«αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα»
(Κατά Ἰωάννην 3:19)
Σε «επίσημο» ανακοινωθέν της Ι.Κ.Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου, το οποίο υπογράφτηκε από τον Γέροντα Αθανάσιο Αρχιμανδρίτη, τον Δίκαιο της Σκήτης, και από τους συν αυτώ αδελφούς εν Χριστώ, δηλώνουν τα εξής:
Πιστεύουμε ότι αυτό που θέλει να δείξει ο Δίκαιος σε αυτό το ανακοινωθέν είναι ότι ο ίδιος θεωρεί ότι δεν διέκοψε το μνημόσυνο, διότι δεν λειτούργησε πια μετά από εκείνη την ημέρα μέχρι την εορτή της Γέννησης του Κυρίου, όταν ο ίδιος μνημόνευσε το όνομα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, παρόλο που εξέφρασε τη διαφωνία του προς την απόφαση της Σύναξης να διακόψει το μνημόσυνο ήδη από την επίσκεψη της Επιτροπής εκ μέρους της Ι.Μ.Μ. Λαύρας με επικεφαλή τον Καθηγούμενό της – τον Αρχιμανδρίτη Προδρόμου – στις 15/28-12-2017. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι όλη η αδελφότητα της Σκήτης υπέστη πιέσεις εκ μέρους της Επιτροπής της Μέγιστης Λαύρας για επαναλάβει το μνημόσυνο του αιρετικού Πατριάρχη, για τον οποίον οι Λαυριώτες Πατέρες έλεγαν ότι είναι κατεξοχήν ορθόδοξος. Πιστεύουμε ότι και οι πιέσεις της Λαύρας αποτελούν έναν λόγο που οδήγησε τον Δίκαιο να αλλάξει γνώμη σχετικά με την απόφαση της Σύναξης. Παρόλα αυτά, ένα μόνο μέλος της Σύναξης επανέλαβε το μνημόσυνο μαζί με τον Γέροντα Δίκαιο, ενώ το υπόλοιπο της αδελφότητας επανήλθε στη μνημόνευση μόνο αφού οι μη μνημονεύοντες πατέρες εκδιώχθηκαν με πιέσεις και πονηρό τέχνασμα από τη Σύναξη και από την αδελφότητα, ή κάποιοι παραιτήθηκαν για το καλό και την ειρήνη της αδελφότητας.
Μετά από όλα αυτά, κατά την περίοδο των Χριστουγέννων και της Θεοφανίας, ο Γέροντας Δίκαιος Αθανάσιος παραιτήθηκε για λίγες μέρες, διότι η Σύναξη δεν συμφωνούσε μαζί του και με τους όρους της μνημόνευσης. Και για την επαναφορά του στο αξίωμα του Δικαίου, μερικοί από όσους επέμεναν στη μη μνημόνευση αποδέχτηκαν μερικούς από τους όρους που έθεσε ο Γέροντας Δίκαιος, δηλαδή να λειτουργήσουν ως οικονομία σε συλλείτουργο στην εορτή της Σκήτης – την Θεοφάνια – μαζί με τον Καθηγούμενο της Μέγιστης Λαύρας, και ύστερα τους έχει υποσχεθεί την αποδοχή τους ως λειτουργούντες ιερείς στην εκκλησία χωρίς να μνημονεύουν.
Μερικοί υποτάσσονται σε όλους τους όρους αυτούς μέχρι σήμερα και λειτούργησαν σε συλλείτουργα, και μερικοί υποτάχθηκαν εν μέρει, χωρίς να λειτουργήσουν τότε με τον Καθηγούμενο της Λαύρας, ούτε στην εκκλησία μετά, διότι μετά τους το απαγόρευσε ο Γέροντας Δίκαιος, επειδή προκαλούσαν, δήθεν, διασάλευση και σχίσμα στην αδελφότητα – και αυτό μέχρι την καθησύχαση των πραγμάτων.
Η αλήθεια είναι ότι πράγματι ο Γέροντας Ιουλιανός δεν άλλαξε σε τίποτε και παρέμεινε εξίσου ορθόδοξος όπως και πριν τη Σύνοδο, ώστε τώρα δεν μεταλαμβάνει τα Θεία Μυστήρια μαζί με όσους υποστηρίζουν το ψέμα και την αίρεση, ούτε εξομολογείται πια στον Γέροντα Δίκαιο, αλλά σε άλλο πνευματικό πατέρα της αδελφότητας, διότι, αφού ο Γέροντας είπε στον Δίκαιο να διακόψει το μνημόσυνο και να μας αφήσει να λειτουργήσουμε, ο Δίκαιος τον αποκάλεσε πλανεμένο και διέκοψε οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί του.
