Ὅταν ἡ Mae Holland προσλαμβάνεται νὰ ἐργαστεῖ στὸν Κύκλο, τὴν πιὸ ἰσχυρὴ ἐταιρία ἴντερνετ στὸν κόσμο, αἰσθάνεται ὅτι αὐτὴ εἶναι ἡ εὐκαιρία τῆς ζωῆς της. Ὁ Κύκλος, ποὺ στεγάζεται σὲ ἕνα ὁλόκληρο δίκτυο χώρων στὴν Καλιφόρνια, σὲ συνδέει μὲ προσωπικὰ e-mail, social media, τραπεζικὲς διευθύνσεις καὶ ἀγορὲς ἀνὰ τὸν πλανήτη, καταλήγοντας σὲ μία online ταυτότητα καὶ μιὰ νέα ἐποχὴ στὴν ἔννοια τοῦ ἰδιωτικοῦ καὶ τῆς διαφάνειας.
TI EΧΟΥΜΕ ΕΔΩ
Βασισμένο στὴν ὁμώνυμη νουβέλα τοῦ Dave Egger, προσφέροντάς μας μιὰ σχεδὸν δίωρη ταινία, πλημμυρισμένη ἀπὸ τὴν τόση τεχνολογία ποὺ μᾶς περιβάλλει τὶς τελευταῖες δεκαετίες. Μιὰ ταινία ποὺ προκαλεῖ μὲ ἁπλὸ καὶ ὠμὸ τρόπο τὸ μυαλὸ τοῦ καθένα ἀπό μας, βάζοντάς μας σὲ σκέψεις. Πολλὲς σκέψεις.
Στὴν οὐσία παρακολουθοῦμε τὴν ζωὴ τῆς Mae ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ προσελήφθη στὴν κολοσσιαία ἐταιρία Circle. Ἀπὸ τὴν πρόσληψη στὴν προσαρμογὴ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ κατευθείαν στὴν ἐκτόξευση τῆς ἴδιας, στὰ μάτια τῆς διεύθυνσης ἀλλὰ καὶ ὅλου του κόσμου.
Ὄντας ντροπαλὴ καὶ σεμνὴ σὰν χαρακτήρας, κέντρισε τὸ ἐνδιαφέρον τῆς κοινότητας καὶ ἐν ριπὴ ὀφθαλμοῦ ἔγινε τὸ πρόσωπο τῆς ἡμέρας.
Πολλά τα συναισθήματα, οἱ σκέψεις καὶ ἡ ὀργὴ ποὺ προκαλεῖ ἡ συγκεκριμένη ταινία. Ἐπιφανειακὰ ὅλα πᾶνε μιὰ χαρά, ὅμως αὐτὸ τὸ σχέδιο ποὺ λανσάρουν συνεχῶς οἱ ἐταιρίες τεχνολογίας ἔχει καταντήσει νὰ γίνεται ἀνυπόφορο. Στοχεύοντας στὴν προβατοποίηση ὅλων μας, κάνοντάς μας νὰ πιστεύουμε πὼς ἔχουμε ἀνάγκη ὅλα αὐτὰ ποὺ αὐτοὶ θέλουν νὰ πουλήσουν, ἐδῶ βλέπουμε νὰ τὸ καταφέρνουν μὲ συντριπτικὸ βαθμὸ τῆς τάξης τοῦ ‘87%, δηλαδὴ σχεδὸν ὅλος ὁ πλανήτης.
Ἡ ἰδιωτικὴ ζωὴ τοῦ καθενὸς πάει περίπατο μὲ ὅλο τὸν πλανήτη νὰ σὲ κοιτάει μέσα ἀπὸ μιὰ ὀθόνη, νὰ σχολιάζει τὴν κάθε κίνησή σου, νὰ ἔχει λόγο παντοῦ καὶ πάντα.
Δὲν εἶναι καθόλου ἀστεῖο το συγκεκριμένο θέμα καὶ τὸ μόνο ποὺ θὰ σᾶς βγάλει σὰν συναίσθημα (ἂν εἶστε καὶ ἐσεῖς σὰν ὅλους τους κοινοὺς ἀνθρώπους) εἶναι ἡ ὀργή. Ἐγὼ ἔγινα ἔξαλλη μὲ αὐτὰ ποὺ εἶδα, κατάλαβα πολλὰ περισσότερα καὶ ἐκτίμησα πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἤδη ἔχω.
Ἔφτασε ἕνα τραγικὸ γεγονὸς γιὰ νὰ ἀλλάξει τὸν ἕναν, αὐτὸν ποὺ μπορεῖ νὰ μετακινήσει τὶς μάζες μὲ μιὰ του λέξη καὶ νὰ τὸ κάνει γιὰ καλό. Μπορεῖ αὐτὴ ἡ ταινία νὰ εἶναι βασισμένη σὲ μιὰ νουβέλα, ὅμως δὲν ἀπέχει καὶ πολὺ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα. Αὐτὴ ἡ λογική της παρακολούθησης τοῦ καθένα ἄσχετου, ἔχει ἑδραιωθεῖ στὴν καθημερινότητά μας.
Προβάλλουν ὅτι ὅλα γίνονται γιὰ τὸ καλό, γιὰ τὴν πάταξη τοῦ ἐγκλήματος, τὸ νὰ σώσεις κάποιον ἀπὸ τὸν ὁποιοδήποτε κίνδυνο μπορεῖ νὰ διατρέχει ἀνὰ πάσα ὥρα καὶ στιγμή, ἀλλὰ ἂν κοιτάξεις προσεκτικὰ θὰ δεῖς, ὅτι ἄλλα σχέδια ἔχουνε γιὰ ὅλους μας. Στὸ κοντινὸ αὐτὸ μέλλον λοιπὸν ὅλοι θὰ ἀντιμετωπίσουμε αὐτὸ τὸ δίλημμα «Θὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε ἢ ὄχι;».
