Το ουκρανικό ζήτημα, πολύ περισσότερο σήμερα μέσα στα τελευταία 3 χρόνια, έχει αποτελέσει ένα τροχοπέδη ακόμη και για την ίδια τη Δύση, που νιώθει εγκλωβισμένη μπροστά στην εμφύλια ένοπλη σύγκρουση των Ουκρανών.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που προειδοποιούν πως μία αναθέρμανση του ουκρανικού ζητήματος, όπως έγινε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Ομπάμα στις ΗΠΑ, θα οδηγούσε σε πλήρη αποδόμηση των όσων ερεισμάτων κατέχει το ΝΑΤΟ στην ανατολική Ευρώπη και όχι μόνο.
Γιατί λοιπόν μία τέτοια εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο ουκρανικό θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για την Συμμαχία;
Ο στρατιωτικός εμπειρογνώμονας Βλαντιμίρ Κοζίν εξήγησε γιατί το ΝΑΤΟ δεν βιάστηκε να επιταχύνει την ένταξη της Ουκρανίας στη συμμαχία. “Η Βορειοατλαντική Συμμαχία δεν μπορεί να αποδεχθεί την Ουκρανία επειδή δεν πληροί τα κριτήρια ένταξης της χώρας, επιβάλλοντας ένοπλη επίθεση εναντίον των ειρηνικών κατοίκων της Donbass, χρησιμοποιώντας ακόμη και βαρύ οπλισμό . Εν τέλει καταλαβαίνουμε πως η Ουκρανία χρειάζεται περισσότερο το ΝΑΤΟ παρά το αντίθετο”.
Σε μία περίοδο που η κουβέντα γύρω από την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. έχει ανάψει, οι πρώτες προειδοποιήσεις έρχονται και αναδεικνύουν το μεγάλο λάθος της Δύσης, αν όντως εμπλακεί με τον χειρότερο τρόπο στην ευαίσθητη περιοχή.
“Η αποδοχή μιας χώρας που εμπλέκεται σε μια εσωτερική ένοπλη σύγκρουση θα μπορούσε να απογυμνώσει ολόκληρο το σύστημα της ευρωπαϊκής ασφάλειας και να βλάψει τη συμμαχία, την Ουκρανία και άλλες χώρες που δεν ανήκουν στο ΝΑΤΟ”, συμπλήρωσε ο στρατιωτικός εμπειρογνώμονας, θυμίζοντας τις πρόσφατες δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, ο οποίος αρνήθηκε να απαντήσει για το αν η Ουκρανία πρόκειται σύντομα να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.
Εξάλλου πάντα υπάρχει και ο παράγοντας Ρωσία, που σε μεγάλο βαθμό έχει τον έλεγχο των ρωσόφωνων ανταρτών στα ανατολικά της χώρας.
Ο καθείς αντιλαμβάνεται πως μία “απερίσκεπτη ενέργεια” του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, θα μπορούσε να επιφέρει άμεση στρατιωτική παρέμβαση της Ρωσίας, που θα κληθεί ενδεχομένως να προστατέψει τους Ρωσόφωνους κατοίκους.
Του Άρη Δημόπουλου
