του Γιώργου Δημητρούλια
Οι Έλληνες πατριώτες υψώνουν τείχος στις αριστερές μεθοδεύσεις
«Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι πολεμιστής»
Φ. Νίτσε
Η ασυδοσία της νέας εποχής που ονομάζεται, τραβηγμένη από τα μαλλιά, «ελευθερία», έχει γεννήσει εσχάτως πολλά φρούτα. Ένα από αυτά είναι και ένα καινούργιο είδος αλητών και πλιατσικολόγων που γνωρίζουν ότι υπάρχει ατιμωρησία και πράττουν ένα πλήθος παράνομες ενέργειες. Γιατί υπάρχει αυτό; Δεν θα με έφτανε όχι ο χώρος της εφημερίδας, αλλά και ο χώρος μιας εγκυκλοπαίδειας θα φαινόταν λίγος για να περιγράψω αυτήν την κατάσταση την οποία έχουν φροντίσει από καιρό κάποιοι να χαρακτηρίσουν «φασιστική».
Τρομοκρατία για γέλια
Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης εμφανώς τρομοκρατημένο από την άνοδο του Εθνικισμού στην Πατρίδα μας, άρχισε με την δίκη συγκεκριμένου πατριωτικού φορέα να ποινικοποιεί την Εθνική ιδέα αλλά και να προσπαθεί να αποδείξει ότι όλοι όσοι πιστεύουν σε αυτά τα Εθνικά Δίκαια έχουν υπόγειες επαφές και τροφοδοτούν με ακτιβιστές παράνομες ομάδες. Επικράτησε δε, παντού μια χουλιγκάνικη νοοτροπία που απέχει παρασάγγες από την πραγματική έννοια του Αγώνα και αυτό το στηρίζω γιατί αυτοί οι «επαναστάτες» του you tube και του πληκτρολογίου είναι τα συγκοινωνούντα δοχεία μάλλον με τους ζωηρούς των γηπέδων παρά με ιδεολόγους ακτιβιστές και παίζουν ασυνείδητα τον ρόλο που θέλει το σύστημα για να ξεπλύνει τους δικούς του παρακρατικούς.
Ο Μακεδονικός Αγώνας έγινε από Έλληνες Αξιωματικούς του στρατού όπως ο Παύλος Μελάς, ο Τέλος Άγρας, κ.α., Ιεράρχες που πολλοί θυσιάστηκαν, στηρίχθηκε από την τότε διανόηση όπως ο Κωστής Παλαμάς, ο Ξενόπουλος, ο Καρκαβίτσας, Λορέντζος Μαβίλης, κ.α., οι οποίοι πλαισίωσαν εθνικιστικές οργανώσεις όπως η «Εθνική Εταιρεία» και η Εταιρεία «Ο Ελληνισμός» και όχι από ποινικούς και αναρχοαριστερούς εθνομηδενιστές που στέλνουν σφαίρες όπως οι νονοί της νύχτας.
Η δύναμη του Λαού
Και εκεί που νόμιζαν ότι ξέμπλεξαν, σταματώντας την άνοδο του Εθνικιστικού Κινήματος τρομοκρατώντας τους οπαδούς του με γελοίες κατηγορίες, πετάγεται από το πουθενά μια γνήσια Λαϊκή Πατριωτική διαμαρτυρία. Με αφορμή το Μακεδονικό Ζήτημα ο απλός λαός συγκεντρώνεται σε δύο μεγαλειώδη συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, παρά τις αντίθετες ενέργειες της πολιτικής και οικονομικής Ελίτ που κατέχει εξάλλου και τα μεγάλα ΜΜΕ. Δεν αντέδρασαν με τόσα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα, με υπέρογκους φόρους και περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις που θεσπίστηκαν επί σειρά ετών, αλλά για το θέμα της Εθνικής Ταυτότητας αντέδρασαν ενεργά.
Κανείς δεν το περίμενε γιατί τόσα χρόνια μας είχαν φλομώσει με το ότι «ο κόσμος ενδιαφέρεται μόνο για την τσέπη του». Οι αριστεροί με έναν κυνικό «υλισμό» που απέρρεε αυτή η μπαρούφα από μια «υλιστική» αντίληψη της ιστορίας, αλλά και οι δεξιοί μας έλεγαν να είμαστε «ρεαλιστές» μπερδεύοντας τον ρεαλισμό με την υποταγή. Έδειξε όμως και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό: την απόσταση που χωρίζει τον λαό από τα κέντρα αποφάσεων και αν κάποιος μου πει ότι έτσι έχουν τα πράγματα, μοιρολατρικά, θα του απαντήσω ότι εμείς τους εκλέγουμε, δηλαδή για να το κάνω ακόμα πιο λιανά, εμείς είμαστε το 99% και αυτοί είναι το 1%. Τώρα εάν καταφέρνει το 1% να διοικεί το 99%, ποιος φταίει;
Το ελληνικό αντάρτικο μέσα στην ιστορία
Για να μην μιλήσουμε για την Εθνική μας Επανάσταση του 1821, το Κρητικό Ζήτημα με την μεγάλη Επανάσταση του 1866 και κατόπιν το Μακεδονικό Ζήτημα με άλλες αντάρτικες ομάδες που λύθηκε οριστικά το 1912-13 με τους Βαλκανικούς πολέμους, για να μην ξεχνάμε το Ποντιακό αντάρτικο που ξεπουλήθηκε από τους ελλαδίτες πολιτικούς, μέχρι το αντάρτικο της ΕΟΚΑ στην Κύπρο το 1955-59, δείχνει ότι οι Έλληνες πάντα ήταν με το όπλο στο χέρι για την υπεράσπιση των Εθνικών Δικαίων.
