ΠΕΡΙ ΑΓΑΘΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ! –Τις “αγαθές” προθέσεις του αιρετικού Πάπα, π. Παύλε, τις ξέρουμε. Για τις “αγαθές” προθέσεις του αιρετικού Βαρθολομαίου, πότε θα μας μιλήσετε;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 17η Ιουλίου 2017

Ο παπισμός παραμένει απόλυτα «γαντζωμένος» στις δεκάδες πλάνες του, τις οποίες εισήγαγε στην «εκκλησία» του, αφότου αποκόπηκε από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Τις εφεύρε και τις εισήγαγε, και τις θεσμοθέτησε ως δόγματα πίστεως, κατά καταφανή παρερμηνεία των Ιερών Γραφών, κατά προκλητική παράβαση των Ιερών Κανόνων, κατά ασεβή καταφρόνηση της Ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας, της πρώτης χιλιετίας, τα οποία «βάπτισε» ως «περαιτέρω θεολογική ανάπτυξη»!

Για το παρόν σχόλιό μας πήραμε αφορμή από πρόσφατη ευχαριστήρια επιστολή του «πάπα» Φραγκίσκου προς τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, «για τη συνέχιση της παραδόσεως ανταλλαγής αντιπροσωπειών μεταξύ Παλαιάς και Νέας Ρώμης κατά τας θρονικάς εορτάς των δύο Εκκλησιών». Η επιστολή δημοσιεύτηκε στην γαλλική εφημερίδα «CHRETIENS EN MARCHE» και αναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα των εν Ελλάδι Ρωμαιοκαθολικών «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (30-4-2017).

Κατ’ αρχήν θέλουμε να δηλώσουμε την αντίθεσή μας στην καθιέρωση αυτού του είδους τις εορτές στην Εκκλησία μας. Κι’ αυτό διότι είναι αμάρτυρες στην δισχιλιόχρονη ιστορία της Εκκλησίας μας και καθιερώθηκαν, τα τελευταία χρόνια, κατά μίμηση του εορτασμού θρονικής εορτής στο Βατικανό. Οι άγιοι Πατέρες δεν εόρταζαν θρονικές εορτές, διότι η επισκοπική διακονία τους δεν ήταν μέσο προσωπικής καταξίωσης, αλλά θεσμός μαρτυρίας του Εσταυρωμένου Λυτρωτή μας Χριστού και τόπος προσωπικού μαρτυρίου. Οι «θρόνοι» τους δεν είχαν καμιά αντιστοιχία με τους θρόνους των εγκοσμίων αρχόντων, οι οποίοι εόρταζαν την αναρρίχησή τους σ’ αυτούς, αλλά σταυρική διακονία του λαού του Θεού.

Στην επιστολή του ο «πάπας» Φραγκίσκος τόνισε πως «Η ανταλλαγή αντιπροσωπιών μεταξύ Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως, με την ευκαιρία των αντιστοίχων εορτών τους, προς τιμήν των Αποστόλων Αδελφών Πέτρου και Ανδρέα, αποτελεί ορατό σημείο των βαθιών δεσμών, οι οποίοι ήδη μας ενώνουν». Λυπούμαστε, που θα διαφωνήσουμε με τον «άγιο πατέρα», διότι οι όποιες εορταστικές φιέστες δε μπορούν να δηλώσουν κανένα «σημείο ορατών βαθιών δεσμών» μεταξύ της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και του αποκοπέντος από Αυτή παπισμού, όπως και όλων των αιρέσεων. Ορατό και πραγματικό σημείο ενότητας αποτελεί η κοινή πίστη, όπως την θεσμοθέτησε η εν Αγίω Πνεύματι οδηγούμενη Εκκλησία (Ιωάν. 16,13), απαλλαγμένη από την λεγομένη «περαιτέρω θεολογική ανάπτυξη» του παπισμού τα τελευταία χίλια χρόνια. Δεν υπάρχουν δύο Εκκλησίες, Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως, αλλά μία Εκκλησία, η Ορθόδοξη, η οποία αποτελεί την φυσική και ιστορική συνέχεια της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού.

Στη συνέχεια ο κ. Φραγκίσκος αναφέρει: «Αποτελεί ταυτόχρονα μια έκφραση ολόθερμης επιθυμίας μας για μια βαθύτερη εκκλησιαστική κοινωνία, μέχρι την ημέρα, κατά την οποία, αν ο Θεός το θέλει, θα μπορούμε να μαρτυρούμε την αμοιβαία μας αγάπη, συμμετέχοντας στην ίδια ευχαριστιακή τράπεζα». Ο Θεός, κ. Φραγκίσκε, το θέλει και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού, παρ’ όλο που χρησιμοποιείτε το δυνητικό «αν», εσείς το θέλετε πραγματικά; Μήπως για σας η «ένωση» σημαίνει υποταγή στην «θέοθεν» παντοκρατορία σας; Αν θέλετε όντως την «ένωση» δεν έχετε παρά να απομακρύνετε τις δεκάδες πλάνες από την «εκκλησία» σας και να επιστρέψετε στην Μία Εκκλησία, από εκεί που αποσκιρτήσατε. Το πράγμα είναι απλό, εσείς το κάνετε δύσκολο και ακατόρθωτο με την εμμονή σας στις πλάνες και τις κακοδοξίες σας! Όσο για την «μαρτυρία της αμοιβαίας αγάπης», ψάξτε στο διάβα της ιστορίας της «εκκλησίας» σας να δείτε από πού λείπει!

