Βλαβιανού: Την κάθε λύπη διαδέχεται μια χαρά

Σήμερα και αύριο, η Νικολέττα Βλαβιανού ντύνεται «Ευθαλία του Γαλατά» και μαζί με τις Ελένη Καρβέλη και Ελεάννα Φινοκαλιώτη στην αφήγηση, τη μουσική και το τραγούδι, μας παρουσιάζει μια παράσταση σαν τη ζωή: Γμάτη περιπέτεια, δύσκολες στιγμές αλλά και πολύ χιούμορ και αισιοδοξία.

Λίγη ώρα πριν ανέβει στη σκηνή του Επίκεντρο+ για να ερμηνεύσει το κείμενο του Θωμά Κοροβίνη σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ, η Νικολέττα Βλαβιανού μιλά στην «Π» για την ηρωίδα της, το έργο, τη ζωή, την ιστορία, την τηλεόραση κ.ά.

Είναι ένα ορφανό του πολεμού, που το 1917 μετά την γενοκτονία των Ποντίων, έρχεται από μια μεγάλη, πολυπληθή οικογένεια, μένει μόνο του και πάει στην Πόλη. Είναι κάτι σαν τα ορφανά του πολέμου που βλέπουμε τώρα. Η ιστορία κάνει κύκλους.

Ομως δοσμένο με αρκετό χιούμορ. Η Ευθαλία είναι ένα πρόσωπο το οποίο δεν γνωρίζει τα δεινά που παθαίνει. Μπαίνει και βγαίνει συνέχεια από τη χαρά στη λύπη, από τη λύπη στη χαρά, από την τραγωδία στο αύριο, με μία ελπίδα, με μία δύναμη. Αυτό συμβολίζει, το «πέφτω και σηκώνομαι» η Ευθαλία.

Ξέρετε, για όλους, αυτό που ζουν είναι το πιο τραγικό. Ο καθένας, να το πω πιο λαϊκά, την καμπούρα του βλέπει. Για εμάς αυτό που ζούμε τώρα είναι η μεγάλη καταστροφή. Και μπορεί να υπάρχουν και χειρότερα, αλλά υπάρχουν και καλύτερα. Και αυτά κοιτάμε. Αλλωστε, ο άνθρωπος γι’ αυτό προχωράει, γιατί κοιτάει το καλύτερο. Ο καθένας αντιμετωπίζει τις καταστάσεις, όπως η Ευθαλία. Βλέποντας το ποτάμι της ζωής της, ακολουθώντας το σε κάθε στροφή. Ξέρει ότι μετά από κάθε δύσκολη στροφή, υπάρχει μία ευθεία. Αλλωστε αυτός είναι ο χάρτης της κάθε ζωής: Την κάθε λύπη διαδέχεται μία χαρά, αρκεί να είμαστε έτοιμοι να τα δούμε. Με την ελπίδα ότι υπάρχει κάτι καλύτερο και με την ελπίδα του «ξαναρχίζω», δεν τελματώνει η Ευθαλία, δεν βυθίζεται.

Νομίζω ότι έχω αυτό τον χαρακτήρα με έναν τρόπο και γι’ αυτό και την καταλαβαίνω. Και πολλοί άνθρωποι της οικογένειάς μου, που έχουν βιώσει καταστροφές, είχαν αυτή τη φιλοσοφία, τη χαρά μπορώ να πω, να ξεπερνούν το κακό με τέτοια «ελαφράδα». Πιθανόν να είναι μέσα στο DNA μου. Επειδή έχω γιαγιάδες και από τη Σμύρνη αλλά και από την Κεφαλονιά που καταστράφηκε από τους σεισμούς, έχω οικογένεια που αντιμετώπισε μεγάλα πλήγματα και έβλεπα τις μεγαλύτερες γυναίκες ως παιδί, να έχουν αυτό το πέρασμα.

Η ευτυχία είναι στιγμές. Και αν δεν αντιμετωπιστεί έτσι, είναι πολύ δύσκολο το μονοπάτι μετά. Είναι θέμα επιβίωσης. Είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης που τον λένε και οι σύγχρονοι ψυχολόγοι, αλλά αυτοί οι άνθρωποι το κάνουν από ένστικτο.

