Περήφανος που είναι Έλληνας και Χριστιανός

Αφορμή – και όχι αιτία – για τις παρακάτω σκέψεις έδωσαν οι πρόσφατες δηλώσεις υψηλών θεσμικά προσώπων. Κατ’αρχήν η δήλωση του Υπουργού Παιδείας για την ανάκρουση του εθνικού ύμνου, την έπαρση της σημαίας και τους σημαιοφόρους των παρελάσεων καθώς και το αφοπλιστικό επιχείρημα: «Στο στρατό δεν πάνε μόνο οι άριστοι, πάνε όλοι!».Βέβαια, το ισχυρό αυτό επιχείρημα αναιρείται από το ίδιο το βιογραφικό του ανδρός αφού, όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, ο Υπουργός δεν πήγε στο στρατό καθότι εξαγόρασε τη στρατιωτική του θητεία, κάνοντας χρήση μιας ευεργετικής χουντικής διάταξης. Και μόνο από αυτό προκύπτει, λοιπόν, ότι στο στρατό δεν πάνε όλοι! Επειτα, έχουμε τη δήλωση του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν μπορεί να στηρίζεται πλέον στο συντηρητικό και αναχρονιστικό τρίπτυχο «Πατρίδα – Θρησκεία – Οικογένεια». Και από κοντάκαι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που από τη μια προσπαθεί με δηλώσεις να τονώσει το εθνικό φρόνημα και από την άλλη προσυπογράφει τα παραπάνω, κυρώνοντας τα σχετικά διατάγματα.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς! Είναι γεγονός ότι οι δηλώσεις και συμπεριφορές αυτές προκαλούν και σοκάρουν αλλά δεν ξαφνιάζουν. Τι άλλο θα περίμενε κανείς από έναν Υπουργό Παιδείας που δεν έχει πάει φαντάρος και τώρα διαχειρίζεται τις τύχες της εθνικής παιδείας; Τι άλλο θα περίμενε κανείς από ένα Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων που μιλάει σαν να φύτρωσε, σαν να μην βγήκε από μια οικογένεια, σαν να μην ανδρώθηκε και γαλουχήθηκε σε αυτή τη χώρα και αυτή την πατρίδα, σαν να μην τον άγγιξε ποτέ η πίστη και η θρησκευτική μας παιδεία;Τι είναι ο άνθρωπος αυτός, άπατρις, άθρησκος και ανέστιος; Που ζουν οι άνθρωποι αυτοί; Δεν γνωρίζουν, άραγε, ότι το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας μας είναι η μείωση του πληθυσμού και η υπογεννητικότητα, ότι είμαστε η γηραιότερη χώρα της Ευρώπης, ότι οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις (οι οποίες, τη χρονιά που πέρασε, ήσαν μόλις 90.000!), ότι το 2050 θα είμαστε 18% λιγότεροι όταν οι γείτονές μας οι Τούρκοι αγγίζουν τα 80 εκατομμύρια και το 1/3 του πληθυσμού τους είναι κάτω των 25 ετών; Οτι στα χρόνια της κατοχής αλλά και στα μεταπολεμικά χρόνια οι Ελληνες, μέσα στη φτώχεια και στις στερήσεις τους, έκαναν πέντε, έξι και δέκα παιδιά ο καθένας (τα παιδιά της «μπομπότας»), επειδή, ακριβώς, είχαν οδηγό στη ζωή τους αυτό το τρίπτυχο;Οτι αυτοί οι άνθρωποι και αυτά τα παιδιά χτίσανε την Ελλάδα από τα συντρίμμια της και την έστησαν πάλι στα πόδια της;