Διευκρινίζουμε ότι ο Γέροντας Ιουλιανός και μόνος έκλινε τη ζυγαριά της θέσης μας προς τη διακοπή μνημόσυνου στη Σύναξη της Σκήτης, ώστε όλοι μείναμε έκπληκτοι από την κατηγορηματική του απόφαση, λέγοντας: «εγώ θέλω να πεθάνω ορθόδοξος». Τώρα εμείς, όσοι τηρούμε στη συνέχεια τη διακοπή μνημόσυνου, παρόλο που ο Γέροντας Ιουλιανός και μερικοί μη μνημονεύοντες κληρικοί, χάρη της ειρήνης της αδελφότητας, συμμετείχαν και ακόμη συμμετέχουν σε μερικές κοινές ακολουθίες με την αδελφότητα, κατηγορούμαστε ότι κάναμε σχίσμα στην Σκήτη, αν και σχίσμα έγινε τότε όταν το κύριο μέρος της αδελφότητας επανήλθε στην κοινωνία με την αίρεση δια της μνημόνευσης του Πατριάρχη εξαιτίας του Γέροντα Δικαίου. Οπότε, δεν είμαστε εμείς σε σχίσμα, αλλά όσοι υποστηρίζουν την αίρεση του οικουμενισμού.
Ούτως ή άλλως, οι δύο μοναχοί οι οποίοι συμμετείχαν στις ομιλίες εναντίον της Συνόδου της Κρήτης στην Ρουμανία έφυγαν από την αρχή με την άδεια του Γέροντα Δικαίου και με την ευλογία του Πνευματικού Πατρός Ιουλιανού.
Βεβαίως, αγάπη με το ζόρι δεν γίνεται, και από τον διάλογο αγάπης με τους αιρετικούς καταντήσαμε στον διάλογο βίας με τη δική μας εκκλησία. Τότε διερωτώμεθα ποιοι είναι οι αιρετικοί και οι σχισματικοί, ποιοι έχουν πραγματική αγάπη και ποιοι όχι;
Για παράδειγμα, ισχυρίζεται: «Είναι ακόμα νωρίς για τη διακοπή μνημόσυνου», «να σιωπήσουμε για την ειρήνη των εκκλησιών», «μη τυχόν προκαλέσουμε σχίσμα στην Εκκλησία», «για να μην χάσουμε τη Σκήτη», «είμαστε μόνο μια μικρή κοινότητα η οποία δεν έχει εξουσία στο Άγιο Όρος, εμείς σηκωθήκαμε να ομολογήσουμε;», λένε ότι «δεν είναι η δουλειά μας, αλλά των προϊσταμένων», ότι «εμείς τηρούμε μόνο τον ΙΕ΄ Κανόνα και τα υπόλοιπα τα παραβιάζουμε», «ότι κάναμε από τους Κανόνες ένα σύστημα» κλπ. και με όλους τους ισχυρισμούς αυτούς θέτουν τον εαυτό τους υπεράνω των Κανόνων της Αγίας Εκκλησίας και της Αλήθειας.
Η ειρήνη δεν είναι υπεράνω της Αλήθειας της πίστεως, αλλιώς δεν θα έλεγε ο ίδιος ο Κύριος: «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν» (Μτ. 10:34).ην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦ
Όταν πρόκειται για το δικό μας δίκαιο, τότε «η ειρήνη είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη από τη δικαιοσύνη» (Ιωάννου του Κλίμακος) και πρέπει να προτείνουμε την ειρήνη, αλλά όταν πρόκειται για την πίστη πρέπει να γίνουμε ρομφαία.
Ο Θεός όμως, με την πάροδο του χρόνου, θα ξεσκεπάσει το προσωπείο όσων είναι απατεώνες και ψεύτικοι ποιμένες, διότι τώρα είναι ο καιρός της επιλογής και του κοσκινίσματος, όταν δούμε ότι τους μεν θέλουν να κοιμίσουν με ωραία λόγια, όπως π.χ. ειρήνη, ηρεμία, αγάπη, τα οποία δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά μόνο να μας φανερώσουν πιο γλυκιά την καταστροφή, πάντως παραμένει καταστροφή, και τους δε, που λένε την αλήθεια, τους διώκουν.
Αν εμείς, ως μοναχοί, και ιδιαιτέρως ως αγιορείτες μοναχοί αρχίσαμε κα σκεφτόμαστε τόσο κοσμικά, τι να περιμένουμε από τους άλλους κληρικούς και από τους λαϊκούς, και ακόμα περισσότερο από τους καλοπροαίρετους του κόσμου τούτου. Εμείς που αποκαλούμαστε αγγελικό σκήνωμα και φως των λαϊκών, να γίνουμε καθοδηγητές στο σκότος; Μη γένοιτο!
