ΠΟΙΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ;;; ΑΠΟ ΤΙΣ 10.660 ΑΜΕΣΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ 2011-2015, ΜΟΛΙΣ 60 ΕΓΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η πολυνομία, η εξωφρενική καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης, η γραφειοκρατία και η υπερφορολόγηση τροχοπέδη σε επενδύσεις και ανάπτυξη !!!
Κλείνει λοιπόν και το εργοστάσιο της Πίτσος στο Ρέντη σε περίπου ένα χρόνο από τώρα, στο οποίο εργάζονται 250 άτομα. Προ ημερών ήταν η Froneri Hellas, η θυγατρική των Nestle και R & R Ice Cream που έκανε γνωστό ότι κλείνει το εργοστάσιο παγωτού στον Ταύρο, όπου εργάζονται 102 άτομα. Την ίδια ημέρα, η ΕΛΑΪΣ-Unilever Hellas γνωστοποίησε την πώληση του τομέα του ελαιόλαδου στην Ελλάδα και τις μάρκες Άλτις, Ελάνθη και Solon!
Ο κατάλογος, μακρύς, ασήκωτος και… εφιαλτικός. Η χώρα βλέπει τα εργοστάσια να κλείνουν και τις πολυεθνικές να αποχωρούν. Πρωτύτερα είχαν κλείσει – για λόγους σύνθετους σε αρκετές περιπτώσεις – εταιρείες κολοσσοί, θυγατρικές πολυεθνικών, εργοστάσια, βιοτεχνίες, μικρές ή μεγαλύτερες μονάδες.
Κλωστοϋφαντουργίες, μεταλλουργικές, χαρτοβιομηχανίες, αυτοκινητοβιομηχανίες, ναυπηγία, βιομηχανίες ελαστικών, εργοστάσια κατασκευής λευκών και ηλεκτρικών συσκευών και μια σειρά μονάδων από πλήθος άλλων κλάδων, έχουν σταματήσει τις… μηχανές στην Ελλάδα!
Τις τελευταίες δεκαετίες έχουν κλείσει ή αναστείλει την παραγωγή τους στην Ελλάδα εταιρείες όπως Softex, ΒΙΣ, ΙΖΟΛΑ, Χρωπεί, Πυρκάλ, Κλωστές, Πειραϊκή Πατραϊκή, ΒΕΛΚΑ, Ναυπηγία Σκαραμαγκά, Nissan στο Βόλο, Pirelli, Lee Cooper (κατασκευή blue jeans στην Πρέβεζα), Softex, Grunding (TV), DIANA, ΑΙΓΑΙΟΝ του Καρέλα και πολλές άλλες!
Η χώρα έχει… ιστορικό αποβιομηχάνισης και διαχρονική εχθρότητα προς κάθε μορφή επένδυσης.
Χωρίς καμιά διάθεση υπεραπλούστευσης ή… στείρας γκρίνιας, σύμπτωση που επαναλαμβάνεται, ασφαλώς παύει να είναι σύμπτωση. Και οι… συμπτώσεις αποχώρησης εταιρειών από την Ελλάδα, πολυεθνικών και μη, είναι πολλές.
Όπως πάρα πολλές είναι οι ελληνικές επιχειρήσεις που επέλεξαν να μεταφέρουν την έδρα τους – ή και την παραγωγή τους κάποιες – σε χώρες πιο… βατές, είτε φορολογικά, είτε μισθολογικά, είναι γραφειοκρατικά και οργανωτικά. Βουλγαρία, Κύπρος, Ρουμανία, Σκόπια, Αλβανία είναι χώρες που λιγότερο ή περισσότερο έχουν μεταφέρει την έδρα τους, φορολογική ή παραγωγική, δεκάδες ελληνικές επιχειρήσεις
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές και ξεκάθαρο ότι κάτι κάνουμε λάθος στο (επιχειρηματικό) Βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Δεν αντικαθίστανται οι επιχειρήσεις που φεύγουν
Την ίδια στιγμή, τα στοιχεία από την έλκυση επιχειρήσεων, ώστε κατά κάποιο τρόπο να αντικατασταθούν οι βιομηχανίες που φεύγουν και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας, είναι αποκαρδιωτικά.
Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της ΕΥ, μόλις 60 άμεσες ξένες επενδύσεις έγιναν στην Ελλάδα την περίοδο 2011 – 2015 από τις 10.660 που έχουν γίνει στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου το ίδιο διάστημα! Πρόκειται για ποσοστό μόλις 0,56% στο σύνολο των επενδύσεων που έχουν γίνει την εξεταζόμενη περίοδο! Και όλα αυτά, εν μέσω πτώχευσης, εν μέσω μνημονίων, με σημαντικές επενδυτικές ευκαιρίες από πλευράς ελκυστικότητας και πολλαπλές… εξαγγελίες ιδιωτικοποιήσεων!
Η Ελλάδα, παραμένει μια αφιλόξενη για επενδύσεις χώρα και αυτό γίνεται αντιληπτό σχεδόν δια… γυμνού οφθαλμού αν κάποιος κοιτάξει απλώς και μόνο τους ανωτέρω αριθμούς και τα ποσοστά!
Οι σύνθετοι λόγοι φυγής, αλλά και η αναμφισβήτητη αλήθεια
Σύνθετοι λόγοι που λειτουργούν συνδυαστικά αλλά και αθροιστικά, «σκοτώνουν» το ενδιαφέρον για επενδυτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα, παρ’ ότι παράγοντες όπως το μισθολογικό κόστος είναι πλέον σε ανταγωνιστικά διεθνώς επίπεδα και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν πρόσκομμα για επενδύσεις.
Δαιδαλώδες νομικό πλαίσιο (πολυνομία και διαρκής «παραγωγή» νέων νόμων), εξωφρενική καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης, τερατώδης γραφειοκρατία, πρωτοφανής, υπερφορολόγηση, πολιτική αστάθεια αλλά και… τοξικό και αφιλόξενο για επενδύσεις κλίμα σ’ όλη την ελληνική επικράτεια, είναι παράγοντες που συνδυαστικά και αθροιστικά, έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε θέση ουραγού σ’ όλους τους δείκτες επιχειρηματικότητας.
Ασφαλώς, υπάρχουν και πάρα πολλές περιπτώσεις – ειδικά σε ότι αφορά τη… βαριά βιομηχανία – όπου ρόλο στη φυγή πολυεθνικών παίζει η αλλαγή των καιρών και η μετατόπιση των παγκόσμιων ισορροπιών στις τιμές πρώτων υλών και κόστους εργατικών.
Είναι κάτι που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση το γεγονός ότι οι… βαριές βιομηχανίες φεύγουν – ως γενική τάση – από δυτικές και ευρωπαϊκές χώρες, με κατεύθυνση στις… Τρίτες χώρες της ανατολής και της Ασίας. Εκεί, έχει γίνει πλέον το παγκόσμιο κέντρο παραγωγής ρουχισμού, κλωστών, μετάλλων, πρώτων υλών και πολλών άλλων.
Όμως, η αποβιομηχάνιση της Ελλάδας είναι μνημειώδης, και – δυστυχώς – έχει ξεκινήσει αρκετά πριν αλλάξουν οι παγκόσμιες ισορροπίες τις πρώτες ύλες, στα εργατικά και στα υπόλοιπα.
Η αποβιομηχάνιση της χώρας και η καλλιέργεια κουλτούρας… πολεμικής προς κάθε επένδυση και κάθε «εργοστασιάρχη», έχει ξεκινήσει από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, γιγαντώθηκε ως κυρίαρχο «θρήσκευμα» τη δεκαετία του ’80 και ολοκληρώθηκε – επιχειρησιακά – τη δεκαετία του ’90 που έκλεισαν και οι τελευταίες μεγάλες επιχειρήσεις.
Ανεξαρτήτως από επενδύσεις ειδικών χαρακτηριστικών που κάθε άλλο παρά μονοδιάστατη προσέγγιση «απαιτούν», η (γενική) αναμφισβήτητη αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει καταστεί μια αφιλόξενη για επενδύσεις χώρα, εδώ και πολλά χρόνια.
Δεκάδες επενδυτικά projects είτε έχουν ματαιωθεί, είτε παραμένουν στα χαρτιά, είτε λιμνάζουν μέσω διαρκών διαβουλεύσεων, γραφειοκρατίας και τυπολατρικών οικολογικών ή αρχαιολογικών ανησυχιών. Τα παραδείγματα γνωστά, χιλιογραμμένα.
