«Ο δικηγόρος είναι συλλειτουργός της δικαιοσύνης. Η θέση του είναι θεμελιώδης, ισότιμη, ανεξάρτητη και αναγκαία για την απονομή της». Άρθρο 2 του νόμου 4194/2013 – Κώδικα Δικηγόρων.
«Υψηλή η αποστολή των Δικηγορικών συλλόγων στη σύγχρονη κοινωνία….Η Δικαιοσύνη δεν είναι υπόθεση μόνο των δικαστικών λειτουργών (των Δικαστών και των Εισαγγελέων). Είναι και δική σας ευθύνη και μέριμνα. Είμαστε μαζί αναγκαίοι συμμέτοχοι στην ικανοποίηση του αιτήματος ορθής απονομής της Δικαιοσύνης. Δεν μπορεί παρά να είμαστε και αναγκαίοι ομόδικοι στην αξίωση για δίκαιες δίκες.
Ο συνήγορος του Λουδοβίκου 16ου, πρόεδρος του σώματος των Δικηγόρων του Παρισιού, που ορίστηκε από αυτούς να τον υπερασπισθεί στη Συνέλευση του Λαού, άρχισε την αγόρευση του ενώπιον της – εχθρικά προκατειλημμένης – για τον κατηγορούμενο Συνέλευσης με τη φράση: «υποβάλλω στη Συνέλευση την αλήθεια και το κεφάλι μου. Μπορείτε να διαθέσετε το κεφάλι μου, αφού όμως ακούσετε την αλήθεια». Πρόκειται για μια υπέροχη εικόνα της αποστολής του Δικηγόρου. Επικαλείται και προσάγει την αλήθεια και γι’ αυτή θυσιάζει και το κεφάλι του».
Αυτά, μεταξύ άλλων, είχε αναφέρει ο πρώην Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ευάγγελος Κρουσταλάκης, κατά το χαιρετισμό του στη συνεδρίαση της Ολομέλειας των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος, στο Ηράκλειο στις 2 Νοεμβρίου 2002.
Αυτά θυμήθηκα διαβάζοντας την παραπάνω είδηση περί προσβολής των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», τα οποία εξ όσων γνωρίζω αφορούν όλους τους ανθρώπους, άνευ διακρίσεως. Φορέας των δικαιωμάτων είναι «κάθε άτομο από τη στιγμή της γέννησής του, απλώς και μόνο επειδή είναι ανθρώπινο ον» (Human rights reference handbook, 2004). Επίσης: τα ανθρώπινα δικαιώματα διαφυλάττουν την ισότητα (ισχύουν τα ίδια για όλους).
Σε ανακοίνωσή της λοιπόν, η Συντονιστική Επιτροπή Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος, με αφορμή τις εξελίξεις για την υπόθεση Novartis, αναφέρει «Ο θεσμός του “κρυφού” μάρτυρα είναι αντίθετος με τις αρχές του νομικού μας πολιτισμού, προσβάλει τα ανθρώπινα δικαιώματα και παραβιάζει τις αρχές της δίκαιης δίκης». Στην ίδια ανακοίνωση αναφέρει ότι η «ελληνική δικαιοσύνη δεν πρέπει να εμπλέκεται (και να την εμπλέκουν) σε πολιτικές σκοπιμότητες ή σε εξυπηρετήσεις οποιασδήποτε μορφής συμφερόντων», αλλά «πρέπει να επιτελέσει απερίσπαστα το έργο της», καθώς «η ορθή απονομή της δικαιοσύνης και η διαλεύκανση όλων των υποθέσεων που άγονται ενώπιόν της, πρέπει να είναι απαίτηση όλων μας».
Μάλιστα. Ωραία όλα αυτά, αλλά ο θεσμός του προστατευόμενου μάρτυρα δεν έγινε γνωστός για πρώτη φορά τώρα, ώστε ο νομικός μας πολιτισμός να αισθανθεί ότι προσβάλλονται οι αρχές του.
Ακολουθούν παλαιότερες αναφορές του ηλεκτρονικού τύπου για το θέμα των προστατευόμενων μαρτύρων σε άλλη υπόθεση, χωρίς να μπορώ να διακρίνω εκεί πουθενά να γίνεται αναφορά για προσβολή «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και για «νομικό πολιτισμό». Φυσικά, ουδεμία ανακοίνωση υπό αυτό το περιεχόμενο εξεδόθη από την Συντονιστική Επιτροπή Δικηγόρων.
Δεν τοποθετούμαι σε δίκες ήδη ανοιχθείσες και εκκρεμείς ή μελλοντικές. Ούτε με απασχολεί το «βαρύγδουπο» της εκάστοτε υπόθεσης. Ούτε και το ειδικό «βάρος» ή το «χρώμα» που έχει η κάθε μια. Αυτό οφείλει να κάνει και η δικαιοσύνη, οι λειτουργοί της και οι συλλειτουργοί της.
Απλά αναρωτιέμαι, εάν ο συνήγορος του Λουδοβίκου 16ου, που ήταν και πρόεδρος του σώματος των Δικηγόρων του Παρισιού, θα είχε το ίδιο θάρρος να υποβάλει, χάριν της αλήθειας και της ορθής απονομής της δικαιοσύνης, το κεφάλι του στην σημερινή «Συνέλευση του Λαού», στην οποία για μένα, την κυρίαρχη θέση έχουν τα χειραγωγούμενα media, η πολιτική ορθότητα και ο λεγόμενος δημοκρατικός μας κόσμος. Και – φυσικά – ο δημοκρατικός μας πολιτισμός. Ουπς, και να μην ξεχάσω. Και ο νομικός μας πολιτισμός.
ΚΟ