Δεν θέλω να πλατειάσω πάνω σε αυτό αλλά όποιος κοιτάξει από κοντά τον αγώνα της ΕΟΚΑ Β’ θα καταλάβει αυτό που μας γκλαβανίζουν μόνιμα οι συνετοί δεξιοί και αριστεροί περί πατριδοκάπηλων. Δυστυχώς για αυτούς ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τους Εθνικούς Επαναστάτες από τους πατριδοκάπηλους υποκριτές. Όταν ακόμα η Μεγάλη Ιδέα ήταν ζωντανή, η Ελλάδα ήταν το μοντέλο του Επαναστατικού Έθνους, του «Ενόπλου Έθνους».
Η επιστράτευση έδινε στον στρατό της τον χαρακτήρα της εθνοφυλακής, της στρατιωτικής οργάνωσης των πολιτών που συμμετέχουν στον πόλεμο, όχι εξαιτίας πειθαναγκασμού αλλά πατριωτικού αισθήματος. Ο πόλεμος εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και της Βουλγαρίας που υποστηριζόταν από την μεγάλη σλαβική Ρωσική Αυτοκρατορία ήταν πόλεμος εναντίον της «διπλωματίας» και των Μεγάλων Δυνάμεων με έναν άκρως επαγγελματικό μιλιταριστικό στρατό.
Δεν ισχύουν αυτά σήμερα θα μου πει κάποιος αλλά παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα ενός επιτυχημένου αντάρτη του περασμένου αιώνα: «Στον δικό μας πόλεμο, ο ένοπλος λαός και ο κλεφτοπόλεμος των ανταρτών από την μία πλευρά και ο Κόκκινος Στρατός από την άλλη πλευρά μπορούν να συγκριθούν με τα δυο μπράτσα ενός άντρα, ή για να το εκφράσω πιο πρακτικά: Το ηθικό του λαού είναι το ηθικό του ετοιμοπόλεμου Έθνους. Και αυτό ανησυχεί τον εχθρό» Μάο Τσε Τουνγκ.
Ο πανικός ενός διεφθαρμένου καθεστώτος
Αφού λοιπόν εφάρμοσαν όλες τις μεθόδους για να σταματήσουν την δίκαιη διαμαρτυρία του απλού κόσμου, ακόμα και με αντισυγκεντρώσεις παρακρατικών που θύμισαν άλλες εποχές τις οποίες έχει κατακρίνει η ίδια η Αριστερά που κυβερνάει, κάποιοι πονηροί εγκέφαλοι μέσα στην απόγνωση που τους κατέλαβε έφτιαξαν ένα σενάριο που μόνο ποινικοί εγκληματίες θα μπορούσαν να σκεφτούν. Έστειλαν στον υπουργό εξωτερικών κύριο Κοτζιά σε έναν φάκελο σφαίρες για να τον απειλήσουν για τις επερχόμενες διαπραγματεύσεις. Η χαρά τους όμως κράτησε ελάχιστα γιατί δύο μόλις ημέρες μετά σε δημοσίευμα άλλης εφημερίδας εμμέσως πλην σαφώς μας λέει ότι ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι οι σφαίρες στον φάκελο αλλά τα εξώδικα που στέλνουν οι Παμμακεδονικές Ενώσεις σε όλους τους πολιτικούς εν ενεργεία και τους οποίους καθιστούν υπεύθυνους για την επερχόμενη προδοσία.
Αντίσταση και Μεγάλη Ιδέα
Δεν μου επιτρέπει ο χώρος να εξηγήσω γιατί πάλι βρεθήκαμε μόνοι μας εναντίον όλων των μεγάλων αυτοκρατοριών που παίζουν στην παγκόσμια «σκακιέρα». Χωρίς ίχνος λιγοψυχίας, ακόμα μια φορά, φέρνω στο μυαλό μου μερικές διαχρονικές φράσεις του Ίωνος Δραγούμη:
«Είνε ανάγκη να υπάρχει Μεγάλη Ιδέα; Είνε το αυτό σαν να ερωτά κανείς αν είχε ανάγκη να υπάρχει Ελληνικόν Έθνος και το Ελεύθερον κράτος, το οποίον δεν θα ζήση, δεν θα το αφήσουν να ζήση, όταν το Έθνος χαθή. Οι άνανδροι, είπε μεγάλος πολιτικός, οι άνανδροι που δεν αισθάνονται το σθένος να υπερασπίσουν την Πατρίδα των, μόνον αυτοί κάμνουν την αθλιότητά των φιλοσοφίαν να την αρνούνται. […] …ένα Έθνος δεν δύναται να ζήση επί πολύ, όταν δεν έχει Ιδανικόν, σκοπόν προς τον οποίον να τείνη. […] …διότι Ιδανικόν ολόκληρου Έθνους προκαλεί αυταπαρνήσεις. Σαν ένα άτομον που έχει βάλει κάτι εις το νουν αν δεν επιτύχη εντελώς, πάντα κάτι έχει κερδίσει, πάντα έχει γίνει καλύτερον εαυτού. […] Αλλά ποίον θα είνε το τέλος του αγώνος αυτού; Θα υπερισχύσει ο Ελληνισμός ή όπως είνε αυτός ο αγών θα ηττηθή εις την περίοδον αυτή των προσπαθειών του και θ’ αποθάνη;»
