Σύμφωνα με την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων μας φωτισμένος δεν είναι αυτός που γνωρίζει πολλά γράμματα ούτε βέβαια αυτός που έχει πολλές γνώσεις Πατερικών κειμένων και διδαγμάτων, αλλά είναι αυτός που σε στιγμή που δεν περίμενε έχοντας για ανάξιο και αμαρτωλό τον εαυτό του φανερώθηκε και εγκαταστάθηκε η βαπτισματική του Χάρη-Φως στην ψυχή και στο σώμα του.
Τρία χαρίσματα λέγουν οι Θεοφόροι Πατέρες μας, δίνει αμέσως η Θεία Χάρη όταν φανερωθεί και κατοικήσει μόνιμα στον άνθρωπο:
Του δίνει το χάρισμα της αδιαλείπτου ευχής, της διακρίσεως και τηςδιοράσεως ,το χάρισμα της διοράσεως βαθμηδόν γίνεται στον άνθρωπο προόραση και προφητεία.
1.Δια της αδιαλείπτου ευχής έχοντας νύχτα και μέρα την συνεχή μνήμη Θεού ο Χριστιανός γίνεται ζωντανός Ναός του Αγίου Πνεύματος.
2.Δια της διακρίσεως μπορεί και ξεχωρίζει αλάνθαστα την Ενέργεια της Χάρης απο την ενέργεια των δαιμόνων,διότι έχοντας εμπειρικά και μόνιμα την Χάρη Του Αγίου Πνεύματος στην ψυχή και στο σώμα του αντιλαμβάνεται και αποδιώχνει κάθε ξένη και ενάντια ενέργεια.
Τουτέστιν μπορεί να μας συμβουλέψει απλανώς και να μας γλιτώσει απο πειρασμούς.
3.Και τέλος δια της διοράσεως μπορεί και βλέπει την ψυχή του άλλου, αισθάνεται την σκέψη και την θέληση του αδελφού ανεξαρτήτως γεωγραφικής αποστάσεως,πιάνοντας και λογισμούς.
Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε ένα Φωτισμένο γέροντα χωρίς να πλανηθούμε και έτσι να δεχτούμε αντί για τσομπάνο λύκο;
Ο Φωτισμένος είναι ένας απλός άνθρωπος ο οποίος κρύβει τον εαυτό του φοβούμενος μη χάσει τον θησαυρό που του χάρισε ο Χριστός ,δεν έχει κάποιο φωτοστέφανο στο κεφάλι του για να μπορούμε να τον ξεχωρίσουμε, ούτε βαδίζει πάνω στις θάλασσες ,ούτε μετακινεί βουνά, ούτε ανασταίνει νεκρούς και βεβαίως αν τον ρωτήσουμε είσαι φωτισμένος ,έχεις την αδιάλειπτο προσευχή, φυσικά δεν θα μας απαντήσει διότι τρέμει τον λόγο των Θεοφόρων Πατέρων που λέγει,”αν θέλεις να χάσεις κάτι πες το και το έχασες”.
Υπάρχουν ομως τρία χαρακτηριστικά σημεία που μπορούμε συν Θεώ να τους αναγνωρίσουμε:
1.Το πρώτο είναι ότι δεν αμφισβητούν τούς λόγους των Φωτισμένων πού προηγήθηκαν απο αυτούς εως των ελαχίστων λεπτομερειών.
2.Το δεύτερο είναι οτι, όσο και να συζητάμε μαζί τους δεν κατακρίνουν, δεν κατηγορούν τους αδελφούς και τους αδελφούς εχθρούς για τα πράγματα και την δόξα του κοσμού τούτου, αλλά αντιθέτως συγχωρούν και δικαιολογούν εκτός αν πρόκειται για θέματα Πίστεως οπου δεν υφίσταται κατάκριση.
3.Και τέλος το τρίτο είναι ο λόγος τους.
Έχοντας δια της αδιαλείπου ευχής μια συνεχή πληροφορία του Θεού στην καρδιά τους,όταν μας μιλούν, τα λόγια τους συνοδευόμενα απο την Χάρη Του Χριστού δεν μπαίνουν στο μυαλό μας,
αλλά στην καρδιά μας.
Πείθουν την καρδιά μας να πιστέψει και χωρίς να θέλει.
Εμείς βέβαια δεν είμαστε Άγιοι, αμαρτωλοί είμαστε, οι Άγιοι είναι από την άλλη μεριά, αν όμως συν Θεώ κάνουμε με λόγο και με έργο αυτά που μας λέγουν οι Άγιοι που προηγήθηκαν απο εμάς θα λάβουμε και εμείς πλουσίως και αμέτρως αυτό που έλαβαν και Εκείνοι .
