Άρθρο του Νίκου Νικολόπουλου (*)
Στους καιρούς της κρίσης (που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και κρίση ηθών και αξιών), πολλαπλασιάστηκαν οι σιωπές. Το «ανάθεμα» που έπεσε στα λάθη του χθες και οι εκούσιες ή ακούσιες ενοχές για όσα άφρονα πράξαμε ή όσα «εγκαίρως δεν προλάβαμε» στο παρελθόν, προκάλεσαν μεγάλη αμηχανία και δημιούργησαν… σιωπή. Σιωπή και υποχωρητικότητα ακόμα και στα εμφανή λάθη που σήμερα γίνονται, ακόμα και σε πρακτικές ή πρωτοβουλίες που κατατρώνε τις ρίζες του δέντρου του ελληνισμού και της ορθοδοξίας.
Όμως, ακόμα και όταν οι άλλοι – πολιτικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι, κλπ – σιωπούν, η Εκκλησία δεν έχει το δικαίωμα να σιωπά. Οφείλει να μιλάει στον κόσμο, να σκύβει διαρκώς στις πηγές του έθνους και της θρησκείας και με το νερό τους να δροσίζει τα μυαλά και τις ψυχές των Ελλήνων. Άλλωστε, Χριστιανισμός και Ορθοδοξία ποτέ δεν συμβιβάστηκαν και δεν υποτάχθηκαν σε «εξουσίες» και «τάξεις πραγμάτων» που στράφηκαν κατά του Θεού και της φυσικής τάξης, στην πραγματικότητα δηλαδή κατά του ίδιου του ιερού προσώπου του ανθρώπου. Αρκετοί «υπηρέτες του Θρόνου» μπορεί κατά καιρούς να υποτάχθηκαν, όχι όμως η ίδια η βάση του Χριστιανισμού που από την αρχή του υπήρξε ριζοσπαστικός και της Ορθοδοξίας που δια μέσω των αιώνων κράτησε αναμμένη την φλόγα του ελληνισμού και της ελευθερίας της πατρίδας, αλλά και των ψυχών των ανθρώπων της.
Η Εκκλησία μας δεν εκπροσωπεί το χθες. Εκπροσωπεί το αύριο. Γιατί είναι θεόπνευστη και διαχρονική. Γι’ αυτό και μπορεί να μιλάει σε κάθε εποχή για την εποχή και σε κάθε άνθρωπο για τον άνθρωπο. Σήμερα όμως πολύ… σιωπή μαζεύτηκε. Ακόμα και στην Εκκλησία.
Μία υποχώρηση φόβου είναι διάχυτη στον αέρα, απέναντι στους δήθεν προοδευτικούς που επιχειρούν να ανατρέψουν την παγκόσμια και διαχρονική τάξη της φύσης και του Θεού, θέλοντας να μας πείσουν ότι οι ιδιαιτερότητες στον σεξουαλικό προσανατολισμό δεν είναι… ιδιαιτερότητες αλλά «δικαίωμα» και «επιλογή», ότι η ομοφυλοφιλία είναι «κανονικότητα» και οι νόμοι των ανθρώπων δικαιούνται να υπερβαίνουν τους νόμους της συμπαντικής αλήθειας, επιτρέποντας την «έλξη των ιδίων» (και όχι των «αντιθέτων») ή ακόμα και την δημιουργία… οικογενειών με δύο πατεράδες ή δύο μανάδες!
