Ομολογώ πως ανησύχησα από την πρόσφατη δήλωση του Υπουργού Υποδομών και Μεταφορών Χρήστου Σπίρτζη πως «δεν υπάρχει ιδιώτης επενδυτής για να βάλει από την τσέπη του 8-9 δις ευρώ για το Ελληνικό». Συνέχισε μάλιστα λέγοντας πως «εάν δείτε τη Lamda να βάζει μέσα μπουλντόζα για έργα, πάρτε με τηλέφωνο να το δω και εγώ…»
Το πόσο σοβαρή δήλωση είναι αυτή ενός εκ των συναρμοδίων υπουργών για την μεγαλύτερη επένδυση στη χώρα δεν χρειάζεται να σας το πω εγώ. O επενδυτής στο Ελληνικό φαίνεται, πως πέρα από τα γνωστά προβλήματα γραφειοκρατικής τρέλας που ταλανίζουν την χώρα, έχει να αντιμετωπίσει και μια έλλειψη σοβαρής ρευστότητας για να ξεκινήσει αυτό το φαραωνικό έργο. Γιατί όμως δεν το κάνει όπως η Fraport; Και εξηγώ τι εννοώ.
Η γερμανική Fraport, σε συνεργασία με τον όμιλο Κοπελούζου, μπήκε εχθές και επίσημα στα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας έτοιμη να βάλει …μπουλντόζες εφαρμόζοντας το μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο για τα νησιά και την περιφέρεια, όπως η ίδια άλλωστε δηλώνει. Η πραγματική αλήθεια όμως είναι πως η γερμανική Fraport δεν έβαλε ούτε ένα ευρώ από την τσέπη της για να το κάνει. Συγκεκριμένα:
– Δανείστηκε 284,7 εκατ. ευρώ από την κρατικοποιημένη Alpha Bank (αυτό και αν είναι είδηση!),
– Δανείστηκε 62,5 εκατ. ευρώ από την Παρευξείνια Τράπεζα Εμπορίου και Ανάπτυξης-BSTDB (η μεγαλύτερη χρηματοδότηση που έχει παράσχει ποτέ η διακρατική τράπεζα για επένδυση σε κράτος-μέλος),
– Δανείστηκε 154,1 εκατ. ευρώ από την Παγκόσμια Τράπεζα,
– Δανείστηκε 470 εκατ. ευρώ από ευρωπαϊκά κρατικά ταμεία.
Μιλάμε επομένως για 1 δισεκατομμύριο ευρώ κρατικό χρήμα που η Fraport εξασφάλισε προκειμένου να πληρώσει τα 700 εκατ. ευρώ στο ΤΑΙΠΕΔ για το 50% του τιμήματος παραχώρησης και 288 εκατομμύρια περίπου για έργα ανάπτυξης των αεροδρομίων για τα επόμενα 4 χρόνια.
Επιπλέον, η Fraport εξασφάλισε από το International Finance Corporation, βραχίονα του ομίλου της Παγκόσμιας Τράπεζας, αποκλειστικά ανταλλαγή επιτοκίων αντιστάθμισης σε ευρώ, ώστε να βοηθήσει την εταιρεία να αντισταθμίσει πιθανές διακυμάνσεις στα επιτόκια.
Παράλληλα, η Fraport εξασφάλισε και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του αρμόδιου Επιτρόπου Μοσκοβισί, ο οποίος μάλιστα δήλωσε πως «αυτή η συμφωνία, με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, επιτυγχάνει την κινητοποίηση ιδιωτικών επενδύσεων για τη χρηματοδότηση αναβαθμίσεων σε υποδομές ανάπτυξης, που θα υποστηρίξουν, για παράδειγμα, τον τουρισμό και την κινητικότητα». Μόνο που ξέχασε να τονίσει ότι χωρίς το κρατικό χρήμα καμία ιδιωτική επένδυση δεν θα κινητοποιούταν…
Και το κορυφαίο που συνέβη μόλις εχθές: επικαλούμενη την οικονομική αβεβαιότητα η γερμανική εταιρεία ζήτησε εγγυήσεις από την ελληνική Κυβέρνηση ότι τα κεφάλαια 700.360.000 ευρώ που θα επενδυθούν, δε θα χαθούν, ακόμη κι αν η χώρα χρεοκοπήσει ή αλλάξει νόμισμα.
