Δύο άρθρα σε ένα: Ο εξευτελισμός των εκλογών & οι διανοητικά ευνούχοι

Γράφει ο Ελευθέριος Αναστασιάδης

Μία βασική αλήθεια, που έχει γίνει κτήμα όλων μας από τα μαθητικά ακόμη χρόνια, είναι πως ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ένα υλικό ον που έχει ανάγκη από τροφή και υλικά αγαθά, αλλά πως έχει και μία πνευματική διάσταση. Αυτή η διάσταση του εκφράζεται μέσω της θρησκείας, της φιλοσοφίας, της ηθικής και των ανωτέρων συναισθημάτων.

Πράγματι, αυτή η διάσταση υφίσταται, αλλά μόνον μέχρι τις…εκλογές. Μόλις προκηρυχθεί αυτή διαδικασία, αυτή η ‘γιορτή της δημοκρατίας’, η πνευματική διάσταση του ανθρώπου αφανίζεται και οι πολίτες εξευτελίζονται, εκούσια ή ακούσια, στο έπακρο. «Τι εννοείς;», θα με ρωτήσετε. Είναι απλό: όλες οι εκλογικές εξαγγελίες και τα προγράμματα, όλη η εκλογική αντιπαράθεση, όλες οι κομματικές συζητήσεις, βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά σε ένα ζήτημα: πόσα χρήματα θα υποσχεθούν οι πολιτικοί αρχηγοί ότι θα μπουν στην τσέπη των ψηφοφόρων.

Φιλοσοφίες ζωής, θρησκευτικά πιστεύω, ηθικές αξίες, όλα πάνε περίπατο. Όταν ο μικρο-συνταξιούχος, ο χαμηλόμισθος, ο μεροκαματιάρης θα ακούσει ότι στο τέλος του μήνα ο μισθός ή η σύνταξη του  θα διπλασιασθεί, πιστεύει κανείς ότι θα ενδιαφερθεί για το τι θα διδάσκονται τα παιδιά του δημοτικού στο μάθημα των θρησκευτικών; Νομίζει κανείς ότι θα ενδιαφερθεί εάν οι ομοφυλόφιλοι θα μπορούν να υιοθετούν παιδιά ή εάν οι μουσουλμάνοι μετανάστες θα μπορούν να ψηφίζουν κλπ; Όχι φυσικά, δεν θα ενδιαφερθεί γι’ αυτά τα ζητήματα, ενώ πράγματι τον ενδιέφεραν πριν τις εκλογές. Ποιος θα μπορέσει  να  πει  ΟΧΙ στις δελεαστικές προτάσεις των πολιτικών;

Πόση ψυχική αντοχή χρειάζεται, πόση εσωτερική καλλιέργεια και ανώτερο ήθος είναι αναγκαία για να μπορέσει κάποιος να πει όχι σε εκείνη την πολιτική ΥΠΟΣΧΕΣΗ που τον διαβεβαιώνει ότι αύριο θα μπορεί να χαρίσει στο παιδάκι του το παιχνιδάκι που είδε στη βιτρίνα; Και στο κάτω -κάτω της γραφής γιατί να πει  ΟΧΙ; Τι αξίζει περισσότερο, το ΟΧΙ  ή  το παιδί του;

Και ξέρετε κάτι; Δεν είναι μόνο η επίπονη και βασανιστική διαδικασία του να πρέπει να διαλέξεις συνειδητά, μεταξύ της τσέπης (ιδιαίτερα σε δύσκολους καιρούς) και των ηθικών αξιών, που εξευτελίζει τον άνθρωπο. Είναι και η ασυνείδητη λειτουργία που λαμβάνει χώρα, δηλαδή,  η  ‘απαλοιφή της πληροφορίας’. Μέσα στον ανθρώπινο νου υπάρχει μία λειτουργία που γίνεται ασυνείδητα και αυτόματα: όταν μία πληροφορία μας είναι ενοχλητική ή μας βάζει σε διλλήματα, τείνουμε να την υποτιμήσουμε ή ακόμη και να τη διαγράψουμε.
Για παράδειγμα, εάν ταξιδεύετε με το αεροπλάνο και ακούσετε ένα παράξενο κρότο, δεν θα σκεφτείτε ότι μπορεί να πέσει το αεροπλάνο, αλλά ότι ήταν κάτι το ασήμαντο που σύντομα θα επιδιορθωθεί. Έτσι λοιπόν, από τη στιγμή που θα ακούσεις ότι ο μισθός και η σύνταξη διπλασιάζονται, όλες οι υπόλοιπες πληροφορίες φιλτράρονται ασυνείδητα και τίθενται εκτός της συνειδητής προσοχής ή τουλάχιστον  υποτιμούνται.

