Σήμερα με 3 διαφορετικές αναρτήσεις, θα επιχειρήσουμε να αναδείξουμε, τον προβληματικό χαρακτήρα των οικουμενιστικών διαλόγων της διοικούσης Εκκλησίας. Αφορμή της έρευνάς αυτής, στάθηκε άλλη μια πρωτοβουλία για “διάλογο”, στην οποία συμμετέχει ο μητροπολίτης Μεσσηνίας κκ. Χρυσόστομος.
Η πρωτοφανής στα ιστορικά χρονικά της Εκκλησίας πρακτική της παρουσίας αιρετικών στη σύνοδο, ως παρατηρητών, παρήγαγε κάποιες θέσεις, συνεντεύξεις και απόψεις, οι οποίες απηχούν τις θέσεις των Παπικών, σχετικά με το θέμα του σημερινού “διαλόγου” στο Μπάρι της Ιταλίας.
Ξεκινάμε με τον κ. Νίκο Τζωΐτη, αναλυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στενό συνεργάτη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Η συνέντευξη δόθηκε στο radiovaticana στην κα Francesca Sabatinelli.
Προειδοποίηση των συντακτών του Ιστολογίου: Οι απόψεις που ακούγονται θα σας “ταράξουν” Σαρακοστιάτικα και ζητούμε συγγνώμη προκαταβολικά για το σκανδαλισμό.
Για τον Νίκο Τζωΐτη, αναλυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης και στενό συνεργάτη του Βαρθολομαίου, οι πραγματικές δυσκολίες δεν είναι η αντανάκλαση των διαφορών σε θέματα θεολογικά, όπως επιβεβαιώνει στο μικρόφωνο στην Francesca Sabatinelli:
“.. Αδυναμία σε θέματα πίστης όχι. Σίγουρα όχι, καθότι υπάρχει μια κοινωνία πίστης. Ωστόσο, η Ορθόδοξη εκκλησία πρέπει να δείξει ότι έχει τελειώσει η πρώτη χιλιετία, στην οποία ήταν αυτοκράτειρα στο να αποφασίζει πότε να συγκαλεί ένα Οικουμενικό Συμβούλιο. Στην δεύτερη χιλιετία οι Ανατολικές Εκκλησίες είχαν διαχωριστεί και στο 2000 έχουν ξανασυναντηθεί. Τώρα, στην τρίτη χιλιετία υπάρχουν θέματα ποιο σημαντικά, όπως το να δώσουν απαντήσεις παραδείγματος χάριν στην κρίση που υπάρχει σήμερα στον κόσμο. Δεν είναι ένα ζήτημα, όπως θα φάνταζε, δογματικό αλλά μια τοποθέτηση, η έκφραση της δικής της γνώμης. Φυσικά, αυτό μας θλίβει μα δεν μας ανησυχεί, καθότι δυστυχώς αναλαμβάνει η πολιτική και όχι η χριστιανική άποψη. Κατά τη γνώμη μου, απουσιάζει λίγο η σεμνότητα. Σήμερα, πράγματι, θα έλεγε ο Παύλος ότι δεν χρειάζεται απλά να γνωρίζουμε γλώσσες, καθότι είναι το πνεύμα αυτό που ανανεώνει. Μπορείς να γνωρίζεις γλώσσες, να φέρεις τίτλους, αλλά να αν δεν διαθέτεις φιλανθρωπία και ταπεινοφροσύνη, είσαι απολύτως τίποτα ..”
Ερώτηση – Ποιο είναι πραγματικά το κύριο πρόβλημα, επί του παρόντος μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πέρα από τις διπλωματικές διαφορές;
Απάντηση – Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πολύ δεμένη με την παράδοση. Σκέφτομαι αυτή την στιγμή τον μεγάλο θεολόγο Ιωάννη Ζηζιούλα, ο οποίος έλεγε ότι η παράδοση είναι η αλήθεια θα έπρεπε να έχει την δυναμική της αλήθειας και όπως κάθε τέτοια εποχή θα πρέπει να σχηματοποιήσουμε την παράδοση της και να μην είναι παγιδευμένη στις παραδόσεις του παρελθόντος. Αυτό είναι το πρόβλημα της Ορθόδοξης εκκλησίας: πρέπει να ξεφύγουμε από τις φοβίες και τα ζητήματα του παρελθόντος. Δεν ξεχνάμε ότι οι Μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας, της ενωμένης, τους οποίους τους σέβονται όλοι, είχαν το θάρρος να έρχονται αντιμέτωποι με τον σύγχρονο τους κόσμο. Έτσι θα έπρεπε να πράττει και η Ορθόδοξη εκκλησία.
Ερώτηση – Από αυτή την Σύνοδο θα εξέλθει μια ανανεωμένη σχέση με την καθολική εκκλησία;
Απάντηση – Σίγουρα. Παραθέτω λόγια του Βαρθολομαίου, όταν ήταν στην Ρώμη, το 2004, ορισμένοι νέοι τον ρώτησαν: «Αγιώτατε, πότε θα γίνει εντέλει αυτή η ένωση ανάμεσα σε καθολικούς και ορθοδόξους;» και εκείνος απαντάει « είναι ένας δρόμος ήδη δίχως επιστροφή. Θυμηθείτε ένα πράγμα όμως στο 2004 ήταν πολύ προφητικό, θα είστε εσείς οι νέοι που θα ωθήσετε να επιτυχανύνει ο χρόνος».
Προσευχόμαστε όλοι, επειδή ο σύγχρονος κόσμος περιμένει την εκκλησία, ακόμη και με τις διαφορετικές ομολογίες, να δώσει μια μοναδική απάντηση. Μόνο μία Εκκλησία ενωμένη, κατά την γνώμη μου, θα δώσει απάντηση στα προβλήματα που διαπερνούν ήδη τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο οικονομικά, αλλά όχι πνευματικά.
18/06/2016