Αλλά και γενικότερα – για να μην επικεντρωνόμαστε στα δύο ως άνω πολιτικά και θεσμικά πρόσωπα με τις τόσο νευραλγικές θέσεις – τι άλλο θα προσδοκούσε κανείς από αριστερόστροφους εμπερίστατους πολιτικούς που ξαφνικά κλήθηκαν να ασκήσουν εξουσία; Από αυτούς που από τη μία υπογράφουν μνημόνια, υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας μέχρι το 2060 (αν όχι στο διηνεκές) και εκχωρώντας την εθνική της κυριαρχία και από την άλλη προσπαθούν, με δηλώσεις και μέτρα σαν τα παραπάνω, να εξαργυρώσουν λίγα γραμμάτια αριστεροφροσύνης, από εκείνα που είχαν υπογράψει στα νιάτα τους; Από αυτούς που θεωρούν ότι δεν πρέπει να ακούγεται ο εθνικός ύμνος, ότι δεν πρέπει να υψώνεται η σημαία, ότι τη σημαία πρέπει να τη βαστά ο τυχερός και όχι ο καλύτερος και ότι το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας μας περνά μέσα από τους γάμους και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών;

Πρέπει κάποιος να τους πει ότι η αξιοσύνη, η άμιλλα και η προκοπή καθώς και το παραπάνω τρίπτυχο είναι αυτά που κράτησαν όρθια αυτή τη χώρα. Είμαστε Ελληνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, με τα καλά μας και με τα «στραβά» μας. Είμαστε ικανός, ευφυής, δυναμικός λαός, με τεράστιες δυνατότητες και ψυχικά αποθέματα, όπως αναγνωρίζεται από όλους και έχει αποδειχθεί επιστημονικά και ιστορικά. Αυτός είναι και ο λόγος που επιβιώσαμε – ένα τόσο μικρό κράτος, ένας τόσο μικρός λαός, στο πιο ευαίσθητο σημείο του πλανήτη – όταν άλλοι λαοί, πολυπληθέστεροι και με μεγάλη διαδρομή, χάθηκαν μέσα στο «χωνευτήρι» της Ιστορίας. Ζούμε στην ομορφότερη και πλουσιότερη χώρα του κόσμου, με κριτήριο τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τους φυσικούς πόρους, σε σχέση με την έκταση και τον πληθυσμό της. Ακόμη – το σημαντικότερο όλων – έχουμε τον Θεό από πάνω μας, που δεν μας άφησε ποτέ μέχρι σήμερα και δεν θα μας αφήσει ούτε τώρα!

Υπάρχει , λοιπόν, και αυτή η Ελλάδα, αυτή που αντιστέκεται και υπομένει, η αληθινή, όχι η «virtual» της τηλεόρασης και των media. Υπάρχουν οι αγωνιστές της καθημερινότητας, που προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή τη δουλειά τους, την οικογένειά τους, την πίστη τους, την κουλτούρα τους, την παράδοσή τους, τα έθιμά τους κ.λ.π.Υπάρχουν οι ηλικιωμένοι που σέρνονται από τράπεζα σε τράπεζα για να πάρουν τις «πετσοκομένες» συντάξεις, με τις οποίες πρέπει να τα βγάλουν πέρα και να πληρώσουν και τους φόρους τους για να μην βουλιάξει η χώρα. Είναι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που πριν από δύο χρόνια κάποιοι τους έβγαλαν στους δρόμους και τους έστησαν μέσα στο λιοπύρι στις ουρές των Α.Τ.Μ. Και, τέλος, υπάρχουν τα νέα παιδιά που προσπαθούν να σπουδάσουν, να δουλέψουν, να ανοίξουν επιχειρήσεις, να ασκήσουν επαγγέλματα, να κάνουν οικογένεια, να μείνουν εδώ και να κρατήσουν αυτή τη χώρα ζωντανή και όρθια.

Αυτή είναι η Ελλάδα, δεν είναι οι τυχαίοι, τυχάρπαστοι και τυχοδιώκτες που εναλλάσσονται στη νομή της εξουσίας και καμώνονται ότι κυβερνούν. Αυτοί έρχονται και παρέρχονται και, αργά ή γρήγορα, η Ιστορία θα τους βάλει στο χρονοντούλαπό της. Η Ελλάδα όμως θα μείνει και θα είναι εδώ, όσο υπάρχουν Ελληνες – και, κυρίως, νέοι Ελληνες που δεν θα φύγουν έξω, θα μείνουν να πολεμήσουν εδώ, ο καθένας από το μετερίζι του – που πιστεύουν στην Πατρίδα, στη Θρησκεία και στην Οικογένεια.