Για παράδειγμα, με το να προωθήσουν ισχυρισμούς του είδους: «δεν έχουμε όλοι έναν μοναδικό Θεό;». «κι εμείς πιστεύουμε στον Θεό, όπως και οι Εβραίοι» (αλλά δεν αναφέρουν καθόλου που είναι ο Υιός), ότι «και οι αιρετικοί είναι εκκλησίες» και ότι «μερικοί έχουν και Θεία Μυστήρια, αλλά εκφράζονται με ελάχιστες διαφορές, όλοι είμαστε αδέλφια εν Χριστώ», ότι «και αυτοί είναι εκκλησίες, αλλά δεν βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία μαζί μας» κλπ.
Εμείς, βέβαια, δεν συμφωνούμε με τέτοιους βλάσφημους και επιπόλαιους ισχυρισμούς και πιστεύουμε ότι τέτοιοι ισχυρισμοί αποτελούν ήδη αίρεση λόγω του ιδίου του τρόπου σκέψεως, και δυστυχώς, διά της Συνόδου της Κρήτης μερικές από αυτές τις ιδέες αποδέχτηκαν ως αληθινές, αλλοιώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ιδιότητα της Εκκλησίας και εντάσσονται έτσι στην κατηγορία των αιρέσεων.
Εμείς, ασφαλώς, δεν ανήκουμε στην εκκλησία που κηρύχτηκε στην Κρήτη, αλλά στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού, στην Εκκλησία όλων όσων θέλουν να διατηρούν γνήσια την Αλήθεια και τώρα χαρακτηρίζονται ως διαταρακτικούς και σχισματικούς. Ο πραγματικός σκοπός του οικουμενισμού δεν είναι η ενότητα των Χριστιανών, αλλά η ισοπέδωση των συνειδήσεων και η δημιουργία μιας καινούριας εκκλησίας συγκριτικού είδους.
Σχίσμα γίνεται στην Εκκλησία όταν χωρίζουμε από τον επίσκοπο για κανονικούς διοικητικούς λόγους και για λόγους ηθικής, και όχι για λόγους πίστεως και δόγματος. Όμως, η διδασκαλία για την Εκκλησία ανήκει στα ακλόνητα αποστολικά και πατερικά δόγματα της πίστεως και περιλαμβάνεται και ομολογείται στο Σύμβολο της Πίστεως, το οποίο, με τη Σύνοδο της Κρήτης, αλλοιώθηκε στην ουσία με την αποδοχή των αιρέσεων ως εκκλησίες. Παρόλο που ισχυρίζεται στο κείμενο ότι οι αιρέσεις δεν έχουν κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία, από το κείμενο προκύπτει ότι οι ετερόδοξοι είναι μόνο σχισματικοί, και όχι αιρετικές κοινότητες, όπως οι αρειανοί του δ’ αιώνος, οι οποίοι έχασαν εντελώς την ιδιότητα της εκκλησίας με την απομάκρυνση από την Ιερά Παράδοση.
Αυτό δεν σημαίνει εφαρμογή της οικονομίας, αλλά της κακής οικονομίας, διότι έχασαν την ορθή πίστη και την αποστολική παράδοση της Εκκλησίας και δεν είναι δυνατόν να γίνουν δεχτοί στην Εκκλησία παρά μόνο μετά από την άρνηση της αίρεσης και με τη Βάπτιση ή, κατ’εξαίρεση, αν επιστρέψουν μαζικά στην Ορθοδοξία, με το Χρίσμα (κατά τον Ζ΄ Κανόνα της Δευτέρας Οικουμενικής Συνόδου). Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει για την οικονομία ότι: «Η προσωπική αμαρτία είναι μια παράβαση του Νόμου, την οποία ο Θεός δύναται να σβήσει, αλλά η αίρεση είναι μια αλλαγή του Νόμου, η οποία κάνει αδύνατη οποιαδήποτε κοινωνία με τον Θεό».
