Δεν έχουμε σκοπό, καθώς δεν το επιτρέπει ο περιορισμένος χώρος της στήλης, να καταγράψουμε το πλήρες χρονικό της δολοφονίας, του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και των όσων ακολούθησαν.
Άλλωστε, μετά από 10, σχεδόν, έτη, θα μπορούσαμε να επαναλάβουμε εκείνο που είχε πει ο αξέχαστος Θόδωρος Αγγελόπουλος, για το μήνυμα των ταινιών του, ότι, δηλαδή, σε αφήνουν με περισσότερα ερωτήματα, από πριν. Η αποκωδικοποίηση της συγκεκριμένης δήλωσης, προσφέρει «το μίτο» για να προσεγγίσουμε κι εκείνα τα δραματικά γεγονότα, κατά τον ίδιο δημιουργικό τρόπο, με τον οποίο ο κορυφαίος μας σκηνοθέτης αναζητούσε τα γιατί της νεότερης ιστορικής μας διαδρομής. Δηλαδή με προβληματισμό και δημιουργική δυσπιστία.
Οι διαφορετικές εικόνες, που είδαμε και χθες να επαναλαμβάνονται, της ειρηνικής, αυθόρμητης αντίδρασης, με αυθεντικά εξεγερσιακά χαρακτηριστικά από τη μια, το κρεσέντο βίας και πρόκλησης σκόπιμου χάους, από την άλλη, με την αποδεδειγμένη ανάμιξη άσχετων στοιχείων, αλλοδαπής προέλευσης, αρκούν για να μας κάνουν προσεκτικούς, ή και καχύποπτους, στην αποτίμηση των γεγονότων.
Θυμίζουμε ενδεικτικά, τις δηλώσεις της τότε γενικής γραμματέως του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, μετά την επίσημη ενημέρωση, που έκανε λόγο για εξαγωγή ενός είδους «πορτοκαλί επανάστασης», αλλά και την κατάθεση, στο δικαστήριο, της μητέρας του θύματος, που μίλησε ευθέως για επιχείρηση αποσταθεροποίησης της πολιτικής ζωής.
Περιοριζόμαστε σε αυτά, προσθέτοντας και μια, υποφωτισμένη παράμετρο. Την προσπάθεια κυβερνητικών στελεχών, αλλά και ακραίων συντηρητικών κύκλων, να επιβάλουν την κήρυξη στρατιωτικού νόμου, αφού, προηγουμένως, είχαν επιχειρήσει να υποβαθμίσουν το συμβάν, εμφανίζοντας το ως «ατύχημα».
Η δραματική εξέλιξη, που θα συνεπαγόταν η υιοθέτηση της συγκεκριμένης πρότασης, προσέκρουσε στη σθεναρή αντίδραση του τότε αρμόδιου υπουργού και νυν Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, αλλά και του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, που όχι μόνο προέκριναν μια αντιμετώπιση, που θα απέκλειε τα χειρότερα, αλλά και προσέδωσαν την πραγματική διάσταση στο γεγονός, ως μιας στυγερής, εν ψυχρώ δολοφονίας, όπως τεκμηρίωσε και η δικαστική έρευνα. Ευτυχώς, γιατί και μόνο η εικόνα αρμάτων μάχης, στο κέντρο της Αθήνας, 25 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, θα συνιστούσε μια αδιανόητη οπισθοδρόμηση, με άμεσο κίνδυνο, την απώλεια και άλλων ανθρώπινων ζωών.
Η φράση της Ζωής Κωνσταντοπούλου-και ως συνηγόρου πολιτικής αγωγής στη δίκη-«ευτυχώς που υπήρχε ο Παυλόπουλος», υποδηλώνει ακριβώς, τα χειρότερα που αποφύγαμε, με απροσμέτρητες συνέπειες και προεκτάσεις. Τα ερωτήματα, όμως, παραμένουν…
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ
