Το ορθόδοξο φως του ελληνισμού!..

«Η Ελλάδα δεν είναι ένας οποιοσδήποτε γεωγραφικός χώρος, δεν είναι απλώς μια χώρα, ένα κράτος ή ένα έθνος ανάμεσα σε τόσα άλλα, αλλά «ζώσα εξελισσόμενη Ιδέα». Είναι θεοβάδιστη, θεοφόρα γη, αφού γεννά θεούς. Είναι τόπος ύψιστης πνευματικότητας, κέντρο παγκόσμιας πνευματικής ακτινοβολίας. Γι’ αυτό, μόνο άνθρωποι υψηλής πνευματικότητας -ή τουλάχιστον υψηλής αισθητικής καλλιέργειας – μπορούν να βιώσουν το ελληνικό τοπίο μέσα στο υπερούσιο κάλλος του , να κοινωνήσουν με αυτό και να ευφρανθούν απ’ αυτό• μόνον όσοι βαθιά βίωσαν «το απόλυτο αστραφτοβόλημα μιας θάλασσας μέσα στον ήλιο», όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996), μπορούν να καταλάβουν τα προλεχθέντα…» (Φοίβος Πιομπίνος)

ΕΙΧΑ την εξαιρετική χαρά και τιμή να λάβω από τον αγαπητό παλιό καλό μου φίλο κ. Φοίβο Πιομπίνο, με τον οποίον κάναμε και εξαιρετικές τηλεοπτικές εκπομπές στο παρελθόν, το εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο: «Σκόρπιες Σκέψεις Πάνω Στην Ελληνική Γραμμή», από τις Εκδόσεις του Φοίνικα.

Δεν είχα καμία αντίρρηση ότι το βιβλίο αυτό θα είναι αριστουργηματικό. Μας έχει συνηθίσει άλλωστε ο κ. Πιομπίνος να μας εκπλήσσει ευχάριστα με διάφορα άλλα έργα, είτε αυτά ανήκουν στον χώρο της λογοτεχνίας είτε αυτά ανήκουν στον χώρο της επιστημονικής ερεύνης, ιδιαιτέρως δε στον χώρο του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους.  Ποιος λησμονεί άλλωστε τα περίφημα έργα του: Ἕλληνες ἁγιογράφοι μέχρι τὸ 1821, Σπουδὴ Θανάτου, Τόπων ἐνθυμήματα, και τόσα άλλα!

«Η Ελλάδα –λέει- δεν είναι ένας οποιοσδήποτε γεωγραφικός χώρος, δεν είναι απλώς μια χώρα, ένα κράτος ή ένα έθνος ανάμεσα σε τόσα άλλα, αλλά «ζώσα εξελισσόμενη Ιδέα». Είναι θεοβάδιστη, θεοφόρα γη, αφού γεννά θεούς. Είναι τόπος ύψιστης πνευματικότητας, κέντρο παγκόσμιας πνευματικής ακτινοβολίας. Γι’ αυτό, μόνο άνθρωποι υψηλής πνευματικότητας -ή τουλάχιστον υψηλής αισθητικής καλλιέργειας – μπορούν να βιώσουν το ελληνικό τοπίο μέσα στο υπερούσιο κάλλος του , να κοινωνήσουν με αυτό και να ευφρανθούν απ’ αυτό• μόνον όσοι βαθιά βίωσαν «το απόλυτο αστραφτοβόλημα μιας θάλασσας μέσα στον ήλιο», όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996), μπορούν να καταλάβουν τα προλεχθέντα…»

Και αλλού:

«Για τους Έλληνες η Ορθοδοξία, όπως ο Ιουδαϊσμός για τους Εβραίους και ο Μωαμεθανισμός για τους Άραβες, δεν είναι απλώς θρησκευτικός προσανατολισμός και λατρευτική έκφραση αλλά εθνική υπόθεση. Η Ορθοδοξία για τους Έλληνες είναι θρησκεία εθνική, αξεδιάλυτα συνυφασμένη με τα ήθη, την οικογενειακή ζωή και τον ομαδικό χαρακτήρα του ελληνικού λαού, με το κλίμα και το άρωμα του ελληνικού τοπίου, με τα γυρίσματα των εποχών του έτους τα σύμβολά της είναι οικεία και αναντικατάστατα στη λαϊκή συνείδηση. Οι μεγάλες γιορτές της Ορθοδοξίας, όπως ο Ευαγγελισμός, ο Δεκαπενταύγουστος, τα Χριστούγεννα και κυρίως το Πάσχα, τα Δωδεκάμερα, η γιορτή του αγίου Δημητρίου και άλλες, είναι συνάμα και γιορτές του έθνους. Το να είσαι Έλληνας δεν είναι απλώς εθνικό κατηγόρημα αλλά πνευματικό• είναι νοοτροπία και τρόπος θεώρησης του κόσμου. Γι’αυτό παρατηρείται το εκ πρώτης όψεως παράδοξο κάποιος Έλληνας να θεωρεί τον εαυτό του άθεο αλλά να δηλώνει συγχρόνως ορθόδοξος . Τούτο είναι εύλογο, αφού η θρησκεία αποτελεί για τους Έλληνες , όπως άλλωστε και για τους λοιπούς λαούς της Μεσογείου, μέρος της κοινωνικής ζωής τους.
Η Εκκλησία στην Ελλάδα, κυρίως στα χρόνια των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων, συνωμότησε, πολέμησε, θυσιάστηκε ηρωϊκά, μαζί με το λαό, σε όλα τα μέτωπα για το μεγάλο εθνικό ιδανικό, για τη λύτρωση του Γένους, μοιράστηκε μαζί του όλα τα δεινά, διαφύλαξε και κράτησε ζωντανή τη γλώσσα, εισήγαγε τον Διαφωτισμό στη χώρα.
Μέσω της Ορθοδοξίας λοιπόν δεν διασώθηκε απλώς η γλώσσα του ελληνικού έθνους και παρεπομένως η αρχαία ελληνική γραμματεία, αν και μόνο αυτό αποτελεί μέγιστο επίτευγμα. Η νίκη της Ορθοδοξίας στις χριστολογικές έριδες διαφύλαξε την εθνική μας ταυτότητα από τις ανατολικές αιρέσεις , απεσόβησε τον εικονομαχικό κίνδυνο του εξανατολισμού, ενώ μόχθησε επί αιώνες να αποφύγει τις δυτικές αρπάγες, διάβρωσε και αφομοίωσε ανεπαισθήτως τη φραγκική παρουσία στη χώρα μας και κοντολογίς διέπλασε τη νεοελληνική ψυχή…»

Μεγάλες αλήθειες!.. Αλήθειες που δύσκολα λέγονται από ανθρώπους ακόμη και από πανεπιστημιακούς ή ακαδημαϊκούς, ιδιαίτερα στη σημερινή υλιστική και πνευματικώς άνυδρη εποχή, όπου τα πάντα ισοπεδώνονται και αξία δεν έχουν οι άνθρωποι αλλά οι αριθμοί.

Και ορισμένες από τις μεγάλες αυτές αλήθειες είπε ο κ. Φοίβος Πιομπίνος* με το παραπάνω βιβλίο του.

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ
Παρασκευή, 20 Ιανουαρίου 2017

*Ο Φοίβος Ι. Πιομπίνος (Αθήνα, 1945), απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών (Dοrpfeld Gymnasium), σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην Αθήνα (ΑΣΟΕΕ) και οικονομία και φιλοσοφία στο Παρίσι (Σορβόννη και Εcole Pratique des Hautes Εtudes). Είναι συνταξιούχος της Ε.Τ.Ε, όπου εργάστηκε επί 32 χρόνια (1964-1996).Τα τελευταία δώδεκα χρόνια της υπαλληλικής του σταδιοδρομίας ήταν προϊστάμενος του Ιστορικού Αρχείου της Ε.Τ.Ε. Το 1979 δημοσίευσε το βιβλίο “Έλληνες αγιογράφοι μέχρι το 1821” (β΄ έκδ. αναθεωρημένη και βελτιωμένη 1984, ΕΛΙΑ), το 1996 τη “Σπουδή θανάτου” (β’ έκδ. 2006, Μαΐστρος), το 2003 τη μαρτυρία του για τον ζωγράφο Θεόδωρο Στάμο (Fagotto/Θρόισμα) το 2014 το “Τόπων ενθυμήματα” (Θίνες) και το 2016 τις “Σκόρπιες σκέψεις πάνω στην ελληνική γραμμή” (Εκδόσεις του Φοίνικα). Μεταφράζει γαλλική, γερμανική και ιταλική λογοτεχνία και συνεργάζεται με τα σημαντικότερα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά.

ΠΗΓΗ