 Οι άθλιοι της πολιτικής, αφού θέλουν να λέγονται ‘δημοκράτες’, θα έπρεπε, για να υποστηρίξουν με ειλικρίνεια αυτή τη ‘δημοκρατική’ τους θέση, να δημιουργήσουν ένα σύστημα στο οποίο ο κόσμος θα ψηφίζει χωριστά για τα θέματα που αφορούν τη φιλοσοφία της ζωής και χωριστά για αυτά που αφορούν την οικονομία. Όταν αυτά τα δύο ζητήματα τα ενώνεις και αναγκάζεις τον πολίτη να δώσει μία κοινή ψήφο, τότε και εσύ πολιτικέ γίνεσαι   γουρούνι  και τον λαό σου τον γουρουνοποιείς.

Δεν σας κάνει εντύπωση ότι κανείς ‘διανοούμενος’, πολιτικολόγος ή δημοσιογράφος δεν έθιξε ποτέ αυτό το ζήτημα που παρουσιάσαμε στο παρόν άρθρο; Μάλλον θα μου απαντήσετε ότι έχω… μεγάλες απαιτήσεις.

Οι εκλογές είναι λοιπόν η γιορτή του δημοκρατικού …εξευτελισμού!

Σημείωση:

Παρατηρείτε  ασφαλώς την γενικευμένη δυσαρέσκεια που υπάρχει για το ΣΥΡΙΖΑ. Εάν όμως αυτό το κόμμα είχε καταφέρει να ‘σκίσει τα μνημόνια’ και να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, τότε ‘δεξιοί’, αριστεροί, κεντρώοι, ‘χριστιανοί’, παγανιστές, βουδιστές, φτωχοί και  πλούσιοι, θα φώναζαν στον Τσίπρα: «Άξιος! Άξιος!», ακόμη και εάν ο ‘σύλλογος φίλων του χασίς’, με την άδεια του υπουργού, έκοβε την πρωτοχρονιάτικη πίτα στο πρώτο γυμνάσιο της  πόλεως… Έτσι είναι οι λαοί…

                                     

Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

 Όλα εκείνα που είναι γραμμένα στα βιβλία της ιστορίας μετά το 1945, είναι ψευδή. Κάποια ντροπαλή καλυτέρευση άρχισε να διαφαίνεται μετά το 1989, δηλαδή μετά την πτώση του τοίχους του Βερολίνου και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Ψευδή είναι επίσης και αυτά που είναι γραμμένα στα βιβλία λογοτεχνίας, φιλοσοφίας και παιδαγωγικής ακόμη και στα βιβλία της ιστορίας της τέχνης. Μισός αιώνας ξεδιάντροπων ψεμάτων, μισός αιώνας πλύσης εγκεφάλου παρήγαγαν μία γενιά διανοητικά και πνευματικά ευνουχισμένων Ευρωπαίων ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, ανεπανόρθωτα ανίκανων να σκεφτούν.

Οι μυθολογίες της αριστεράς: προοδευτικές, μασονικές, ριζοσπαστικές, αντι-χριστιανικές κατασκευάστηκαν με επιμέλεια, κομμάτι-κομμάτι, μέχρι να δημιουργήσουν μία φανταστική νωπογραφία της ευρωπαϊκής ιστορίας, της κοινωνίας και της κουλτούρας, όπου όλο το καλό προερχόταν από το μέρος των πλουτοκρατικών δημοκρατιών και όλο το κακό από  το  μέρος των ηττημένων ολοκληρωτισμών της Δεξιάς.
Ο κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός βέβαια δεν παρουσιαζόταν ως τέτοιος, αλλά αντίθετα, ως άξια συνεισφορά στον κοινό σκοπό του πολιτισμού, της ελευθερίας και της ανθρωπότητας και επίσης ως η έκφραση των πιο ευγενών συναισθημάτων της δικαιοσύνης, της αδελφοσύνης και της ισότητας που μπορούν να φιλοξενηθούν σε μία ευαίσθητη ανθρώπινη καρδιά. Μάλιστα, όποιος δεν εκτιμούσε την κομμουνιστική ιδεολογία, ειδικά στη μαρξιστική-λενινιστική εκδοχή της, έπρεπε σίγουρα να είναι ένας κόπανος, ένας εγωιστής, ένας εχθρός του λαού και της ανθρωπότητας.

Επίσης, έστω και επικουρικά, ακόμη και στις αγγλοσαξονικές χώρες, αν και θεμελιωμένες πάνω στην αναζήτηση του κέρδους, το αριστερόστροφο σύστημα έδινε αδιαμφισβήτητες ιστορικές αξίες. Έτσι μαθαίναμε πως είχαν ‘πολεμήσει τον Άξονα’, είχαν ‘υπερασπιστεί την ελευθερία’, είχαν ‘αμυνθεί υπέρ της δημοκρατίας’ κλπ. Να θυμάστε αυτό το μυστικό, δηλαδή, τον ανεξομολόγητο θαυμασμό για τον ‘american way of life’ (αμερικανικό τρόπο ζωής) από μέρους των φίλο-Σταλινικών ‘συντρόφων’ και μετέπειτα φίλο-Μαοϊκών. Ανοικτά μεν τον απεχθάνονταν και τον περιφρονούσαν, αλλά ιδιωτικά τον ζήλευαν και ονειρεύονταν να απολαύσουν και εκείνοι τα αγαθά του.