Το πολύ ευχάριστο είναι -γιατί έρχονται και νέες ηλικίες- ότι επειδή μέσα στο έργο αναφέρονται ιστορικά στοιχεία, παιδιά μού λένε πως εξαιτίας της παράστασης έχουν ανοίξει βιβλία ιστορίας. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν τι συνέβη το ’17 με τους Ποντίους, δεν γνωρίζουν για το ’55 με την καταστροφή της Πόλης. Μένουμε πιο πολύ στην επιφάνεια. Η Ανατολή είναι ένα πολύ δύσκολο πράγμα απέναντί μας, με δύσκολα βιώματα αλλά και μεγάλες χαρές και πολλά πολιτικά παιχνίδια τα οποία συνεχίζονται και σήμερα και σε λίγο καιρό θα τα δούμε πάλι μπροστά μας. Η περιοχή είναι σαν ένα ηφαίστειο, μαζεύει – μαζεύει και τελικά εκρήγνυται.Το να διαβάζουμε ιστορία, τουλάχιστον μας προετοιμάζει για διάφορα πράγματα.

Η δική μου γενιά είχε πολύ καλά βιβλία ιστορίας, δεν ξέρω μετά τι έγινε… Εγινε ένα μπλοκάρισμα και είναι πραγματικά θλιβερό. Δεν το αντιμετωπίζω εθνικιστικά, απλώς πραγματικά η ιστορία είναι ένα δώρο για να μπορείς να αποφεύγεις κακοτοπιές, να γνωρίζεις τον μηχανισμό των γεγονότων. Είναι ένας μοχλός που έχουμε στερήσει από τη σύγχρονη γενιά. Εχουμε δώσει υλικά αλλά όχι πνευματικά αγαθά στα νέα παιδιά, στη γενιά της κόρης μου.

Να τη δει γιατί ακριβώς δείχνει τη μεγαλοψυχία και τη δύναμη που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος, το πόσα μπορεί να αντέξει και πόσα μπορεί να περάσει και πάλι να ελπίζει και πάλι να φύγει απελευθερωμένος.

Ναι, έχω 3-4 χρόνια τώρα, λέω αστειευόμενη ότι θα κάνω τριλογία! Ακολουθεί το «Και από Σμύρνη… Σαλονίκη», μια πολύ μεγάλη, δύσκολη, παραγωγή, η οποία διαπραγματεύεται ένα πολύ ωραίο θέμα, το πώς μετά τις καταστροφές όλοι οι διαφορετικοί πρόσφυγες, Πόντιοι, Μικρασιάτες, Σμυρνιοί, Αρμένιοι, Εβραίοι, Θεσσαλονικείς που είχαν καταστραφεί από τη φωτιά στη Θεσσαλονίκη, μπόρεσαν να στήσουν τη νέα Θεσσαλονίκη, τη νέα Ελλάδα κατά μια έννοια.

Ναι, είναι μάλλον, επειδή στην τηλεόραση άρχισε και πάλι το γρανάζι να παίρνει μπροστά, μετά από το μεγάλο πλήγμα που πήραμε με το Mega.

Ναι, είμαστε παιδιά του Mega, το ’91 ξεκινήσαμε με την ελεύθερη τηλεόραση. Εχουμε αυτό το προνόμιο ως γενιά ηθοποιών -και γελάμε όταν το λέμε μεταξύ μας- να μας γνωρίζει το κοινό 20 χρόνια… Δεν έχει ξανασυμβεί αυτό. Μας ξέρει το κοινό μια ζωή ολόκληρη. Εχουμε μεγαλώσει και έχει μεγαλώσει και αυτό μαζί μας.

Δεν έχει καμία σχέση. Ολη η εποχή ήταν «Mega» τότε. Ολοι ζούσαν την εποχή Mega στα πάντα: Στην πολιτική, στα χρήματα, στις αμοιβές. Οχι μόνο εμείς, όλη η Ελλάδα. Ηταν μεγάλη εποχή για την Ελλάδα. Πέρασε ο χρυσούς αιώνας και έχουμε μπει πολύ βαθιά στον μεσαίωνα, αλλά προσπαθούμε. Τουλάχιστον θυμόμαστε τα καλύτερα. Αλλωστε, η ιστορία όπως είπαμε κύκλους κάνει.

* Παραστάσεις θα δοθούν σήμερα και αύριο στις 21.15. Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, 10 ευρώ μειωμένο. Η προπώληση των εισιτηρίων έχει ξεκινήσει στο θέατρο Επίκεντρο+ και στο Viva.gr.

Πληροφορίες – κρατήσεις: Θέατρο Επίκεντρο+ (Νόρμαν 16 & Αγ. Διονυσίου), τηλ. 2610 461050.

Της ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