Ὅσοι κατέχουν ἕναν ἄλλο τρόπο σκέψεις θὰ καταλάβουν ὅτι δὲν πωλοῦνται ὅλα καὶ θὰ διαλέξουν δύσκολους δρόμους νὰ πορευτοῦν. Οἱ ὑπόλοιποι θὰ πάθουν αὐτὸ ποὺ λέει ἕνας διάσημος Θεσσαλονικιὸς ράπερ, «Θυμίζει ταινίες ποὺ μᾶς δείχνανε στὸ παρελθόν, στὴν οὐσία ἦταν τὸ μέλλον μὰ ἐμεῖς τρώγαμε πὸπ-κόρν».
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Θὰ ξεκινήσω μὲ τὴν σκηνοθεσία τοῦ James Ponsoldt (The Spactacular Now), ἡ ὁποία δὲν ἔχει κάτι τὸ ἀξιόλογο νὰ δώσει στὸν θεατή. Τὰ πλάνα εἶναι σὲ ἕνα μέτριο βαθμό, ἀναμενόμενο καὶ ἡ αἰσθητική της ὀπτικῆς του χλιαρή. Θὰ τονίσω ὅτι τὸ σενάριο τὸ ἔχει δουλέψει ὁ ἴδιος ὁ σκηνοθέτης μαζὶ μὲ τὸν συγγραφέα τῆς νουβέλας, Dave Eggers. Ἐδῶ νὰ προσθέσω ὅτι ἔχουν ἀλλάξει τὸ τέλος σημαντικά. Ἀλλιῶς ἦταν στὴ νουβέλα καὶ ἀλλιῶς στὴν ταινία.
Στοὺς πρωταγωνιστὲς θὰ συναντήσουμε δυὸ πολὺ οἰκεία πρόσωπα σὲ ὅλους μας. Θὰ ξεκινήσω μὲ τὸν ὑπέροχο Tom Hanks, στὸν ρόλο τοῦ μεγαλομέτοχου/ἰδιοκτήτη τῆς ἐταιρίας. Δὲν μπορεῖς νὰ πεῖς πὼς δὲν ἔδωσε τὴν ἴντριγκα ποὺ ἔπρεπε, οὔτε πὼς ἦταν ἀδιάφορη ἡ παρουσία του, ὅμως ἀντικειμενικὰ δὲν ἦταν καὶ ρόλος ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ δώσει μιὰ ἐξαιρετικὴ ἑρμηνεία. Παρόλα αὐτὰ ἡ παρουσία του καὶ μόνο σὲ προκαλεῖ νὰ δεῖς τὴν ταινία. Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε ὁ «κράχτης» γιὰ νὰ φέρει τὸ κοινό του.
Τὸ κεντρικὸ πρόσωπο ἔχει ἀναλάβει νὰ φέρει εἰς πέρας ἡ γνωστὴ σὲ ὅλους μας Emma Watson (Hermione – Harry Potter). Η Mae (Emma Watson) λοιπὸν προσπαθεῖ μὲ ὅλα τα μέσα ποὺ διαθέτει νὰ μᾶς συγκινήσει, ἀλλὰ δὲν τὰ καταφέρνει καλά. Στὶς ἑρμηνεῖες τῆς ταινίας οἱ καλύτεροι ἦταν οἱ γονεῖς τῆς Mae, ὅμως ἐδῶ ὑπάρχει μιὰ στενάχωρη ἱστορία.
Ὁ ἠθοποιὸς Bill Paxton (Vinnie), ποὺ ὑποδύεται τὸν πατέρα τῆς Mae, πέθανε προτοῦ βγεῖ ἡ ταινία στὴν κυκλοφορία. Εἶχε ὑποβληθεῖ σὲ μιὰ ἐγχείρηση καὶ μετὰ εἶχε ἐπιπλοκὲς ἀπὸ ὅλο αὐτό. Τὸ ἴδιο ὅμως συνέβη καὶ στὴν ἠθοποιὸ ποὺ ἔκανε τὴν μητέρα τῆς Mae, Glenne Headley. Ἀπεβίωσε καὶ αὐτὴ μέσα στὸ ’17, μετὰ ἀπὸ ἕναν ἐμβολιασμὸ ποὺ ἔκανε καὶ τὶς προκάλεσε ἐπιπλοκὲς στὴν ὑγεία της.
Δυὸ ἀκόμα πρόσωπα ποὺ πρέπει νὰ ἀναφερθῶ εἶναι σίγουρα ὁ Mercer (Ellar Coltrane) καὶ ἡ Annie (Karen Gillan). Εἶναι τὰ ἄτομα ποὺ ἔπαιξαν σημαντικὸ ρόλο στὴν ταινία.
Ἡ μουσικὴ ἦταν παροῦσα σὲ λίγες ἀλλὰ σημαντικὲς στιγμές.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟ ΔΩ
Γιὰ νὰ δεῖς τὸ τί θὰ γίνει στὸ κοντινὸ μέλλον. Νομίζω πὼς δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφορήσει κανεὶς γι’ αὐτὴ τὴν ταινία, μόνο καὶ μόνο γιατί λέει ἀλήθειες μέσα. Ἄν σου ἀρέσει ὁ Tom Hanks καὶ ἡ Emma Watson!