Κατά την ιστορία, ακόμα και κάποιοι άγιοι καθαιρέθηκαν ή αναθεματίστηκαν από αιρετικούς επισκόπους και αιρετικές συνόδους: ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κατηγορήθηκε για Ωριγενισμό, καθαιρέθηκε και στάλθηκε στην εξορία, όπου και πέθανε· στον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή του έκοψαν τη γλώσσα και το δεξί χέρι· ο Άγιος Θεόδωρος Στουδήτης εκδιώχθηκε από το μοναστήρι και φυλακίστηκε από τον αυτοκράτορα και από τους εικονοκλάστες επισκόπους τους οποίους δεν μνημόνευε· ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς καθαιρέθηκε και φυλακίστηκε μερικά χρόνια, και τα παραδείγματα συνεχίζουν. Μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν στην Εκκλησία αν αυτοί οι μεγάλοι άγιοι θα υποτάσσονταν στις αποφάσεις των αιρετικών εναντίον τους, στο όνομα της αίρεσης και όχι στο όνομα της Αλήθειας της Εκκλησίας του Χριστού;
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας υποδεικνύει: «Αν οι πύλες του Άδου δεν θα κυριαρχήσουν πάνω στην Εκκλησία, την οποία ίδρυσε ο Χριστός, αυτό δεν σημαίνει ότι μια συγκεκριμένη τοπική Εκκλησία δεν θα μπορέσει ποτέ να πέσει στην αίρεση, λόγω ενός χαρίσματος, μιας εξουσίας ή ενός προνομίου. Όλες οι εκκλησίες έπεσαν κάποια στιγμή στην αίρεση, οπότε βρέθηκαν εκτός της Καθολικής Εκκλησίας. Και η Καθολική Εκκλησία δεν υπήρχε παρά μόνο διά μέσου μερικών πιστών, οι οποίοι δεν έπαυαν να ομολογήσουν την Ορθόδοξη Πίστη» (Jean-Claude Larchet, Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, μεσολαβητής μεταξύ Ανατολής και Δύσης).
Εμείς δεν θα σε αρνηθούμε, Χριστέ ο Θεός, ούτε από τον φόβο των βασάνων, ούτε από τον φόβο των δυνατών του κόσμου, ούτε χάρη της εξουσίας ή των χρημάτων, ούτε χάρη της φιλίας με τον κόσμο τούτο, η οποία φίλια είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού!
Α΄ Πέτρου 4:12-18: «Αγαπητοί, μὴ ξενίζεσθε τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρὸς πειρασμὸν ὑμῖν γινομένῃ, ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος, ἀλλὰ καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι. Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν ὀνόματι Χριστοῦ, μακάριοι, ὅτι τὸ τῆς δόξης καὶ δυνάμεως καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα ἐφ’ ὑμᾶς ἀναπαύεται· κατὰ μὲν αὐτοὺς βλασφημεῖται, κατὰ δὲ ὑμᾶς δοξάζεται. Μὴ γάρ τις ὑμῶν πασχέτω ὡς φονεὺς ἢ κλέπτης ἢ κακοποιὸς ἢ ὡς ἀλλοτριοεπίσκοπος· εἰ δὲ ὡς Χριστιανός, μὴ αἰσχυνέσθω, δοξαζέτω δὲ τὸν Θεὸν ἐν τῷ μέρει τούτῳ. Ὅτι ὁ καιρὸς τοῦ ἄρξασθαι τὸ κρῖμα ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ· εἰ δὲ πρῶτον ἀφ’ ἡμῶν, τί τὸ τέλος τῶν ἀπειθούντων τῷ τοῦ Θεοῦ εὐαγγελίῳ; Καὶ εἰ ὁ δίκαιος μόλις σῴζεται ὁ ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλὸς ποῦ φανεῖται;»
Ο αγαθός Θεός να ευλογήσει, λοιπόν, όσους κρατούν την αληθινή μαρτυρία μέχρι τέλους και «καὶ ἔπλυναν τὰς στολὰς αὐτῶν καὶ ἐλεύκαναν αὐτὰς ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου» (Αποκ. 7:14) και αγωνίστηκαν εναντίον του αντίχριστου και του δράκου «καὶ αὐτοὶ ἐνίκησαν αὐτὸν διὰ τὸ αἷμα τοῦ ἀρνίου (…) καὶ οὐκ ἠγάπησαν τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἄχρι θανάτου, διὰ τοῦτο εὐφραίνεσθε οὐρανοὶ καὶ οἱ ἐν αὐτοῖς σκηνοῦντες· οὐαὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει» (Αποκ. 12:11-12). «τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις καὶ φονεῦσι καὶ πόρνοις καὶ φαρμακοῖς καὶ εἰδωλολάτραις καὶ πᾶσι τοῖς ψευδέσι τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος» (Αποκ. 21:8).
ΥΓ: Αντιλαμβάνομαι ότι όλα όσα έγραψα δύνανται να αποτελέσουν για μερικούς διαταραχή, όμως προτείναμε να ομολογήσουμε την αλήθεια παρά να ζούμε στην ειρήνη μέσα σε ψέμα. Διότι όταν τα ψέμα βλάψει περισσότερους οφείλουμε να μην σιωπήσουμε. Παρακαλώ τους εν Χριστώ αδελφούς μου να με συγχωρήσουν αν τους έχω προκαλέσει σκανδαλισμό και τους ικετεύω να αρνηθούν τον φόβο χάρη της ομολογίας της Αληθείας και να μην συγκατατεθούν με τους συμβιβασμούς για να μην χάσουν την αιώνια ζωή.