Εν συνεχεία ο κ. Φραγκίσκος έγραψε: «Για τους Καθολικούς αποτελεί πηγή μιας πραγματικής ενθαρρύνσεως το γεγονός ότι η δέσμευση υπέρ αποκαταστάσεως της ενότητας των χριστιανών επικυρώθηκε κατά την Αγίαν και Μεγάλη Σύνοδο των Ορθοδόξων Εκκλησιών, κατά τον περασμένο Ιούνιο, στην Κρήτη». Στα λόγια του «πάπα» φανερώνεται περίτρανα το γεγονός, ότι τα κείμενα της «Συνόδου» της Κρήτης, έχουν τη δυνατότητα να ερμηνεύονται κατά το δοκούν από όλους, από τους ορθοδόξους ως ορθόδοξα και τους αιρετικούς ως οικουμενιστικά.

[σ.σ.: Γιατί, π. Παῦλε Δημητρακόπουλε, ταυτίζετε τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο καὶ τοὺς ἄλλους Οἰκουμενιστὲς μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους; Μήπως εἶναι π.χ. μὲ τοὺς Ὀρθοδόξους ὁ Μεσσηνίας καὶ τόσοι ἄλλοι, ποὺ τελευταίως ὑπερασπίστηκε(αν) τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, ὡς “ὀρθόδοξες”; Εἶναι ὅλοι αὐτοὶ Ὀρθόδοξοι ἢ Παναιρετικοὶ Οἰκουμενιστές; Ἢ μήπως θεωρεῖτε τὸν Πατριάρχη Παναιρετικὸ Οἰκουμενιστή; Ἂν ναί, γιατί δὲν τὸ ὁμολογεῖτε; Μήπως γιατὶ ὁ Μητροπολίτης σας κ. Σεραφείμ, φτιάχνει καὶ στέλνει δῶρο τὸ ποτρταῖτο τοῦ Πατριάρχη, καλεῖ στὴν Πειραιᾶ ἢ λαμβάνει μέρος σὲ συλλείτουργα ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα μὲ ὅλους τοὺς φανερὰ Οἰκουμενιστὲς Μητροπολίτες;]. 

 Αλλά ας μην αισιοδοξούν οι «καθολικοί», για την «δέσμευση» της «Σύνοδο» της Κρήτης, «υπέρ αποκαταστάσεως της ενότητας των χριστιανών». Όσες «δεσμεύσεις» και αν πάρουν «Σύνοδοι», αν δεν
υπάρξει μετάνοια και επιστροφή των αιρετικών στην Εκκλησία, «ένωση» δε θα υπάρξει. Να είναι σίγουρος γι’ αυτό, διότι η Ορθοδοξία δεν είναι παπισμός, να εφαρμόζονται αποφάσεις άνωθεν. Εδώ θα πρέπει να αποφασίσει σύμπαν το ορθόδοξο πλήρωμα, κλήρος και λαός, ο φύλακας της Ορθοδόξίας, αφού διαπιστώσει ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις, και κύρια η κοινή απαραχάρακτη πίστη.

Ακολούθως ο κ. Φραγκίσκος γράφει τα εξής: «Ωστόσο, η ιστορία των σχέσεων μεταξύ των χριστιανών σημαδεύτηκε επώδυνα από συγκρούσεις, οι οποίες άφησαν βαθιά αποτυπώματα στη μνήμη των πιστών. Για το λόγο αυτό ορισμένοι από τους πιστούς παραμένουν προσηλωμένοι στις νοοτροπίες του παρελθόντος». Να υποθέσουμε ότι τα λόγια του αυτά είναι μια «κρίση ενοχών» για την εδώ και δέκα αιώνων εγκληματικής τακτικής του παπισμού κατά της Εκκλησίας; Μακάρι να ήταν έτσι! Αλλά, ο κ. Φραγκίσκος «τσουβαλιάζει» στις «επώδυνες συγκρούσεις»και την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία όμως υπήρξε το διαχρονικό θύμα του παπισμού. Ξεφυλλίζοντας την ιστορία, μπορούμε να δούμε τις θηριωδίες των παπικών κατά των «αιρετικών» Ορθοδόξων, είτε αυτές είναιοι Σταυροφορίες, είτε η εγκληματική δράση της Ουνίας στην Ανατολική Ευρώπη, είτε η γενοκτονία των 850.000 Ορθοδόξων Σέρβων, κατά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, είτε η πρόσφατη συμμετοχή του Βατικανού στον πόλεμο των δυτικών κατά των Σέρβων, κ.α. Ρωτάμε τον κ. Φραγκίσκο: πότε υπήρξε «επώδυνη σύγκρουση» από μέρους της Ορθοδοξίας κατά του παπισμού; Ποτέ! Αλλά υπάρχει κρυμμένη στα λόγια του και δολιότητα: βλέπει στην αντίδραση των Ορθοδόξων για την «ένωση των εκκλησιών»εμπάθεια για τους παπικούς και όχι την εμμονή μας στην αλήθεια! Όμως, ένα είναι σίγουρο: αν κάποτε ο παπισμός αποβάλει τις πλάνες του και επιστρέψει στην Εκκλησία, όλοι μας θα ξεχάσουμε το παρελθόν και θα αγκαλιάσουμε τους παπικούς ως αγαπητούς αδελφούς μας. Αλλά μόνο έτσι!

