Η Ελβετία εξάλλου δεν διαθέτει κανένα κεντρικό εθνικό μητρώο, με τα αρχεία να τηρούνται μόνο από τα 26 καντόνια. Η έρευνα που δημοσιεύθηκε από το Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών της Γενεύης (GIIS), εκτιμά ότι 3,4 εκατομμύρια πυροβόλα όπλα υπάρχουν ανάμεσα σε έναν πληθυσμό σχεδόν 8 εκατομμυρίων.
Όλοι οι Ελβετοί ηλικίας 18 έως 34 πληρούν την στρατιωτική τους θητεία και εφοδιάζονται με ένα επιθετικό τυφέκιο ή πιστόλι το οποίο κρατούν για πάντα στο σπίτι τους, για την περίπτωση που κληθούν να υπερασπιστούν την πατρίδα τους.
Μάλιστα η λεγόμενη «κουλτούρα των όπλων» είναι, σύμφωνε με την ίδια έκθεση, βαθιά ριζωμένη στην, κατά τα άλλα… «χώρα της σοκολάτας», με τους κανονισμούς να είναι αρκετά φιλελεύθερους και την σκοποβολή εξαιρετικά δημοφιλή.
Γιατί λοιπόν στην Ελβετία που, συν τοις άλλοις, αποτελεί και πρότυπο σύγχρονης δημοκρατίας, το οποίο μάλιστα αρκετοί Έλληνες «κεντρώοι» και «ευρωπαϊστές» πολιτικοί συχνά-πυκνά εκθειάζουν, η οπλοκατοχή τυγχάνει τόσο ριζικά διαφορετικής αντιμετώπισης και διαχείρισης από το κράτος από ότι στην Ελλάδα;
Σε σημείο τέτοιο, ώστε ακόμα και η κατοχή κυνηγετικών καραμπινών ή και αεροβόλων φλόμπερ να σημαίνει αυτόματα φυλάκιση ή κατ’ οίκον περιορισμό δημοκρατικά εκλεγμένων βουλευτών; Μήπως η Ελλάδα έγινε ξαφνικά «βασιλικότερη του βασιλέως» και δημοκρατικότερη ακόμα και από την ίδια την Ελβετία;