Ο πολιτικός κόσμος της χώρας, στην πλειοψηφία του, δείχνει πως έχει χάσει πλέον το παιχνίδι απέναντι σε αυτή την επέλαση του ηθικού ισοπεδωτισμού. Ακόμα και ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, μίας παράταξης που παραδοσιακά εξέφραζε την πλειοψηφία των Ελλήνων χριστιανών, νοικοκυραίων και οικογενειαρχών, δέχεται πλέον τα νομοθετήματα της ντροπής και τους γάμους ατόμων του ιδίου φύλου. Συναντιέται δε και με εκπροσώπους της κοινότητάς τους, ίσως για να μην φανεί μόνο αυτός «καθυστερημένος» ανάμεσα στους «προοδευτικούς» ή γιατί ίσως πιστεύει ο άμοιρος πως όσοι εκπροσωπούν αυτή τη κοινότητα είναι πολυπληθέστεροι από όσους ακόμα πιστεύουν στον ιερό θεσμό του γάμου και στην πραγματική έννοια της οικογένειας. Ας έχει και ο κ. Μητσοτάκης τις αυταπάτες του, όμως… Εξάλλου, τι μπορεί να πει κανείς για έναν πολιτικό που διατηρεί δίπλα του, έστω και αφανώς, έναν φίλο και σύμβουλο που διώκεται για παιδεραστία;
Ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Νικολόπουλος, Δεν είναι καν οι πολιτικοί… Είναι η «φωνή» της Εκκλησίας, δηλαδή των μητροπολιτών, ιερέων, μοναχών και ηγουμένων σε κάθε γωνιά αυτού του τόπου μαζί με την «φωνή» των πιστών.
«Φωνή λαού, οργή Θεού» λέει μια φράση που μάλλον πολλοί την έχουν ξεχάσει και ίσως την θυμηθούν κάποια στιγμή, αλλά με πολύ… οδυνηρό τρόπο.
Το επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά: Στα πλαίσια της ελευθερίας του ανθρώπου, τόσο από την πολιτική / κοσμική σκοπιά όσο και από την σκοπιά της Εκκλησίας, καθένας μπορεί να διαθέτει το σώμα και τον εαυτό του κατά πως θέλει και να κάνει τις δεξουαλικές και άλλες επιλογές του, στον βαθμό που αυτό δεν ενοχλεί τους άλλους δίπλα του και δεν διαταράσσει τις αρχές και τα ήθη της κοινωνίας.
Αυτή, την πολύ απλή αλήθεια, γιατί δεν την λέει πια σχεδόν κανείς;
Γιατί σχεδόν κανείς δεν λέει ότι αποτελεί στρέβλωση της κανονικότητας η άρνηση του φύλου και ο «γάμος» μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και γιατί σχεδόν κανένας δεν λέει ότι η «ομοφοβία» είναι ένα λεκτικό τέχνασμα για να δημιουργεί ενοχές σε όσους αρνούνται να υποταχθούν στην ισοπέδωση του ανθρώπου;
Ας ακολουθήσει καθένας αυτό που επιβάλλουν οι αρχές και η συνείδησή του. Προσωπικά, έχω πάρει την απόφασή μου προ πολλού. Δεν θα αρνηθώ την πίστη μου και τις αρχές μου. Στο τέλος, γνωρίζω πως θα λογοδοτήσω στον Υπέρτατο Κριτή και όχι σε οποιονδήποτε εφήμερο τιμητή της ανθρωπιάς και της δημοκρατικής μας ευθύνης. Και γι’ αυτό δεν θα ζητήσω ποτέ την άδεια να εκφράζομαι ελεύθερα από κανέναν κύριο Τσίπρα ή Μητσοτάκη.
Μόνο που με ενοχλεί η σιωπή των αμνών… Και αναρωτιέμαι: Αν όχι τώρα, πότε θα αντισταθούμε και πότε θα δώσουμε ελληνοχριστιανική ομολογία; Πότε θα αγωνιστούμε για να αισθάνεται ελεύθερος ο Χριστιανός που σήμερα έχει μπει πάλι σε μια «ρωμαϊκή αρένα» για να «σκοτώσουν» τη δύναμη και τη συνείδησή του;
Ο «Εκκλησιαστής» μιλάει «για τον καιρό του σιγάν και τον καιρό του λαλείν». Τώρα είναι η ώρα του λαλείν. Η ώρα κατά την οποία η Εκκλησία πρέπει να μπει στην πρώτη γραμμή, με λόγο δυνατό, ριζοσπαστικό, αληθινό. Στο πλευρό των πολλών. Των απλών και ταπεινών. Αυτό που κάνουν σε ενορίες ορισμένα «φλογισμένα» ράσα, ας γίνει κεντρικό σύνθημα και σάλπισμα σε όλους…
(*) Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος βουλευτής Αχαΐας και Πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
Πηγή:http://www.xristianodimokrates.gr