Οι ιστορικοί, οι δημοσιογράφοι, οι κριτικοί της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου βρίσκονταν όλοι από εκείνη την πλευρά: την πλευρά της ‘αντίστασης’, την πλευρά της ‘ελευθερίας’, γι’ αυτό δεν ακουγόταν ποτέ να μιλούν  για τη σφαγή του Porzus, ούτε για τις Foibe, ούτε για το ‘Kόκκινο Tρίγωνο’ όπου βρήκαν το θάνατο χιλιάδες άνθρωποι.

Αλλά η πλύση εγκεφάλου πήγαινε ακόμα πιο πίσω, περιελάμβανε και το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, το 18ο και το 17ο αιώνα και συνέχιζε και σε παλαιότερες εποχές. Ο Paolo Sarpi, ο Galileo Galilei και ο Giordano Bruno υπήρξαν όλοι θύματα του ‘χριστιανικού σκοταδισμού’ και ακόμη πριν υπήρξε ο Μεσαίωνας με τις σταυροφορίες του και την καταδίωξη των αιρετικών.
Όλη η ιστορία είχε φτιαχθεί σύμφωνα με την οπτική της ‘απελευθέρωσης’ και της ‘αντίστασης’. Σχολικά βιβλία, περιοδικά, μυθιστορήματα όλα απάγγελαν το ίδιο ποίημα, με επιμονή, με βεβαιότητα, συνεχώς, χωρίς ποτέ μία αμφιβολία, μία αλλαγή απόχρωσης. Από την κεκτημένη ταχύτητα προς τα πίσω, κατέληξαν να δώσουν στον Πλάτωνα το στίγμα του φιλοσόφου της ‘ακροδεξιάς’.
Ἐτσι όπως με τον ίδιο τρόπο, στην Κίνα της Πολιτιστικής Επανάστασης (που υπήρξε λίγο πολιτιστική και πολύ θανατηφόρα με εκατομμύρια νεκρούς) φώναζαν ‘Κάτω ο Κομφούκιος!’, παρόλο που ο Κομφούκιος είχε ζήσει πριν 2000 χρόνια και δεν είχε σχέση ούτε με τον κομμουνισμό ούτε με τη ‘Μεγάλη Πορεία’, ούτε με το Κίνημα των ‘Εκατό Λουλουδιών’.

Αυτά μελετούσαν οι φοιτητές της γενιάς που έζησε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι και την πτώση του τοίχους του Βερολίνου, καταλήγοντας πομπώδεις αδαείς, μελλοντικοί ατομικιστές της μάζας, εντελώς τυποποιημένοι, πεπεισμένοι ότι είναι Αριστοτέληδες ή ακόμη καλυτέρα (από την οπτική τους) Μαρξ και Έγκελς. Σώθηκαν εκείνοι που είχαν την τύχη να έχουν κάποιο καθηγητή της παλαιάς σχολής, κάποιον καθηγητή με καθαρό μυαλό που δεν ήταν διατεθειμένος να σηκώσει τις σημαίες των νικητών και να διδάσκει τα πολιτικά ορθά ψεύδη, τις προοδευτικές ουτοπίες καθώς και τις μελλοντικές εκτροπές (πχ. ο Nichi Vendola, πρωταθλητής της αριστεράς, που πετά στην Αμερική για να αγοράσει ένα μωρό από μία φτωχή γυναίκα, να το φέρει στο σπίτι του, όπου θα το μεγαλώσει μαζί με το ‘σύζυγό’ του, ως μια ευτυχισμένη οικογένεια).

Σώθηκαν επίσης εκείνοι  που είχαν τη μεγάλη τύχη να έχουν γονείς ή παππούδες της παλαιάς σχολής, που μεγάλωσαν με την αίσθηση της τιμής και τη λατρεία της τιμιότητας, της εργασίας, της οικογένειας και της πατρίδας. Μπορεί να μην τους άφησαν κληρονομιά βίλες ή παχυλούς τραπεζικούς λογαριασμούς αλλά τους άφησαν το παράδειγμα μιας ζωής βασισμένης στο πνεύμα της θυσίας, το κουράγιο και την υπηρηφάνεια, χωρίς να ζητήσουν τίποτα από κανέναν, χωρίς να σέρνονται  εμπρός από τους ισχυρούς, αλλά να μένουν πιστοί στις αξίες και στα ιδανικά τους.