Εν συνεχεία ο κ. Φραγκίσκος αναφέρεται στους περιβόητους θεολογικούς διαλόγους, με τους οποίους «οι Καθολικού και οι Ορθόδοξοι άρχισαν να αναγνωρίζονται αμοιβαία ως Αδελφοί και ως Αδελφές, και να εκτιμούν ο καθένας τα δώρα του άλλου». Ας μας επιτρέψει ο κ. Φραγκίσκος να έχουμε τις επιφυλάξεις μας για την πορεία των θεολογικών διαλόγων μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, οι οποίοι εδώ και τριανταπέντε χρόνια, όχι μόνο δεν τελεσφόρησαν, αλλά κατάντησαν «ανόσιο παίγνιο»(κατά την ρήση του επί χρόνια Συμπροέδρου του Διαλόγου,Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού). Κι’ αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην πεισματική άρνηση των παπικών να αποβάλλουν τις συσσωρευμένες κακοδοξίες τους. Αλλά όμως πραγματικούς αδελφούς και αδελφές δημιουργεί η κοινή πίστη στο Χριστό, που είναι το κοινό μας Σώμα.Οι αιρετικοί είναι εκτός του Σώματος του Χριστού και ως εκ τούτου όχι πραγματικοί αδελφοί, με την εκκλησιαστική έννοια. Πραγματικοί αδελφοί θα γίνουμε, αν γίνουμε κάποτε, όταν θα κοινωνήσουμε ομού από το Άγιο Ποτήριο το πανάγιο Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας.

Καταλήγει ο κ. Φραγκίσκος με το εξής αποκαλυπτικό των πραγματικών του προθέσεων για την «ένωση των εκκλησιών»: «Αν και πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα (σ.σ. στους διαλόγους), η κοινή σκέψη για τη σχέση ανάμεσα σε Συνοδικότητα και Πρωτείο κατά την πρώτη χιλιετία μπορεί να προσφέρει ένα ασφαλές θεμέλιο, για να διακρίνουμε με ποιο τρόπο το Πρωτείο θα μπορεί να ασκείται στην Εκκλησία, όταν οι Χριστιανοί της Ανατολής και της Δύσεως θα φθάσουν επί τέλους στη συμφιλίωσή τους». Δε μπορούμε να φανατιστούμε πιο επίσημη και κατηγορηματική δήλωση του κ. Φραγκίσκου ότι δεν έχει την παραμικρή διάθεση να αποβάλλει το δαιμονικής εμπνεύσεως Πρωτείο! Το πρόβλημα για εκείνον δεν είναι η αποβολή του, αλλά ο τρόπος αποδοχής του από τους «Χριστιανούς της Ανατολής», η προσπάθεια «ορθοδοξοποίησής» του! Απώτερος σκοπός του είναι η πραγματοποίηση του χιλιόχρονου ονείρου του για την υποταγή της Ορθοδοξίας στην εξουσία του, του οποίου η Συνοδικότητα θα είναι«συμβουλευτικό σώμα» για αυτόν!

Κλείνοντας το σχόλιό μας θα θέλαμε να τονίσουμε για πολλοστή φορά πως οι προθέσεις του παπισμού παραμένουν αναλλοίωτες εδώ και δέκα αιώνες. Και θα παραμένουν ωσαύτως, μέχρι να πάψει ο δυτικός Χριστιανισμός να υπάρχει με αυτή τη μορφή, μέχρι να γίνει και πάλι Εκκλησία! Γεγονός που δυστυχώς δεν θέλουν να αντιληφθούν οι δικοί μας ορθόδοξοι θιασώτες της «ενώσεως των εκκλησιών». Θυμούμαστε από τα φοιτητικά μας χρόνια τα λόγια ενός σοφού καθηγητή μας: Ο παπισμός, μπορεί κάποτε να αναιρέσει όλες τις συσσωρευμένες πλάνες και κακοδοξίες του. Το μόνο που δε θα αναιρέσει ποτέ είναι το εξουσιαστικό Πρωτείο, διότι αυτό είναι η ραχοκοκαλιά του παπισμού, είναι η ίδια η ύπαρξή του. Όταν αρνηθεί το Πρωτείο, θα καταρρεύσει ο ίδιος ως χάρτινος πύργος και στη θέση του θα συσταθεί η Εκκλησία. Τότε και μόνον τότε!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών