει ότι θεωρεί τους ομοφυλόφιλους «άρρωστους» (και όχι μόνο) κινδυνεύει να δεχθεί καταιγισμό μηνύσεων βάσει του «αντιρατσιστικού» νόμου. Απλοί άνθρωποι πλέον στην Αμερική και στον Καναδά φοβούνται να αναρτήσουν ή να σχολιάσουν ελεύθερα, μην τυχόν και χάσουν την δουλειά τους ως «ρατσιστές», «σεξιστές», «ομοφοβικοί», «τρανσφοβικοί» και ότι άλλη βλακεία σκεφτούν. Είναι δημοκρατία αυτό το πράγμα; Ο κατάλογος των φαινομένων αντιρατσιστικής υστερίας πραγματικά ατελείωτος.
Μιλάω για αντιρατσιστική υστερία γιατί δεν είμαι ενήμερος για κάποια πολιτική κίνηση στην Δύση που να αρνείται τα αναφαίρετα δικαιώματα υπαρκτών ή ανύπαρκτων μειονοτήτων. Τεχνηέντως προκαλείται αυτή η υστερία: σκοπός της είναι να βουλώσει τα στόματα όσων αντιτίθενται στους διεθνείς (δηλαδή απάτριδες) φιλελέδες που πολεμούν λυσσαλέα οποιαδήποτε έννοια και πρότυπο συλλογικότητας που ενέχει έστω και υπόνοια εθνικής ή ταξικής συνείδησης. Αυτή η αντιρατσιστική υστερία είναι η αιχμή του δόρατος του ιδεολογήματος του υπερφιλελευθερισμού. Δηλαδή, της κατάχρησης της έννοιας των ατομικών δικαιωμάτων με μια νεφελώδη μεταμοντέρνα προσέγγισή τους.
Οι φιλελέδες:
«νοιάζονται» για τους θεσμούς της δημοκρατίας (κράτος δικαίου), αλλά όχι για την ουσία της (βούληση πλειοψηφία)·
«νοιάζονται» για τα παιδάκια στα ορφανοτροφεία να δοθούν στους ομοφυλόφιλους, αλλά όχι για το ελεύθερο διεθνές εμπόριο που προάγει ευθέως την παιδική εργασία·
«νοιάζονται» για τους πρόσφυγες και μετανάστες, αλλά όχι για τα κατορθώματά τους στο Ιράκ, στην Λιβύη και την Συρία.
Μεγαλύτερο θρίαμβο της Ι.Χ. «δημοκρατίας» τους θεωρούν την αλλοτρίωση του ανθρώπου σε έναν α-νέραστο και α-νόητο τύπο που στην πλειονότητα των περιπτώσεων είναι συναισθηματικά ανάπηρος και, αναπόφευκτα, νοσεί ψυχικά. Σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρία: τα τελευταία 30 χρόνια έχει τριπλασιαστεί ο προϋπολογισμός για την ψυχική υγεία και 1 στους 5 Αμερικανούς πλέον νοσεί ψυχικά. Για τους Βρετανούς, το αντίστοιχο ποσοστό: 1 στους 4. Με απλά λόγια, καταπίνουν τα αντικαταθλιπτικά με τις χούφτες και πηδάνε αβέρτα από τα παράθυρα.
Αυτή την κοινωνία οραματίζονται οι φιλελέδες —μασκαρεμένοι είτε σε «δεξιούς», είτε σε «κεντρώους», είτε σε «αριστερούς»— με αιχμή του δόρατός τους την «αντιρατσιστική» υστερία των ΜΜΕ.
Του Δ. Ζιαμπάρα