Η κυβέρνηση για να παρέχει αυτές τις εγγυήσεις ενεργοποίησε βασιλικό νομοθετικό διάταγμα του 1953 (!), με αριθμό 2.687 «Περί επενδύσεων και προστασίας κεφαλαίων εξωτερικών», σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση μπορεί να επιτάξει την επένδυση της Fraport μόνο σε περίπτωση πολέμου, αλλά ακόμα και αν περιέλθει η χώρα μας σε αυτή την κατάσταση, θα πρέπει το ελληνικό δημόσιο να αποζημιώσει την γερμανική εταιρεία για όσο διάστημα διαρκέσει η επίταξη. Πόσο περισσότερο «μπανανία» μπορούμε να γίνουμε;
Με εξασφαλισμένο κρατικό χρήμα, μηδενικό ρίσκο, κυβερνητικές διευκολύνσεις επιπέδου Ζιμπάμπουε και κεντρική ευρωπαϊκή στήριξη σε ανώτατο επίπεδο θα πρέπει να είναι κάποιος ή πολύ ηλίθιος ή πολύ ανίκανος για να πάει την επένδυση στα βράχια. Αναρωτιέμαι επομένως γιατί οι επενδυτές στο Ελληνικό δεν έχουν παραδειγματιστεί από την γερμανική τακτική επενδύσεων και δεν έχουν πράξει το ίδιο.
Ζούμε σε μια χώρα που όλα επιτρέπονται άλλωστε, όλοι βαφτίζονται ή αυτοπροσδιορίζονται ως επενδυτές, ενώ, αν τους γυρίσεις ανάποδα, θα βρεις μόνο ληγμένους λογαριασμούς της ΔΕΗ και ανεξόφλητα ειδοποιητήρια του ΕΝΦΙΑ. Ζούμε στη χώρα που ξεθάβονται νόμοι από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας για να διευκολύνουν «τζαμπατζήδες» επενδυτές να έλθουν να «επενδύσουν» με δανεισμένο χρήμα σε μια χώρα που την θεωρούν έτοιμη να καταστραφεί! Και έχουμε και εγχώριους πολιτικούς που αποδέχονται το δούλεμα βαφτίζοντας το «επενδυτική προοπτική για τη χώρα». Πόση παρακμή ακόμη!
Αφού λοιπόν ζούμε σε αυτή τη χώρα που όλα επιτρέπονται και ο καθένας αυτοπροσδιορίζεται όπως εκείνος θέλει, ας πράξουν το ίδιο και οι επενδυτές του Ελληνικού μπας και δουν άσπρη μέρα. Να προσέξουν όμως το εξής: χωρίς γερμανική συμμετοχή, καμία επένδυση δεν πρόκειται να τελεσφορήσει. Αν θέλετε να βάλετε μπουλντόζες στο Ελληνικό, ξεκινήστε επαφές με την γερμανική Πρεσβεία προς αναζήτηση… «γερμανού θεσμικού επενδυτή». Να τον έχετε για τις επαφές με το εγχώριο και ευρωπαϊκό πολιτικό και τραπεζικό κατεστημένο για να εξασφαλίσετε εύκολο κρατικό χρήμα και φυσικά και μια εγγύηση αποικιοκρατικής λογικής, όπως αυτή για τα αεροδρόμια.
Αναζητήστε άμεσα γερμανό επενδυτή. Και ας βάλει ένα ευρώ, έστω και δανεισμένο…
Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