Αραγε, πώς νιώθει ένας Ελληνας πολίτης σήμερα;Ενας πολίτης που σέβεται τον εαυτό του, τους άλλους και τη χώρα του και βλέπει ότι οι θεσμοί έχουν απονευρωθεί, ότι έχουν ακυρωθεί στην πράξη οι τρεις διακριτές εξουσίες του Συντάγματος (νομοθετική – εκτελεστική – δικαστική); Που βλέπει μία Βουλή των Ελλήνων που δεν «βουλεύεται», δεν νομοθετεί αλλά απλώς διεκπεραιώνει κοινοτικές οδηγίες και επιταγές, μια Κυβέρνηση που δεν ασκεί ίδια εκτελεστική εξουσία αλλά απλώς εφαρμόζει τα ψηφίσματα της προηγούμενης (Βουλής) και μία Δικαιοσύνη, που αντί να ελέγχει και να τιθασεύει τις άλλες δύο εξουσίες – όπως είναι και ο συνταγματικός της ρόλος- απλώς παρακολουθεί ή και κατευθύνεται από αυτές;

Αραγε, πως νιώθει ειδικότερα ένας Ελληνας, που βρίσκεται στην έκτη δεκαετία της ζωής του, που κάποτε βγήκε στην παρέλαση κρατώντας τη σημαία της πατρίδας του (εκείνο το ιερό «πανί», το γαλανό και τ’ άσπρο) και θυμάται ακόμη το ρίγος που είχε νιώσει, που πήγε σχολείο, γυμνάσιο, λύκειο και αρίστευσε, που σπούδασε, που πήγε φαντάρος και υπηρέτησε την πατρίδα του κάνοντας «άγριο» στρατιωτικό σε ακριτικά ξερονήσια και τάγματα ανεπιθυμήτων, που γύρισε, έκανε οικογένεια, άνοιξε γραφείο και άσκησε επιστημονικό επάγγελμα για 30 χρόνια και πλέον, που σπούδασε δύο παιδιά, που έστειλε τον γιο του φαντάρο πριν από λίγα χρόνια και τώρα προσπαθεί να κρατήσει και τα δύο του παιδιά – που πλησιάζουν τα 30 – στην Ελλάδα, να μην φύγουν έξω, όπως τόσα άλλα; Πώς νιώθει, άραγε, ο άνθρωπος αυτός; Μήπως νιώθει αδικημένος, προδομένος, εξαπατημένος; Οχι, δεν νιώθει έτσι! Νιώθει περήφανος που είναι Ελληνας, που είναι Χριστιανός, που έκανε οικογένεια, που είναι εδώ, που ζει και πολεμάει στον ευλογημένο αυτό τόπο και – κυρίως – γατί δεν είναι μόνος του, γιατί υπάρχουν κι άλλοι! Αυτοί είναι η Ελλάδα, δεν είναι ο Γαβρόγλου και ο Βούτσης, δεν είναι οΤσίπρας και ο Καμμένος ούτε αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Τέλος, κάποιοι λένε ότι οι χώρες και οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους αξίζει και ότι ο κάθε λαός είναι άξιος της μοίρας του. Οχι, δεν είναι έτσι! Στην εποχή μας, το ποιος κυβερνά μια χώρα δεν πηγάζει από την κρίση και τη γνήσια βούληση του λαού της αλλά από διάφορες διεργασίες και «μαγειρέματα» σε κέντρα ή «παράκεντρα» εξουσίας. Επίσης, ο κάθε λαός δεν είναι έρμαιο της μοίρας. Τη μοίρα του τη φτιάχνει μόνος του, με την ψυχή του, με το μυαλό του και με τα χέρια του!

Δημήτρης Τσεκούρας – δικηγόρος