Ηταν 2 Δεκεμβρίου του 1991, όταν ο ιταλός λοιμωξιολόγος Φερντινάντο Αγιούτι έγραψε Ιστορία, όταν κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου για τους τρόπους μετάδοσης του ιού του AIDS, φίλησε στο στόμα μία οροθετική γυναίκα, τη Ροζάρια Ιαρντίνο. Η Ιαρντίνο ήταν τότε 25 ετών, σήμερα είναι 52. Η συγκεκριμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία έκανε τον γύρο του κόσμου ξορκίζοντας τις μέχρι τότε φοβίες ότι οι οροθετικοί ήταν «επικίνδυνοι» σε κάθε κοινωνική και ανθρώπινη επαφή. Ηταν 20 Δεκεμβρίου του 2018, όταν ο ακούραστος Αγιούτι, αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση και να αφήσει τη θέση του στην πανεπιστημιακή πολυκλινική «Agostino Gemelli» όπου εργαζόταν, αφοσιωμένος στις έρευνές του, όπως πάντα. Λίγες ημέρες μετά την αποχώρησή του, ξαναπέρασε το κατώφλι του συγκεκριμένου νοσοκομείου, όχι πλέον ως διακεκριμμένος γιατρός, αλλά ως ηλικιωμένος (83 ετών) ασθενής. Η είδηση ότι χθες Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2019 ο Αγιούτι έφυγε από τη ζωή, έφερε ξανά στο προσκήνιο τη διάσημη φωτογραφία με το αφοπλιστικό ασπρόμαυρο φιλί του. Μόνο που τα αίτια του θανάτου του, έγιναν αντικείμενο αστυνομικής έρευνας και οι αστυνομικές αρχές της Ρώμης, όπως αναφέρει δημοσίευμα της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica, εξετάζουν ακόμη και το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας. «Ισως έπεσε κατά λάθος, ίσως ήθελε να πέσει. Στο πλατύσκαλο της Πολυκλινικής Gemelli έμειναν μόνο οι παντόφλες του. Μία πτώση δέκα μέτρων, σε ένα νοσοκομείο όπου υποτίθεται ότι είχε εισαχθεί για να αισθανθεί καλύτερα. Και μετά, σιωπή. Αυτή ήταν η τελευταία πράξη μιας ζωής αφιερωμένης στη θεραπεία αλλά και στην υπεράσπιση ανθρώπων που τη δεκαετία του ’80 ήταν δακτυλοδεικτούμενοι, με μία ολόκληρη κοινωνία να τους κάνει στην άκρη, επειδή πίστευε ότι ο ιός του AIDS μπορούσε να μεταδοθεί ακόμη και με μία απλή χειραψία» αναφέρει χαρακτηριστικά η ιταλική εφημερίδα για τον κορυφαίο λοιμωξιολόγο και ερευνητή. Πηγή: Protagon.gr
Οπως είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή του: «Η προκατάληψη ήταν πιο μεταδοτική από τον ίδιο τον ιό. Ηταν τρομακτικοί καιροί, μες στον φόβο και τον ρατσισμό. Οι οροθετικοί πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλον και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ο πρώτος ασθενής ήρθε στο ιατρείο του το 1983. Εκτός από τον ιό, ήταν μολυσμένος και από ένα τεράστιο κοινωνικό στίγμα, ίσως αυτό ήταν ακόμη πιο επικίνδυνο. Γι’ αυτό φίλησα στο σώμα τη Ροζάρια. Οι οδοντίατροι αρνούνταν να την αναλάβουν, οι συνάδελφοί μου στο νοσοκομείο ζητούσαν να χειρουργούν σε διαφορετικά δωμάτια από εμένα, οι υπόλοιποι νοσηλευόμενοι ζητούσαν εξιτήριο. Το πιο δύσκολο απ’ όλα, ήταν να βλέπεις μικρά παιδάκια να πεθαίνουν. Αν σκεφτούμε ότι πλέον δεν γεννιούνται οροθετικά μωρά και ότι έχω ακόμη ασθενείς οι οποίοι έμαθαν ότι είναι οροθετικοί το 1987, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μεγάλη επανάσταση έφεραν σε αυτόν τον τομέα τα φάρμακα». Επιστήμονας διεθνούς φήμης, γεννημένος στο Ουρμπίνο το 1935, συγγραφέας περίπου 600 ιατρικών συγγραμμάτων, ο Αγιούτι έγινε επικεφαλής λοιμωξιολογίας το 1985 στην πολυκλινική «Umberto I» στη Ρώμη. Αναλαμβάνοντας ασθενείς από όλη την Ιταλία και αργότερα, απ’ όλο τον κόσμο καθώς η φήμη του άρχισε να περνά εκτός συνόρων, ο Αγιούτι αφιέρωσε τη ζωή του όχι μόνο στην καταπολέμηση του ιού, αλλά και του «τρελού Απαρτχαϊντ» όπως ο ίδιος χαρακτήριζε, που βίωναν οι «μιαροί οροθετικοί, οι οποίοι τολμούσαν να ζουν και να υπάρχουν ανάμεσα στους «υγιείς»». Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ίδρυσε το 1985 τον Anlaids, Εθνικό Οργανισμό για την Καταπολέμηση του Aids (National Association for Fight Against AIDS). Υπήρξε ένας «γιατρός ακτιβιστής», που παρακινούσε μέχρι το τέλος της ζωής του τους νέους να χρησιμοποιούν προφυλακτικό και να ενημερώνονται σωστά. «Οι σημερινοί νέοι δεν ξέρουν τίποτα για τον ιό. Ο ιός όμως, δεν έχει ηττηθεί, έχουμε 3.500 νέες λοιμώξεις τον χρόνο. Η πρόληψη είναι απαραίτητη, όλοι πρέπει να κάνουν πολύ τακτικά το τεστ». Το Aids λοιπόν, χάρη στην αφοσίωση γιατρών όπως ο Αγιούτι, μετατράπηκε θεαματικά από φονική λοίμωξη σε χρόνια νόσο. Οσο για τη Ροζάρια Ιαρντίνο, τη γυναίκα που έγινε διάσημη μέσα από τη φωτογραφία και το φιλί που της έδωσε ο Αγιούτι δίνοντας ταυτόχρονα το «φιλί της ζωής» σε όλους τους κοινωνικά κατατρεγμένους οροθετικούς, λέει χαρακτηριστικά: «Τότε νομίζαμε ότι θα πεθάνουμε όλοι. Είμαστε όμως επιζώντες και έχουμε μία πλούσια και φυσιολογική ζωή, χάρη σε ανθρώπους όπως ο Αγιούτι που δεν φοβήθηκε να μας πλησιάσει». Αγνωστο μέχρι στιγμής πού θα οδηγήσει η έρευνα για τα αίτια του θανάτου του. Μήπως επέλεξε να δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του νιώθοντας ότι η καθημερινότητα του συνταξιούχου δεν θα του πήγαινε καθόλου; Ή ηταν ένα απλό στραβοπάτημα που οδήγησε στη μοιραία πτώση; Ο,τι κι αν ήταν, η ιστορία δεν αλλάζει. Ο Αγιούτι μπορεί να μην κατάφερε να νικήσει ούτε τον δικό του θάνατο, ούτε τον θάνατο από Aids, δίδαξε όμως ανθρωπιά και θάρρος σε μία εποχή που ο κόσμος τα είχε, και τα έχει, μεγάλη ανάγκη. Πηγή: Protagon.gr
